ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Κυνήγησαν τον πανεπιστημιακό μας, Βρασίδα Καραλή, έως την Αυστραλία και έγιναν το περιεχόμενο ενός βιβλίου «γροθιά» για την «κρίση των κρίσεων» και τη σημερινή ελληνική κοινωνία.
«Ω! Ναι, αυτές οι 'αληθινές αξίες'! Διατυπωμένες από 19χρονους ηθικολόγους που ξέρουν τα πάντα για το ποιες είναι και πώς ορίζονται αυτές οι 'αληθινές αξίες'.
Κυνήγησαν τον πανεπιστημιακό μας, Βρασίδα Καραλή, έως την Αυστραλία και έγιναν το περιεχόμενο ενός βιβλίου «γροθιά» για την «κρίση των κρίσεων» και τη σημερινή ελληνική κοινωνία.
«Ω! Ναι, αυτές οι 'αληθινές αξίες'! Διατυπωμένες από 19χρονους ηθικολόγους που ξέρουν τα πάντα για το ποιες είναι και πώς ορίζονται αυτές οι 'αληθινές αξίες'.
Όταν αργότερα συλλαμβάνονται για απόπειρα ληστείας τράπεζας αποκαλύπτεται ότι είναι γόνοι σούπερ-πλούσιων οικογενειών, που δεν δούλεψαν ούτε μία μέρα στη ζωή τους, που μισούν εκ βαθέων τη μπουρζουά κοινωνία των γονιών τους - εχθροί του Πατέρα τους στην ουσία αλλά ανίκανοι να διαπράξουν πατροκτονία για να λυτρωθούν. Χρησιμοποιούν σλόγκαν του Ερίκο Μαλατέστα και του Μιχαήλ Μπακούνιν. Ένας απ' αυτούς, μάλιστα, πρέπει να έχει διαβάσει και Λουί Αλτουσέρ. Ναι, αυτόν της διάσημης επιστημολογικής διάσπασης… Όλοι επερωτούνται… και επαίρονται από αυτές και όλες τις άλλες βλακείες που οι Γάλλοι διανοούμενοι επινόησαν για να υποκαταστήσουν τη ρητορεία της αυτοδραματοποίησής τους και της απόγνωσης που ένιωθαν για τη συλλογική πολιτική τους εμπειρία. Είναι τόσο γελοίο. Εικοσάχρονα παιδιά πεπεισμένα ότι μόνο αυτά γνωρίζουν τις αληθινές αξίες της κοινωνίας. Αυτό είναι ναρκισσισμός όχι πολιτική άποψη».
Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του πανεπιστημιακού Βρασίδα Καραλή, που εκδόθηκε πριν από λίγο καιρό στην αγγλική γλώσσα και φέρει τον τίτλο «Δαίμονες των Αθηνών», άκρως προφητικό και μία απόδειξη ότι ο ομογενής καθηγητής του Πανεπιστημίου Σίδνεϊ προλαβαίνει τα γεγονότα και βλέπει την ουσιαστική τους διάσταση πολύ πριν αυτά συμβούν. Σ' αυτό το σημείο ο Καραλής αναφέρεται στον Νίκο Ρωμανό, που εμμέσως πλην σαφώς τον κατατάσσει μαζί με άλλους συναφών πρακτικών και σχετικής ιδεολογικής προσέγγισης στους «Δαίμονες των Αθηνών», αναγνωρίζοντας, όμως, το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά στερούνται ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο και νιώθουν αβοήθητα.
Το νέο βιβλίο του Βρασίδα Καραλή είναι γροθιά στην ελληνική κρίση, την κρίση των κρίσεων, όπως ο ίδιος την αποκαλεί. Είναι γροθιά στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και στην ελληνική κοινωνία. Είναι αυτοβιογραφικό, όπως αναφέρει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, γιατί όλους αυτούς τους δαίμονες τους έζησε. Είναι ένα οδοιπορικό 31 ημερών, μία συλλογή βιωμάτων για τα όσα συνέβησαν στην Αθήνα κατά την περίοδο της «παντελούς ακυβερνησίας και του χάους» όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος την περίοδο των 18 μηνών όταν η «χώρα ήταν ουσιαστικά ακυβέρνητη» όπως λέει. Οι μαρτυρίες αυτών των 31 ημερών συλλέχθηκαν σε τρία διαφορετικά του ταξίδια στην Ελλάδα, από τον Σεπτέμβρη του 2011 έως τον Γενάρη του 2013, αλλά για λόγους δραματικής οικονομίας στο βιβλίο τα τοποθετεί όλα σε ένα μήνα.
