Σε πρόσφατο άρθρο του σε φερόμενη ως «δεξιά» καθημερινή εφημερίδα, ο αρχισυντάκτης της αποδίδει και αυτός το BREXIT στην άγνοια, στην αδυναμία πολλών ανθρώπων να παραμείνουν στο «τρελλό τραίνο της παγκοσμιοποίησης» και κυρίως στην ανασφάλεια και στο «τσουνάμι λαϊκισμού» σε Ευρώπη και Αμερική. Επιχειρεί δε να βάλει και μία ταμπέλα στους υποστηρικτές του BREXIT, αποκαλώντας τους «πρεκαριάτο».
Και γράφει:
Κάπως έτσι ξεκινά η ταξικοποίηση της αγανάκτησης. Είτε από νεοφιλελεύθερο κολωνακιώτικο κοσμοπολιτισμό είτε επειδή ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δεν ξεχνά τις καταβολές του – έχει διατελέσει ανταποκριτής της Αυγής και Γραμματέας της Β’ Πανελλαδικής (διάσπαση της ΚΝΕ) – οι αρνητές της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι μια παρακατιανή κοινωνική τάξη. Αναμενόμενο, καθώς η τάση του να χαρακτηρίζονται οι εθνικές εξεγέρσεις ταξικές είναι δεσπόζουσα στον όμιλο που εργάζεται. «Τυχαία» λοιπόν, βρέθηκε και η λέξη «Prekariat» για να χαρακτηρίσει τους ευρωσκεπτικιστές.
Ως «πρεκαριάτο» περιγράφεται εδώ και δέκα χρόνια από την «Διεθνή Οργάνωση Εργατών» το νέο «προλεταριάτο». Οι παρίες της μεταβιομηχανικής εποχής, που αντικατέστησαν τους προλεταρίους της βιομηχανικής, διαφοροποιούμενοι ως προς το βιοτικό επίπεδο και τις νέες εργασιακές σχέσεις. Η τάξη αυτή απαρτίζεται από ανέργους, μισθωτούς, ελευθέρους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες.
Κι αν για τους μεσαιοχωρήτες φιλελευθέρους το BREXIT προσβάλλει την αισθητική, η αριστερά προσπαθεί να το εξαργυρώσει, αναδεικνύοντας στους ευρωσκεπτικιστές υποτιθέμενα «ταξικά χαρακτηριστικά». Ό,τι – μάταια ευτυχώς – είχε επιχειρήσει ο Τσίπρας με τους αγανακτισμένους. Απέτυχε τότε, καθώς στα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα κυριαρχούσε η γαλανόλευκη και όχι τα ερυθρά λάβαρα και εν τέλει εξελέγη με πατριωτική ρητορική, προασπιζόμενος τα αστικά προνόμια της πασοκικής πελατείας του. Επανήλθε ωστόσο και σκέφτηκε: «Αν δεν υπάρχει ισχυρό προλεταριάτο, ας δημιουργήσουμε ένα». Και πήρε την απόφαση να υφαρπάξει το εισόδημα και τις περιουσίες των Ελλήνων για να περισώσει κι αυτός με την σειρά του τα προνόμια των οπαδών του, αλλά και για να επεκτείνει τις πιθανότητες επιβιώσεως της ηγεμονίας της αριστεράς, η οποία τον ανέδειξε.
Το κίνητρο του «λαϊκού ευρωσκεπτικισμού» δεν είναι οικονομικό ούτε ταξικό.
«Δυσκολεύομαι να μεταφράσω τον όρο, αλλά αναφέρεται στον άνθρωπο που νιώθει συνεχή ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον του. Μπορεί ο ίδιος να τα βγάζει πέρα, όμως δεν είναι διόλου βέβαιος ότι θα μπορέσει να συνεχίσει να ζει έτσι ή αν τα παιδιά του θα έχουν το ίδιο επίπεδο ζωής.»Τι περίεργη, ανάρμοστη, αντιευρωπαϊκή και ρατσιστική συμπεριφορά, αλήθεια!
Κάπως έτσι ξεκινά η ταξικοποίηση της αγανάκτησης. Είτε από νεοφιλελεύθερο κολωνακιώτικο κοσμοπολιτισμό είτε επειδή ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δεν ξεχνά τις καταβολές του – έχει διατελέσει ανταποκριτής της Αυγής και Γραμματέας της Β’ Πανελλαδικής (διάσπαση της ΚΝΕ) – οι αρνητές της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι μια παρακατιανή κοινωνική τάξη. Αναμενόμενο, καθώς η τάση του να χαρακτηρίζονται οι εθνικές εξεγέρσεις ταξικές είναι δεσπόζουσα στον όμιλο που εργάζεται. «Τυχαία» λοιπόν, βρέθηκε και η λέξη «Prekariat» για να χαρακτηρίσει τους ευρωσκεπτικιστές.
