Επιλογές από το βιβλίο του Ελευθερίου Σταυρίδη Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ
Επιλογές από το βιβλίο του Ελευθερίου Σταυρίδη [1893 – 1966], πρώην γενικού γραμματέως και Βουλευτή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος. Τίτλος βιβλίου : «Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ» Έκδοσις συγγραφέα 1953. Φωτογραφική ανατύπωσις «Ελεύθερη Σκέψις», Αύγουστος 1988.
Ο Ελευθέριος Σταυρίδης είναι μέλος του ΚΚΕ Ελλάδος από της ιδρύσεώς του. Μέλος της Κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ στον μικρασιατικό πόλεμο.
Γενικός Γραμματέας του κόμματος από το 1924 και βουλευτής του κόμματος από το 1926. Εκλεγμένο μέλος από το 1923 της ειδικής επιτροπής της Κομιντέρν.
Την θέση του ως γενικού γραμματέως του ΚΚΕ κατέλαβαν μετά από αυτόν κατά καιρούς ο Νίκος Ζαχαριάδης και ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Το βιβλίο είναι αφιέρωμα στα 70 χρόνια του ΚΚΕ.
Στα «Άγνωστα Παρασκήνια του ΚΚΕ» εξιστορούνται όλα τα παρασκηνιακά επεισόδια και γεγονότα τα οποία δεν επέδρασαν και επιδρούν ακόμα και σήμερα στην Πολιτική και Εθνική ζωή της χώρας μας. Είναι όλη η ιστορία του ΚΚΕ μέχρι το 1950.
Απεργίες, συλλαλητήρια, κινήματα, συνωμοσίες, κατασκοπίες, κινήματα, εγκλήματα, προδοσίες. Ο ρόλος και η δράση του ΚΚΕ στη Μικρασιατική εκστρατεία στον Έλληνοϊταλικό πόλεμο, κατοχή, απελευθέρωση, Μέση Ανατολή, ΠΕΕΑ, ΕΛΑΣ, Δεκέμβριος, Βάρκιζα, Ανταρτοπόλεμος. Το περιλάλητο σύνθημα της αυτονομήσεως της Μακεδονίας και Θράκης, οι Κομιτατζήδες κι οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της Μακεδονίας. Ο άξων της Ρωσικής πολιτικής στα Βαλκάνια. Η στάση των κυβερνήσεων άλλων κρατών έναντι του ΚΚΕ.
Επιλογές από «Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ». Σημείωση : Οι υπογραμμίσεις είναι του «αντιγραφέα». [Στην σελίδα 5, διαβάζουμε:]
Σήμερον 1953, το ΚΚΕ ανήκει πλέον στην ιστορία, τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας. Ανήκει στην ιστορία ως πολιτικό κόμμα, διότι είναι αμφίβολο εάν πρόκειται πλέον να δράσει ως τοιούτον στη χώρα μας. Σήμερον, το μεν τμήμα αυτού, που ευρίσκεται πέραν του σιδηρούν Παραπετάσματος μαζί με την ηγεσία του, ασφαλώς δεν είναι κόμμα αλλά Τάγμα του Αλβανικού ή Σύνταγμα του Βουλγαρικού στρατού ! Και περιμένει το εάν και πότε θα εισβάλουν οι στρατοί αυτοί εις την Ελλάδα διά να τους … βοηθήσει!
Όσον αφορά το τμήμα του ΚΚΕ που βρίσκεται ακόμη εντός της χώρας μας, αυτό αποτελείται από μερικάς συνωμοτικάς ομάδας, χωρίς σοβαρά οργανικήν σύνδεσιν μεταξύ των, χωρίς ενιαίαν πολιτικήν ηγεσίαν, ομάδας που δεν είναι εις θέσιν ούτε κόμμα να ονομαστούν, ούτε ως τοιούτο να δράσουν, έστω και παρανόμως, ομάδας των οποίων ο ρόλος παραμένει να βοηθήσουν, εν καιρώ εάν δυνηθούν, την επιδρομήν των έξωθεν ξένων στρατών, με πράξεις σαμποτάζ, κατασκοπείας ή άλλας εχούσας άμεσον σχέσιν με στρατιωτικήν κυρίως δράσιν και όχι με πολιτικήν!
