Του Ιωσήφ Φουσέ
Η κα Καρυστιανού έχασε την κόρη της. Είχε την αμέριστη συμπάθειά μας.
Ήθελε δικαιοσύνη. Είχε τη σύμφωνη γνώμη μας.
Μετά μας είπε δεν υπάρχει δικαιοσύνη, πριν αρχίσει καν μια δίκη με 40 κατηγορούμενους. Είπαμε "πονεμένη μάνα είναι, ας μην την κατακρίνουμε"...
Μετά άρχισε να φωνάζει κάθε δύο μέρες μην τυχόν και ξεχαστεί. Λες και οι λοιποί συγγενείς που παιδιά χάσανε, και δεν είναι κάθε τρεις και λίγο στο κουρμπέτι, ούτε πονάνε, ούτε θέλουν δικαιοσύνη....
Μετά, αποφάσισε να αρχίζει να μαζεύει εκατοντάδες χιλιάδες για τον "δικαστικό αγώνα"....Οι άλλοι συγγενείς προφανώς είναι εφοπλιστές..
Μετά, άρχιζε να τοποθετείται επί παντός επιστητού, από το μετρό Θεσαλονίκης και σε λίγο θα σχολιάσει και την ανάθεση στο Άμπου Ντάμπι του τελικού της Euroleague. Ίσως και τις αποφάσεις του Var.
Κάπου υπάρχει και ένα ώπα...
Πολλοί χάσανε συγγενείς, από τη μάνα του Αξαρλιάν, μέχρι τους γονείς των νεκρών της Marfin... Δεν έγιναν τηλεοπτικοί αστέρες...
Όχι γιατί ήταν αδιάφοροι, αλλά γιατί ήταν αξιοπρεπείς...Και δεν περιδιαβαίνουν τα κανάλια όταν διάφορα καθάρματα σπάνε το λιτό μνημείο στη μνήμη των παιδιών τους...
Κάπου ώπα...Η ασυλία έχει όρια. Και κάποτε έχει και ένα τέλος. Όταν υπερβείς τα όρια που σου προσφέρουν ασυλία.
Ασυλία δεν της προσφέρει πια ούτε καν η πλειοψηφία των συγγενών που την καταγγέλουν. Μην ξεχνιόμαστε...
Κάποιοι επιμένουν στην ασυλία, όπως επιμένουν και στα διάφορα ηθικά πλεονεκτήματα...Βολεύει...στο αφήγημα...
Τα ηθικά όμως πλεονεκτήματα δεν χαρίζονται κερδίζονται στο βάθος του χρόνου...
Για να λέμε τα σύκα σύκα και να μην λέμε τη σκάφη γιαουρτοσκόρδιο...
Comments