Στα εθνικά μας θέματα θα πρέπει πάντοτε να είμαστε προμηθείς και όχι επιμηθείς δηλαδή να προβλέπονται και να λαμβάνονται μέτρα σε ενδεχόμενα γεγονότα που θα μπορούσαν να βλάψουν την εθνική-κρατική μας οντότητα και όχι να τα ακολουθούμε εκ των υστέρων που συνήθως γίνονται ανεπανόρθωτα (Κύπρος, Ίμια).
Πριν είκοσι χρόνια, την 30ην Ιανουαρίου 1996 είχαμε την τραγική ιστορία της ελληνικής βραχονησίδας ‘’ΙΜΙΑ’’ και απόρροια αυτής την πτώση ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού και την δημιουργία γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο.
Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με την σειρά τους. Πριν από τα γεγονότα των Ιμίων, υπήρχαν πολυάριθμες ορατές προειδοποιήσεις για την εφαρμογή ευρύτερου σχεδίου εναντίον των νομίμων κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο-νησιά μας. Αν όμως υπήρχε μια εξωτερική πολιτική υψηλών προδιαγραφών, οι προειδοποιήσεις αυτές θα έπρεπε να αναλυθούν και ορθολογικά να αξιολογηθούν, έτσι ώστε να ελαμβάνοντο έγκαιρα τα απαιτούμενα πολιτικο-διπλωματικά μέτρα και με την παράλληλη θωράκιση της άμυνάς μας θα απέτρεπαν την εφαρμογή οποιουδήποτε σχεδίου για την κατάληψη εθνικού μας χώρου, γιατί θα γνώριζαν σε φίλους και εχθρούς ότι θα προσέκρουαν στις καλά μελετημένες μας αντιδράσεις.
Έτσι φτάσαμε στην εκ των προτέρων μελετημένη-στημένη τουρκική προβοκάτσια από τους εμφανιζόμενους ως «δημοσιογράφοι» της εφημερίδας ‘’Χουριέτ’’ να αποβιβάζονται στην ελληνική βραχονησίδα ‘’Ιμια’’, όπου κυμάτιζε η ελληνική σημαία, να την αφαιρέσουν και να αναρτήσουν την τουρκική. Το γεγονός αυτό δεν ήταν μια τυχαία ιδιωτική ενέργεια όπως προσπάθησαν να την παρουσιάσουν οι τουρκικές αρχές, αλλά ένα οργανωμένο σχέδιο με σκοπό να αμφισβητήσουν την εθνική μας κυριαρχία στην εν λόγω βραχονησίδα και κατ’ επέκταση στο Αιγαίο, και αυτό στην συνέχεια επιβεβαιώνεται με δήλωση εκπροσώπου του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών Πρέσβη Ομέρ Ακμπέλ, ο οποίος δήλωσε ότι «Η βραχονησίδα Ίμια ανήκει στην Τουρκία».
Τώρα ας δούμε πως έχουν παραχωρηθεί στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα και οι παρακείμενες νησίδες-βραχονησίδες. Στις 16 Ιουλίου 1919 υπογράφεται συμφωνία Τιτόνι-Βενιζέλου, όπου παραχωρούνται τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, και αργότερα με την Συνθήκη των Σεβρών, η οποία υπεγράφη τον Αύγουστο του 1920, αναγνωρίσθηκε ότι τα Δωδεκάνησα ανήκουν στην Ελλάδα, αναγνώριση που υλοποιήθηκε με την Συμφωνία των Παρισίων, το Φεβρουάριο του 1947, δίνοντας την δυνατότητα για την επίσημη προσάρτηση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, στις 7 Μαρτίου 1948.
Τι έλεγε η συμφωνία των Παρισίων, ιδιαίτερα στο άρθρο 14 παρ. 1:Ότι στην Ελλάδα παραχωρούνται όχι μόνο τα 12 μεγάλα νησιά του νησιωτικού αυτού συμπλέγματος(Ρόδος, Κως, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Λέρος, Σύμη, Πάτμος, Νίσυρος, Αστυπάλαια, Κάσος, Τήνος και Λειψοί), αλλά και τα μικρότερα νησάκια, όπως π.χ. η Χάλκη, το Γαθονήσι, τα Λέβηθα, το Καστελόριζο, η Αλημιά και οι Αρκοί, μαζί τους δε και οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες.
Παρά τις ανωτέρω συμφωνίες η Τουρκία αμφισβητεί το διεθνές αυτό δίκαιο και με διάφορες προφάσεις διεκδικεί ελληνικά εδάφη που δεν της ανήκουν, με την απειλή χρήση βίας ή και κήρυξ πολέμου. Έτσι φτάσαμε στις 30 Ιανουαρίου 1996, στην κρίση των Ιμίων, στην παρ’ ολίγον εμπλοκή της Ελλάδας με την Τουρκία, δύο κρατών μελλών του ΝΑΤΟ.
Οι ΗΠΑ όμως με την αποφασιστική τους παρέμβαση απέτρεψαν την πολεμική σύγκρουση. Απόρροια της κρίσης, μας καλούν να διαπραγματευθούμε, να διαπραγματευθούμε τι; Τα εθνικά μας σύνορα που σύμφωνα με την ανωτέρω απόφαση των Παρισίων το νησιωτικό σύμπλεγμα της Δωδεκανήσου είναι ελληνικό, ή να συρθούμε σε διαπραγμάτευση σύμφωνα με την ανατολίτικη ρήση-νοοτροπία ‘’Τα δικά μου, δικά μου, τα δικά σου είναι διαπραγματεύσιμα-δικά μου’’.
Αποτέλεσμα της κρίσης αυτής, όπως προαναφέρθηκε, να δημιουργηθεί τετελεσμένο γεγονός για γκρίζες ζώνες στην περιοχή και την αδιευκρίνιστη μέχρι σήμερα πτώση ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού μας, με νεκρούς το πλήρωμα του Ε/Π, τον Πλωτάρχη Χριστόδουλο Καραθανάση, τον Υποπλοίαρχο Παναγιώτη Βλαχάκο και τον Αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψό, πιστοί στο καθήκον για την υπεράσπιση πάτριου εδάφους κάτω από δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες(στην περιοχή έπνεαν άνεμοι 10-11 μποφόρ που έκαναν αδύνατη οποιαδήποτε πτήση). Εδώ θα πρέπει να τονισθεί ότι, όταν ο πατέρας του Χριστόδουλου Καραθανάση, Αντιναύρχος Καραθανάσης, μπροστά στο φέρετρο του παιδιού του, βρήκε την δύναμη να βροντοφωνάξει «αν χρειασθεί θα δώσουμε και άλλα παιδιά για την Ελλάδα».
Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στους ήρωες της νύχτας εκείνης, της 31ης Ιανουαρίου 1996, που παρά τις δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες και σε πολεμικό περιβάλλον, απονηώθηκαν για να εκτελέσουν την ανατεθείσα αποστολή τους, για την προάσπιση των συνόρων της πατρίδας μας. Θα τους θυμόμαστε για πάντα, γιατί οι ήρωες ζουν ανάμεσά μας, όσο θα τους θυμόμαστε και θα τους μνημονεύομαι.
Από την κρίση των Ιμίων, ας διδαχθούμε όλοι μας. Να προετοιμασθούμε για πόλεμο για να μην έχουμε πόλεμο. Θα πρέπει να αναπτύξουμε ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις παρά την οικονομική μας κρίση, γιατί η πατρίδα μας θα ανακάμψει-θα επανέλθει από την οικονομική της κρίση που διέρχεται τώρα, αλλά η απώλεια εθνικών εδαφών ουδέποτε θα επανέλθουν στην εθνική μας κυριαρχία, εάν στο μέλλον αντιμετωπίσουμε παρόμοια κρίση με αποδυναμωμένες Ένοπλες Δυνάμεις.
Αθήνα 30 Ιανουαρίου 2016
Χρήστος Δ. Γιανταμίδης
http://dia-kosmos.blogspot.gr/