Και για όσους βιαστούν να κατηγορήσουν τον ομογενή πανεπιστημιακό για αφορισμούς και μηδενισμό ή απλή επανάληψη των θλιβερών γεγονότων που γέννησε η «κρίση των κρίσεων», θα πρέπει να ξέρουν ότι ο Βρασίδας Καραλής δεν αρκείται μόνο στο να τα παρουσιάσει. Ψάχνει, διερωτάται, προβληματίζει και προβληματίζεται, προσπαθώντας να βρει τη ρίζα του κακού ή τη ρίζα της λύσης.
«Είναι μία μαρτυρία με στόχο να μπουν όλα αυτά τα πράγματα μαζί ώστε να διαμορφωθεί μία ενιαία αφήγηση γι' αυτήν την ένταση, γι' αυτήν τη φοβερή κατάσταση που είχε δημιουργηθεί εκείνη την εποχή στην Αθήνα, που για μένα ήταν αποκαλυπτική, ήταν σαν την αποκάλυψη του Ιωάννη. Δηλαδή, όπου και να πήγαινες μόνο σοκ ένιωθες. Για παράδειγμα, η σκηνή που είδα να καίγεται ένα κατάστημα εκεί στη Σταδίου και ο άνθρωπος, ο ιδιοκτήτης του να κλαίει, να χτυπιέται, να χτυπάει τα χέρια του στο κεφάλι του ήταν τραγική. Η πυρκαγιά στον κινηματογράφο «Αττικόν» με σημάδεψε για πάντα. Το έζησα. Είδα το χώρο που αγάπησα τόσο πολύ στα νιάτα μου να παραδίνεται στις φλόγες» λέει ο ομογενής πανεπιστημιακός.
Αντιμετωπίζω με σχετική «καχυποψία» το ότι όλα αυτά που συμπεριλαμβάνει στο βιβλίο του, γεγονότα και συζητήσεις όντως τα έζησε όπως τα περιγράφει. Τον ρωτώ γι' αυτό.
«Όλα είναι βίωμα. Έχασα τον αδελφό μου και τον πατέρα μου εκείνη την εποχή και αναγκάστηκα να μπω σε Εφορίες για κληρονομικά και άλλα, εξ ου και οι σχετικές αναφορές. Και όλα τα άλλα προβλήματα σε χωριά και νησιά τα έζησα όλα. Και τα πρόσωπα που αναφέρονται στο βιβλίο ως φίλοι μου είναι πραγματικά πρόσωπα, άλλαξα τα ονόματά τους, αλλά είναι άκρως αυτοβιογραφικό βιβλίο».
Δεν σταματάς όμως στην μαρτυρία. Ο προβληματισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της μαρτυρίας στο βιβλίο σου. Αποκαλείς τους Έλληνες μόνιμους εφήβους, κάνεις λόγο για το «βάλτο» της αρχαιολατρείας και θεωρείς ότι αυτή η νοοτροπία έχει σκοτώσει κάθε ελπίδα για αναγέννηση στην ελληνική κοινωνία του σήμερα.
«Μιλάω για την επίσημη Ελλάδα, για την επίσημη ιδεολογία του ελληνικού κράτους, γιατί ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι κάποιοι από τους απλούς ανθρώπους τα έχουν ξεπεράσει όλα αυτά.
Το νέο βιβλίο του Βρασίδα Καραλή είναι γροθιά στην ελληνική κρίση, την κρίση των κρίσεων, όπως ο ίδιος την αποκαλεί. Είναι γροθιά στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και στην ελληνική κοινωνία. Είναι αυτοβιογραφικό, όπως αναφέρει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, γιατί όλους αυτούς τους δαίμονες τους έζησε. Είναι ένα οδοιπορικό 31 ημερών, μία συλλογή βιωμάτων για τα όσα συνέβησαν στην Αθήνα κατά την περίοδο της «παντελούς ακυβερνησίας και του χάους» όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος την περίοδο των 18 μηνών όταν η «χώρα ήταν ουσιαστικά ακυβέρνητη» όπως λέει. Οι μαρτυρίες αυτών των 31 ημερών συλλέχθηκαν σε τρία διαφορετικά του ταξίδια στην Ελλάδα, από τον Σεπτέμβρη του 2011 έως τον Γενάρη του 2013, αλλά για λόγους δραματικής οικονομίας στο βιβλίο τα τοποθετεί όλα σε ένα μήνα.