Συνεπώς η πολιτική δράσις του ΚΚΕ ουσιαστικώς ετερματίσθη και μένει μόνον η στρατιωτική. Δι’ αυτό δεν είναι πλέον πολιτικό κόμμα και ως τοιούτων ανήκει στην ιστορία. Εντός της χώρας απομένει δι’ αυτό μόνον η στρατιωτική ΠΕΜΠΤΟΦΑΛΑΓΓΙΤΙΚΗ δράσις! Πάσα άλλης φύσεως ενδεχομένως αναπτυσσομένη δράσις είναι ουχί κυρία τοιαύτη αλλά δευτερεύουσα.
Πολιτικός ρόλος του ΚΚΕ θα ανακύψει πλέον μόνον εάν αι Βουλγαρικαί ή Αλβανικαί ορδαί, βοηθούμεναι από τας Ρωσικάς, κατορθώσουν επιδράμουν και να καταλάβουν την Ελλάδα, οπότε ο πολιτικός του ο ρόλος θα είναι βεβαίως να κυβερνήση την χώραν, αν και τότε, δεν γνωρίζω, αλλά δεν πρόκειται το Βουλγαρικόν Κομμουνιστικόν κόμμα να λάβη αυτό εις χείρας του και την εν Ελλάδι Εξουσίαν και να υποκαταστήση τάχιστα το ΚΚΕ, δοθέντος ότι πολύ γρήγορα εν τοιαύτη, απίθανω άλλως τε πλέον, περιπτώσει, δεν θα υπάρχη ελληνικόν Έθνος, δια να είναι ανάγκη να υπάρχη και ΚΚΕ.
Η Ελλάς δεν θα σοβιετοποιηθή μόνον, ως φαντάζονται τινές, αλλά και θα εκσλαυϊσθή τελείως, οι δε Έλληνες, όσοι μεν είναι οι κομμουνισταί ή όσοι θα γίνουν αμέσως εκείνην την στιγμήν, άνδρες και γυναίκες, έχοντες ηλικίαν στρατεύσιμον, θα ριφθούν μέσα εις τας σλαυϊκάς στρατιάς δια ν’ αποθάνουν εις κάποιο μακρυνόν μέτωπον – όλα τα παιδιά θα έχουν την τύχη των 28.000 αρπαγέντων κατά τον ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟ – οι δε υπόλοιποι μη κομμουνισταί πάσης τάξεως και φύλου θα λάβουν ασφαλώς μιαν ωραίαν πρωίαν πεζή την άγουσαν προς την Σιβηρίαν, για να αφήσουν εκεί τα κώλα !
Διά την Ελλάδα το Κρεμλίνον δεν έχει ποσώς πρόγραμμα Σοβιετοποιήσεως, αλλά πρόγραμμα εκσλαυϊσμού δια εξοντώσεως της ελληνικής φυλής, όπως γίνεται με τα Βαλτικά κράτη !
Αι ακταί των θαλασσών και δη της Μεσογείου, δεν κατακτώνται μονίμως διά τον Σλαυϊσμόν μόνον διά της Σοβιετοποιήσεως της Ελλάδος και του εκκομμουνισμού των Ελλήνων. Απαιτείται και ο εξεθνισμός, δηλαδή εκσλαυϊσμός σύμπαντος του πληθυσμού των εδαφών τούτων.
Τούτο επιθυμώ να το εννοήσουν καλά όλοι οι Έλληνες, εξ’ αυτών δε ιδιαιτέρως οι Έλληνες κομμουνισταί !
