Η σταδιοδρομία του Ζαν Μαρί Λεπέν
Ο Ζαν Μαρί Λεπέν (Jean-Marie Le Pen) γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1928, στο μικρό παραλιακό χωριό La Trinité-sur-Mer στη Βρετάνη της Γαλλίας. Η μητέρα του ήταν μια άσημη Γαλλίδα, η Αν Μαρί Ερβέ (Anne Marie Hervé), και ο πατέρας του, ο Ζαν Λεπέν, ήταν ψαράς. Ορφάνεψε στα 14 του. Παρ’ ότι δεν αποτελούσε ούτε γόνο της γαλλικής ελίτ ούτε αξιόλογο μαθητή, έγινε, περιέργως, δεκτός στο ιησουιτικό σχολείο Collège-Lycée-Prépa Saint-François-Xavier de Vannes, που ήταν κέντρο προετοιμασίας για ανώτατες σπουδές (βλ. https://fr.wikipedia.org/wiki/Coll%C3%A8ge-Lyc%C3%A9e-Pr%C3%A9pa_Saint-Fran%C3%A7ois-Xavier_de_Vannes).
Δεν πρέπει να αγνοούμε ότι το ρωμαιοκαθολικό τάγμα των Ιησουιτών έχει μακρά παράδοση στη διεξαγωγή μυστικών επιχειρήσεων και στη συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες διαφόρων κρατών. Για παράδειγμα, το 2014, ο βετεράνος αξιωματούχος της CIA, Χάουαρντ Χαντ (E. Howard Hunt), ο οποίος είχε διατελέσει και σταθμάρχης της CIA στο Μεξικό, δήλωσε, στο πλαίσιο τηλεοπτικής συνέντευξής του, ότι «οι Ιησουίτες έχουν διαμορφώσει τη μεγαλύτερη μυστική υπηρεσία στον κόσμο, ανέκαθεν» (βλ. https://www.youtube.com/watch?v=YaNPdbKnH9M). Σε αυτό το σημείο, είναι χρήσιμο να κάνουμε μια ιστορική παρέκβαση, προκειμένου να αναφέρουμε λίγα λόγια για την ταυτότητα και την ιστορία του τάγματος των Ιησουιτών.
Το τάγμα των Ιησουιτών (γνωστό επισήμως με την ονομασία Societas Iesu) ιδρύθηκε στην Ισπανία το 1534 για να πολεμήσει εναντίον των Προτεσταντών και των Μουσουλμάνων. Εξελίχθηκε σε τόσο επικίνδυνη οργάνωση ώστε καταδιώχθηκε σε τουλάχιστον 83 χώρες και πόλεις με τις κατηγορίες της κατασκοπείας, της διεξαγωγής υπονομευτικών/ανατρεπτικών ενεργειών, της προδοσίας κ.λπ. Το τάγμα των Ιησουιτών, εξ αιτίας της τόσο επικίνδυνης εξέλιξής του, τέθηκε εκτός νόμου στην Πορτογαλική Αυτοκρατορία το 1759, στη Γαλλία το 1764, στις Δύο Σικελίες, στη Μάλτα και στην Πάρμα καθώς και στην Ισπανική Αυτοκρατορία το 1767. Τελικώς, ακόμη και το ίδιο το Βατικανό φοβήθηκε το τάγμα των Ιησουιτών, και, γι’ αυτό, το 1773, ο Πάπας Κλήμης ΙΔ’, με επίσημη απόφασή του, το αποκήρυξε και το κατήργησε.
Όμως, στη συνέχεια, το τάγμα των Ιησουιτών βρήκε καταφύγιο στη Ρωσία και στην Πρωσία και ασχολήθηκε με τη δημιουργία και διοίκηση διαφόρων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ανά την Ευρώπη. Το 1814, καθώς τελείωναν οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι και λάμβανε χώρα η παλινόρθωση του παλαιού καθεστώτος (των απολυταρχιών και της Realpolitik) με την Ιερή Συμμαχία, ο Πάπας Πίος Ζ’ εξέδωσε διάταγμα με το οποίο αποκαθιστούσε την κανονικότητα του τάγματος των Ιησουιτών στις Ρωμαιοκαθολικές χώρες, κι έτσι το τάγμα των Ιησουιτών ξαναέγινε ένα από τα επίσημα, κανονικά τάγματα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Επίσης, το τάγμα των Ιησουιτών έχει βαθείς δεσμούς με καθεστωτικούς κρυπτο-εβραϊκούς παράγοντες της Ευρώπης.