Και για όσους βιαστούν να κατηγορήσουν τον ομογενή πανεπιστημιακό για αφορισμούς και μηδενισμό ή απλή επανάληψη των θλιβερών γεγονότων που γέννησε η «κρίση των κρίσεων», θα πρέπει να ξέρουν ότι ο Βρασίδας Καραλής δεν αρκείται μόνο στο να τα παρουσιάσει. Ψάχνει, διερωτάται, προβληματίζει και προβληματίζεται, προσπαθώντας να βρει τη ρίζα του κακού ή τη ρίζα της λύσης.
«Η ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ»
Τι είναι, όμως, αυτό το βιβλίο;
«Είναι μία μαρτυρία με στόχο να μπουν όλα αυτά τα πράγματα μαζί ώστε να διαμορφωθεί μία ενιαία αφήγηση γι' αυτήν την ένταση, γι' αυτήν τη φοβερή κατάσταση που είχε δημιουργηθεί εκείνη την εποχή στην Αθήνα, που για μένα ήταν αποκαλυπτική, ήταν σαν την αποκάλυψη του Ιωάννη. Δηλαδή, όπου και να πήγαινες μόνο σοκ ένιωθες. Για παράδειγμα, η σκηνή που είδα να καίγεται ένα κατάστημα εκεί στη Σταδίου και ο άνθρωπος, ο ιδιοκτήτης του να κλαίει, να χτυπιέται, να χτυπάει τα χέρια του στο κεφάλι του ήταν τραγική. Η πυρκαγιά στον κινηματογράφο «Αττικόν» με σημάδεψε για πάντα. Το έζησα. Είδα το χώρο που αγάπησα τόσο πολύ στα νιάτα μου να παραδίνεται στις φλόγες» λέει ο ομογενής πανεπιστημιακός.
Αντιμετωπίζω με σχετική «καχυποψία» το ότι όλα αυτά που συμπεριλαμβάνει στο βιβλίο του, γεγονότα και συζητήσεις όντως τα έζησε όπως τα περιγράφει. Τον ρωτώ γι' αυτό.
«Όλα είναι βίωμα. Έχασα τον αδελφό μου και τον πατέρα μου εκείνη την εποχή και αναγκάστηκα να μπω σε Εφορίες για κληρονομικά και άλλα, εξ ου και οι σχετικές αναφορές. Και όλα τα άλλα προβλήματα σε χωριά και νησιά τα έζησα όλα. Και τα πρόσωπα που αναφέρονται στο βιβλίο ως φίλοι μου είναι πραγματικά πρόσωπα, άλλαξα τα ονόματά τους, αλλά είναι άκρως αυτοβιογραφικό βιβλίο».
Δεν σταματάς όμως στην μαρτυρία. Ο προβληματισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της μαρτυρίας στο βιβλίο σου. Αποκαλείς τους Έλληνες μόνιμους εφήβους, κάνεις λόγο για το «βάλτο» της αρχαιολατρείας και θεωρείς ότι αυτή η νοοτροπία έχει σκοτώσει κάθε ελπίδα για αναγέννηση στην ελληνική κοινωνία του σήμερα.
«Μιλάω για την επίσημη Ελλάδα, για την επίσημη ιδεολογία του ελληνικού κράτους, γιατί ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι κάποιοι από τους απλούς ανθρώπους τα έχουν ξεπεράσει όλα αυτά.
