Είναι εμφανές σε όλους ότι η ΕΕ έχει φτάσει σε αδιέξοδο καί το μέλλον της είναι αμφίβολο. Έχει να αντιμετωπίσει καί να λύσει προβλήματα ,η μη επίλυση των οποίων οδηγεί σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Είναι κοινή διαπίστωση των περισσότερων χωρών-μελών της ΕΕ ότι υπάρχουν προβλήματα στην Ευρώπη που κινδυνεύουν να γίνουν, αν δεν είναι ήδη ,υπαρξιακά. Αυτά είναι:
Γεωγραφικά
Νομισματικά
Οικονομικά
Διοικητικά
Πολιτικά
Όσοι θεωρούν ότι,ενδεχομένως δικαίως,τα Πολιτικά είναι η ανώτατη μορφή προβλημάτων καί έπρεπε να είναι πρώτα,έχουν πιθανώς γενικά δίκιο αλλά στην περίπτωση της Ευρώπης μέχρι πρόσφατα τα Πολιτικά ήταν λυμένα από την αρχή με κοινές συμφωνίες. Τα προηγούμενα των Πολιτικών προβλήματα ,ήταν αυτά που έμειναν άλυτα ή θεωρήθηκαν ασήμαντα ή αυτορυθμιζόμενα, καί η μη επίλυση τους έφτασαν τα πράγματα στο σημείο εκείνο που μόνο πολιτική λύση επιδέχονται.
Οι τεραστίας σημασίας πολιτικές αποφάσεις που ίδρυσαν ,εμβάθυναν καί επεξέτειναν την Ενωση είτε έχουν αδυνατίσει είτε έχουν ξεπεραστεί.
Το αρχικό πολιτικό πλαίσιο που ρύθμιζε τις σχέσεις των´ κρατών - μελών ως ένα πολιτικό φόρουμ στο οποίο συζητούνταν καί ρυθμίζονταν θέματα κυρίως των εμπορικών σχέσεων μεταξυ των μελών καί διατηρούσε την υπόσχεση συνεχώς μεγαλλίτερες Ένωσης σε όλους τους τομείς, έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
Όταν αρχικά τα πρώτα κράτη συνέστησαν την Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά τα εμπορικά θέματα ήταν λίγο-πολύ ρυθμίσιμα,η μνήμη του Β´ ΠΠ πρόσφατη,η απειλή της ΕΣΣΔ ισχυρή καί η Γερμανία είχε υπαρξιακή εξάρτηση από τις άλλες χώρες της Δύσης.
Αυτό είχε σαν συνέπεια η Γεωγραφία να μην λαμβάνεται υπ'όψιν γιατί οι διαφορές τότε δεν ήσαν μεγάλες καί αυτές που υπήρχαν ρυθμίζονταν με κάποιας μορφής διευκολύνσεις καί επιδοτήσεις.
Η ισχυρή πολιτική θέληση υπήρχε γιά να γεφυρωθούν οι διαφορές,οι οποίες τότε ήταν πράγματι μικρές,έν σχέσει μάλιστα με τις σημερινές,καί ευκολότερα επιλύσιμες.
Σταδιακά η Ευρώπη άρχισε να εμβαθύνει τις σχέσεις μεταξυ των μελών αλλά καί να προσθέτει καί νέα μέλη,πιστεύοντας ότι τα νέα μέλη θα αφομοιόνονταν με τα παλιά. Το κλειδί εδώ είναι η λέξη σταδιακά.
Ταυτόχρονα το μεγάλο ειδικό βάρος του Προέδρου της Επιτροπής Ζάκ Ντελόρ καί η καθολική αποδοχή του εγγυάτο την ομαλότητα στην ένταξη καί αφομοίωση νέων μελών μαζί βέβαια με τα διαθέσιμα κονδύλια για την διευκόλυνση των Οικονομιών των νεοεντασσομένων κρατών.
Όλα αυτά ανετράπησαν όταν έπεσε η Σοβιετική Ένωση καί ενώθηκαν οι δύο Γερμανίες.
Η Γεωγραφική παράμετρος απέκτησε μεγάλη σημασία διότι μπήκαν πολλά κράτη,ανομοιογενή με μεγάλη διαφορετικότητα πολιτικής,οικονομικής καί κοινωνικήςκουλτούρας , διαμορφωμένης σε άλλες συνθήκες καί σε άλλες γεωγραφικά περιοχές. Τα κράτη ήσαν τόσα πολλά που δεν μπόρεσε να δημιουργηθεί στην Ευρώπη μία συναντίληψη γιά το ποιά Ευρώπη θέλουμε όλοι μας καί συμφωνούμε σε αυτήν.
