Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Ιnternational Monetary Fund – IMF), είναι ένας από τους στυλοβάτες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η δημιουργία του αποφασίστηκε στη Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς του New Hampshire, που συγκάλεσαν οι ΗΠΑ τον Ιούλη του 1944. Τι είχε όμως προηγηθεί για να καταλήξουμε στην ιστορική εκείνη Διάσκεψη;
Τις δεκαετίες πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), είχε γιγαντωθεί το διεθνές εμπόριο, κατά κύριο λόγο στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ηπείρου. Οι αποικίες ήταν οι τροφοδότες πρώτων υλών και ως αγορές για τα προϊόντα των αποικιοκρατικών δυνάμεων. Αυτή η γιγάντωση του εμπορίου, συνέτεινε στην ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού, με τη Μεγάλη Βρεττανία στο ρόλο της παγκόσμιας δύναμης.
Εκείνη την εποχή, οι διεθνείς συναλλαγές βασίζονταν στον "κανόνα του χρυσού": κάθε εθνικό νόμισμα είχε αντίκρυσμα σε ισάξια ποσότητα χρυσού, η οποία φυλασσόταν στην κεντρική τράπεζα κάθε χώρας. Άρα το χρήμα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε χρυσό. Έτσι, όποτε εμφανιζόταν συναλλαγματική ανισορροπία, άρχιζε ροή χρυσού, η οποία «διόρθωνε» τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και αποκαθιστούσε την ισορροπία.
Με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μεγάλη Βρετανία δέχθηκε τα πρώτα πλήγματα στην ισχύ της, αφού το κράτος επιβαρύνθηκε δραματικά από το κόστος του πολέμου, ενώ πολλές χώρες στράφηκαν στην προστασία της δικής τους παραγωγής και επέβαλαν περιορισμούς και εμπόδια στο εξωτερικό εμπόριο. Ο πόλεμος είχε αναστείλει και τη λειτουργία του «κανόνα του χρυσού», αφού διάφορες κυβερνήσεις τύπωναν χαρτονομίσματα μη μετατρέψιμα σε χρυσό, κάτι που προκάλεσε τεράστιο πληθωρισμό. Αυτό, σε συνδυασμό με τις καταστροφές του πολέμου, οδήγησε πολύ κόσμο, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, στην εξαθλίωση.
Κι ενώ οι καπιταλιστικές χώρες βίωναν μια πρωτοφανή κρίση, η Σοβιετική Ένωση με την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία της, έμενε ανεπηρέαστη και προχωρούσε με εντυπωσιακή επιτυχία στην ανάπτυξη και την εκβιομηχάνισή της. Για τους εργάτες των δυτικών χωρών, ο σοσιαλισμός φαινόταν τώρα όχι μόνο δίκαιος αλλά και μια αξιόπιστη, βιώσιμη λύση για την οικονομία. Παρά τις απανωτές διεθνείς διασκέψεις των καπιταλιστικών κρατών, δε βρέθηκε διέξοδος στην κρίση, κάτι που οδήγησε στο ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος πλέον απαιτούσε μαζική παραγωγή για τις ανάγκες των εμπόλεμων κρατών.
Η Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς
Έτσι, κατά τη διάρκεια του Πολέμου, τον Ιούλη 1944, οι ΗΠΑ συγκάλεσαν τη Διάσκεψη του Μπρέντον Γουντς, για να συζητήσουν για το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας. Ως στόχοι του Μπρέντον Γουντς, διακηρύχθηκαν η μεταπολεμική ανασυγκρότηση του κόσμου, η συναλλαγματική σταθερότητα, η ισόρροπη ανάπτυξη και η επέκταση του διεθνούς εμπορίου, η οικοδόμηση δηλαδή ενός πλαισίου κανόνων για τη διεθνή οικονομία, συνεργασία στα πλαίσια μιας παγκόσμιας αγοράς με όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη και εύκολη κυκλοφορία κεφαλαίων και αγαθών, ενώ θα έπρεπε να δημιουργηθούν παγκόσμιοι θεσμοί/οργανισμοί που θα ρύθμιζαν αυτή την κυκλοφορία.
Πραγματική έγνοια των ΗΠΑ, ήταν να βρεθεί απάντηση στα οικονομικά αδιέξοδα της καπιταλιστικής οικονομίας, ώστε να αναχαιτιστεί η διαφαινόμενη αύξηση της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλισμού μέσα στους εργαζόμενους ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η ΕΣΣΔ, αν και συμμετείχε στις προδιαβουλεύσεις, δεν επικύρωσε τις αποφάσεις της Διάσκεψης.