Μάλιστα, ο δρ Ρόμπερτ Μάρικς (Robert A. Maryks), καθηγητής ιστορίας στο City University της Νέας Υόρκης, έχει εκδώσει ένα επιστημονικό σύγγραμμα με τίτλο «Το Ιησουιτικό Τάγμα ως μιας Συναγωγή Ιουδαίων» («The Jesuit Order as a Synagogue of Jews», εκδόσεις Brill, 2009), όπου αναλύει τη συμμετοχή και τη δράση Εβραίων στο τάγμα των Ιησουιτών καθώς και τη φυλετιστική πολιτική τους περί της προστασίας του αίματος.
Από το προαναφερθέν ιησουιτικό κολέγιο, ο Λεπέν εισήλθε στη Νομική Σχολή του Παρισιού.
Έγινε πρόεδρος της δεξιάς φοιτητικής οργάνωσης «Association corporative des étudiants en droit», η οποία διοργάνωνε βίαιες διαδηλώσεις εναντίον των «Cocos» (κομμουνιστών). Εκδιώχθηκε από την προαναφερθείσα οργάνωση το 1951. Τη δεκαετία του 1960, καλλιέργησε τη φήμη ότι είχε χάσει το ένα του μάτι σε βίαιες κινητοποιήσεις εκείνης της οργάνωσης, ώστε να οικοδομήσει ένα πολιτικό προφίλ «ακροδεξιού ήρωα». Συγκεκριμένα, ο Λεπέν ισχυρίστηκε ότι έχασε το αριστερό του μάτι από ξυλοδαρμό που υπέστη κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 1958, αλλά μαρτυρίες πιστοποιούν ότι, σε εκείνα τα επεισόδια, απλώς τραυματίστηκε στο δεξί μάτι και δεν το έχασε. Έχασε την όραση στο αριστερό του μάτι χρόνια αργότερα εξ αιτίας ασθένειας.
Αφού έλαβε το πτυχίο της Νομικής, κατατάχθηκε στον Στρατό, συγκεκριμένα, στη Λεγεώνα των Ξένων. Μάλιστα, ως μέλος της Λεγεώνας των Ξένων, ο Ζαν Μαρί Λεπέν πολέμησε στους νεοαποικιοκρατικούς πολέμους της Γαλλίας στην Ινδοκίνα, στο Σουέζ και στην Αλγερία, όπου η Γαλλία προσπαθούσε να διατηρήσει ορισμένα αποικιοκρατικά προνόμιά της. Για αυτήν τη στρατιωτική δράση του, ο Λεπέν έλαβε διάφορα μετάλλια, μεταξύ των οποίων τον Σταυρό της Στρατιωτικής Αξίας, τον Σταυρό του Πολεμιστή, το Αποικιακό Μετάλλιο κ.λπ. Στο Παρίσι, το 1956, εκλέχθηκε στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, με το λαϊκιστικό κόμμα UDCA του Πιέρ Πουζάντ (Pierre Poujade). Έτσι, στα 28 του χρόνια, ο Λεπέν ήταν ο νεώτερος βουλευτής της Γαλλίας.
Ο νεαρός Ζαν Μαρί Λεπέν με τα μετάλλιά του ως βετεράνος των νεοαποικιοκρατικών πολέμων της λεγόμενης «Τέταρτης Γαλλικής Δημοκρατίας»
Το 1960, νυμφεύθηκε την Πιερέτ Λαλάν (Pierrette Lalanne), με την οποία απέκτησε τρεις κόρες: τη Μαρί Καρολίν (Marie-Caroline), τη Γιάν (Yann) και τη Μαρίν (Marine). Ο γάμος του έληξε άδοξα μετά από 25 χρόνια, καθώς η 49χρονη πρώην σύζυγός του πόζαρε γυμνή στη γαλλική έκδοση του περιοδικού «PLAYBOY» για να τον γελοιοποιήσει. Παρ’ ότι ο Λεπέν είχε το προφίλ του ακροδεξιού και του «αντισημίτη», περιέργως, δεν εκμεταλλεύθηκε προπαγανδιστικά το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του «PLAYBOY», ο Χιού Χέφνερ (Hugh Hefner), έχει εβραϊκή καταγωγή και δεν προέβη σε καμιά σχετική αντιεβραϊκή ρητορική, παρά την προκλητική ευκαιρία που είχε. Γενικότερα, παρ’ ότι ο Λεπέν έχει κατηγορηθεί για «αντισημιτισμό», έχει κάνει μόνο μια αξιόλογη «αντισημιτική» δήλωση, το 1987, για την οποία μάλιστα καταδικάστηκε σε πρόστιμο 183.200 ευρώ βάσει του γαλλικού νόμου Gayssot (βλ. http://www.lemonde.fr/primaire-parti-socialiste/article/2011/10/06/les-socialistes-restent-flous-sur-la-retraite-a-60-ans_1583064_1471072.html).
Η Πιερέτ Λαλάν (Pierrette Lalanne), πρώην σύζυγος του Ζαν Μαρί Λεπέν, ως «κουνελάκι» του «PLAYBOY»
Η πολιτική ζωή του Λεπέν βελτιώθηκε δια μέσου της οργάνωσης «Ordre Nouveau» (Νέα Τάξη), η οποία ήταν ένα ακροδεξιό κίνημα που είχε ιδρυθεί το 1969. Ο πρώτος πρόεδρος της «Ordre Nouveau» ήταν ο δικηγόρος Φρανσουά Γκαλβέρ (François Galvaire), ο οποίος εργαζόταν για τον ακροδεξιό δημοσιογράφο και πρώην πολιτικό Ρολάντ Γκοσέρ (Roland Gaucher) του φασιστικού κόμματος RNP (Rassemblement National Populaire). Τον Ιούνιο του 1972, η «Ordre Nouveau» εντάχθηκε στο κίνημα «Εθνικό Μέτωπο» (Front National) του Λεπέν. Ο José Bruneau de La Salle εντάχθηκε στο πολιτικό γραφείο, ενώ ο Jean-Claude Nourry, ο Patrice Janeau και ο Michel Bodin αποχώρησαν από το κίνημα. Το κόμμα «Εθνικό Μέτωπο» του Λεπέν ιδρύθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1972.
Ο Λεπέν έθεσε πρώτη φορά υποψηφιότητα σε γαλλικές προεδρικές εκλογές το 1974, και έλαβε λιγότερο από ένα τοις εκατό των ψήφων στον πρώτο γύρο. Το 1976, ο Υμπέρ Λαμπέρ (Hubert Lambert), κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας και χρηματοδότης διαφόρων ακροδεξιών πρωτοβουλιών, πέθανε σε ηλικία μόλις 42 ετών. Λίγους μήνες πριν πεθάνει, άλλαξε τη διαθήκη του, ορίζοντας τον Λεπέν ως μοναδικό κληρονόμο του. Λέγεται μάλιστα ότι ο εν λόγω εκατομμυριούχος Υμπέρ Λαμπέρ ανήκει στη γαλλική βελγοεβραϊκής καταγωγής οικονομική δυναστεία των Λαμπέρ, η οποία ανάγεται στον Σαμουήλ Λαμπέρ (Samuel Lambert), ο οποίος έζησε τον 19ο αιώνα και ήταν τραπεζίτης και αντιπρόσωπος του γνωστού τραπεζικού οίκου των αδελφών Ροθτσάιλντ στη Γαλλία (De Rothschild Frères).
Παρ’ ότι συγγενείς του Υμπέρ Λαμπέρ προσέβαλαν τη διαθήκη του, τελικώς, ο Λεπέν κατέστη ο κύριος αυτής της διαθήκης, κληρονομώντας έτσι μια περιουσία που εκείνη την εποχή είχε αξία περίπου τέσσερα εκατομμύρια ευρώ (βλ. http://blog.francetvinfo.fr/derriere-le-front/2015/05/06/lheritage-lambert-une-des-causes-de-la-suspension-de-jean-marie-le-pen.html). Φημολογήθηκε ότι η οικογένεια του Λαμπέρ μοιράστηκε με τον Λεπέν και κάποιους άλλους μυστικούς λογαριασμούς του θανόντος Υμπέρ Λαμπέρ, και έτσι διευθετήθηκε το ζήτημα. Με την κληρονομιά του Λαμπέρ, ο Λεπέν είχε πλέον αρκετά χρήματα για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την πολιτική.