Αυτό έγινε δια της επιβολής.
Πρόσφατα με το προσφυγικό η Γεωγραφική παράμετρος έγινε ακόμη πιό έντονη .
Το νομισματικό ζήτημα που ξεκίνησε για να εξομαλύνει τους διαφορετικούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, εξελίχθηκε σε δυνάστη των περισσοτέρων Οικονομιών. Αντί το νόμισμα να διαμορφώνονταν με την λογική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή ώστε να εξυπηρετεί και την πιό αδύνατη συμμετέχουσα Οικονομία,έγινε ίδιο με το νόμισμα της ισχυρότερης οικονομίας καί ζητήθηκε από τις άλλες Οικονομίες να εξομοιωθούν με αυτήν πράγμα αδύνατο.
Ο διαφορετικός ρυθμός ανάπτυξης των Οικονομιών που ακολούθησε ήταν αναμενόμενος καί το οικονομικό καί δημοσιονομικό χάσμα που ακολούθησε καλύφθηκε αρχικά από τα κράτη με πιό αδύναμες Οικονομίες με δανεισμό καί φτάσαμε στο σημείο που ήμαστε σήμερα. Αυτό δεν απαλλάσσει την Ελλάδα που έκανε συστηματικά καί κακή χρήση των ευρωπαϊκών κονδυλίων καί κατάχρηση της δανειοληπτικής της δυνατότητας την οποία εκμεταλλεύθηκε γιά καταναλωτική εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων καί αδικαιολόγητο πλουτισμό κυβερνώντων.
Κοινό νόμισμα με διαφορετικές οικονομικές πολιτικές σε κάθε χώρα είναι αδιανόητο καί όμως έγινε. Όχι μόνο έγινε αλλά οι χώρες που το επέβαλαν η Γερμανία καί η Γαλλία ήταν οι πρώτες που παρέβησαν τους κανονισμούς του. Μπήκαν σε αυτό χώρες που δεν είχαν την αυτοπειθαρχία να προσαρμοσθούν καί με την ανοχή της Γερμανίας καί της Γαλλίας δανείστηκαν υπερβολικά με ελκυστικούς όρους ώστε να καλύψουν τα μεγάλα τους ελλείμματα και η Γερμανία κυρίως να βελτιώσει τις εξαγωγές της προς αυτές. Ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι αυτή η πυραμίδα θα κατέρρεε κάποτε.
Η κρίση του 2009 αποτέλεσε την πιστευτή δικαιολογία γιατί κατέρρευσε ένα σχήμα που η κατάρρευση του ήταν μόνο ζήτημα χρόνου.
Διοικητικά το πρόβλημα είναι μεγαλλίτερο. Μία Ευρωπαϊκή Επιτροπή καί ένα Συμβούλιο χωρίς άμεση Δημοκρατική νομιμοποίηση ,καί ένα Ευρωπαικό Κοινοβούλιο αδύναμο να επιβάλει τις απόψεις του στα δύο προηγούμενα ,μαζί με την ΕΚΤ που είναι η μόνη που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων χάρις στην Ηγετική ικανότητα καί εκτελεστική πολυμηχανία του κ. Ντράγκι ,δεν επαρκούν για να κυβερνήσουν το τεράστιο ανομοιογενές σύστημα που καλείται Ένωση.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχεδιάσθηκε για να διοικεί έξι χώρες με πολύ μικρότερα αντικείμενα διαβούλευσης,έπαθε ελεφαντίαση από την συνεχή αύξηση κρατών και αρμοδιοτήτων με την ίδια δομή καί έχει μετασχηματισθεί σε μία υπερκυβέρνηση των 28 κρατών χωρίς ισχυρά θεμέλια, μέ άλλα πολλά κράτη στην πόρτα της εισόδου, καί διοικείται ουσιαστικά καί αντιδεοντολογικά από Γερμανούς καί τους δορυφόρους τους Επίτροπους ,διορισμένους στα πιό νευραλγικά πόστα της ΕΕ .
Το πρόβλημα είναι ότι η Γερμανία είναι πολύ μεγαλλίτερη φυσικά και οικονομικά από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ένωσης καί ασκεί καθοριστικά πλέον την δύναμη της αυτή με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να το αποδέχονται αλλά με δυσαρέσκεια.
Ενώ αρχικά υπήρχε μία ισορροπία στην Διοίκηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,σήμερα η ΕΕ διοικείται πρακτικά από τους Γερμανούς με εκχωρήσεις τους στα μεγάλα κράτη όταν αυτό καθίσταται απολύτως αναγκαίο.
