Elon Musk> Eάν δεν εκλεγεί ο Τrump αυτές θα είναι οι τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ!
-Παντού στην Αμερική θα είναι σαν τον εφιάλτη που βρίσκεται στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο
Ακριβώς αυτή είναι η συνταγή του deep state για ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα. Προδιαγράφεται…
Δείτε τι ανέβασε πριν λίγο στο X. o Εlon Musk>
Πολύ λίγοι Αμερικανοί συνειδητοποιούν ότι, αν ΔΕΝ εκλεγεί ο Trump, αυτή θα είναι η τελευταία εκλογή.
Μακριά από το να αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία, είναι ο μόνος τρόπος για να τη σώσει!
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω: αν ακόμη και 1 στους 20 παράνομοι γίνονται πολίτες ετησίως, κάτι που οι Δημοκρατικοί επισπεύδουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, αυτό θα ήταν περίπου 2 εκατομμύρια νέοι νόμιμοι ψηφοφόροι σε 4 χρόνια.
Το περιθώριο ψήφου στις πολιτείες swing (οι πολιτείες που αιωρούνται ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς) είναι συχνά λιγότερο από 20 χιλιάδες ψήφους.
Αυτό σημαίνει ότι αν το «Δημοκρατικό» Κόμμα πετύχει, δεν θα υπάρχουν άλλες πολιτείες swing!!
Επιπλέον, η κυβέρνηση Biden/Harris έχει μοιράσει «αιτήσεις ασύλου», οι οποίοι αποκτούν γρήγορα υπηκοότητα, απευθείας σε πολιτείες όπως η Pennsylvania, το Ohio, το Wisconsin και η Arizona.. Είναι ένας σίγουρος τρόπος για να κερδίσεις όλες τις εκλογές.
Τότε η Αμερική γίνεται μονοκομματικό κράτος και η Δημοκρατία τελείωσε. Οι μόνες «εκλογές» θα είναι οι προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος. Αυτό συνέβη ήδη στην Καλιφόρνια πριν από πολλά χρόνια, μετά την αμνηστία του 1986.
Το μόνο πράγμα που εμποδίζει την Καλιφόρνια από τον ακραίο σοσιαλισμό και τις ασφυκτικές κυβερνητικές πολιτικές είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν να φύγουν από την Καλιφόρνια και να παραμείνουν στην Αμερική. Από τη στιγμή που ολόκληρη η χώρα ελέγχεται από ένα κόμμα, δεν θα υπάρχει διαφυγή.
Παντού στην Αμερική θα είναι σαν τον εφιάλτη που βρίσκεται στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο.
Very few Americans realize that, if Trump is NOT elected, this will be the last election. Far from being a threat to democracy, he is the only way to save it!
Let me explain: if even 1 in 20 illegals become citizens per year, something that the Democrats are expediting as fast… https://t.co/u3HBdd5Bv0
— Elon Musk (@elonmusk) September 29, 2024
Ο λόγος που τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι ερασιτέχνες ιστορικοί εξακολουθούν να θαυμάζουν τους Αθηναίους στα μέσα του πέμπτου αιώνα π.Χ. δεν είναι επειδή οι Αθηναίοι συμφώνησαν να παραδώσουν όλη την εξουσία σε ηγέτες που επιλέχθηκαν τυχαία. Είναι επειδή οι Αθηναίοι αυτοκυβερνήθηκαν. Οι πολίτες της χρυσής εποχής διατήρησαν μεγάλο μέρος της εξουσίας που ασκείται σήμερα στις ΗΠΑ από δήμαρχους, κυβερνήτες, νομοθέτες, δικαστές και προέδρους. Οι Αθηναίοι μαζεύτηκαν και ψήφισαν για τα μείζονα ζητήματα της εποχής—την άμεση δημοκρατία. Ναι, υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι για συγκεκριμένα καθήκοντα, αλλά ο λαός διατήρησε τεράστια δύναμη.
Ο μεγάλος ιστορικός εκείνης της εποχής, Donald Kagan, πέθανε πρόσφατα και είναι ξεκάθαρο ότι ήδη του λείπει η Αμερική. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του 2003 για ένα βιβλίο του Kagan για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Ο συνεντευκτής ήταν ο Neal Conan του Εθνικού Δημόσιου Ραδιοφώνου, ο οποίος πέθανε το 2021 και αναμφίβολα λείπει από πολλούς ακροατές του NPR:
CONAN: Ένα από τα πράγματα που κάνει την περιγραφή σας τόσο ζωντανή είναι η ιδέα να ακούσετε αυτές τις δημοκρατικές συζητήσεις σε αυτήν την πλαγιά στην Αθήνα, δίπλα στην υπέροχη Ακρόπολη, και να ξέρετε ότι τα έργα του Αριστοφάνη παίζονται στον δρόμο και ο Σωκράτης βρίσκεται στο επίκεντρο ανάμεσα σε άλλα άτομα που στέκονται ή κάθονται γύρω του για να τον ακούσουν. Αυτή είναι μια καταπληκτική στιγμή.
Καθ. KAGAN: Σίγουρα είναι. Χαίρομαι που έπιασες αυτόν τον ενθουσιασμό, που νιώθω κάθε φορά που το κοιτάζω. Ξέρετε, όταν σκεφτείτε πόσο μικρό μέρος ήταν, αν οι άνθρωποι μαντέψουν ποιος μπορεί να ήταν ο συνολικός πληθυσμός της Αττικής — μπορεί να ήταν συνολικά ένα τέταρτο του εκατομμυρίου περίπου, αυτός είναι όλος – ο αριθμός των ενεργών πολιτών –και μόνο ενήλικοι άντρες επιτρεπόταν να συμμετέχουν στην πολιτική — δεν θα μπορούσαν να ήταν περισσότεροι από 40 ή 50.000 άτομα. Τις αποφάσεις τις έπαιρναν Αθηναίοι, καθισμένοι σε μια πλαγιά, όπως λέτε, με θέα την Αγορά, με την Ακρόπολη να φαίνεται πιο πέρα από τη μία πλευρά, και συνήθως δεν ήταν περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι που έπαιρναν την απόφαση, και όμως όλες οι αποφάσεις παίρνονταν εκεί.