[Στην σελίδα 7, διαβάζουμε:]
Από όλα όσα θα γράφομεν, δεν πρόκειται να διαφωτιστούν μόνον οι μη κομμουνισταί. Περισσότερον ίσως θα διαφωτιστούν όσοι ήσαν ή είναι ακόμα κομμουνισταί, διότι και αυτοί τα αγνοούν, αγνοώντας ασφαλώς το σύνολον της ιστορίας του κόμματος των. Άλλωστε, είχομεν κατά το παρελθόν και υποδείξεις εκ μέρους αυτού τούτου του ΚΚΕ να παράσχωμεν εις αυτό τα στοιχεία της ιστορίας του, ιδίως κατά την πρώτη δεκαετίαν της δράσεως του, άτινα αγνοεί κι αυτή η σημερινή ηγεσία του !
[Στην σελίδα 9, διαβάζουμε:]
Βουλγαρική Πλεύνα, Οκτώβριος 1918.
Μέσα σε ένα στρατόπεδο βουλγαρικό της πόλεως Πλεύνα είμαστε στοιβαγμένοι περί τους 300 Έλληνας ομήρους, είμεθα όλοι άνθρωποι των γραμμάτων. Είχαν συγκεντρωθεί εκεί κατόπιν επιλογής απ’ όλους τους Έλληνες ομήρους, δηλαδή όλους τους εις Βουλγαρίαν απαχθέντες ως ομήρους άρρενας κατοίκους της Ανατολικής Μακεδονίας, ανερχομένους εις 45.000, εξ’ ων επέστρεψαν μόνο οι 11.000, διότι οι 34.000 αφήκαν τα κώλα εις τα βουνά του Αίμου, εργαζόμενοι και κατασκευάζοντες σιδηροδρομικάς γραμμάς υπό θερμοκρασίαν 28 βαθμών υπό το μηδέν κατά τον χειμώνα και με 100 δράμια ψωμί λασπώδης από σίκαλιν την ημέραν !
[Στην σελίδα 12, διαβάζουμε:]
ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΝ ΚΟΜΜΑ. – Αθήναι, Οκτώβριος 1918.
Κατά τον ίδιο χρόνον ακριβώς, κατά τον οποίον συνέβαινον τα γεγονότα που αναφέραμε προηγουμένως εις την Πλεύναν της Βουλγαρίας, ως παράδειγμα του τρόπου, καθ’ ον ο κομμουνισμός έκαμνε την επέλασίν του εν Ευρώπη και εις τα Βαλκάνια, τότε και εις την Ελλάδα ιδρύεται το λεγόμενον «Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα» ή «Σοσιαλεργατικόν», που ήταν η προϊστορία τρόπον τινά του ΚΚΕ.
Ελάχιστα πρόσωπα όχι περισσότερα των 25, ήσαν όσα συνήλθον εις το πρώτον, ιδρυτικόν λεγόμενον, συνέδριον και αποφάσισαν την ίδρυσιν ενός Σοσιαλιστικού κόμματος, το οποίον ωνομάσθη «Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα της Ελλάδος».
Οι ιδρυταί του προήρχοντο από τρεις κυρίως σοσιαλιστικάς ομάδας, που έδρων και προηγουμένως ανεξάρτητοι απ’ αλλήλων.
Οι τρεις ανεξάρτητοι αυτές ομάδες ήταν :
• Η ομάς των Αθηνών.
• Η ομάς του Βόλου.
• Η ομάς της Θεσσαλονίκης.
[Στην σελίδα 13, διαβάζουμε:]
Η ΟΜΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ.
Η μία ομάς ήτο η των Αθηνών, υπό την προεδρίαν του Πλάτωνος Δρακούλη, και είχε τα γραφεία της εις την οδόν Πειραιώς, έναντι της πλατείας Κουμουνδούρου. Δεν είχε καμμίαν σχεδόν σοβαράν πολιτικήν δράσιν και ησχολείτο κυρίως εις την θεωρητικήν σοσιαλιστικήν μόρφωσιν των ολίγων μελών της με τα παλαιά σοσιαλιστικά συγγράμματα και ιδίως με κάτι γαλλικές μπροσούρες.