Ο Υμπέρ Λαμπέρ (Hubert Lambert)
Η σταδιοδρομία της Μαρίν Λεπέν
Υπό την ηγεσία του Ζαν Μαρί Λεπέν, το «Εθνικό Μέτωπο» εξελίχθηκε σε οικογενειακή επιχείρηση, καθώς έφθασε να απασχολεί και τις τρεις κόρες του Λεπέν. Σήμερα, από την οικογένεια του Ζαν Μαρί Λεπέν, συμμετέχουν στο «Εθνικό Μέτωπο» τα εξής πρόσωπα: Πρώτον, η Μαρίν Λεπέν (Marine Le Pen), η οποία είναι η μικρότερη κόρη του Ζαν Μαρί Λεπέν, δικηγόρος, μέλος της Ευρωβουλής από το 2004 και πρόεδρος του «Εθνικού Μετώπου» από τις 16 Ιανουαρίου 2011, όταν διαδέχθηκε τον πατέρα της στην ηγεσία του κόμματος. Δεύτερον, η Γιάν Λεπέν (Yann Le Pen), ), η οποία είναι η δευτερότοκη κόρη του Ζαν Μαρί Λεπέν, ασχολούμενη κυρίως με τον τομέα οργάνωσης και εκδηλώσεων του «Εθνικού Μετώπου». Τρίτον, η Μαριόν Λεπέν (Marion Le Pen), η οποία είναι κόρη της Γιάν Λεπέν (άρα, ανιψιά της προέδρου Μαρίν Λεπέν και εγγονή του Ζαν Μαρί Λεπέν) και εξελέγη βουλευτής το 2012 (στο εκλογικό διαμέρισμα Βοκλίζ της νοτιοανατολικής Γαλλίας).
Η Μαρίν Λεπέν με τον πατέρα της (δεξιά) σε πολιτική περιοδεία στο Παρίσι το 2010
Η Μαρίν Λεπέν παντρεύτηκε το 1995 τον Φρανκ Σοφρουά (Franck Chauffroy), στέλεχος επιχειρήσεων που εργάστηκε για το «Εθνικό Μέτωπο». Απέκτησε μαζί του τρία παιδιά (Jehanne, Louis και Mathilde). Μετά από το διαζύγιό της από τον Σοφρουά το 2000, παντρεύτηκε τον Ερίκ Λοριό (Eric Lorio) το 2002, πρώην εθνικό γραμματέα του «Εθνικού Μετώπου» και πρώην σύμβουλο στις περιφερειακές εκλογές στο Nord-Pas de Calais, από τον οποίο χώρισε το 2006. Από το 2009, η Μαρίν Λεπέν έχει προσωπικό δεσμό με τον Γάλλο δικηγόρο και πολιτικό Λουί Αλιό (Louis Aliot), του οποίου ο παππούς ήταν Αλγερινοεβραίος. Μάλιστα, η σύναψη δεσμού με τον Αλγερινοεβραίο Λουί Αλιό έφερε ιδιαίτερη «τύχη» στη Μαρίν, καθώς, το 2010, παρέλαβε την ηγεσία του «Εθνικού Μετώπου» από τον μπαμπά της.
Ο Μισέλ Θουρί (Michel Thooris), ο οποίος έχει Εβραία μητέρα, είναι μέλος της κεντρικής επιτροπής του «Εθνικού Μετώπου» και ο ιδρυτής μιας οργάνωσης που ονομάζεται «Ένωση Πατριωτών Γάλλων Εβραίων» (Union des Patriotes Francais Juifs). Το 2011, ο Αλιό συνόδευσε τον Θουρί σε μια επίσκεψη στο Ισραήλ. Ο Θουρί έχει αναγνωρίσει τον ανεπίσημο αλλά πολιτικώς σημαντικό και παραγωγικό δεσμό μεταξύ της οργάνωσής του (δηλαδή της «Ένωσης Πατριωτών Γάλλων Εβραίων») και του «Εθνικού Μετώπου».
Μάιος 2016: ο Μισέλ Θουρί (Michel Thooris) ήταν παρών στους εορτασμούς που έλαβαν χώρα στην Ιερουσαλήμ για την 68η επέτειο από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ (βλ.: https://upfj.org/page/11/)
Επιπλέον προς τους εβραϊκούς παράγοντες που υποστηρίζουν τη Μαρίν Λεπέν, υπάρχουν και ρωσικοί παράγοντες που πράττουν ομοίως.
Στις 8 Φεβρουαρίου 2017, η γαλλική εφημερίδα «Le Canard Enchaîné» έγραψε ότι οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες (συγκεκριμένα, παράγοντες της DGSE) πιστεύουν ότι η Ρωσία θα βοηθήσει τη Λεπέν στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2017, πλημυρίζοντας το διαδίκτυο με εκατομμύρια θετικές αναρτήσεις αναφορικά με τη Λεπέν (βλ. http://www.rtl.fr/actu/politique/marine-le-pen-la-russie-pousserait-sa-candidature-selon-la-dgse-7787143387). Στο εν λόγω ρεπορτάζ της, η ίδια εφημερίδα πρόσθεσε ότι το επίπεδο της απειλής είναι τόσο υψηλό ώστε το επόμενο συμβούλιο για θέματα αμυντικής πολιτικής που επρόκειτο να λάβει χώρα στο Μέγαρο των Ιλισίων (δηλαδή, στο προεδρικό ανάκτορο της Γαλλίας) θα ασχολούνταν με αυτό το ζήτημα.