Αλλά θέλω να πω, όχι μόνο η απόφαση «Θα πάμε στον πόλεμο ή όχι» – πήραν αυτή την απόφαση – και μετά «Πόσο σε σχέση με τους πόρους πρέπει να διαθέσουμε;» Πήραν την απόφαση. «Ποιοι πρέπει να είναι οι στρατηγοί;» Πήραν την απόφαση. «Τι οδηγίες πρέπει να έχουν;» Πήραν την απόφαση. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι τόσο απίστευτα δημοκρατικό;
Μπορείτε να φανταστείτε να προσπαθήσετε να χρησιμοποιήσετε αυτή την ιστορία ως επιχείρημα κατά της δημοκρατίας;
Αλίμονο, η χρυσή εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν κράτησε πολύ. Αυτός είναι ένας μεγάλος λόγος για τον οποίο οι ιδρυτές της Αμερικής θεώρησαν ότι μια καθαρή δημοκρατία ήταν πολύ ασταθής. Οι Αθηναίοι ψηφοφόροι δεν είχαν αναθέσει τόση εξουσία σε μια μικρή ομάδα αξιωματούχων και έτσι το πλήθος στην πλαγιά του λόφου μπορούσε να κάνει τεράστιες αλλαγές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ως εκ τούτου, οι ιδρυτές της Αμερικής επέλεξαν μια συνταγματική δημοκρατία, στην οποία οι πολίτες επιλέγουν τους εκπροσώπους τους. Αλλά και στα δύο συστήματα οι ψηφοφόροι κατέχουν σημαντική εξουσία, όπως θα έπρεπε.
Όσο για την ηγεσία, τότε και τώρα, δεν είναι απλώς θέμα τύχης. Ο Kagan έγραψε στη Journal το 2014:
Το 431 π.Χ., ο Περικλής ο Αθηναίος περιέγραψε τον χαρακτήρα της μεγάλης δημοκρατικής κοινωνίας που επιθυμούσε για την κοινότητά του: Μια πόλη που «διοικείται από τους πολλούς, όχι από τους λίγους», όπου «στο θέμα των δημοσίων τιμών προτιμάται κάθε άνθρωπος όχι βάσει της τάξης του αλλά της καλής φήμης και της αξίας του. Κανείς, επιπλέον, αν έχει μέσα του να κάνει κάποιο καλό για την πόλη, δεν αποκλείεται λόγω φτώχειας ή ταπεινής καταγωγής».
>
James Freeman is the co-author of “The Cost: Trump, China and American Revival” and also the co-author of “Borrowed Time: Two Centuries of Booms, Busts and Bailouts at Citi.”
New York Times> Elections Are Bad for Democracy
By Adam Grant
Aug. 21, 2023, 5:00 a.m. ET
On the eve of the first debate of the 2024 presidential race, trust in government is rivaling historic lows. Officials have been working hard to safeguard elections and assure citizens of their integrity. But if we want public office to have integrity, we might be better off eliminating elections altogether.
If you think that sounds anti-democratic, think again. The ancient Greeks invented democracy, and in Athens many government officials were selected through sortition — a random lottery from a pool of candidates. In the United States, we already use a version of a lottery to select jurors. What if we did the same with mayors, governors, legislators, justices and even presidents?
People expect leaders chosen at random to be less effective than those picked systematically. But in multiple experiments led by the psychologist Alexander Haslam, the opposite held true. Groups actually made smarter decisions when leaders were chosen at random than when they were elected by a group or chosen based on leadership skill.
Why were randomly chosen leaders more effective? They led more democratically. “Systematically selected leaders can undermine group goals,” Dr. Haslam and his colleagues suggest, because they have a tendency to “assert their personal superiority.” When you’re anointed by the group, it can quickly go to your head: I’m the chosen one.
When you know you’re picked at random, you don’t experience enough power to be corrupted by it. Instead, you feel a heightened sense of responsibility: I did nothing to earn this, so I need to make sure I represent the group well. And in one of the Haslam experiments, when a leader was picked at random, members were more likely to stand by the group’s decisions.
Over the past year I’ve floated the idea of sortition with a number of current members of Congress. Their immediate concern is ability: How do we make sure that citizens chosen randomly are capable of governing?
In ancient Athens, people had a choice about whether to participate in the lottery. They also had to pass an examination of their capacity to exercise public rights and duties. In America, imagine that anyone who wants to enter the pool has to pass a civics test — the same standard as immigrants applying for citizenship. We might wind up with leaders who understand the Constitution.
A lottery would also improve our odds of avoiding the worst candidates in the first place. When it comes to character, our elected officials aren’t exactly crushing it. To paraphrase William F. Buckley Jr., I’d rather be governed by the first 535 people in the phone book. That’s because the people most drawn to power are usually the least fit to wield it.
The most dangerous traits in a leader are what psychologists call the dark triad of personality traits: narcissism, Machiavellianism and psychopathy. What these traits share is a willingness to exploit others for personal gain. People with dark triad traits tend to be more politically ambitious — they’re attracted to authority for its own sake. But we often fall under their spell. Is that you, George Santos?