Εκ της ομάδος αυτής προήλθον ο Ν. Γιαννιός, ο Π. Δημητράτος, ο Μ. Σιδέρης και νεαροί τινες φοιτηταί, ως ο Ν. Δημητράτος, ο Γ. Δούμας, ο Σ. Κομιώτης, ο Δ. Λιγδόπουλος και άλλοι, οι οποίοι αποτέλεσαν και τα πρώτα στελέχη του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Ελλάδος. Επρόκειτο περί νεαρών μορφωμένων κάπως ανθρώπων, οι οποίοι με τον νεανικόν των ενθουσιασμόν είχον την επιθυμία να κάνουν κάτι, το οποίον όμως και οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνοντο καλά και εν όλη αυτού τη έκτασει.
ΜΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΙΣ ΤΟΥ κ. Ν. ΓΙΑΝΝΙΟΥ.
Κύριε διευθυντά,
με ενδιαφέρον παρακολουθώ την αφήγησιν του κ. Ελευθερίου Σταυρίδη για το ΚΚΕ και συγχαίρω [την εφημερίδα] «Έθνος» που συντείνει εις το να αποδειχθή ότι εις τας βάσεις και την εν γένει ηγεσίαν του αντισοσιαλιστικού και καταστρεπτικού τούτου κόμματος δεν υπήρχε σοσιαλιστικός ιδεαλισμός, αλλά αλητισμός και τυχοδιωκτισμός.
Δεν είναι όμως ακριβές ότι υπήρξα εκ των ιδρυτών του, ως αναφέρει εις το φύλλον της 15ης Μαΐου [1951].
Ιδρυταί του ΚΚΕ, τόσον εις τας Αθήνας όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίτες η κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το κίνημά των, πάρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν. Τούτο αποδεικνύεται και από την εκλογικήν των σύμπραξιν με τους Γούδα – Γούναρην και την αντίθεσίν των προς τον βενιζελισμόν, ενώ ως γνωστόν, οι σοσιαλισταί πρέπει να συνεργάζωνται με τα πλέον προοδευτικά αστικά κόμματα εναντίον των παλαιοκομματικών και οπισθοδρομικών.
Το υπό την ηγεσίαν μου τότε Σοσιαλιστικόν Κέντρον Αθηνών (έτος ιδρύσεως 1911) ουδέν μέρος έλαβεν εις την ίδρυσιν του ΚΚΕ. Τουναντίον προσπαθήσαμεν, μεταβάντες εις τα γραφεία του, οδός Ευριπίδου, να αποτρέψωμεν τους νεοφωτίστους κομμουνιστάς από το να προσχωρήσουν εις την Μόσχαν, προβλέψαντες ποία κρίσις και ποία δεινά επερίμεναν τον σοσιαλισμόν της Ελλάδος και την Ελλάδα από την Σοβιετικήν παρερμηνείαν του Μαρξισμού.
Δυστυχώς τα σοσιαλιστικά μας επιχειρήματα δεν εισακούστηκαν εφ’ όσον η εβραϊκή ηγεσία είχε τους ιδικούς της ανθελληνικούς σκοπούς, οι δε γύρω αυτής Έλληνες προλετάριοι ήσαν αγράμματοι και αφελείς.
Προσήλθαμε εν τούτοις ως μειοψηφία εις το πρώτον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ αποχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας.
Έκτοτε, οι παλιοί σοσιαλισταί, επολεμούσαμε και πολεμούμε φανερά και τίμια τον Μπολσεβικισμό, καθώς και τους κατοπινούς διφορουμένους «συναγωνιστάς» του.
Είθε, με διαφωτίσεις όπως η του κ. Σταυρίδη και άλλων αυτοπτών μαρτύρων, μεταστραφέντων ειλικρινώς, να γίνη το απαιτούμενον φως, ώστε το Σοσιαλιστικόν κίνημα της Ελλάδος να βαδίση, έξω από την σύγχυσιν, μέσα στην οποίαν παραπαίει σήμερον, προς την ευθείαν οδόν του επιστημονικού σοσιαλισμού. Αυτή δεν είναι μία και μόνη : Σοσιαλισμός εντός των πλαισίων της ελληνικής πραγματικότητος, σοσιαλισμός εκπορευόμενος από τας δυνάμεις του ελληνικού εργαζομένου Λαού και ουχί σοσιαλισμός ετεροκίνητος ξένων εθνικισμών.
Μετά τιμής Ν. Γιαννιός.
[Στην σελίδα 14, διαβάζουμε:]
Η ΟΜΑΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ.
Η δευτέρα σοσιαλιστική ομάς ήτο η του Βόλου, υπό την ηγεσίαν του Σαράτση και Ζάχου, τονωθείσα εκ της παλαιάς εκείνης «δίκης των αθέων» του Βόλου, που είχε γίνει εις το Εφετείον Ναυπλίου και είχεν εξεγείρει την Κοινήν Γνώμην όλων των προοδευτικών στοιχείων τότε της Ελλάδος.
Εις την σοσιαλιστικήν αυτήν ομάδα του Βόλου ήτο και ο Γιάννης Κορδάτος, όστις ανέπτυξεν αρκετήν σοσιαλιστικήν δράσιν εις την Μακεδονίαν, όπου υπηρέτει εις το Σώμα της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης ως έφεδρος αξιωματικός, καθότι δικηγόρος.
Η ΟΜΑΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
Η τρίτη ομάς, η και σπουδαιότερα πασών, ήτο η της Θεσσαλονίκης.
Αύτη ήτο η λεγόμενη «Σοσιαλιστική Φεντερασιόν», αποτελουμένη από υπέρ τας 2.000 μέλη, κατά 90% μορφωμένους Εβραίους, ταξιδεύσαντας εις την Ευρώπην και μορφωθέντας εκεί σοσιαλιστικώς.
Αύτη ήτο πολιτική οργάνωσις των Εβραίων κυρίως, αλλά σοσιαλιστική, με σοβαράν πολιτικήν δράσιν, ακόμα από της εποχής της Τουρκοκρατίας.
Ήτο συνδεδεμένη με το διεθνές Σοσιαλιστικό κίνημα και απετέλει επισήμως τμήμα της Β΄Σοσιαλιστικής Διεθνούς της Βέρνης, εις τα συνέδρια της οποίας απέστελλε τακτικά τους αντιπροσώπους της.
Από το 1908 είχε συνεργαστεί με τους Νεοτούρκους, των οποίων το κέντρον ήτο η Θεσσαλονίκη, προς ανατροπήν του Σουλτάνου Χαμήτ, και πολλά μέλη αυτής, εν οις και ο γνωστός μετέπειτα Αβραάμ Μπεναρόγια, μετέσχον του αγώνος των Νεοτούρκων και εξεστράτευσαν εκ Θεσσαλονίκης κατά της Κωνσταντινουπόλεως και του Χαμήτ.
Η Σοσιαλιστική Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης επηρέαζε σοβαρά το εργατικό κίνημα της πόλεως και φυσικά προπαντός τους Εβραίους εργάτες, είχε δε και αρτιότατα λειτουργούντα δια τους εργάτας καταναλωτικόν συνεταιρισμόν, την «Λαϊκήν» με παντοπωλείον εις την εργατικήν συνοικία του Βαρδαρίου, από τον οποίον οι εργάται ηγόραζον ευθυνότερα τα καλυτέρας ποιότητος είδη, των κερδών κατανεμομένων, εις το τέλος του έτους, εις τους αγοραστάς καταναλωτάς, αναλόγως του ποσού της καταναλώσεώς των, κατά τρόπο σοσιαλιστικώτατον.