Αξίζει ακόμη να αναφερθεί ότι τάσεις και δίκτυα της ρωσικής Ορθοδοξίας που έχουν φιλοσοφικώς υιοθετήσει στοιχεία του ρομαντισμού, του γερμανικού ιδεαλισμού και του υπαρξισμού αναζητούν και συγκροτούν συμμαχίες με ακροδεξιά, εθνικιστικά, φιλομοναρχικά και υπερσυντηρητικά Ρωμαιοκαθολικά δίκτυα στην ηπειρωτική Ευρώπη, ιδίως μάλιστα στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία. Επ’ αυτού του θέματος, μια ιδιαιτέρως αξιόλογη έρευνα διεξήγαγε και δημοσίευσε η Γαλλίδα σοβιετολόγος Σεσίλ Βεσί (Cécile Vaissié), καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Rennes II, στο βιβλίο της με τίτλο «Les réseaux du Kremlin en France» (εκδόσεις Les Petits Matins, 2016).
Η σταδιοδρομία της Μαριόν Λεπέν
Η Μαριόν Λεπέν, όπως προαναφέραμε, είναι εγγονή του ιδρυτή του «Εθνικού Μετώπου», Ζαν Μαρί Λεπέν, ανιψιά της νυν προέδρου του «Εθνικού Μετώπου», Μαρίν Λεπέν, και βουλευτής του «Εθνικού Μετώπου». Γεννήθηκε το 1989. Είναι εξώγαμη κόρη της Γιάν Λεπέν. Ο σύζυγος της Γιάν Λεπέν είναι ο Σαμουέλ Μαρεσάλ (Samuel Maréchal), ο οποίος είχε διατελέσει πρόεδρος της Νεολαίας του «Εθνικού Μετώπου» την περίοδο 1992–1999. Όμως, ο βιολογικός πατέρας της Μαριόν Λεπέν είναι ο Ροζί Ανρί Οκ (Roger Henri Auque), ο οποίος ήταν δημοσιογράφος, πολεμικός ανταποκριτής, πρέσβης της Γαλλίας στην Ερυθραία από το 2009 ως το 2012 καθώς και πράκτορας της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας Μοσάντ.
Το γεγονός ότι ο Ροζί Οκ ήταν ο βιολογικός πατέρας της Μαριόν Λεπέν και η ιδιότητα του Οκ ως πράκτορα της Μοσάντ αποκαλύφθηκαν και δημοσιεύθηκαν στις 7 Νοεμβρίου 2013 από το γαλλικό εβδομαδιαίο ειδησεογραφικό περιοδικό «L’Express». Επίσης, σχετικές αποκαλύψεις έκανε και η Γαλλίδα δημοσιογράφος Κριστίν Κλερκ (Christine Clerc) στο βιβλίο της με τίτλο «Les Conquérantes», το οποίο εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2013 (εκδόσεις Nil).
Ο Ροζί Οκ πέθανε το 2014 από καρκίνο στον εγκέφαλο σε ηλικία 58 ετών. Μάλιστα, συνέγραψε και ο ίδιος ένα βιβλίο, το οποίο εκδόθηκε το 2015, μετά από τον θάνατό του. Σε αυτό το βιβλίο του, ο ίδιος Οκ έγραψε ότι ήταν πράκτορας της Μοσάντ (σχετικό αφιέρωμα έκανε η έγκριτη γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» στις 6 Φεβρουαρίου 2015: http://www.lefigaro.fr/politique/2015/02/06/01002-20150206ARTFIG00124-les-confidences-posthumes-de-l-ex-otage-au-liban-roger-auque.php).
Ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ: η μάχη του Κακού με το Κακό για το Κακό
Ιησουιτική εκπαίδευση, περί τα τέσσερα εκατομμύρια ευρώ κληρονομιά από έναν πλούσιο χορηγό, μια «γιαγιά» του «PLAYBOY», ένας Εβραίος εραστής, ένας πατέρας που ήταν πράκτορας της Μοσάντ και παροχή βοήθειας από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες είναι τα σημαντικότερα «κομμάτια» που συνθέτουν το «παζλ» της γαλλικής πολιτικής οικογένειας Λεπέν. Ποια είναι, λοιπόν, η εικόνα που προκύπτει από την ένωση των κομματιών αυτού του παζλ; Οι Λεπέν και, γενικότερα, το «Εθνικό Μέτωπο» είναι μέλη και όργανα μιας νέας μεγάλης σύνθεσης μεταξύ σιωνιστικού Ιουδαϊσμού και ενός αναγεννημένου και αναμορφωμένου φασισμού. Αυτή η ανίερη και ιδιαιτέρως επικίνδυνη για την ανθρωπότητα σύνθεση δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Έχει σαφή ιστορικό σκοπό και σαφές ιστορικό βάθος.
Ήδη, στις δημοτικές εκλογές της Ρώμης του 2008, συνεργάστηκαν σιωνιστές Εβραίοι και φασίστες, επιτυγχάνοντας την εκλογή του πρώτου δεξιού δημάρχου της Ρώμης (του Gianni Alemanno) από την εποχή του Μουσολίνι.
Ο Γκάι Ντίνμορ (Guy Dinmore), ανταποκριτής της έγκριτης βρετανικής εφημερίδας «Financial Times», έγραψε στους «Financial Times» στις 4 Μαΐου 2008: «Ο Σάντρο ντι Κάστρο (Sandro di Castro), πρόεδρος του συνδέσμου Μπένε Μπέριτ (Bene Berith) της εβραϊκής κοινότητας, λέγει ότι η παρούσα αίσθηση κινδύνου που αντιμετωπίζει το Ισραήλ εξ αιτίας των Ισλαμιστών και του Ιράν ξεπερνά τις αναμνήσεις του περισσότερου μακρινού και τραγικού παρελθόντος των μαζικών εκτοπίσεων από τη Ρώμη βάσει των αντιεβραϊκών ρατσιστικών νόμων των Ναζί και του Μουσολίνι» (βλ. https://www.ft.com/content/4d07386e-19fd-11dd-ba02-0000779fd2ac).
Στην Ολλανδία, στον φασιστικό πολιτικό χώρο, κυριαρχεί το λεγόμενο «Κόμμα της Ελευθερίας», του οποίου ιδρυτής και πρόεδρος είναι ο Γκέερτ Βίλντερς (Geert Wilders), ο οποίος είναι υπέρμαχος μιας φασιστικής πολιτικής και πολιτιστικής θεωρίας (βασισμένης στο ισχυρό κράτος, τον αυταρχισμό και τον πολιτιστικό κοινοτισμό όπως τον έχουν κληροδοτήσει ο γερμανικός ρομαντικός ιδεαλισμός και ο υπαρξισμός), καλλιεργεί συστηματικά την Ισλαμοφοβία, υποστηρίζει επισήμως τον Σιωνισμό, έζησε περίπου δύο χρόνια στο κράτος του Ισραήλ ως νέος και έχει επισκεφθεί δεκάδες φορές το κράτος του Ισραήλ, όπου διατηρεί σημαντικούς πολιτικούς δεσμούς, και υποστηρίζεται από σημαντικούς εβραϊκούς παράγοντες στην Ολλανδία (βλ. https://web.archive.org/web/20061014025518/http://www.geertwilders.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=299&Itemid=74 και http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/226487).
Επίσης, στις 20 Μαΐου 2016, η έγκριτη ισραηλινή εφημερίδα «The Jerusalem Post» δημοσίευσε δήλωση του πρώην Ισραηλινού πρωθυπουργού Εχούντ Μπαράκ (Ehud Barak), σύμφωνα με τον οποίο «η κυβέρνηση Νετανιάχου-Λίμπερμαν δείχνει σημεία φασισμού» (βλ. http://www.jpost.com/Israel-News/Politics-And-Diplomacy/Netanyahu-Liberman-government-showing-signs-of-fascism-Ehud-Barak-says-454557).
Ο «Ιουδαιοφασισμός», ως ένα νέο πολιτικό ρεύμα, επιδιώκει να χειραγωγήσει τον φασιστικό πολιτικό χώρο της Ευρώπης, προκειμένου να στρέψει τους φασίστες υπέρ των σιωνιστών και εναντίον των Μουσουλμάνων, έτσι ώστε να προκαλέσει έναν χειραγωγούμενο «πόλεμο των πολιτισμών».