In a study of elections worldwide, candidates who were rated by experts as having high psychopathy scores actually did better at the ballot box. In the United States, presidents assessed as having psychopathic and narcissistic tendencies were more persuasive with the public than their peers. A common explanation is that they’re masters of fearless dominance and superficial charm, and we mistake their confidence for competence. Sadly, it starts early: Even kids who display narcissistic personality traits get more leadership nominations and claim to be better leaders. (They aren’t.)
If the dark triad wins an election, we all lose. When psychologists rated the first 42 American presidents, the narcissists were more likely to take reckless risks, make unethical decisions and get impeached. Add a dash of Machiavellianism and a pinch of psychopathy, and you get autocrats like Putin, Erdoğan, Orbán and Duterte.
Eliminate voting, and candidates with dark triad traits would be less likely than they are now to rise to the top. Of course, there’s also a risk that a lottery would deprive us of the chance to select a leader with distinctive skills. At this point, that’s a risk I’m willing to take. As lucky as America was to have Lincoln at the helm, it’s more important to limit our exposure to bad character than to roll the dice on the hopes of finding the best.
Besides, if Lincoln were alive now, it’s hard to imagine that he’d even put his top hat in the ring. In a world filled with divisiveness and derision, evidence shows that members of Congress are increasingly rewarded for incivility. And they know it.
A lottery would give a fair shot to people who aren’t tall enough or male enough to win. It would also open the door to people who aren’t connected or wealthy enough to run. Our broken campaign finance system lets the rich and powerful buy their way into races while preventing people without money or influence from getting on the ballot. They’re probably better candidates: Research suggests that on average, people who grow up in low-income families tend to be more effective leaders and less likely to cheat — they’re less prone to narcissism and entitlement.
Switching to sortition would save a lot of money too. The 2020 elections alone cost upward of $14 billion. And if there’s no campaign, there are no special interests offering to help pay for it.
Finally, no voting also means no boundaries to gerrymander and no Electoral College to dispute. Instead of questioning whether millions of ballots were counted accurately, we could watch the lottery live, like we do with teams getting their lottery picks in the NBA draft.
Other countries have begun to see the promise of sortition. Two decades ago, Canadian provinces and the Dutch government started using sortition to create citizens’ assemblies that generated ideas for improving democracy. In the past few years, the French, British and German governments have run lotteries to select citizens to work on climate change policies. Ireland tried a hybrid model, gathering 33 politicians and 66 randomly chosen citizens for its 2012 constitutional convention. In Bolivia, the nonprofit Democracy in Practice works with schools to replace student council elections with lotteries. Instead of elevating the usual suspects, it welcomes a wider range of students to lead and solve real problems in their schools and their communities.
As we prepare for America to turn 250 years old, it may be time to rethink and renew our approach to choosing officials. The lifeblood of a democracy is the active participation of the people. There is nothing more democratic than offering each and every citizen an equal opportunity to lead.
>
Adam Grant, a contributing Opinion writer, is an organizational psychologist at the University of Pennsylvania’s Wharton School, the author of “Think Again” and the host of the TED podcast “Re:Thinking.”
The Times is committed to publishing a diversity of letters to the editor. We’d like to hear what you think about this or any of our articles. Here are some tips. And here’s our email: letters@nytimes.com.
Follow The New York Times Opinion section on Facebook, Twitter (@NYTopinion) and Instagram.
-Παντού στην Αμερική θα είναι σαν τον εφιάλτη που βρίσκεται στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο
Ακριβώς αυτή είναι η συνταγή του deep state για ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα. Προδιαγράφεται…
Δείτε τι ανέβασε πριν λίγο στο X. o Εlon Musk>
Πολύ λίγοι Αμερικανοί συνειδητοποιούν ότι, αν ΔΕΝ εκλεγεί ο Trump, αυτή θα είναι η τελευταία εκλογή.
Μακριά από το να αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία, είναι ο μόνος τρόπος για να τη σώσει!
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω: αν ακόμη και 1 στους 20 παράνομοι γίνονται πολίτες ετησίως, κάτι που οι Δημοκρατικοί επισπεύδουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, αυτό θα ήταν περίπου 2 εκατομμύρια νέοι νόμιμοι ψηφοφόροι σε 4 χρόνια.
Το περιθώριο ψήφου στις πολιτείες swing (οι πολιτείες που αιωρούνται ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς) είναι συχνά λιγότερο από 20 χιλιάδες ψήφους.
Αυτό σημαίνει ότι αν το «Δημοκρατικό» Κόμμα πετύχει, δεν θα υπάρχουν άλλες πολιτείες swing!!
Επιπλέον, η κυβέρνηση Biden/Harris έχει μοιράσει «αιτήσεις ασύλου», οι οποίοι αποκτούν γρήγορα υπηκοότητα, απευθείας σε πολιτείες όπως η Pennsylvania, το Ohio, το Wisconsin και η Arizona.. Είναι ένας σίγουρος τρόπος για να κερδίσεις όλες τις εκλογές.
Τότε η Αμερική γίνεται μονοκομματικό κράτος και η Δημοκρατία τελείωσε. Οι μόνες «εκλογές» θα είναι οι προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος. Αυτό συνέβη ήδη στην Καλιφόρνια πριν από πολλά χρόνια, μετά την αμνηστία του 1986.
Το μόνο πράγμα που εμποδίζει την Καλιφόρνια από τον ακραίο σοσιαλισμό και τις ασφυκτικές κυβερνητικές πολιτικές είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν να φύγουν από την Καλιφόρνια και να παραμείνουν στην Αμερική. Από τη στιγμή που ολόκληρη η χώρα ελέγχεται από ένα κόμμα, δεν θα υπάρχει διαφυγή.