[Στην σελίδα 15, διαβάζουμε:]
Η σοσιαλιστική «Φεντερασιόν» επηρέαζε επίσης τον Γαλλόφωνον και Ισπανόφωνον Εβραϊκόν τύπον της Θεσσαλονίκης διά των μορφωμένων μελών της, τινά των οποίων ήσαν και δημοσιογράφοι, έκαμνε συχνάς μορφωτικάς σοσιαλιστικάς διαλέξεις και εξέδιδε και σοσιαλιστικόν περιοδικόν, την «Ωρόρ».
Κατά τας εκλογάς του 1915, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος Γούναρης εζήτησε την συνεργασίαν της Φεντερασιόν, εις τας εκλογάς του Μαΐου του 1915, ίνα μετάσχη του συνδυασμού του Γούναρη, τον οποίον κατήρτιζε τότε η λεγομένη Μακεδονική Νεολαία, ήτις είχεν επί κεφαλής τον Μπούσιον, τον Δραγούμην, τον Σουλιώτην Νικολαΐδην και άλλους.
Η «Φεντεριασιόν» εδέχθη την συνεργασίαν, αλλά εδήλωσεν ότι η συνεργασία αύτη θα είναι μόνον εκλογική και μετά την νίκην κατά του Βενιζελισμού θα διελύετο, όπερ και εγένετο δεκτόν από τον Γούναρην.
Έτσι η «Φεντερασιόν» υπέδειξε δύο Βουλευτάς εις το ψηφοδέλτιον του Γούναρη, τον Αριστοτέλην Σιδέρην, σημερινόν καθηγητήν της Ανωτάτης Σχολής Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών, και τον Ισραηλίτην έμπορον Αλμπέρτον Κουριέλ.
Εις τας εκλογάς με πλειοψηφικόν και με σφαιρίδιον επεκράτησε το αντιβενιζελικόν ψηφοδέλτιον, χάρις εις τας ψήφους της Σοσιαλιστικής Φεντερασιόν, και οι Σιδέρης και οι Κουριέλ εξελέγησαν Βουλευταί, αποσπασθέντες αμέσως μετά τας εκλογάς από του Γούναρη και παραμείναντες εις την Βουλήν ως ανεξάρτητοι σοσιαλισταί Βουλευταί, οι πρώτοι Σοσιαλισταί εις το ελληνικόν Κοινοβούλιον.
ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΝ ΕΡΓΑΤΙΚΟΝ ΚΟΜΜΑ
Όταν το 1917 ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετά την επικράτησιν του Κινήματος της Θεσσαλονίκης, ανέστησε την «Βουλήν των Λαζάρων» λεγομένην, δηλαδή την Βουλήν του Μαΐου 1915, οι Σιδέρης και Κουριέλ έγιναν και πάλιν Βουλευταί, ως «αναστάντες».
Κατ’ αυτόν τον τρόπον, όταν τον Οκτώβριο του 1918 ιδρύθη το «Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα της Ελλάδος», ευρέθη και με δύο Βουλευτάς, ανήκοντας εις την Φεντερασιόν, δηλαδή εις αυτό !
Αι τρεις αύται σοσιαλιστικαί ομάδες ίδρυσαν το πρώτον εν Ελλάδι «Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα».
Τα γραφεία του κόμματος εγκατεστάθησαν εις την οδόν Ευριπίδου αρ. 14, εις το επάνω από τα μαγαζιά πάτωμα.
[Στις σελίδες 16 – , διαβάζουμε : ]
Ο Ελευθέριος Σταυρίδης τελειώνει τη διήγηση του, για την ίδρυσιν του Σοσιαλιστικού κόμματος και μετέπειτα ΚΚΕ ομολογών πως τούτο προκάλεσε εις τον Ελληνικόν λαόν πλείστα δεινά.
