Οσο πλησιάζει η Πανηγυρική Σύνοδος Κορυφής της 25 Mαρτίου στην Ρώμη για τα εξήντα χρόνια από την υπογραφή της ομώνυμης συνθήκης που ίδρυσε την ΕΟΚ των Έξι, τόσο επιτείνεται η σύγχυση για την Ε.Ε. των πολλών ταχυτήτων, για το περίγραμμα, το περιεχόμενο και στη σύνθεση των σκληρών πυρήνων ενισχυμένης συνεργασίας.
Η ομιλία του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ. Κλ. Γιούνκερ στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο την Τετάρτη 1η Μαρτίου ήταν περισσότερο μια καταγραφή του σημερινού αδιεξόδου παρά πρόταση υπέρβασης της κρίσης.
Αν υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής στα όλα όσα έχουν καταγραφεί από τη Σύνοδο Κορυφής της Μάλτας όπου για πρώτη φορά η καγκελάριος Μέρκελ μίλησε για Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων μέχρι και σήμερα, δεν είναι άλλος από τη διαπίστωση ότι όποια πρωτοβουλία ενισχυμένης συνεργασίας αναληφθεί από μια ομάδα κρατών θα πρέπει να είναι άτυπη, να μην προϋποθέτει δηλαδή τροποποίηση των Συνθηκών που άλλωστε με τους σημερινούς συσχετισμούς είναι αδύνατη.
Είναι φανερό ότι το ζητούμενο δεν είναι τόσο η ενισχυμένη συνοχή, αλλά η νομιμοποίηση αξόνων και συμμαχιών εντός της Ε.Ε., μια επανέκδοση δηλαδή της Τετράδας του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία).
Κοινός παρονομαστής των τεσσάρων είναι η περιχαράκωση στην εθνική κυριαρχία όπως την εννοούν οι σημερινές τους κυβερνήσεις, το δικαίωμα της απόκλισης από τους ευρωπαϊκούς κανόνες πολιτικής ορθότητας και αλληλεγγύης συν τα κλειστά σύνορα με προσφυγικές μεταναστευτικές ροές.
Κατά τα άλλα, οι τέσσερις του Βίζεγκραντ δεν συγκλίνουν πουθενά: Η Σλοβακία είναι στην Ευρώζώνη, ενώ οι άλλες τρεις χώρες αρνούνται να συζητήσουν την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, η Πολωνία θεωρεί τη Ρωσία στρατηγική απειλή για την ασφάλειά της, άποψη που την συμμερίζονται οι Τρεις Βαλτικές, η Σουηδία και η Φινλανδία αλλά όχι η Βουδαπέστη, η Μπρατισλάβα και η Πράγα, που προσβλέπουν η κάθε μια σε διαφορετικό βαθμό στην εξομάλυνση των σχέσεων της Μόσχας με την Ε.Ε.
Αν απομακρυνθούμε από τη ρητορική που είναι γενικόλογη και παραπέμπει σε ευχολόγια, τότε η ουσία των πολλών ταχυτήτων και των σκληρών πυρήνων προβάλλει πιο κοντά σε προσπάθειες επανέκδοσης της λογικής του Βίζεγκραντ παρά σε συμμαχίες προθύμων, με στόχο την ενίσχυση της ευρωπαϊκής συνοχής στο επίπεδο μιας αρχικής ομάδας ανοικτή σε προσχωρήσεις όλων των κρατών-μελών. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ενισχύουν την παραπάνω υπόθεση εργασίας.
Τη Δευτέρα, στις Βερσαλίες, συναντάται μια άλλη ευρωπαϊκή τετράδα, οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, με στόχο την υιοθέτηση κοινής πρότασης για το μέλλον της Ε.Ε. ενόψει της Συνόδου Κορυφής της Ρώμης, μια σύνθεση όπου τρία μέλη, το Παρίσι, η Ρώμη και η Μαδρίτη σε διαφορετικό βαθμό η καθεμία αποκλίνουν με την πολιτική των Μέρκελ - Σόιμπλε για την Ευρωζώνη: Ολάντ, Τζεντιλόνε και Ραχόι θα επιθυμούσαν διακαώς μια δυναμική σταδιακής πολιτικής πλαισίωσης της ΟΝΕ, η οποία όμως είναι ταμπού για τους Μέρκελ - Σόιμπλε και μάλιστα στην εκκίνηση μιας δύσκολης και αμφίβολης έκβασης προεκλογικής εκστρατείας. Να προσθέσουμε ότι οι τρεις του Νότου έχουν συμμετάσχει και στις άτυπες συνόδους των Επτά του Νότου στην Αθήνα τον περασμένο Σεπτέμβριο και στην Πισαβόνα τον Φεβρουάριο.
Πιο αποκαλυπτική ως προς την πρόσληψη της έννοιας του Σκληρού Πυρήνα της Ε.Ε. κατά το μοντέλο του Βίζεγκραντ είναι η συνέντευξη του Γερμανού Χριστιανοδημοκράτη ευρωβουλευτή Ελμαρ Μπροκ στην εφημερίδα Die Welt. Ο Σκληρός Πυρήνας κατά τον Μπροκ θα πρέπει να αποτελείται από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Πολωνία, στην ουσία δηλαδή μια διεύρυνση του Τριγώνου της Βαϊμάρης (Βερολίνο, Βαρσοβία και Παρίσι) με τη συμμετοχή της Ρώμης!
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 03/03/2017)
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments