Του Δημήτρη Καμπουράκη
Τι είναι η εξουσία;
Το διαρκές όραμα και η συνεκτική ουσία των μεγάλων κομμάτων.
Τα μικρά κόμματα κινούνται στο περιθώριο της, προσδιορίζονται σε σχέση μ’ αυτήν, αλλά εκ ανάγκης αποδίδουν μεγαλύτερη σημασία στην ιδεολογική τους ταυτότητα και καθαρότητα, μέσω των οποίων κάνουν εφικτή την ύπαρξη τους.
Τα μεγάλα όμως, με το που θα χάσουν την προοπτική εξουσίας παίρνουν απ’ ευθείας την κατιούσα μέχρι να καταλήξουν μικρά ή στον μηδενισμό τους.
Η ΝΔ ήταν ανέκαθεν μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας. Ακόμα και στα χειρότερα της (το 2015) δεν έπαψε ποτέ να έχει ανοικτό δίαυλο προς αυτήν.
Αντιθέτως, μόλις το κραταιό ΠΑΣΟΚ βρέθηκε κάτω από κάκιστη ηγεσία, ανίκανη να σταθμίσει την συγκυρία και να διατηρήσει εντός της την προοπτική εξουσίας, μετατράπηκε αστραπιαία σε μικρό κόμμα.
Ο Σύριζα από την άλλη, είχε ως μητρικό πολιτικό σχηματισμό ένα μικρότατο και σχετικά ανοικτόμυαλο κόμμα, ενώ με την ηγεσία του Αλέξη έγινε συνασπισμός μικρών κομματιδίων που ουδέποτε είχαν φανταστεί ότι θα κυβερνήσουν την χώρα.
Η απρόσμενη και θυελλώδης άνοδος τους στην εξουσία αποτέλεσε μεγαλύτερη έκπληξη για τους ίδιους απ’ ότι για τον έξω κόσμο. Εμβρόντητοι μ’ αυτό που πέτυχαν, απέκτησαν σύνδρομο θεϊκής παντοδυναμίας, αλαφιάστηκαν, μπερδεύτηκαν, τρόμαξαν, έμαθαν, διαψεύστηκαν, αγρίεψαν, αλλά πέρα και πάνω απ’ όλα γλυκάθηκαν. Προς μέγιστη έκπληξη τους (όχι ημών των υπολοίπων που ξέραμε), εκατό τόμοι σοφίας του Μάρξ, του Έγκελς, του Λένιν, του Γκράμσι και του Αλτουσέρ, δεν μπορούσαν να συγκριθούν με την γλυκειά αίσθηση μιας βόλτας μέσα στην υπουργική μερσεντές και με τα ταρατατζούμ που τους περίμεναν όταν άνοιγε η θωρακισμένη πόρτα της.
Δεν τους κατηγορώ, όλοι έτσι νιώθουν, η ηδονή της εξουσίας δεν έχει χρώμα ούτε ιδεολογικό πρόσημο. Απλώς αυτοί είχαν έρθει για να τα αμφισβητήσουν και να τ’ αλλάξουν αυτά, όχι για να τα νιώσουν και να τα υπηρετήσουν. Το έκαναν με τον χειρότερο τρόπο, δίχως έρμα ή αναστολή. Το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο αντί να γίνει ανάχωμα σ’ αυτή την αλλοτρίωση, επιστρατεύτηκε τεχνηέντως για να την δικαιολογήσει. Και πάνω που άρχιζαν να συνηθίζουν αυτόν τον ιδιόμορφο καθεστωτισμό, η εξουσία πέρασε ανάμεσα στα δάκτυλα τους και πέταξε μακριά.
Τώρα πια, οι ιδεολογίες φαντάζουν στα μάτια τους δευτερεύουσες, οι πολιτικές ταυτότητες ανούσιες, οι κοινωνικές αναζητήσεις αδιάφορες, η ηθική πλευρά των πραγμάτων άνευ αξίας. Από την στιγμή που όλα αυτά δεν καταφέρνουν να επικεντρωθούν στην αναζήτηση και γρήγορη επαναφορά του χαμένου παραδείσου τους, της γλύκας της εξουσίας, αξίζουν λιγότερο κι απ’ το κρώξιμο μιας δεκοχτούρας έξω από την Κουμουνδούρου.
Μην παρασύρεστε λοιπόν από την υποτιθέμενη διαμάχη των «ιδεολόγων» με τους οπαδούς του «εξουσία με κάθε μέσο».
Αν δεν είναι συμφωνημένο παιχνίδι και στάχτη στα μάτια, πρόκειται για...τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, για δυο διαφορετικούς τρόπους να λένε το ίδιο πράγμα.
Φιλικά τζαρτζαρίσματα για την κατάληψη ατομικών και ομαδικών καλύτερων θέσεων στον κοινό αγώνα για ανακατάληψη της εξουσίας είναι. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Comments