Τα πράγματα έχουν φτάσει σε σημείο που μόνο μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες καί αποφάσεις μπορούν να διασώσουν τόσο την Ένωση όσο καί την Ευρωζώνη.
Η πρώτη πολιτική πρωτοβουλία πρέπει να είναι η διακοπή της περαιτέρω διεύρυνσης που γίνεται μόνο για να αυξηθούν οι πολιτικοί ακόλουθοι της Γερμανίας.Οι υποψήφιες χώρες έχουν Οικονομίες σε τραγική κατάσταση καί πολιτικό πολιτισμό Αφρικανών φυλάρχων. Είναι απολύτως ανέτοιμες για είσοδο στην ΕΕ .
Η δεύτερη πολιτική πρωτοβουλία είναι κομβική. Χρειάζεται γρήγορα δημοκρατική νομιμοποίηση της διοίκησης της ΕΕ ,που μόνο ένας Πρόεδρος εκλεγμένος από όλους τούς Ευρωπαικούς Λαούς μπορεί να έχει με επιτρόπους που να προέρχονται μόνο απο τα ενεργά μέλη του Ευρωκοινοβούλιου.
Μόνο τότε οι Ευρωπαίοι πολίτες θα πάψουν να αισθάνονται μη αποξενωμένοι από τις Διοικήσεις της ΕΕ καί μόνο τότε οι Κυβερνώντες την Ευρώπη θα μάθουν να λαμβάνουν υπ'όψιν όλες τις χώρες καί όχι μόνο τις πολύ ισχυρές. Χρειάζεται επίσης μία ισχυρή ρυθμιστική Γερουσία όπου η αντιπροσώπευση δεν θα είναι πληθυσμιακή αλλά ανά κράτος, περίπου όπως η αμερικανική Γερουσία αλλά πιθανώς με λίγο περισσότερους Γερουσιαστές για τα μεγάλα κράτη αλλά πάντως όχι πολλαπλάσιους από αυτούς των μικρών κρατών.
Η τρίτη πολιτική πρωτοβουλία είναι η αμοιβαιοποίηση του χρέους και η δημιουργία κοινού Ευρωπαϊκού Προυπολογισμού.
Κοινή Άμυνα καί εξωτερική πολιτική θα ακολουθήσουν ως φυσικές συνέπειες μίας δημοκρατικά εκλεγμένης Εκτελεστικής εξουσίας η οποία θα καταργήσει τις ντιρεκτίβες με νόμους του Ευρωκοινοβουλίου οι οποίοι θα σχηματοποιούνται και θα επεξεργάζονται μέσα σε αυτό.
Τότε μόνο το Γεωπολιτικό ρήγμα Βορρά-Νότου θα γεφυρωθεί,οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες θα εξομαλυνθούν καί το νόμισμα τότε θα είναι αντιπροσωπευτικό των συμφερόντων όλων των κρατών καί επιθυμητό αντί γιά επιβληθέν όπως τώρα.
Αυτή θα είναι η Ευρώπη των πολιτών οι οποίοι θα δέχονται υποχρεώσεις γιατί θα είναι κοινά αποφασισμένες καί θα προσβλέπουν θετικά στο κοινό μέλλον.
Δεν πρέπει ούτε μπορούμε να εκτιμήσουμε τις πιθανότητες να συμβεί αυτό. Όσοι έχουν μελετήσει την Ιστορία των των ΗΠΑ ξέρουν ότι η Ένωση πέτυχε διότι υπήρξαν πολιτικές προσωπικότητες πρώτης γραμμής σε πολλά κομβικά σημεία της Ιστορίας τους,αλλά υπήρξε και πολύς ιδρώτας,αίμα καί δάκρυα.
Το μέλλον της Ευρώπης είναι άδηλο. Τώρα θα δοκιμασθεί σκληρά καί από το προσφυγικό.Αυτό έχει ήδη εμφανίσει νέες ρωγμές μετά τις ρωγμές του Οικονομικού. Αλλά επειδή η τύχη των Ευρωπαίων είναι κοινή υπάρχει ελπίδα αυτό το ιστορικά καινούργιο πείραμα να πετύχει. Αν όχι θα φταίνε μόνο οι Ευρωπαίοι,οι Κυβερνώντες περισσότερο καί οι Λαοί λιγότερο αλλά όλοι θα έχουν μερίδιο στην ευθύνη και οπωσδήποτε στις συνέπειες.
www.kassandros.gr
http://dia-kosmos.blogspot.gr/