Η επιτυχία της Διάσκεψης όμως ήταν εξασφαλισμένη, διότι στην ουσία επικύρωσε όσα είχαν προσυμφωνήσει οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία.
Η εξουσία άλλωστε ήταν συγκεντρωμένη σε λίγες ισχυρές χώρες, που καθόρισαν την εξέλιξη των πραγμάτων στη Διάσκεψη. Ο επικεφαλής της βρετανικής αντιπροσωπείας, υπουργός οικονομικών Τζων Μέιναρντ Κέινς, είχε πει με κάθε κυνισμό:
«Έχουν προσκληθεί 21 χώρες, οι οποίες είναι σαφές ότι δεν έχουν να συνεισφέρουν το παραμικρό και απλώς θα προκαλούν συνωστισμό στο χώρο της διάσκεψης».
Με τη Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς, δημιουργήθηκαν σταθερές νομισματικές ισοτιμίες, βασισμένες στον κανόνα χρυσού-δολαρίου και οι Κεντρικές Τράπεζες διατηρούσαν πλέον τα αποθέματα τους σε χρυσό ή δολάριο. Έτσι το δολάριο καθιερώθηκε ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και η ΗΠΑ απέκτησαν την παγκόσμια νομισματική πρωτοκαθεδρία.
Διανοίχθηκαν τεράστια πεδία για επενδύσεις και επέκταση του εμπορίου, κατά βάση των ΗΠΑ (της οποίας τα εδάφη δεν είχαν πληγεί από τον πόλεμο), που είχαν την ισχύ να εξαπλωθούν. Στην ερειπωμένη από τον πόλεμο Ευρώπη, τα αμερικανικά μονοπώλια είχαν πρόσφορο έδαφος για να εκμεταλλευτούν το δημόσιο πλούτο και την εργατική τάξη, με τεράστια πολιτικό-στρατιωτικά πλεονεκτήματα για τις ΗΠΑ.
Αυτό που ουσιαστικά έγινε, ήταν η κατοχύρωση των ΗΠΑ ως της ηγέτιδας δύναμης όλου του καπιταλιστικού κόσμου. Η Βρετανία έδινε στις ΗΠΑ τη σκυτάλη της κοσμοκράτειρας και του αρχηγού των καπιταλιστικών κρατών, απέναντι στη σοσιαλιστική κοινότητα.
Ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου
Η Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς κατέληξε επίσης στην ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μιας τράπεζας μακροπρόθεσμων επενδύσεων (τη Διεθνή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, η οποία μετεξελίχθηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα) και έναν οργανισμό εμπορίου (τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου).
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έγινε ο διεθνής οργανισμός, που επιβλέπει μέχρι σήμερα το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, παρέχει δάνεια προς κράτη-μέλη του που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και προσφέρει «τεχνική βοήθεια».
Τα κράτη-μέλη αποφασίστηκε ότι θα συνεισφέρουν στο ΔΝΤ ένα ποσό χρυσού και συναλλάγματος, απ' όπου θα γίνονται αναλήψεις σε περιπτώσεις δυσκολιών στα ισοζύγια πληρωμών. Το σύστημα συμμετοχής αναπροσαρμόζεται κάθε πέντε χρόνια, ενώ οι ψήφοι των συμμετεχουσών χωρών είναι ανάλογες των κεφαλαίων που καταβάλλουν.
Εκ των πραγμάτων το ΔΝΤ τέθηκε στην υπηρεσία των ΗΠΑ (που από το 1985 απέκτησε δικαίωμα βέτο στις πιο σημαντικές αποφάσεις και των ισχυρών χωρών).
Το ΔΝΤ στην πράξη
Μία από τις σημαντικότερες «αποστολές» του ΔΝΤ, είναι η δανειοδότηση των χωρών που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Σε αντάλλαγμα, οι χώρες αυτές είναι υποχρεωμένες να προχωρήσουν σε μια σειρά οικονομικών μεταρρυθμίσεων, με ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση τομέων για ιδιωτικές επενδύσεις (υγεία, παιδεία κλπ), απολύσεις, περικοπές μισθών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αύξηση των φόρων, εξάλειψη των ελέγχων στις τιμές, μονοκαλλιέργειες στη γεωργία και καταστροφή «μη ανταγωνιστικών» κλάδων κλπ.
Το ΔΝΤ παρενέβη σε 130 περιπτώσεις περίπου για να λύσει προβλήματα και παντού ακολούθησε «κοινωνικό ολοκαύτωμα» με έκρηξη ανεργίας και φτώχειας.