Η δική μου παρέμβαση στο βιβλίο αναφέρεται στην κριτική που κάνω στην επίσημη ιδεολογία του ελληνικού κράτους. Εκείνο που επιδιώκω είναι να δω πώς επηρεάζει τον Έλληνα του σήμερα η πολιτική ιστορία, τι σχέση έχουν με το παρελθόν και την ιστορία. Σε κάποια στιγμή βάζω τον παππού μου μέσα, όχι επειδή ήταν ο παππούς μου, αλλά επειδή ήταν το σύμβολο μιας γενιάς που πήγε στη Μικρά Ασία να πολεμήσει και μετά τους ξέχασαν όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους κυνήγησαν, τους έβαλαν στη φυλακή, ξεχνώντας ότι αυτοί οι άνθρωποι τραυματίστηκαν ανεξίτηλα και ανεπανόρθωτα για όλη τους τη ζωή απ' αυτήν την εμπειρία. Και κανένας δεν έχει μιλήσει γι' αυτούς μέχρι σήμερα. Κάνω κριτική της πολιτικής ιστορίας με βάση την εμπειρία των απλών ανθρώπων, του πώς μπορούμε δηλαδή απ' αυτούς να μάθουμε για το τι είναι η Ελλάδα και γι' αυτό με ενδιαφέρει στο τέλος να περάσουμε «πέρα από τον Ζορμπά» όπως λέω, και να δούμε ότι ο χορός του ήταν ένας χορός θανάτου και όχι χορός ευφορίας. Πρέπει να το ξεπεράσουμε για να βρούμε τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας όχι αυτή που συντηρείται από το πολιτικό κατεστημένο, αλλά αυτή που βιώνεται από τους καθημερινούς ανθρώπους της. Πρέπει να βρούμε τη ρίζα της λύσης και αν δεν βρούμε τη ρίζα του κακού δεν θα μπορέσουμε».
«Αν κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε αυτό το χάος ... που δεν πιστεύω ότι θα το κατορθώσουμε. Ειλικρινά, το θεωρώ πολύ δύσκολο. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να νιώθει απομονωμένη από ευρύτερες συμμαχίες, να ξεπεράσει τις φοβίες της, και δεν είναι οι φοβίες αυτές κτήμα όλων των Ελλήνων. Εγώ και εσύ είμαστε Έλληνες και δεν τις έχουμε. Οι περισσότερες απ' αυτές έχουν επιβληθεί και προβληθεί κατά τη γνώμη μου από την πολιτική τάξη. Γι' αυτό βάζω τον πολιτικό στο βιβλίο μου, πρώην συμμαθητής μου, που μου είπε ωμά ότι όταν πάψουν να υπάρχουν αυτές οι φοβίες θα πάψει να υπάρχει και η σημερινή πολιτική τάξη, αυτή συντηρεί τις φοβίες και τις προβάλλει.
Για μένα η Ελλάδα πρέπει να δημιουργήσει μία ταυτότητα που κοιτά προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν.
«Καταθέτω την προσωπική μου άποψη και μόνο αυτή. Στην υπόθεση Ρωμανού έχουν γίνει λάθη και από τις δύο μεριές και στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση είναι αυτή που έχει το πάνω χέρι. Το παιδί αυτό είναι φανατικό. Γι' αυτό αναφέρω σε κάποιο σημείο ότι αυτά τα παιδιά επαναστατούν εναντίον του κόσμου των πατεράδων τους, αλλά οι ίδιοι είναι ανίκανοι να σκοτώσουν τον Πατέρα, να «κάνουν» την πατροκτονία τους. Με αυτά τα παιδιά μπαίνουμε στον πραγματικό εικοστό αιώνα που κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο μηδενισμός, η κατάρρευση όλων των αξιών, πολιτικών εννοώ, χωρίς να έχουν τίποτα να προτείνουν. Και αυτό το παιδί εγώ δεν βλέπω ότι έχει κάτι να προτείνει. Το μόνο που έχει αυτό το παιδί είναι ένα προσωπικό δράμα, που είναι και το δράμα μίας γενιάς βέβαια. Είναι αυτή η γενιά που διαμορφώθηκε μετά το 1990. Γιατί πρέπει να δούμε και ιστορικά τα πράγματα. Αυτή η γενιά τα έπαιρνε όλα ως δεδομένα. Δικά της όλα. Ζούσε σε μία ευσταθή κοινωνία, παραγωγική. Αυτή ήταν όμως και η μεγάλη ψευδαίσθηση που διαμορφώθηκε τα τελευταία 25 χρόνια. Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν παραγωγική και η πολιτική τάξη φρόντισε να αποκρύψει αυτήν την πραγματικότητα. Και αυτό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή είναι η κατάρρευση της ψευδούς συνείδησης που είχαν καλλιεργήσει οι κυβερνήσεις από το 1989 και μετά και, ειδικά, η κυβέρνηση Καραμανλή, γιατί αυτή ήταν η πολιτική τάξη που επιδείνωσε την κατάσταση και το έκαναν ώστε να μην μπορεί να ελεγχθεί από πουθενά. Δημιούργησαν πιστεύω 'εθνολαϊκισμό' τον οποίο αποδέχθηκε και η Αριστερά. Και θεωρώ την Αριστερά συνυπεύθυνη γιατί 'έχασε' πλέον την πολιτική της γλώσσα. Βλέπουν το σύμπτωμα και ποτέ την αιτία».
