Ἱερό μας χρέος καὶ ἡ γλωσσικὴ ἀλήθεια

Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺυ ἐπικαλοῦμαι τὴν ῥήση τοῦ φιλοσόφου Ἀντισθένους : «ἀρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις».

Αὐτὴν τὴν φορά, στὸ στόχαστρο εἶναι ἡ λέξις «ἑωσφόρος». Ἡ λέξις αὐτή, εἶναι σύνθετος ἐκ τῶν «ἕως» καὶ τὸ «φέρω». Ἀποδίδεται δὲ ὡς: «ὁ φέρων τὸ ἐώς», δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ φέρνει τὸ πρωινὸ φῶς τῆς αὐγῆς, καθὼς «ἕως» δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ φῶς, ἀλλὰ τὸ πρωινὸ φῶς τῆς αὐγῆς. Ὡς προσωνύμιον, ἀποδίδεται στὸν ἱερὸ Ἀπόλλωνα, λόγῳ τοῦ ὅτι εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐλέγχει τὸν ἤλιο.

Τὸ μῖσος τῶν ζηλωτῶν χριστιανῶν ὅμως, κατάφερε νὰ ἐκμαυλίσῃ τὴν ἔννοια τῆς λέξεως, ἀποδίδοντάς την στὸν Σαμαήλ, τὸν ἀποκαλούμενο καὶ διάβολο. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ὄχι μόνον ἐδημιουργήθη μία παράκρουσις, ποὺ κρατᾶ ἔως τὶς ἡμέρες μας, ἀλλά, ἐπὶ πλέον, χρησιμοποιεῖται μία ἱερὰ ἰδιότης, γιὰ νὰ ὑποδηλώσῃ, νὰ χαρακτηρίσῃ καὶ τελικῶς νὰ στιγματίσῃ κάτι ἱερὸν ὡς ἀνίερον.

Γενικὼς παρατηρεῖται, ἀπὸ τὸν 7ο μ.Χ. αἰῶνα καὶ μετά, μία τάσις τῆς ἰουδαιοληπτικῆς πτέρυγος τοῦ χριστιανισμοῦ, μία ἔντονη πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ ἱεροῦ Ἀπόλλωνος. Τὸ γιατί, εἶναι θέμα ἄλλης συζητήσεως. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε, εἶναι νὰ ἀποκαταστήσουμε τὴν Ἀλήθεια, ὡς ἁρμόζει.

Μεταξᾶς Γεώργιος

Φιλονόη

ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ

http://dia-kosmos.blogspot.gr/