Το ΔΝΤ από την ίδρυση του μέχρι τη διάλυση της ΕΣΣΔ, χρηματοδοτούσε σχεδόν όλες τις φασιστικές δικτατορίες ανά τον κόσμο, που εξυπηρετούσαν τα αμερικανικά συμφέροντα. Από τον Πινοσέτ στη Χιλή, τον Σουχάρτο στην Ινδονησία, τον Βιντέλα στην Αργεντινή μέχρι τον Μάρκος στις Φιλιππίνες, τις δικτατορίες στο Ελ Σαλβαδόρ, τη Βραζιλία, τη Βολιβία, την Παραγουάη, την Αϊτή και το ρατσιστικό Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής. Στη Νότιο Αφρική το ΔΝΤ έδωσε - το 1976 - δάνειο $190 εκατ. για να εξοπλιστεί ο στρατός και η αστυνομία ενόψει της ανερχόμενης αντιρατσιστικής εξέγερσης του καταπιεσμένου μαύρου πληθυσμού της χώρας, αλλά και για να κτυπήσει το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Αγκόλα και της Ναμίμπια.-
«Οι ΗΠΑ δεν έχασαν ποτέ δεκάρα. Είμαστε πολύ ισχυροί ως χώρα, χάρη σε ό,τι έπραξε το ΔΝΤ κατά το παρελθόν»
Τίμοθι Γκάιτνερ, υπ. Οικονομικών ΗΠΑ 15.5.2010
-
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το ίδιο το ΔΝΤ, «η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 και η διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, επέτρεψαν στο ΔΝΤ να καταστεί ένας σχεδόν οικουμενικός θεσμός».
Το ΔΝΤ αποβιβάστηκε σε Ρωσία, Ουκρανία, Πολωνία, Ρουμανία, Λετονία, Ουγγαρία, Εσθονία κλπ.
Σε μελέτη του, το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ απέδειξε ότι οι δραστικές περικοπές που επέβαλε το ΔΝΤ στην Υγεία των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, είχαν ως συνέπεια την αύξηση κατά 17% των θανάτων από φυματίωση!
Στη Λετονία, οι περικοπές στην Παιδεία οδήγησαν σε κλείσιμο του 10% των σχολείων, η ανεργία ξεπέρασε το 20% και το ΑΕΠ υποχώρησε κατά 18%.
Στη Ρουμανία επέβαλε απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων.
Στην Ουγγαρία κατήργησε το 13ο μισθό, πάγωσε και μείωσε συντάξεις, μισθούς και επιδόματα αναπήρων, αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης και τις φορολογίες στα βασικά προϊόντα. Το αποτέλεσμα ήταν η πτώση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής κατά 17%.
Στην Ουκρανία (όπου το ΔΝΤ επενέβηκε σχεδόν ανοικτά υπέρ της εκλογής του φιλοδυτικού προεδρικού υποψηφίου...), η πολιτική του ΔΝΤ οδήγησε σε μείωση 15% του ΑΕΠ της χώρας.
Εκουαδόρ, Βενεζουέλα
Οι πολιτικές παρεμβάσεις του ΔΝΤ (και της Παγκόσμιας Τράπεζας), φτάνουν μέχρι και τον εξαναγκασμό του Προέδρου του Εκουαδόρ να παύσει το 2005 το λαοφιλή υπουργό Οικονομικών Ραφαέλ Κορέα (σημερινό Πρόεδρο), επειδή αποφάσισε να μειώσει το ποσό από τα πετρελαϊκά έσοδα της χώρας που διοχετευόταν για την αποπληρωμή του χρέους (στο ΔΝΤ), ώστε να αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες και να ανακουφιστεί ο λαός. Το 2002, το ΔΝΤ στήριξε ενεργά την προσπάθεια πραξικοπηματικής ανατροπής του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες.
Αργεντινή
Η Αργεντινή είναι ένα χαρακτηριστικό θύμα του ΔΝΤ. Το 2000, συμφώνησε σε ένα στυγνό οικονομικό πρόγραμμα, με αυξήσεις φορολογίας και μειώσεις στην κοινωνική πρόνοια, ούτως ώστε να δανειοδοτηθεί με $40 δισ. Η εξαθλίωση του λαού, ένεκα της ύφεσης και των μέτρων, οδήγησαν σε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, χρεωκοπία της χώρας, το 60% του πληθυσμού βρέθηκε στη φτώχεια και ο εθνικός πλούτος ξεπουλήθηκε σε τιμές ευκαιρίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της «βοήθειας» του ΔΝΤ, ήταν και το εξής γεγονός: η Διεθνής Τράπεζα Πιστώσεων και Επενδύσεων αγόρασε ένα μέρος των χρεών της χώρας, έναντι $30 εκατ. Μετά από σχέδιο του ΔΝΤ για επενδύσεις της Τράπεζας στην Αργεντινή, η χώρα ξαναγόρασε το χρέος της για $38 εκατ.!