Μάρτιος 1919, η κατάστασις εις Κωνσταντινούπολιν.
Εις την Κωνσταντινούπολιν επικρατεί πλήρης ελευθερία, οι Στόλοι των δυνάμεων του Αντάτ ναυλοχούν στον Κεράτιο κόλπο. Και ο Αβέρωφ, το ελληνικόν θωρηκτόν, είναι εκεί.
Η εξουσία του Σουλτάνου είναι σκιώδης. Οι Αρμοσταί των νικητών έχουν εις όλα το βέτο.
Ο Μουσταφά Κεμάλ έκαμε την ανταρσία του εις την Μικράν Ασίαν, αλλά αργότερα επιστεύετο ότι οι από του Μαΐου του 1919 αποβιβασθέντες εις την Σμύρνην Ελλήνες θα καταβάλουν τον αντάρτην και την ανταρσίαν του.
Η Κωνσταντινούπολις παρουσιάζει όψιν διεθνούς πόλεως. Όλαι αι γλώσσαι ομιλούνται. Αλλά προ παντός βέβαια η ελληνική και η τουρκική εκ μέρους των εντοπίων κατοίκων της και η γαλλική μέρους των ξένων. Και η ρωσική δεν υπολείπεται. Οι εκ Ρωσίας πρόσφυγες Τσαρικοί Ρώσοι αριθμούνται κατά δεκάδας χιλιάδων.
Το κόμμα έχει ανάγκη από χρήματα.
Αποφασίζει να τα ζητήσει από τη Μόσχα. Στέλνει εκεί τον Δημοσθένη Λιδγόπουλο φοιτητή 19 ετών. Ο Λιγδόπουλος κατά την επιστροφήν του μαζί με το συνοδόν του Αλεξάκη δολοφονούνται από Τουρκολαζούς λαθρεμπόρους και ληστές. Είναι τα δύο πρώτα θύματα του Κομμουνισμού στην Ελλάδα. Επέπρωτο να ακολουθήσουν χιλιάδες άλλων… [σελ 20]
Ποιός όμως ήταν ο Σπύρος Αλεξάκης [25 – 26 ετών γιος Έλληνα εμποροπλοιάρχου], τον οποίον το Κομμουνιστικόν Κόμμα Ρωσίας έστελνε στην Ελλάδα με «ειδικάς εντολάς» ;
Ήτο αρχηγός των Κομμουνιστών Ναυτών που κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση 1917 έσφαξαν με τσεκούρια τους Αξιωματικούς και Υπαξιωματικούς του Ρωσικού Στόλου στον Λιμένα της Νοβορωσίσκης. Το πλήθος των φρικιαστικώς και αποτροπαίως σφαγιασθέντων ήταν τόσον ώστε επί σειράν μηνών τα πτώματα εμετακινούντο υπό των κυμάτων. «Ενόμιζες ότι εις τον βυθόν της θαλάσσης υπήρχε μια πόλις νεκρών κινουμένων. Τόσα πτώματα ….»
[σελ. 20,21]
Δημήτριος Φικιώτης.
Διευθυντής Υπουργείου Κοινωνικής Προνοίας.
Επιστολή προς την εφημερίδα «Έθνος», 17 Μαΐου 1951.
Παράλληλα, οι εβραίοι βουλευτές του ΚΚΕ πρωτοστατούν το 1927 στην υποκίνηση του θέματος της αυτονόμησης της Μακεδονίας.
Ό Έλ. Σταυρίδης σημειώνει σχετικά:
«Το ότι οι Εβραίοι απεδείχθησαν περισσότερο Εβραίοι και ολιγώτερον κομμουνιστές ή μάλλον το ότι απεδείχθη ότι οι Εβραίοι παραμένουν Εβραίοι και όταν ακόμη, είναι κομμουνιστές και απειθαρχούν εις το κόμμα προκειμένου να ψηφίσουν ομοεθνείς των προκάλεσε αγανάκτησιν».
Comments