Ως «πρεκαριάτο» περιγράφεται εδώ και δέκα χρόνια από την «Διεθνή Οργάνωση Εργατών» το νέο «προλεταριάτο». Οι παρίες της μεταβιομηχανικής εποχής, που αντικατέστησαν τους προλεταρίους της βιομηχανικής, διαφοροποιούμενοι ως προς το βιοτικό επίπεδο και τις νέες εργασιακές σχέσεις. Η τάξη αυτή απαρτίζεται από ανέργους, μισθωτούς, ελευθέρους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες.
Κι αν για τους μεσαιοχωρήτες φιλελευθέρους το BREXIT προσβάλλει την αισθητική, η αριστερά προσπαθεί να το εξαργυρώσει, αναδεικνύοντας στους ευρωσκεπτικιστές υποτιθέμενα «ταξικά χαρακτηριστικά». Ό,τι – μάταια ευτυχώς – είχε επιχειρήσει ο Τσίπρας με τους αγανακτισμένους. Απέτυχε τότε, καθώς στα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα κυριαρχούσε η γαλανόλευκη και όχι τα ερυθρά λάβαρα και εν τέλει εξελέγη με πατριωτική ρητορική, προασπιζόμενος τα αστικά προνόμια της πασοκικής πελατείας του. Επανήλθε ωστόσο και σκέφτηκε: «Αν δεν υπάρχει ισχυρό προλεταριάτο, ας δημιουργήσουμε ένα». Και πήρε την απόφαση να υφαρπάξει το εισόδημα και τις περιουσίες των Ελλήνων για να περισώσει κι αυτός με την σειρά του τα προνόμια των οπαδών του, αλλά και για να επεκτείνει τις πιθανότητες επιβιώσεως της ηγεμονίας της αριστεράς, η οποία τον ανέδειξε.
Το κίνητρο του «λαϊκού ευρωσκεπτικισμού» δεν είναι οικονομικό ούτε ταξικό.
Είναι η κατάσταση ανελευθερίας στην οποία περιέρχεται όλη η κοινωνία με την κατάργηση της ιδιοκτησίας, της ελευθερίας του λόγου, του δικαιώματος να ανατρέφεις τα παιδιά σου με βάση τις παραδόσεις και τον χριστιανικό ηθικό κώδικα και να επιλέγεις ποιος θα περνά τα σύνορά σου και ποιος όχι. Κατά συνέπεια, είναι η αίσθηση της απώλειας της κοινωνικής συνοχής.
Αν ίσχυε η μαρξιστική θεώρηση, η Ελλάδα, έχοντας απωλέσει τα μέσα παραγωγής – την ίδια την παραγωγή – προ πολλού, θα έπρεπε να είναι σήμερα ένα κράτος εξεγερμένων «πρεκαρίων». Δεν συνέβη αυτό, διότι στην χώρα μας βρίσκεται βαθιά ριζωμένος ο φύλαξ άγγελος της κοινωνικής συνοχής και εχθρός του διεθνισμού και του ταξικού μίσους, η εθνική συνείδηση.
Η ανασφάλεια που διακρίνει ο ανωτέρω αρχισυντάκτης δεν γεννάται από την ανέχεια ούτε πυροδοτείται από κάποιους ρατσιστές και λαϊκιστές πολιτικούς, όπως υπονοεί. Εδράζεται κυρίως στην αίσθηση απώλειας της εθνικής και κοινωνικής συνοχής και συγχρόνως στην καταπίεση που η πολιτική ορθότης εξασκεί διά ροπάλου, ώστε να μην υπάρχουν αντιδράσεις.
Αν ίσχυε η μαρξιστική θεώρηση, η Ελλάδα, έχοντας απωλέσει τα μέσα παραγωγής – την ίδια την παραγωγή – προ πολλού, θα έπρεπε να είναι σήμερα ένα κράτος εξεγερμένων «πρεκαρίων». Δεν συνέβη αυτό, διότι στην χώρα μας βρίσκεται βαθιά ριζωμένος ο φύλαξ άγγελος της κοινωνικής συνοχής και εχθρός του διεθνισμού και του ταξικού μίσους, η εθνική συνείδηση.
Η ανασφάλεια που διακρίνει ο ανωτέρω αρχισυντάκτης δεν γεννάται από την ανέχεια ούτε πυροδοτείται από κάποιους ρατσιστές και λαϊκιστές πολιτικούς, όπως υπονοεί. Εδράζεται κυρίως στην αίσθηση απώλειας της εθνικής και κοινωνικής συνοχής και συγχρόνως στην καταπίεση που η πολιτική ορθότης εξασκεί διά ροπάλου, ώστε να μην υπάρχουν αντιδράσεις.
Αν λοιπόν εδώ κάποια στιγμή υπάρξει ξεσηκωμός, θα είναι των Ελλήνων για να παραμείνουν Έλληνες και όχι κάποιων «πρεκαρίων» για να ανακτήσουν τα μέσα παραγωγής!
Comments