Παντού στην Αμερική θα είναι σαν τον εφιάλτη που βρίσκεται στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο.
Very few Americans realize that, if Trump is NOT elected, this will be the last election. Far from being a threat to democracy, he is the only way to save it!
Let me explain: if even 1 in 20 illegals become citizens per year, something that the Democrats are expediting as fast… https://t.co/u3HBdd5Bv0
— Elon Musk (@elonmusk) September 29, 2024
H Wall Street Journal απαντάει στους New York Times που πρότειναν την κατάργηση των εκλογών
Ένα από τα διεθνή ΜΜΕ που πρωταγωνίστησαν με νοσηρό τρόπο, καθ΄υπαγόρευση της ιδιοκτησίας τους, στο αφήγημα της planδημίας είναι οι διαβόητοι Times της Νέας Υόρκης, η αιχμή του δόρατος των χορηγών πίσω από τη κουρτίνα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.
Είναι η εφημερίδα στην οποία ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του JFK από την CIA (όπως υποστηρίζει ο ανιψιός του δολοφονημένου και υποψήφιος για το χρίσμα Robert Kennedy Jr.), εμφανίστηκε ο όρος Θεωρίας Συνωμοσίας καθώς το λαικό ένστικτο της εποχής είχε εντοπίσει τους πραγματικούς συνωμότες.
Οι “προοδευτικοί” Τimes λοιπόν πρωταγωνίστησαν στη συγκάλυψη της δολοφονίας του John Kennedy με την ίδια θρασύτητα που σήμερα πρωταγωνιστούν στη προσπάθεια συγκάλυψης της εργαστηριακής προέλευσης της planδημίας η οποία συνέπεσε δραματικά με μία προσομοίωση πανδημίας που διόργανωσε το WEF και ο Gates στις 18 Οκτωβρίου 2019 στη Νέα Υόρκη.
Με την ίδια θρασύτητα και απαξίωση του υποτιθέμενου δημοσιογραφικού λειτουργήματος η καλή εφημερίδα (και τα εν Ελλάδι θανάσιμα έγκριτα σαρδανάπαλα φερέφωνα), αποκρύπτουν και την αιτία των ξαφνικών θανάτων που δεν είναι άλλη από τα εμβόλια COVID-19.
CENSORSHiP: John Kerry explaining how free speech stands in the way of consensus around the WEF’s preferred narrative, describes how governments will need to stamp out voices that dissent.
pic.twitter.com/tA1pTD1cYB
— @amuse (@amuse) September 28, 2024
To τελευταίο “επίτευγμα” της εφημερίδας είναι να διατυπώσει την άποψη ότι πρέπει να καταργηθούν οι εκλογές (αυτό που με κάθε τρόπο θέλει να επιτύχει ο πολύς Klaus Schwab) και οι ηγέτες να εκλέγονται με κλήρωση χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα την Αθηναική Άμεση Δημοκρατία τη λειτουργία της οποίας ο αρθρογράφος των Times επιχειρεί καταφανώς να αλλοιώσει.
Το άρθρο του Adam Grant στους Τimes της Νέας Υόρκης προκάλεσε μία συγκλονιστική απάντηση από το αντίπαλο δέος της εφημερίδας, τη The Wall Street Journal.
Eδώ ο James Freeman στη κυριολεξία αποδόμησε με έναν μοναδικό τρόπο το άρθρο των Times και τις επιδιώξεις πίσω από αυτό.
Καθώς στο Μέγαρο Μαξίμου η ατζέντα των προσώπων που συναντά ο Έλληνας πρωθυπουργός εκπορεύεται από τους εντολείς του σχετικού άρθρου που είδε το φως της δημοσιότητας στους Times και επειδή μας αφορά άμεσα, σάς καλούμε να ρίξετε μια ματιά σε ότι ακολουθεί>
History and the New York Times
Leftists warn about threats to democracy during the moments when they’re not attacking it
Γράφει λοιπόν ο James Freeman στη The Wall Street Journal>
Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης που προειδοποιούν συνεχώς ότι η μορφή της διακυβέρνησής μας δέχεται επίθεση προωθούν επίσης συνεχώς παραπλανητικές επιθέσεις κατά της μορφής διακυβέρνησής μας; Αυτή την εβδομάδα οι συντάκτες κοινής γνώμης των New York Times, οι οποίοι φαίνεται να ενδιαφέρονται περισσότερο για συγκεκριμένα, αυθαίρετα επιλεγμένα «δημοκρατικά πρότυπα» παρά για την ίδια τη δημοκρατία, δημοσίευσαν μια κακώς ενημερωμένη υπόθεση κατά της συνταγματικής μας δημοκρατίας και ολόκληρης της έννοιας της ψηφοφορίας (εκλογών).
Οι Times δημοσίευσαν άρθρο του Adam Grant, οργανωτικό ψυχολόγο στο Wharton School του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, ο οποίος γράφει:
Την παραμονή της πρώτης συζήτησης για την προεδρική κούρσα του 2024, η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση συναγωνίζεται ιστορικά χαμηλά. Οι αξιωματούχοι εργάζονται σκληρά για να προστατεύσουν τις εκλογές και να διασφαλίσουν τους πολίτες για την ακεραιότητά τους. Αλλά αν θέλουμε τα δημόσια αξιώματα να έχουν ακεραιότητα, ίσως είναι καλύτερα να καταργήσουμε τις εκλογές εντελώς.