Στο πλαίσιο αυτού του χειραγωγούμενου «πολέμου των πολιτισμών», που βασίζεται στη σκόπιμη και σχεδιασμένη πυροδότηση της «τζιχαντιστικής» πολιτικής βίας, της μαζικής ισλαμικής παράνομης μετανάστευσης στην Ευρώπη και της φασιστικής πολιτικής δράσης και βίας, σιωνιστικοί και φασιστικοί παράγοντες έχουν κοινές επιδιώξεις και κοινά συμφέροντα και, γι’ αυτό, συνεργάζονται μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, αυτού του είδους οι σιωνιστικοί παράγοντες αποκτούν πλέον την ιστορική ευκαιρία να πείσουν μεγάλα κομμάτια των ευρωπαϊκών κοινωνιών και των ευρωπαϊκών ελίτ να συμμαχήσουν με το κράτος του Ισραήλ σε μια ολική αντιπαράθεση σιωνιστών εναντίον Αράβων και Ιρανών, στο πλαίσιο ενός γενικευμένου πολέμου πολιτισμών.
Συγχρόνως, στο ίδιο πλαίσιο, οι Ευρωπαίοι φασίστες, που, επί μακρόν, μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν παραμείνει σε μια αδρανή και σχεδόν υπνώτουσα κατάσταση, αφυπνίζονται για τρεις κυρίως λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι η μεγάλη οικονομική, πολιτική και πολιτιστική κρίση που ξέσπασε σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο στην αυγή του 21ου αιώνα οδήγησε σε φαινόμενα ριζοσπαστικοποίησης μικροαστικών κοινωνικών ομάδων (που, εξ ορισμού, σημαίνει στροφή στον φασισμό, αφού ο φασισμός αποτελεί την κατ’ εξοχήν έκφραση της ριζοσπαστικοποίησης των μικροαστών) και στη μετατροπή χαμηλού εισοδήματος και πνευματικώς αποσταθεροποιημένων και υπονομευμένων κοινωνικών ομάδων σε πολιτικό όχλο, δηλαδή, σε ένα συλλογικό υποκείμενο που είναι ιδιαιτέρως ευάλωτο σε φασιστική προπαγάνδα και, γενικότερα, σε επιχειρήσεις παραπληροφόρησης.
Ο δεύτερος λόγος της προαναφερθείσας φασιστικής αφύπνισης είναι ότι σημαντικοί παράγοντες του Σιωνισμού, εντός και εκτός του Ισραήλ, αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν τον φασισμό ως ένα κοινωνικό όπλο εναντίον του Ισλαμικού κόσμου, ώστε να χειραγωγήσουν τη δυναμική της παγκοσμιοποίησης και να μεγιστοποιήσουν τα συμφέροντά τους μέσω ενός χειραγωγούμενου «πολέμου των πολιτισμών». Έτσι, σημαντικοί δρώντες στον φασιστικό πολιτικό χώρο βρήκαν νέους ιστορικούς ρόλους, νέες ιστορικές αποστολές και νέες πηγές στήριξης.
Καθώς, στο πλαίσιο της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία επικράτησε τη δεκαετία του 1990, υπήρχαν σημαντικές τάσεις γεωοικονομικής και πολιτικής ενίσχυσης αραβικών κρατών και του Ιράν (κυρίως μέσω των αγορών της ενέργειας και των ιδιωτικών επενδύσεων χαρτοφυλακίου και εμπορευμάτων) και γεωστρατηγικού περιορισμού του κράτους του Ισραήλ, σιωνιστικοί παράγοντες σκέφθηκαν να παίξουν το «χαρτί» του «πολέμου των πολιτισμών», υποκινώντας και ενθαρρύνοντας υπογείως τόσο τη τζιχαντιστική πολιτική βία και την αποσταθεροποίηση αραβικών κρατών (π.χ., Αίγυπτος, Ιράκ, Συρία κ.λπ.) όσο και διάφορα αντι-ισλαμικά φασιστικά κινήματα, προκειμένου, μέσω της εκρηκτικής επαφής τζιχαντισμού και ευρω-φασισμού, να ανάψουν πολιτικές «πυρκαγιές» ικανές να κατακαύσουν σενάρια που ήταν αντίθετα προς τα σιωνιστικά σχέδια και να δώσουν πολιτικά πλεονεκτήματα στον εθνοεβραϊσμό δια μέσου της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε».
Εξ ου και, για παράδειγμα, εκ παραλλήλου προς τις προαναφερθείσες συνέργειες μεταξύ σιωνιστικών παραγόντων και φασιστών, το καθεστώς Νετανιάχου στο Ισραήλ έχει υποστηρίξει την «τζιχαντιστική» τρομοκρατική οργάνωση ISIS (άραγε, πόσο ακραιφνώς «τζιχαντιστική» μπορεί να είναι μια οργάνωση που υποστηρίζεται από σιωνιστικούς παράγοντες;).