Αφρική
Το γεγονός ότι ολόκληρη η ήπειρος της Αφρικής πεθαίνει κυριολεκτικά έχει την εξήγηση του και στην εκεί παρουσία του ΔΝΤ. Τα δάνεια, αντί να φέρουν ανάπτυξη και ανακούφιση των λαών, κρατούν σιδηροδέσμιες τις χώρες, για να συνεχίζεται η εκμετάλλευση του πλούτου τους, αφού το ύψος των χρεών, αντί να μειώνεται μένει στάσιμο ή και αυξάνεται. Οι συμφωνίες που υπέγραψαν, θέλοντας και μη, οι κυβερνήσεις των κρατών, σήμαιναν ολικό ξεπούλημα του πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, με αντάλλαγμα ψίχουλα, «αγροτικές μεταρρυθμίσεις», τεράστιες εκτάσεις γης πωλούνταν μέσα σε μια νύκτα σε ξένες πολυεθνικές και ντόπιους Κροίσους. Όταν για παράδειγμα η Τανζανία λάμβανε το 1999 πακέτο «ανακούφισης χρεών», δεσμευόταν την ίδια ώρα να δαπάνα $4 ανά άτομο για την αποπληρωμή του χρέους και $2 ανά άτομο για την υγεία.
Χιλή
Η στήριξη που προσέφερε το ΔΝΤ στην αμερικανόδουλη χούντα του Πινοσέτ που το 1973 ανέτρεψε πραξικοπηματικά τον εκλεγμένο σοσιαλιστή Πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε είναι μια από τις πιο μαύρες σελίδες του. Ο επικεφαλής του ΔΝΤ Κάρλος Σάνσον πραγματοποίησε επίσκεψη για να βεβαιωθεί ότι η χούντα «έχει τον πλήρη έλεγχο της χώρας».
Το ΔΝΤ επέβαλε διά της αιματοβαμμένης χούντας ένα από τα πιο σκληρά προγράμματα με σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, που οδήγησαν την ανεργία στο 23%, το μισό πληθυσμό κάτω από το όριο της φτώχειας και σε περικοπή των μισθών στο μισό (αφού «το ΔΝΤ ανησυχεί ότι οι μισθοί είναι αρκετά υψηλοί»). Από την άλλη, οι ξένες επιχειρήσεις απέκτησαν δικαίωμα να επαναπατρίζουν τα κέρδη τους, χωρίς να πληρώνουν κανένα δασμό ή φόρο! Επισημαίνεται ότι με τη λήξη της δικτατορίας, το χρέος προς το ΔΝΤ είχε πενταπλασιαστεί και το ΔΝΤ –δικαιολογημένα από την πλευρά του- μιλούσε για «ένα μεγάλο επίτευγμα της οικονομικής πολιτικής της Χιλής», ενώ ποτέ δεν είπε λέξη για τα βασανιστήρια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, τις απαγωγές και τους ομαδικούς τάφους…
Το 2008, όταν εκδηλώθηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι ηγέτες των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών στράφηκαν προς το ΔΝΤ για να το αξιοποιήσουν ως «εργαλείο» για τη διαχείριση της κρίσης. Οι G20 τριπλασίασαν τους δανειστικούς πόρους του ΔΝΤ στα $750 δισ., ώστε να μπορεί να «παράσχει επιπλέον ρευστότητα στην παγκόσμια οικονομία».
Πάντρεμα ΔΝΤ και ΕΕ: τερατογέννηση της Τρόικας
Το 2008, όταν εκδηλώθηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι ηγέτες των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών στράφηκαν προς το ΔΝΤ για να το αξιοποιήσουν ως «εργαλείο» για τη διαχείριση της κρίσης. Οι G20 τριπλασίασαν τους δανειστικούς πόρους του ΔΝΤ στα $750 δισ., ώστε να μπορεί να «παράσχει επιπλέον ρευστότητα στην παγκόσμια οικονομία».
Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι αποφάσεις του ΔΝΤ ελέγχονται ουσιαστικά από τις ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γερμανία, Μ. Βρετανία και Γαλλία και το γεγονός ότι οξύνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, γίνεται αντιληπτό γιατί η ΕΕ -με πρωτοστάτες Γερμανία και Γαλλία- επέβαλαν τροποποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, ώστε να θεσπιστούν «μηχανισμοί στήριξης» των κρατών της ευρωζώνης.
Στους μηχανισμούς αυτούς συμμετέχει και το ΔΝΤ, το οποίο καθορίζει και το πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων» (τα «Μνημόνια», δηλαδή) που απαιτείται για κάθε χώρα, ενώ δημιουργήθηκε και ο μηχανισμός που είναι υπεύθυνος για τη διαμόρφωση των Μνημονίων και την επίβλεψη της εφαρμογής τους.
Ο μηχανισμός είναι η Τρόικα (ρώσικη λέξη που σημαίνει τριμερής, τριπλός), που αποτελείται από τρία μέρη: το ΔΝΤ και δύο όργανα της ΕΕ, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν). Αυτό συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Κύπρο…
Το ΔΝΤ δεν είναι απλά μια παγκόσμια υπερτράπεζα που δανείζει με εξοντωτικούς όρους. ΔΝΤ και ΕΕ γνωρίζουν καλά ότι τα δανειοδοτικά προγράμματα τους οδηγούν σε ύφεση και ότι αυτό καθιστά την αποπληρωμή των δανείων τους αδύνατη ή εξαιρετικά δύσκολη. (Σημειώνεται ότι από το 1970 μέχρι το 1982 το δημόσιο χρέος της Λατινικής Αμερικής, μετά την επέμβαση του ΔΝΤ, έφτασε από τα $16 δισ. στα $178 δισ.) Το κλειδί βρίσκεται στο ότι διαμορφώνουν έτσι τις δανειακές συμβάσεις, ώστε τα δάνεια να διαιωνίζονται μέχρι που όταν έρθει η ώρα της αποπληρωμής να έχει απομυζηθεί ό,τι είναι δυνατόν από τον κάθε λαό και την κάθε χώρα.
Βασικός στόχος τους είναι να συρρικνωθεί το εργατικό κόστος (μισθοί, εργατικά ωφελήματα), ώστε οι επενδύσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών να αποδίδουν περισσότερα κέρδη και παράλληλα να απορρυθμιστούν οι εργασιακές σχέσεις (διευκόλυνση απολύσεων, ωράρια, συνταξιοδοτικά όρια) ώστε να ενταθεί η εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Παράλληλα απαιτούνται δραστικές περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, υγεία και παιδεία ώστε τα κράτη να μπορούν να επωμίζονται φοροαπαλλαγές και «κίνητρα» στους μεγαλοεπιχειρηματίες (ή ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών). Τέλος, στόχος είναι να ιδιωτικοποιηθούν υποδομές, περιουσία και υπηρεσίες που άνηκαν στο κράτος (ή να ενισχυθεί η δραστηριότητα ιδιωτών σε τομείς που ήταν περιορισμένη), αλλά και να τερματιστεί κάθε φραγμός (φόροι, δασμοί κλπ) που εμποδίζει τη δραστηριοποίηση πολυεθνικών μονοπωλίων, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει διάλυση των εθνικών οικονομιών και καταλήστευση του πλούτου των χωρών.
Έτσι εξηγείται γιατί η πλουτοκρατία κάθε χώρας (και οι πολιτικές δυνάμεις που την εκφράζουν) συντάσσονται με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι οι πολιτικές τους διαλύουν τη χώρα. Τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, θεωρούν ως ευκαιρία την παρουσία της Τρόικας, για να επιβάλουν αντεργατικά μέτρα που δεν μπορούσαν προηγουμένως, ενώ βλέπουν ότι μακροπρόθεσμα διανοίγονται τεράστιες «επιχειρηματικές ευκαιρίες για συνεργασία» με ξένα μονοπώλια.
Έτσι εννοούν το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ντόπια πλουτοκρατία, την πολυδιαφημισμένη «ανάπτυξη» και «την έξοδο από την κρίση»: πίνοντας το αίμα των λαών και κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους.
Αυτό ακριβώς εννοεί ο μεγαλοχρηματιστής Τζ. Σόρος όταν λέει στο βιβλίο του «Για την Παγκοσμιοποίηση»:
«Στην περίπτωση κρίσης, οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει».
Αναδημοσίευση από:
Ιδεολογικός Σύντροφος - Μηνιαίο μορφωτικό έντυπο της ΕΔΟΝ Αμμοχώστου
ΕΔΟΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ
Απρίλης 2013
http://namathenete.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Αναδημοσίευση από:
Ιδεολογικός Σύντροφος - Μηνιαίο μορφωτικό έντυπο της ΕΔΟΝ Αμμοχώστου
ΕΔΟΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ
Απρίλης 2013
http://namathenete.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html
http://dia-kosmos.blogspot.gr/