(Μόλις διαβάσατε τον διακαή πόθο του επικεφαλής του WEF)
Αν νομίζετε ότι αυτό ακούγεται αντιδημοκρατικό, ξανασκεφτείτε το. Οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τη δημοκρατία και στην Αθήνα πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι επιλέχθηκαν με ταξινόμηση — μια τυχαία κλήρωση από μια ομάδα υποψηφίων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιούμε ήδη μια έκδοση μιας λοταρίας για να επιλέξουμε ενόρκους. Τι θα γινόταν αν κάναμε το ίδιο με τους δημάρχους, τους περιφερειάρχες, τους νομοθέτες, τους δικαστές ακόμα και τους προέδρους;
Έχοντας διεκδικήσει την εξουσία των αρχαίων Αθηναίων, ο ψυχολόγος προχωρά στη συνέχεια με διάφορους ισχυρισμούς σχετικά με τις υποτιθέμενες αρετές της απαξίωσης ολόκληρου του αμερικανικού εκλογικού σώματος.
Μερικοί αναγνώστες μπορεί να αναρωτηθούν γιατί οι Times κάλεσαν τον Mr. Grant για αυτήν την αποστολή. Ήταν όλοι οι ιστορικοί του Penn μακριά για τις καλοκαιρινές τους διακοπές; Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον μερικοί από αυτούς έχουν αντιδράσει με τρόμο σε αυτήν την ολισθηρή αιτιολόγηση για την απώθηση των ψηφοφόρων των ΗΠΑ από την πολιτική διαδικασία.
Ο λόγος που τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι ερασιτέχνες ιστορικοί εξακολουθούν να θαυμάζουν τους Αθηναίους στα μέσα του πέμπτου αιώνα π.Χ. δεν είναι επειδή οι Αθηναίοι συμφώνησαν να παραδώσουν όλη την εξουσία σε ηγέτες που επιλέχθηκαν τυχαία. Είναι επειδή οι Αθηναίοι αυτοκυβερνήθηκαν. Οι πολίτες της χρυσής εποχής διατήρησαν μεγάλο μέρος της εξουσίας που ασκείται σήμερα στις ΗΠΑ από δήμαρχους, κυβερνήτες, νομοθέτες, δικαστές και προέδρους. Οι Αθηναίοι μαζεύτηκαν και ψήφισαν για τα μείζονα ζητήματα της εποχής—την άμεση δημοκρατία. Ναι, υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι για συγκεκριμένα καθήκοντα, αλλά ο λαός διατήρησε τεράστια δύναμη.
Μερικοί αναγνώστες μπορεί να αναρωτηθούν γιατί οι Times κάλεσαν τον Mr. Grant για αυτήν την αποστολή. Ήταν όλοι οι ιστορικοί του Penn μακριά για τις καλοκαιρινές τους διακοπές; Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον μερικοί από αυτούς έχουν αντιδράσει με τρόμο σε αυτήν την ολισθηρή αιτιολόγηση για την απώθηση των ψηφοφόρων των ΗΠΑ από την πολιτική διαδικασία.
Ένα από τα διεθνή ΜΜΕ που πρωταγωνίστησαν με νοσηρό τρόπο, καθ΄υπαγόρευση της ιδιοκτησίας τους, στο αφήγημα της planδημίας είναι οι διαβόητοι Times της Νέας Υόρκης, η αιχμή του δόρατος των χορηγών πίσω από τη κουρτίνα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.
Είναι η εφημερίδα στην οποία ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του JFK από την CIA (όπως υποστηρίζει ο ανιψιός του δολοφονημένου και υποψήφιος για το χρίσμα Robert Kennedy Jr.), εμφανίστηκε ο όρος Θεωρίας Συνωμοσίας καθώς το λαικό ένστικτο της εποχής είχε εντοπίσει τους πραγματικούς συνωμότες.
Οι “προοδευτικοί” Τimes λοιπόν πρωταγωνίστησαν στη συγκάλυψη της δολοφονίας του John Kennedy με την ίδια θρασύτητα που σήμερα πρωταγωνιστούν στη προσπάθεια συγκάλυψης της εργαστηριακής προέλευσης της planδημίας η οποία συνέπεσε δραματικά με μία προσομοίωση πανδημίας που διόργανωσε το WEF και ο Gates στις 18 Οκτωβρίου 2019 στη Νέα Υόρκη.
Με την ίδια θρασύτητα και απαξίωση του υποτιθέμενου δημοσιογραφικού λειτουργήματος η καλή εφημερίδα (και τα εν Ελλάδι θανάσιμα έγκριτα σαρδανάπαλα φερέφωνα), αποκρύπτουν και την αιτία των ξαφνικών θανάτων που δεν είναι άλλη από τα εμβόλια COVID-19.
CENSORSHiP: John Kerry explaining how free speech stands in the way of consensus around the WEF’s preferred narrative, describes how governments will need to stamp out voices that dissent.
pic.twitter.com/tA1pTD1cYB
— @amuse (@amuse) September 28, 2024
To τελευταίο “επίτευγμα” της εφημερίδας είναι να διατυπώσει την άποψη ότι πρέπει να καταργηθούν οι εκλογές (αυτό που με κάθε τρόπο θέλει να επιτύχει ο πολύς Klaus Schwab) και οι ηγέτες να εκλέγονται με κλήρωση χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα την Αθηναική Άμεση Δημοκρατία τη λειτουργία της οποίας ο αρθρογράφος των Times επιχειρεί καταφανώς να αλλοιώσει.
Το άρθρο του Adam Grant στους Τimes της Νέας Υόρκης προκάλεσε μία συγκλονιστική απάντηση από το αντίπαλο δέος της εφημερίδας, τη The Wall Street Journal.
Eδώ ο James Freeman στη κυριολεξία αποδόμησε με έναν μοναδικό τρόπο το άρθρο των Times και τις επιδιώξεις πίσω από αυτό.
Καθώς στο Μέγαρο Μαξίμου η ατζέντα των προσώπων που συναντά ο Έλληνας πρωθυπουργός εκπορεύεται από τους εντολείς του σχετικού άρθρου που είδε το φως της δημοσιότητας στους Times και επειδή μας αφορά άμεσα, σάς καλούμε να ρίξετε μια ματιά σε ότι ακολουθεί>
History and the New York Times
Leftists warn about threats to democracy during the moments when they’re not attacking it
Γράφει λοιπόν ο James Freeman στη The Wall Street Journal>
Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης που προειδοποιούν συνεχώς ότι η μορφή της διακυβέρνησής μας δέχεται επίθεση προωθούν επίσης συνεχώς παραπλανητικές επιθέσεις κατά της μορφής διακυβέρνησής μας; Αυτή την εβδομάδα οι συντάκτες κοινής γνώμης των New York Times, οι οποίοι φαίνεται να ενδιαφέρονται περισσότερο για συγκεκριμένα, αυθαίρετα επιλεγμένα «δημοκρατικά πρότυπα» παρά για την ίδια τη δημοκρατία, δημοσίευσαν μια κακώς ενημερωμένη υπόθεση κατά της συνταγματικής μας δημοκρατίας και ολόκληρης της έννοιας της ψηφοφορίας (εκλογών).
Οι Times δημοσίευσαν άρθρο του Adam Grant, οργανωτικό ψυχολόγο στο Wharton School του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, ο οποίος γράφει:
Την παραμονή της πρώτης συζήτησης για την προεδρική κούρσα του 2024, η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση συναγωνίζεται ιστορικά χαμηλά. Οι αξιωματούχοι εργάζονται σκληρά για να προστατεύσουν τις εκλογές και να διασφαλίσουν τους πολίτες για την ακεραιότητά τους. Αλλά αν θέλουμε τα δημόσια αξιώματα να έχουν ακεραιότητα, ίσως είναι καλύτερα να καταργήσουμε τις εκλογές εντελώς.
(Μόλις διαβάσατε τον διακαή πόθο του επικεφαλής του WEF)
Αν νομίζετε ότι αυτό ακούγεται αντιδημοκρατικό, ξανασκεφτείτε το. Οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τη δημοκρατία και στην Αθήνα πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι επιλέχθηκαν με ταξινόμηση — μια τυχαία κλήρωση από μια ομάδα υποψηφίων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιούμε ήδη μια έκδοση μιας λοταρίας για να επιλέξουμε ενόρκους. Τι θα γινόταν αν κάναμε το ίδιο με τους δημάρχους, τους περιφερειάρχες, τους νομοθέτες, τους δικαστές ακόμα και τους προέδρους;
Έχοντας διεκδικήσει την εξουσία των αρχαίων Αθηναίων, ο ψυχολόγος προχωρά στη συνέχεια με διάφορους ισχυρισμούς σχετικά με τις υποτιθέμενες αρετές της απαξίωσης ολόκληρου του αμερικανικού εκλογικού σώματος.
Μερικοί αναγνώστες μπορεί να αναρωτηθούν γιατί οι Times κάλεσαν τον Mr. Grant για αυτήν την αποστολή. Ήταν όλοι οι ιστορικοί του Penn μακριά για τις καλοκαιρινές τους διακοπές; Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον μερικοί από αυτούς έχουν αντιδράσει με τρόμο σε αυτήν την ολισθηρή αιτιολόγηση για την απώθηση των ψηφοφόρων των ΗΠΑ από την πολιτική διαδικασία.
Ο λόγος που τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι ερασιτέχνες ιστορικοί εξακολουθούν να θαυμάζουν τους Αθηναίους στα μέσα του πέμπτου αιώνα π.Χ. δεν είναι επειδή οι Αθηναίοι συμφώνησαν να παραδώσουν όλη την εξουσία σε ηγέτες που επιλέχθηκαν τυχαία. Είναι επειδή οι Αθηναίοι αυτοκυβερνήθηκαν. Οι πολίτες της χρυσής εποχής διατήρησαν μεγάλο μέρος της εξουσίας που ασκείται σήμερα στις ΗΠΑ από δήμαρχους, κυβερνήτες, νομοθέτες, δικαστές και προέδρους. Οι Αθηναίοι μαζεύτηκαν και ψήφισαν για τα μείζονα ζητήματα της εποχής—την άμεση δημοκρατία. Ναι, υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι για συγκεκριμένα καθήκοντα, αλλά ο λαός διατήρησε τεράστια δύναμη.
Μερικοί αναγνώστες μπορεί να αναρωτηθούν γιατί οι Times κάλεσαν τον Mr. Grant για αυτήν την αποστολή. Ήταν όλοι οι ιστορικοί του Penn μακριά για τις καλοκαιρινές τους διακοπές; Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον μερικοί από αυτούς έχουν αντιδράσει με τρόμο σε αυτήν την ολισθηρή αιτιολόγηση για την απώθηση των ψηφοφόρων των ΗΠΑ από την πολιτική διαδικασία.