Συγκεκριμένα, τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 2015, διάφορα ΜΜΕ διεθνώς δημοσίευσαν ότι μαχητές του ISIS που επιχειρούσαν στη Συρία λάμβαναν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο Ισραήλ καθώς και δήλωση του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας Μοσέ Γιάλον (Moshe Ya’alon), στην οποία ο Γιάλον παραδέχθηκε ότι το Ισραήλ είχε υποστηρίξει τρομοκράτες του ISIS, τους οποίους αποκάλεσε «Σύριους αντάρτες» (βλ. π.χ. http://www.globalresearch.ca/israel-supports-isis/5492807).
Επίσης, στις 20 Ιανουαρίου 2016, στην έγκριτη ειδησεογραφική ιστοσελίδα «Newsweek», ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Μοσέ Γιάλον δήλωσε απροκαλύπτως: «προτιμώ το ISIS από το Ιράν στα σύνορά μας», εκφράζοντας έτσι, με επισημότητα και κυνισμό, την υποστήριξη του ισραηλινού καθεστώτος προς την τρομοκρατική οργάνωση ISIS (βλ. http://europe.newsweek.com/israeli-defense-minister-i-prefer-isis-iran-our-borders-417726?rm=eu).
Κατ’ επέκταση, μέσω του ISIS, το ισραηλινό καθεστώς Νετανιάχου επιδιώκει να υπονομεύσει την εξομάλυνση των σχέσεων και τη συνεργασία μεταξύ των Η.Π.Α. και του Ιράν.
Ο τρίτος λόγος της προαναφερθείσας φασιστικής αφύπνισης είναι η ίδια η κρίση του συγκεκριμένου μοντέλου φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που επικράτησε τη δεκαετία του 1990. Αυτό το μοντέλο εκφυλίστηκε σύντομα σε φιλελεύθερη ολιγαρχία, αποδεικνύοντας μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ότι οι φιλελεύθερες διακηρύξεις του ήταν κίβδηλες. Αυτή η φιλελεύθερη ολιγαρχία προκάλεσε οικονομική και πολιτιστική κρίση στον δυτικό κόσμο και στρατηγική δυσφορία στο Κρεμλίνο.
Έτσι, Δυτικοί πολίτες που υπέφεραν από αυτήν την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική κρίση, φασιστικά στοιχεία που αναζητούσαν έναν νέο λόγο ιστορικής ύπαρξης και δράσης, σιωνιστικοί παράγοντες που αισθάνθηκαν ότι απειλούνται από την τροπή που έτεινε να λάβει η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (ειδικώς αναφορικά με τη γεωστρατηγική αναβάθμιση αραβικών και ιρανικών παραγόντων και τη γεωστρατηγική υποβάθμιση του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή), καθώς και το ρωσικό καθεστώς Πούτιν, το οποίο εξέφραζε και υπεράσπιζε ένα ιδιόμορφο νέο-τσαρικό και νέο-σταλινικό μοντέλο αυταρχικής διακυβέρνησης και εθνικής (κυρίως ρωσοεβραϊκής) οικονομικής ολιγαρχίας έναντι της παγκοσμιοποιητικής φιλελεύθερης ολιγαρχίας, συνέπραξαν, συγκροτώντας, έστω ευκαιριακά και για λόγους τακτικής, ένα συλλογικό ιστορικό υποκείμενο για την αλλαγή της πορείας και τη διαχείριση του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, και απέναντι στις αποτυχίες και την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική κρίση του ιδρυμένου μοντέλου φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο φασισμός αφυπνίστηκε, αναμορφώθηκε και βρήκε νέο ιστορικό ρόλο και νέα ιστορική αποστολή, θέτοντας στο στόχαστρό του, μεταξύ άλλων, τις ίδιες τις κοιτίδες των μεγάλων νεωτερικών φιλελεύθερων επαναστάσεων και κινημάτων, δηλαδή, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Η.Π.Α.
Copyright: Νικόλαος Λάος, 2017
Νικόλαος Λάος, Φιλόσοφος-Σύμβουλος Νοοπολιτικής
Διευθυντής των “Laos Associates, Research Institute for Noopolitical and Geopolitical Studies” (Ερευνητικό Ινστιτούτο Νοοπολιτικών και Γεωπολιτικών Μελετών).
Ιστοσελίδα: www.nicolaslaos.com
E-mail: nicolaslaos@nicolaslaos.com
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments