Οι ηλιακές καταιγίδες μπορούν να προκαλέσουν το φαινόμενο που είναι γνωστό σαν «διαστημικός καιρός» κοντά στη Γη, οδηγώντας σε προβλήματα τους δορυφόρους GPS, τα ηλεκτρικά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα στη Γη. Επιπλέον, οι συνέπειες του φαινομένου αφορούν και τους αστροναύτες οι οποίοι εκτίθενται σε επικίνδυνη ακτινοβολία.
Τώρα μια νέα έρευνα έρχεται να αποκαλύψει την κινητήρια δύναμη και το μηχανισμό πίσω από το διαστημικό καιρό, κάτι που θα βοηθήσει στην καλύτερη πρόβλεψη του φαινομένου.
«Επιτέλους βρήκαμε από πού προέρχεται η ενέργεια, η οποία τροφοδοτεί το διαστημικό καιρό», δήλωσε ο ελληνικής καταγωγής επιστήμονας Βασίλης Αγγελόπουλος ο οποίος είναι επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας.
Οι μετρήσεις έγιναν με τη βοήθεια πέντε διαστημοσυσκευών του προγράμματος «Themis» της NASA, οι οποίες συνεχώς παρακολουθούν τις μεταβολές του γήινου μαγνητικού πεδίου. Δύο από αυτές βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη στο πλαίσιο της ειδικότερης αποστολής «Artemis», που καταγράφει την ενέργεια που στέλνουν οι ηλιακές καταιγίδες στον πλανήτη μας.
Στη διάρκεια των ισχυρών ηλιακών καταιγίδων, φορτισμένα σωματίδια βομβαρδίζουν το μαγνητικό πεδίο της Γης και ωθούν υψηλής ενέργειας σωματίδια προς τη μακρά ουρά του γήινου μαγνητικού πεδίου, τα οποία μετά επιστρέφουν στον πλανήτη μας με την μορφή γεωμαγνητικών καταιγίδων.
Ο ηλιακός «άνεμος» στέλνει προς τη Γη πανίσχυρα ρεύματα πλάσματος και σωματιδίων με ταχύτητα έως 1,6 εκατ. χιλιομέτρων την ώρα. Υπό αυτή την επίδραση, το γήινο μαγνητικό πεδίο παραμορφώνεται, καθώς συμπιέζεται προς την πλευρά του Ήλιου, ενώ ταυτόχρονα επιμηκύνει την ουρά του προς την αντίθετη πλευρά, όπως φαίνεται και στο βίντεο που ακολουθεί.
Ένα μέρος αυτής της τεράστιας ηλιακής ενέργειας μεταφέρεται στο γήινο μαγνητικό πεδίο και αποθηκεύεται σε μια σχετικά μικρή περιοχή της μαγνητικής ουράς. Όταν πια δεν μπορεί να αποθηκεύσει άλλη ενέργεια, το σύστημα αποφορτίζεται εκρηκτικά -σαν βραχυκύκλωμα- με τη μορφή γεωμαγνητικών καταιγίδων, οι οποίες, μεταξύ άλλων, προκαλούν το εντυπωσιακό σέλας στις δύο πολικές περιοχές.
Μερικές φορές μάλιστα, σύμφωνα με τον έλληνα επιστήμονα, αυτές οι διαστημικές καταιγίδες είναι τόσο έντονες, που φωτίζεται όλος ο νυχτερινός ουρανός σε πολύ πιο νότια γεωγραφικά πλάτη, με αποτέλεσμα το σέλας να μπορεί να γίνει ορατό ακόμα και στη Χαβάη.
Το καλοκαίρι του 2012, οι διαστημοσυσκευές και οι δορυφόροι σε τροχιά γύρω από τη Γη και τη Σελήνη κατάφεραν να μελετήσουν συντονισμένα, για πρώτη φορά με τόσες λεπτομέρειες, μια ισχυρή διαστημική καταιγίδα.