Το βιβλίο του ομογενή πανεπιστημιακού είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του. Είναι ένα βιβλίο με δαίμονες, αυτές τις υπερκόσμιες, ας μου επιτραπεί ο όρος «οντότητες», που κανένας δεν μπορεί να τις ορίσει και κατ' επέκταση να τις πολεμήσει. Τα ξόρκια όπως γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, δεν ενδείκνυνται ως θεραπεία γιατί δεν είναι θεραπεία. Έτσι, λοιπόν, η απαισιοδοξία καθορίζει τους «Δαίμονες των Αθηνών» και δεν είναι μόνο το σύμπτωμα που «ταΐζει» αυτήν την απαισιοδοξία, αλλά και η ιστορική συγκυρία που «έβγαλε» τους δαίμονες στους δρόμους της πόλης, στους δρόμους της Ελλάδας.
«Θεωρώ ότι αυτή είναι η πιο σημαντική κρίση στην ιστορία της Ελλάδας. Η κρίση το 1922 προήλθε από πόλεμο, το ίδιο και αυτή το 1940 και μετά, για τον εμφύλιο ξέρουμε ότι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο οι ξένες δυνάμεις στο αλληλοφάγωμά μας. Τώρα, όμως, είναι μία κρίση δική μας, μία κρίση που ξέσπασε εν καιρώ δημοκρατίας, μία κρίση για την οποία φταίει η ελληνική κοινωνία. Είναι αυτοδημιούργητη αυτή η κρίση» καταλήγει ο ομογενής πανεπιστημιακός.
Το τελεσίδικο των λόγων του δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Μόνο μία σκέψη που φοβάμαι να σκεφτώ κουρνιάζει στο μυαλό… «Δαίμονες, δαίμονες, παντού»…
*To βιβλίο μπορείτε να το αγόρασετε στο διαδίκτυο μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης http://www.bookworld.com.au/books/the-demons-of-athens-vrasidas-karalis/p/9781921556418?gclid=CPGZzJfJv8ICFQsGvAodcYoAWw. Θα το βρείτε επίσης και στα καλά βιβλιοπωλεία
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Η ΝΕΑ ΕΙΚΟΝΑ
-Μιλάς για νέα εικόνα, για σημερινή εικόνα… Προσδιόρισέ την…
«Αν κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε αυτό το χάος ... που δεν πιστεύω ότι θα το κατορθώσουμε. Ειλικρινά, το θεωρώ πολύ δύσκολο. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να νιώθει απομονωμένη από ευρύτερες συμμαχίες, να ξεπεράσει τις φοβίες της, και δεν είναι οι φοβίες αυτές κτήμα όλων των Ελλήνων. Εγώ και εσύ είμαστε Έλληνες και δεν τις έχουμε. Οι περισσότερες απ' αυτές έχουν επιβληθεί και προβληθεί κατά τη γνώμη μου από την πολιτική τάξη. Γι' αυτό βάζω τον πολιτικό στο βιβλίο μου, πρώην συμμαθητής μου, που μου είπε ωμά ότι όταν πάψουν να υπάρχουν αυτές οι φοβίες θα πάψει να υπάρχει και η σημερινή πολιτική τάξη, αυτή συντηρεί τις φοβίες και τις προβάλλει.
Για μένα η Ελλάδα πρέπει να δημιουργήσει μία ταυτότητα που κοιτά προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν.
ΚΑΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΡΩΜΑΝΟΥ
Η αναφορά σου στην υπόθεση Ρωμανού και στη γενιά αυτή γενικότερα, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα... Μιλάς για πατροκτονία, για ναρκισσισμό. Γίνεσαι σκληρός…
«Καταθέτω την προσωπική μου άποψη και μόνο αυτή. Στην υπόθεση Ρωμανού έχουν γίνει λάθη και από τις δύο μεριές και στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση είναι αυτή που έχει το πάνω χέρι. Το παιδί αυτό είναι φανατικό. Γι' αυτό αναφέρω σε κάποιο σημείο ότι αυτά τα παιδιά επαναστατούν εναντίον του κόσμου των πατεράδων τους, αλλά οι ίδιοι είναι ανίκανοι να σκοτώσουν τον Πατέρα, να «κάνουν» την πατροκτονία τους. Με αυτά τα παιδιά μπαίνουμε στον πραγματικό εικοστό αιώνα που κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο μηδενισμός, η κατάρρευση όλων των αξιών, πολιτικών εννοώ, χωρίς να έχουν τίποτα να προτείνουν. Και αυτό το παιδί εγώ δεν βλέπω ότι έχει κάτι να προτείνει. Το μόνο που έχει αυτό το παιδί είναι ένα προσωπικό δράμα, που είναι και το δράμα μίας γενιάς βέβαια. Είναι αυτή η γενιά που διαμορφώθηκε μετά το 1990. Γιατί πρέπει να δούμε και ιστορικά τα πράγματα. Αυτή η γενιά τα έπαιρνε όλα ως δεδομένα. Δικά της όλα. Ζούσε σε μία ευσταθή κοινωνία, παραγωγική. Αυτή ήταν όμως και η μεγάλη ψευδαίσθηση που διαμορφώθηκε τα τελευταία 25 χρόνια. Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν παραγωγική και η πολιτική τάξη φρόντισε να αποκρύψει αυτήν την πραγματικότητα. Και αυτό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή είναι η κατάρρευση της ψευδούς συνείδησης που είχαν καλλιεργήσει οι κυβερνήσεις από το 1989 και μετά και, ειδικά, η κυβέρνηση Καραμανλή, γιατί αυτή ήταν η πολιτική τάξη που επιδείνωσε την κατάσταση και το έκαναν ώστε να μην μπορεί να ελεγχθεί από πουθενά. Δημιούργησαν πιστεύω 'εθνολαϊκισμό' τον οποίο αποδέχθηκε και η Αριστερά. Και θεωρώ την Αριστερά συνυπεύθυνη γιατί 'έχασε' πλέον την πολιτική της γλώσσα. Βλέπουν το σύμπτωμα και ποτέ την αιτία».
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ… ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ
Το βιβλίο του ομογενή πανεπιστημιακού είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του. Είναι ένα βιβλίο με δαίμονες, αυτές τις υπερκόσμιες, ας μου επιτραπεί ο όρος «οντότητες», που κανένας δεν μπορεί να τις ορίσει και κατ' επέκταση να τις πολεμήσει. Τα ξόρκια όπως γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, δεν ενδείκνυνται ως θεραπεία γιατί δεν είναι θεραπεία. Έτσι, λοιπόν, η απαισιοδοξία καθορίζει τους «Δαίμονες των Αθηνών» και δεν είναι μόνο το σύμπτωμα που «ταΐζει» αυτήν την απαισιοδοξία, αλλά και η ιστορική συγκυρία που «έβγαλε» τους δαίμονες στους δρόμους της πόλης, στους δρόμους της Ελλάδας.
«Θεωρώ ότι αυτή είναι η πιο σημαντική κρίση στην ιστορία της Ελλάδας. Η κρίση το 1922 προήλθε από πόλεμο, το ίδιο και αυτή το 1940 και μετά, για τον εμφύλιο ξέρουμε ότι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο οι ξένες δυνάμεις στο αλληλοφάγωμά μας. Τώρα, όμως, είναι μία κρίση δική μας, μία κρίση που ξέσπασε εν καιρώ δημοκρατίας, μία κρίση για την οποία φταίει η ελληνική κοινωνία. Είναι αυτοδημιούργητη αυτή η κρίση» καταλήγει ο ομογενής πανεπιστημιακός.
Το τελεσίδικο των λόγων του δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Μόνο μία σκέψη που φοβάμαι να σκεφτώ κουρνιάζει στο μυαλό… «Δαίμονες, δαίμονες, παντού»…
*To βιβλίο μπορείτε να το αγόρασετε στο διαδίκτυο μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης http://www.bookworld.com.au/books/the-demons-of-athens-vrasidas-karalis/p/9781921556418?gclid=CPGZzJfJv8ICFQsGvAodcYoAWw. Θα το βρείτε επίσης και στα καλά βιβλιοπωλεία
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/