Ο λόγος που τόσο οι επαγγελματίες όσο και οι ερασιτέχνες ιστορικοί εξακολουθούν να θαυμάζουν τους Αθηναίους στα μέσα του πέμπτου αιώνα π.Χ. δεν είναι επειδή οι Αθηναίοι συμφώνησαν να παραδώσουν όλη την εξουσία σε ηγέτες που επιλέχθηκαν τυχαία. Είναι επειδή οι Αθηναίοι αυτοκυβερνήθηκαν. Οι πολίτες της χρυσής εποχής διατήρησαν μεγάλο μέρος της εξουσίας που ασκείται σήμερα στις ΗΠΑ από δήμαρχους, κυβερνήτες, νομοθέτες, δικαστές και προέδρους. Οι Αθηναίοι μαζεύτηκαν και ψήφισαν για τα μείζονα ζητήματα της εποχής—την άμεση δημοκρατία. Ναι, υπήρχαν δημόσιοι υπάλληλοι για συγκεκριμένα καθήκοντα, αλλά ο λαός διατήρησε τεράστια δύναμη.
Ο μεγάλος ιστορικός εκείνης της εποχής, Donald Kagan, πέθανε πρόσφατα και είναι ξεκάθαρο ότι ήδη του λείπει η Αμερική. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του 2003 για ένα βιβλίο του Kagan για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Ο συνεντευκτής ήταν ο Neal Conan του Εθνικού Δημόσιου Ραδιοφώνου, ο οποίος πέθανε το 2021 και αναμφίβολα λείπει από πολλούς ακροατές του NPR:
CONAN: Ένα από τα πράγματα που κάνει την περιγραφή σας τόσο ζωντανή είναι η ιδέα να ακούσετε αυτές τις δημοκρατικές συζητήσεις σε αυτήν την πλαγιά στην Αθήνα, δίπλα στην υπέροχη Ακρόπολη, και να ξέρετε ότι τα έργα του Αριστοφάνη παίζονται στον δρόμο και ο Σωκράτης βρίσκεται στο επίκεντρο ανάμεσα σε άλλα άτομα που στέκονται ή κάθονται γύρω του για να τον ακούσουν. Αυτή είναι μια καταπληκτική στιγμή.
Καθ. KAGAN: Σίγουρα είναι. Χαίρομαι που έπιασες αυτόν τον ενθουσιασμό, που νιώθω κάθε φορά που το κοιτάζω. Ξέρετε, όταν σκεφτείτε πόσο μικρό μέρος ήταν, αν οι άνθρωποι μαντέψουν ποιος μπορεί να ήταν ο συνολικός πληθυσμός της Αττικής — μπορεί να ήταν συνολικά ένα τέταρτο του εκατομμυρίου περίπου, αυτός είναι όλος – ο αριθμός των ενεργών πολιτών –και μόνο ενήλικοι άντρες επιτρεπόταν να συμμετέχουν στην πολιτική — δεν θα μπορούσαν να ήταν περισσότεροι από 40 ή 50.000 άτομα. Τις αποφάσεις τις έπαιρναν Αθηναίοι, καθισμένοι σε μια πλαγιά, όπως λέτε, με θέα την Αγορά, με την Ακρόπολη να φαίνεται πιο πέρα από τη μία πλευρά, και συνήθως δεν ήταν περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι που έπαιρναν την απόφαση, και όμως όλες οι αποφάσεις παίρνονταν εκεί.
Αλλά θέλω να πω, όχι μόνο η απόφαση «Θα πάμε στον πόλεμο ή όχι» – πήραν αυτή την απόφαση – και μετά «Πόσο σε σχέση με τους πόρους πρέπει να διαθέσουμε;» Πήραν την απόφαση. «Ποιοι πρέπει να είναι οι στρατηγοί;» Πήραν την απόφαση. «Τι οδηγίες πρέπει να έχουν;» Πήραν την απόφαση. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι τόσο απίστευτα δημοκρατικό;
Μπορείτε να φανταστείτε να προσπαθήσετε να χρησιμοποιήσετε αυτή την ιστορία ως επιχείρημα κατά της δημοκρατίας;
Αλίμονο, η χρυσή εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν κράτησε πολύ. Αυτός είναι ένας μεγάλος λόγος για τον οποίο οι ιδρυτές της Αμερικής θεώρησαν ότι μια καθαρή δημοκρατία ήταν πολύ ασταθής. Οι Αθηναίοι ψηφοφόροι δεν είχαν αναθέσει τόση εξουσία σε μια μικρή ομάδα αξιωματούχων και έτσι το πλήθος στην πλαγιά του λόφου μπορούσε να κάνει τεράστιες αλλαγές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ως εκ τούτου, οι ιδρυτές της Αμερικής επέλεξαν μια συνταγματική δημοκρατία, στην οποία οι πολίτες επιλέγουν τους εκπροσώπους τους. Αλλά και στα δύο συστήματα οι ψηφοφόροι κατέχουν σημαντική εξουσία, όπως θα έπρεπε.
Όσο για την ηγεσία, τότε και τώρα, δεν είναι απλώς θέμα τύχης. Ο Kagan έγραψε στη Journal το 2014:
Το 431 π.Χ., ο Περικλής ο Αθηναίος περιέγραψε τον χαρακτήρα της μεγάλης δημοκρατικής κοινωνίας που επιθυμούσε για την κοινότητά του: Μια πόλη που «διοικείται από τους πολλούς, όχι από τους λίγους», όπου «στο θέμα των δημοσίων τιμών προτιμάται κάθε άνθρωπος όχι βάσει της τάξης του αλλά της καλής φήμης και της αξίας του. Κανείς, επιπλέον, αν έχει μέσα του να κάνει κάποιο καλό για την πόλη, δεν αποκλείεται λόγω φτώχειας ή ταπεινής καταγωγής».
>
James Freeman is the co-author of “The Cost: Trump, China and American Revival” and also the co-author of “Borrowed Time: Two Centuries of Booms, Busts and Bailouts at Citi.”
New York Times> Elections Are Bad for Democracy
By Adam Grant
Aug. 21, 2023, 5:00 a.m. ET
On the eve of the first debate of the 2024 presidential race, trust in government is rivaling historic lows. Officials have been working hard to safeguard elections and assure citizens of their integrity. But if we want public office to have integrity, we might be better off eliminating elections altogether.
If you think that sounds anti-democratic, think again. The ancient Greeks invented democracy, and in Athens many government officials were selected through sortition — a random lottery from a pool of candidates. In the United States, we already use a version of a lottery to select jurors. What if we did the same with mayors, governors, legislators, justices and even presidents?
People expect leaders chosen at random to be less effective than those picked systematically. But in multiple experiments led by the psychologist Alexander Haslam, the opposite held true. Groups actually made smarter decisions when leaders were chosen at random than when they were elected by a group or chosen based on leadership skill.
Why were randomly chosen leaders more effective? They led more democratically. “Systematically selected leaders can undermine group goals,” Dr. Haslam and his colleagues suggest, because they have a tendency to “assert their personal superiority.” When you’re anointed by the group, it can quickly go to your head: I’m the chosen one.
When you know you’re picked at random, you don’t experience enough power to be corrupted by it. Instead, you feel a heightened sense of responsibility: I did nothing to earn this, so I need to make sure I represent the group well. And in one of the Haslam experiments, when a leader was picked at random, members were more likely to stand by the group’s decisions.
Over the past year I’ve floated the idea of sortition with a number of current members of Congress. Their immediate concern is ability: How do we make sure that citizens chosen randomly are capable of governing?
In ancient Athens, people had a choice about whether to participate in the lottery. They also had to pass an examination of their capacity to exercise public rights and duties. In America, imagine that anyone who wants to enter the pool has to pass a civics test — the same standard as immigrants applying for citizenship. We might wind up with leaders who understand the Constitution.
A lottery would also improve our odds of avoiding the worst candidates in the first place. When it comes to character, our elected officials aren’t exactly crushing it. To paraphrase William F. Buckley Jr., I’d rather be governed by the first 535 people in the phone book. That’s because the people most drawn to power are usually the least fit to wield it.
The most dangerous traits in a leader are what psychologists call the dark triad of personality traits: narcissism, Machiavellianism and psychopathy. What these traits share is a willingness to exploit others for personal gain. People with dark triad traits tend to be more politically ambitious — they’re attracted to authority for its own sake. But we often fall under their spell. Is that you, George Santos?
In a study of elections worldwide, candidates who were rated by experts as having high psychopathy scores actually did better at the ballot box. In the United States, presidents assessed as having psychopathic and narcissistic tendencies were more persuasive with the public than their peers. A common explanation is that they’re masters of fearless dominance and superficial charm, and we mistake their confidence for competence. Sadly, it starts early: Even kids who display narcissistic personality traits get more leadership nominations and claim to be better leaders. (They aren’t.)
If the dark triad wins an election, we all lose. When psychologists rated the first 42 American presidents, the narcissists were more likely to take reckless risks, make unethical decisions and get impeached. Add a dash of Machiavellianism and a pinch of psychopathy, and you get autocrats like Putin, Erdoğan, Orbán and Duterte.
Eliminate voting, and candidates with dark triad traits would be less likely than they are now to rise to the top. Of course, there’s also a risk that a lottery would deprive us of the chance to select a leader with distinctive skills. At this point, that’s a risk I’m willing to take. As lucky as America was to have Lincoln at the helm, it’s more important to limit our exposure to bad character than to roll the dice on the hopes of finding the best.
Besides, if Lincoln were alive now, it’s hard to imagine that he’d even put his top hat in the ring. In a world filled with divisiveness and derision, evidence shows that members of Congress are increasingly rewarded for incivility. And they know it.
A lottery would give a fair shot to people who aren’t tall enough or male enough to win. It would also open the door to people who aren’t connected or wealthy enough to run. Our broken campaign finance system lets the rich and powerful buy their way into races while preventing people without money or influence from getting on the ballot. They’re probably better candidates: Research suggests that on average, people who grow up in low-income families tend to be more effective leaders and less likely to cheat — they’re less prone to narcissism and entitlement.
Switching to sortition would save a lot of money too. The 2020 elections alone cost upward of $14 billion. And if there’s no campaign, there are no special interests offering to help pay for it.
Finally, no voting also means no boundaries to gerrymander and no Electoral College to dispute. Instead of questioning whether millions of ballots were counted accurately, we could watch the lottery live, like we do with teams getting their lottery picks in the NBA draft.
Other countries have begun to see the promise of sortition. Two decades ago, Canadian provinces and the Dutch government started using sortition to create citizens’ assemblies that generated ideas for improving democracy. In the past few years, the French, British and German governments have run lotteries to select citizens to work on climate change policies. Ireland tried a hybrid model, gathering 33 politicians and 66 randomly chosen citizens for its 2012 constitutional convention. In Bolivia, the nonprofit Democracy in Practice works with schools to replace student council elections with lotteries. Instead of elevating the usual suspects, it welcomes a wider range of students to lead and solve real problems in their schools and their communities.
As we prepare for America to turn 250 years old, it may be time to rethink and renew our approach to choosing officials. The lifeblood of a democracy is the active participation of the people. There is nothing more democratic than offering each and every citizen an equal opportunity to lead.
>
Adam Grant, a contributing Opinion writer, is an organizational psychologist at the University of Pennsylvania’s Wharton School, the author of “Think Again” and the host of the TED podcast “Re:Thinking.”
The Times is committed to publishing a diversity of letters to the editor. We’d like to hear what you think about this or any of our articles. Here are some tips. And here’s our email: letters@nytimes.com.
Follow The New York Times Opinion section on Facebook, Twitter (@NYTopinion) and Instagram.
Comments