«Η ποσότητα ενέργειας ήταν συγκρίσιμη με την ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από όλα τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής της Γης και διήρκεσε για πάνω από 30 λεπτά. Η ενέργεια που απελευθερώθηκε, ισοδυναμούσε με ένα σεισμό 7,1 Ρίχτερ», ανέφερε ο Αγγελόπουλος.
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Τώρα μια νέα έρευνα έρχεται να αποκαλύψει την κινητήρια δύναμη και το μηχανισμό πίσω από το διαστημικό καιρό, κάτι που θα βοηθήσει στην καλύτερη πρόβλεψη του φαινομένου.
«Επιτέλους βρήκαμε από πού προέρχεται η ενέργεια, η οποία τροφοδοτεί το διαστημικό καιρό», δήλωσε ο ελληνικής καταγωγής επιστήμονας Βασίλης Αγγελόπουλος ο οποίος είναι επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας.
Οι μετρήσεις έγιναν με τη βοήθεια πέντε διαστημοσυσκευών του προγράμματος «Themis» της NASA, οι οποίες συνεχώς παρακολουθούν τις μεταβολές του γήινου μαγνητικού πεδίου. Δύο από αυτές βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη στο πλαίσιο της ειδικότερης αποστολής «Artemis», που καταγράφει την ενέργεια που στέλνουν οι ηλιακές καταιγίδες στον πλανήτη μας.
Στη διάρκεια των ισχυρών ηλιακών καταιγίδων, φορτισμένα σωματίδια βομβαρδίζουν το μαγνητικό πεδίο της Γης και ωθούν υψηλής ενέργειας σωματίδια προς τη μακρά ουρά του γήινου μαγνητικού πεδίου, τα οποία μετά επιστρέφουν στον πλανήτη μας με την μορφή γεωμαγνητικών καταιγίδων.
Ο ηλιακός «άνεμος» στέλνει προς τη Γη πανίσχυρα ρεύματα πλάσματος και σωματιδίων με ταχύτητα έως 1,6 εκατ. χιλιομέτρων την ώρα. Υπό αυτή την επίδραση, το γήινο μαγνητικό πεδίο παραμορφώνεται, καθώς συμπιέζεται προς την πλευρά του Ήλιου, ενώ ταυτόχρονα επιμηκύνει την ουρά του προς την αντίθετη πλευρά, όπως φαίνεται και στο βίντεο που ακολουθεί.
Ένα μέρος αυτής της τεράστιας ηλιακής ενέργειας μεταφέρεται στο γήινο μαγνητικό πεδίο και αποθηκεύεται σε μια σχετικά μικρή περιοχή της μαγνητικής ουράς. Όταν πια δεν μπορεί να αποθηκεύσει άλλη ενέργεια, το σύστημα αποφορτίζεται εκρηκτικά -σαν βραχυκύκλωμα- με τη μορφή γεωμαγνητικών καταιγίδων, οι οποίες, μεταξύ άλλων, προκαλούν το εντυπωσιακό σέλας στις δύο πολικές περιοχές.
Μερικές φορές μάλιστα, σύμφωνα με τον έλληνα επιστήμονα, αυτές οι διαστημικές καταιγίδες είναι τόσο έντονες, που φωτίζεται όλος ο νυχτερινός ουρανός σε πολύ πιο νότια γεωγραφικά πλάτη, με αποτέλεσμα το σέλας να μπορεί να γίνει ορατό ακόμα και στη Χαβάη.
Το καλοκαίρι του 2012, οι διαστημοσυσκευές και οι δορυφόροι σε τροχιά γύρω από τη Γη και τη Σελήνη κατάφεραν να μελετήσουν συντονισμένα, για πρώτη φορά με τόσες λεπτομέρειες, μια ισχυρή διαστημική καταιγίδα.
«Η ποσότητα ενέργειας ήταν συγκρίσιμη με την ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από όλα τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής της Γης και διήρκεσε για πάνω από 30 λεπτά. Η ενέργεια που απελευθερώθηκε, ισοδυναμούσε με ένα σεισμό 7,1 Ρίχτερ», ανέφερε ο Αγγελόπουλος.
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments