Στις 29 Οκτώβρη του 2010 η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, σε προεκλογική εκδήλωση του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, δήλωσε τα παρακάτω:
«Αν δεν ενωθούμε ως Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα έχουμε καμία πιθανότητα απέναντι σε 1,3 δισεκατομμύρια Κινέζους, 1,2 δισεκατομμύρια Ινδούς και πολλούς άλλους. […] Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα μέσο που ξεκίνησε για την πρόληψη του πολέμου […] Σήμερα έχουμε ειρήνη και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε πια για πόλεμο, τουλάχιστον όχι στην Ευρώπη(!) […] όμως οι αναδυόμενες οικονομίες, όπως της Ινδίας, του Μεξικού, της Βραζιλίας και της Κίνας, είναι «μηχανές ανάπτυξης». Έχουν απίστευτο δυναμισμό και σε αυτές εστιάζουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές ως εναλλακτικές προτάσεις για την ανάπτυξη, αντί για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη».Στην παραπάνω δήλωση μας αποκαλύπτεται το μοντέλο μιας ενωμένης Ευρώπης αρκετά διαφορετικής από αυτήν που γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα. Πρώτα από όλα μαθαίνουμε ότι δεν είναι μονάχα οικονομική συμμαχία, αλλά έχει επίσης σκοπό να αποτρέπει πολεμικές απειλές, άρα είναι επίσης μια συμμαχία στρατηγικής –και άρα στρατιωτικής– φύσης! Επίσης μαθαίνουμε ότι αν δεν αποδεχτούμε την Ένωση πρέπει να ανησυχούμε για πόλεμο μέσα στην Ευρώπη, αφού η Ένωση είναι η «πρόληψη του πολέμου». Επίσης, μαθαίνουμε ότι θα πρέπει να ανησυχούμε για τις «αναδυόμενες οικονομίες» που καραδοκούν και που έχουν τεράστια ανάπτυξη και που προφανώς θα θελήσουν να μας κατακτήσουν.
Οι παραπάνω έμμεσες απειλές τής Μέρκελ, η αλλαγή τής κάποτε κοινωνικά ευαίσθητης Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια σκληρή νεοφιλελεύθερη αυτοκρατορία «Κοινωνικού Δαρβινισμού» (διαβάστε το άρθρο μου στο Hellenic Nexus τεύχος 43), η οικονομική και πολιτική πλέον ηγεμονία που η Γερμανία ασκεί στη χώρα μας και η εξάπλωση αυτής της ηγεμονίας στην Ιταλία και στις υπόλοιπες νότιες χώρες της Ευρώπης, οδηγούν σε ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα:
Οι Ισχυροί του Δυτικού Κόσμου δημιουργούν μια νέα Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία κάτω από την Ηγεμονία της Γερμανίας, η οποία θα έχει σκοπό να διαφυλάξει τα συμφέροντά τους και ίσως θα εκπληρώσει επιτέλους το όραμα των Αψβούργων, του Βοναπάρτη και του Χίτλερ.Σύμφωνα με τους περισσότερους συμβατικούς αναλυτές, η πολιτική ένωση της Ευρώπης είναι μάλλον αδύνατη και η πιθανότητα μιας Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας απομακρυσμένη. Ως επιχειρήματα για την άποψη αυτή προβάλλουν ότι η γερμανική κοινή γνώμη και οι εθνότητες της Ευρώπης, δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Πράγματι, οι Γερμανοί δεν θέλουν να φορτωθούν τις ευθύνες και τα βάρη ολόκληρης της Ευρώπης, ούτε να λύσουν το περίπλοκο αίνιγμα πώς όλα αυτά τα διαφορετικά έθνη θα δεχτούν να υποταχτούν κάτω από μια «κοινή κυβέρνηση». Επίσης, οι Γερμανοί είναι εκείνοι που πιο δύσκολα από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους θα δεχτούν να εγκαταλείψουν την αγαπημένη τους «εθνική ταυτότητα» που πάνω από όλα τους κάνει Γερμανούς και μετά οτιδήποτε άλλο.
Λογικά λοιπόν, οι συμβατικοί πολιτικοί αναλυτές δεν μπορούν να φανταστούν πώς όλα αυτά τα έθνη (Έλληνες, Ιταλοί, Γάλλοι, Πολωνοί κλπ) που εδώ και αιώνες πολεμούσαν αναμεταξύ τους, θα μπορούσαν να βρεθούν τώρα κάτω από ένα κοινό κράτος που θα τους εξουσιάζει όλους. Για αυτό το λόγο θεωρούν αδύνατη την πολιτική ένωση της Ευρώπης.
Όμως, ειλικρινά σκεφτείτε το, ποιος υπολογίζει τι θέλουν οι Γερμανοί ή οι λαοί; Σημασία έχει τι επιθυμούν οι Ισχυροί, εκείνοι που πραγματικά εξουσιάζουν τις τύχες της Ανθρωπότητας. Το μόνο μοντέλο μέσα από το οποίο μπορεί να διατηρηθεί το status quo της σημερινής εξουσίας είναι αυτό της Ενωμένης Ευρώπης – άρα να είστε σίγουροι ότι θα κάνουν τα πάντα για να το επιβάλουν…
Ήδη βλέπουμε γύρω μας να επιβάλλεται ένας «κεντρικός ευρωπαϊκός έλεγχος» στην Ελλάδα και την Ιταλία μέσω της κερκόπορτας της Οικονομίας. Ταυτόχρονα δρομολογείται σε όλα τα «απείθαρχα κράτη» η επιβολή ενός μοντέλου ανάλγητου «αναρχοκαπιταλισμού» που θα διαλύσει κάθε κοινωνική πολιτική και θα τα μετατρέψει σε πραγματικές κολάσεις εκτός και αν αποδεχτούν να παραχωρήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα και να ενσωματωθούν στην προστατευτική «αγκαλιά» της Ενωμένης Ευρώπης και του ΔΝΤ, του οικονομικού μηχανισμού προστασίας της «Δυτικής Εξουσίας» (θα δούμε παρακάτω από ποιους αποτελείται αυτή).
Είναι ενδιαφέρουσα λοιπόν η άρνηση των αναλυτών να δούνε αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους, που είναι η δημιουργία μιας Αυτοκρατορικής Ευρώπης που θα έχει ως σκληρό πυρήνα τα «Γερμανικά Έθνη» και ως «επαρχίες» της τα κράτη της Νότιας Ευρώπης…
Η ΥΠΕΡ-ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Θεωρούμε δύσκολο να δημιουργηθεί μια Αυτοκρατορία σήμερα, γιατί οι περισσότεροι από εμάς καταλαβαίνουμε λάθος την έννοια της «Αυτοκρατορίας». Πρώτα από όλα, είμαστε επηρεασμένοι από τις λανθασμένες εικόνες που έχουμε για τη Ρωμαϊκή, τη Βυζαντινή και την Οθωμανική αυτοκρατορία, και νομίζουμε ότι οι Αυτοκρατορίες είναι πάντοτε «εθνικές».
Πράγματι μια «Αυτοκρατορία των Γερμανών» στην Ευρώπη θα ήταν αδύνατη σήμερα. Όμως, οι Αυτοκρατορίες δεν λειτουργούν έτσι. Οι Αυτοκρατορίες είναι σχεδόν πάντα συνενώσεις πολλών διαφορετικών εθνοτήτων και κρατών υπό μια ισχυρή ηγεμονία. Π.χ. στην Αυτοκρατορία του Αλέξανδρου είχαμε την Ηγεμονία του Αλέξανδρου και των Μακεδόνων, αλλά οι τοπικές εθνικές εξουσίες παρέμεναν ως ένα βαθμό κυρίαρχες στην περιοχή τους.
Η ταυτότητα της Αυτοκρατορίας βασίζεται περισσότερο στην ύπαρξη μιας επίσημης γλώσσας, ενός κεντρικού και κυρίαρχου στρατού, μιας επίσημης θρησκείας, ενός κοινού νομίσματος και φυσικά, ενός Αυτοκράτορα. Επίσης, υπάρχει συνήθως μια Πρωτεύουσα, από τη θέση της οποίας συμπεραίνουμε και την κυρίαρχη «εθνικότητα», χωρίς να είναι όμως ασφαλές πάντα το συμπέρασμά μας, όπως π.χ. στην περίπτωση της Ρωμαϊκής-Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Αν και η «Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία» θα είναι λοιπόν για ένα διεθνιστικό μόρφωμα, οι αυριανοί ιστορικοί θα ονομάσουν το πολιτικό παράδοξο που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια ως «Γερμανική Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία», καθώς η Γερμανία θα έχει την κυριαρχία και θα επιβάλλει με οικονομική και στρατιωτική ισχύ τις επιταγές της Δυτικής Εξουσίας.
Οι τοπικές εξουσίες δεν θα έχουν μεν λόγο σε όσα ήδη επιβάλλει η κεντρική «ευρωπαϊκή» εξουσία, αλλά θα έχουν απόλυτη –και πολλές φορές άδικη και αντιδημοκρατική– εξουσία πάνω στους υποτελείς τους, ακριβώς όπως συμβαίνει πάντοτε στις Αυτοκρατορίες. Αυτό ισχύει σήμερα και με τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και των άλλων χωρών, που ενώ μιλούν συνέχεια για τα κυριαρχικά δικαιώματά τους, ουσιαστικά φαίνεται ότι δεν κατέχουν κανένα από αυτά, αφού δεν μπορούν ή δεν τολμούν να τα χρησιμοποιήσουν. Καταφέρνουν όμως να καταπιέζουν αδίστακτα εμάς, τους υποτελείς τους.
Για να αποδεχτούμε όμως ότι πραγματικά ζούμε σε μια τέτοια Αυτοκρατορία, θα πρέπει να διαπιστώσουμε ότι έχει ένα κοινό νόμισμα, μια κοινή «επίσημη» γλώσσα, έναν κοινό στρατό και φυσικά, έναν Αυτοκράτορα. Το κοινό νόμισμα είναι φανερό σε όλους μας, και είναι το Ευρώ. Όπως θα δούμε παρακάτω, υπάρχουν ήδη και η επίσημη γλώσσα, ο επίσημος στρατός και, κάπου μέσα από την ομίχλη των Εξελίξεων, ξεπροβάλλει και η αυτοκρατορική «οικογένεια»…
ENGLISH: Η ΚΟΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Είναι ενδιαφέρον ότι οι περισσότερες διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες γίνονται σήμερα κυρίως στα Αγγλικά. Παρομοίως, ακόμη και στους Γάλλους, που είναι ιδιαίτερα φανατικοί της γλώσσας τους, έχουμε φαινόμενα όπως αυτό του Ινστιτούτου Παστέρ, το οποίο κάνει όλες τις δημοσιεύσεις του πλέον μόνο στα Αγγλικά. Από ό,τι φαίνεται λοιπόν, η δρομολογημένη επίσημη γλώσσα της Αυτοκρατορίας είναι τα Αγγλικά.
Υπό αυτό το πρίσμα αποκτάει ιδιαίτερο νόημα η πρόταση που έγινε από το 2001 από τη σημερινή Υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, που ήταν τότε Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πρότεινε ως δεύτερη επίσημη γλώσσα της Ελλάδας την Αγγλική. Όπως δημοσιεύτηκε στηΝαυτεμπορική (19-11-2001) η κυρία Διαμαντοπούλου είχε δηλώσει ότι «η xώρα πρέπει να είναι προετοιμασμένη, καθώς με τη διεύρυνση και την ένταξη άλλων δέκα xωρών στην E.E. θα τεθεί το ζήτημα της πολυγλωσσίας».
Το 2008 η κ. Διαμαντοπούλου επανέλαβε και δικαιολόγησε την πρότασή της: «Η ποιότητα, λοιπόν, είναι βασικό στοιχείο που διαφοροποιεί από το φύλο, τη φυλή, την ηλικία, τον τόπο διαμονής. Η ποιότητα σήμερα, πριν από λίγα χρόνια είχα πει, θα το θυμάστε πολλοί, ότι πιστεύω ότι η δεύτερη επίσημη γλώσσα στο ελληνικό κράτος θα έπρεπε να είναι η αγγλική εξηγώντας, ότι πρέπει να είναι στην εκπαίδευση η γλώσσα αυτή με τρόπο, ώστε να υπάρχει επάρκεια βγαίνοντας από το σχολείο. Επάρκεια όχι να μπορείς να πεις δυο κουβέντες, επάρκεια να μπορείς να δουλέψεις, να γράψεις, να συμμετέχεις. Τότε πήρα 2.500 υβριστικές περίπου επιγραφές και άρθρα. Ποια είναι η πραγματικότητα σήμερα την οποία αρνούμαστε να δούμε; Ότι βεβαίως υπάρχουν παιδιά που τελειώνοντας το σχολείο ξέρουν άριστα την αγγλική γλώσσα, η οποία είναι σήμερα η βάση του εμπορίου, η βάση της έρευνας, η βάση της πολιτικής, η βάση της ψυχαγωγίας. Ποιοι είναι αυτοί σήμερα; Τα παιδιά που τελειώνουν τα κολέγια, τα παιδιά που τελειώνουν τα ιδιωτικά σχολεία, που κάνουν τα μισά μαθήματά τους στα Αγγλικά. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν πρόβλημα με τα Ελληνικά τους, μια χαρά είναι τα Ελληνικά τους, αλλά έχουν διαφορετικά προσόντα στα 18 τους χρόνια»
Οι εθνικιστικές κορώνες κατά της πρότασης της κ. Διαμαντοπούλου είναι τελείως λανθασμένες αν πραγματικά δρομολογείται μια «Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία» που θα έχει επίσημη γλώσσα τα Αγγλικά. Ο λόγος είναι ότι ο Έλληνας θα βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων και αν θα θέλει να λάβει κορυφαίες θέσεις στη διοίκησή της Αυτοκρατορίας θα είναι υποχρεωμένος να μιλάει την επίσημη γλώσσα της, ενώ θα παραμένει ένας αμόρφωτος επαρχιώτης όσο δεν θα γνωρίζει την επίσημη γλώσσα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο οι Έλληνες Πατριάρχες –που λογοδοτούσαν μόνο στον Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας– ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τα Τουρκικά, αν ήθελαν να επιβληθούν.
Προσέξτε τι συμβαίνει ήδη γύρω μας όσοι τυχόν διαφωνείτε με τα παραπάνω:
Οι εθνικιστικές κορώνες κατά της πρότασης της κ. Διαμαντοπούλου είναι τελείως λανθασμένες αν πραγματικά δρομολογείται μια «Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία» που θα έχει επίσημη γλώσσα τα Αγγλικά. Ο λόγος είναι ότι ο Έλληνας θα βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων και αν θα θέλει να λάβει κορυφαίες θέσεις στη διοίκησή της Αυτοκρατορίας θα είναι υποχρεωμένος να μιλάει την επίσημη γλώσσα της, ενώ θα παραμένει ένας αμόρφωτος επαρχιώτης όσο δεν θα γνωρίζει την επίσημη γλώσσα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο οι Έλληνες Πατριάρχες –που λογοδοτούσαν μόνο στον Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας– ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τα Τουρκικά, αν ήθελαν να επιβληθούν.
Προσέξτε τι συμβαίνει ήδη γύρω μας όσοι τυχόν διαφωνείτε με τα παραπάνω:
Μεγάλος αριθμός πτυχιούχων και υψηλά εξειδικευμένων Ελλήνων καλούνται σήμερα να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και να μεταναστεύσουν επαγγελματικά σε άλλες χώρες αν θέλουν να επιβιώσουν (ένα μοντέρνο ευρωπαϊκό αυτοκρατορικό «παιδομάζωμα» των καλύτερων και των πιο ικανών). Τι ελπίδες έχουν όμως οι νέοι αν δεν γνωρίζουν την επίσημη τουλάχιστον γλώσσα της Ευρώπης, που είναι τα Αγγλικά;Υπάρχει ένα ακόμη στοιχείο που μας υποδεικνύει ότι το δεύτερο ζητούμενο μιας αυτοκρατορίας, η κοινή δηλαδή γλώσσα, έχει επιβληθεί ήδη: Σε επαγγελματικούς χώρους της Γερμανίας ή σε άλλες χώρες ο μετανάστης εργαζόμενος δεν γίνεται ποτέ ισότιμος αν δεν μιλάει τη γλώσσα της χώρας. Όμως, είναι πλέον κατοχυρωμένο το δικαίωμα του εργαζόμενου να συνεννοείται στα Αγγλικά, αν τυχόν δεν γνωρίζει την τοπική γλώσσα. Αυτό ισχύει στο CERN (το οποίο βρίσκεται στα γαλλο-ελβετικά σύνορα) αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
BUNDESWEHR
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΜΙΚΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ» ΤΟΥ
Ο «Ομοσπονδιακός Αμυντικός Στρατός» (Bundeswehr) είναι ο επίσημος «αμυντικός» στρατός της Γερμανίας. Παλιότερα ήταν υποχρεωμένος από το σύνταγμα της Γερμανίας να έχει μόνο «αμυντικό ρόλο», αλλά μετά το 1994 ο ρόλος του «επεκτάθηκε» στο να προσφέρει και δράση κατά «κρίσεων» με σκοπούς «πρόβλεψης συγκρούσεων» όχι μόνο μέσα στη Γερμανία, αλλά και οπουδήποτε στον κόσμο! Σύμφωνα με δήλωση του πρώην υπουργού Άμυνας Peter Struck, «μπορεί να χρειαστεί να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα της Γερμανίας μέχρι και στον Ινδοκούς», μια δήλωση που ξεκαθαρίζει ότι ο Γερμανικός Στρατός δεν χρειάζεται να τηρεί ούτε καν τα προσχήματα.
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Internationale Politik (Ιούνιος 2011) ο σημερινός υπουργός Αμύνης της Γερμανίας Thomas de Maizière, ο οποίος διετέλεσε διοικητής τού Bundeswehr, δήλωσε ότι ο Γερμανικός Στρατός είναι έτοιμος να κάνει πολλαπλές επεμβάσεις σε ξένες χώρες, ειδικά σε περιπτώσεις «μικρών πολέμων». Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα το Βερολίνο βλέπει τη διεξαγωγή πολέμου ως ένα τυπικό εργαλείο πολιτικής, «το απόλυτο εργαλείο και όχι απλώς το τελευταίο». Σύμφωνα με τον Γερμανό υπουργό, «μέχρι και 10.000 Γερμανοί στρατιώτες θα μπορούν να αναπτυχθούν σε δύο τόπους επιχειρήσεων ταυτόχρονα, ενώ μια ναυτική μονάδα θα μπορεί να παίρνει μέρος σε διάφορες συγκρούσεις. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη 3.000 στρατιώτες θα είναι διαθέσιμοι για αποστολές.
Ο Bundeswehr θα διαθέτει ένα μεγάλο αριθμό ικανοτήτων και τη δυνατότητα να λαμβάνει μέρος σε «αποστολές σταθεροποίησης» (σε στυλ Αφγανιστάν) και «αποστολές μάχης υψηλής έντασης».
Οι παρακάτω διευκρινίσεις του είναι μάλλον εφιαλτικές:
«Με χαρακτηριστική βιαιότητα, πολλές φορές άνθρωποι που δεν λαμβάνουν μέρος στις συγκρούσεις, γυναίκες και παιδιά, μπορεί να θεωρηθούν μέρος του εχθρού και να χτυπηθούν. Αυτό εξηγεί τον υψηλό αριθμό απωλειών πολιτών σε τέτοιους “μικρούς πολέμους”».Φυσικά ο ταγματάρχης δεν απειλεί κανέναν και προφανώς προσπαθεί να εξηγήσει τα φαινόμενα που παρουσιάζονται σε μάχες σε αστικό περιβάλλον. Με όλα αυτά όμως γίνεται προφανές ότι έχουν γίνει συζητήσεις για τη συμμετοχή του Γερμανικού Στρατού σε «αποστολές σταθεροποίησης» μέσα και έξω από την Ευρώπη, ειδικά όταν θίγονται τα γερμανικά συμφέροντα, όπως στην περίπτωση μεγάλων διαδηλώσεων π.χ. στην Ελλάδα ή σε άλλες χώρες.
Ο ταγματάρχης σε άλλο σημείο της συνέντευξής του εξηγεί:
«Οι στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης θα βρεθούν πολλές φορές στη θέση να συντρίψουν τις εχθρικές δυνάμεις, να επιβάλουν υποχρεωτικά μέτρα, να διαχωρίσουν εμπόλεμες παρατάξεις ή να τις περιορίσουν, να επιβάλουν έλεγχο ουδέτερων ζωνών ή εμπάργκο, και να βοηθήσουν τις τοπικές δυνάμεις ασφάλειας ή να τις οργανώσουν. Πολλές φορές θα αναπτυχθούν σε περιοχές όπου ζουν άνθρωποι, όπου υπάρχουν διοικητικές και κοινωνικές υποδομές, όπου η πρόσβαση στους πόρους θα πρέπει να (από)κατασταθεί και όπου θα πρέπει να συνεργαστούν με τον πληθυσμό για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους».Ο ταγματάρχης προσθέτει παρακάτω, αναφερόμενος προφανώς στη γερμανική κοινή γνώμη, ότι «οι πρόσφατες μελέτες αποδεικνύουν ότι οι “δυτικές κοινωνίες” είναι προετοιμασμένες για να κάνουν θυσίες στέλνοντας τους στρατιώτες τους σε αποστολές σε άλλες χώρες, αν είναι πεπεισμένες για τη “νομιμότητά” τους και τις πιθανότητες επιτυχίας».
Τα παραπάνω ξεκαθαρίζουν ότι υπάρχει έτοιμος ο …αυτοκρατορικός στρατός, απλά δεν έχει τύχει ακόμη να χρειαστεί να πάρει μέρος σε κάποια σύγκρουση. Θα λειτουργεί παράλληλα με τους τοπικούς εθνικούς στρατούς που θα λαμβάνουν διαταγές από τις (υπο)χρεωμένες κυβερνήσεις και θα συνεργάζεται επίσης με το NATO, το οποίο υπηρετεί τα ίδια εξουσιαστικά συμφέροντα, τα οποία θα εντοπίσουμε στο επόμενο κεφάλαιο…
ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ
Κάνοντας «zoom-out» παρατηρούμε λοιπόν ότι ο δυτικός κόσμος ελέγχεται σήμερα από ένα μικρό αριθμό πολύ ισχυρών ατόμων που ελέγχουν τις μεγάλες βιομηχανίες και τα κράτη. Τα μέλη αυτής της «Δυτικής εξουσίας» έχουν δύο κύρια κοινά χαρακτηριστικά:
Πρώτον, ανήκουν σε πανίσχυρες «αριστοκρατικές» οικογένειες που υπάρχουν αρκετές γενιές και μεταβιβάζουν τη δύναμή τους στους απογόνους τους, και δεύτερον, είναι όλοι τους λίγο ή πολύ «Δυτικοί»: Άγγλοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Έλληνες της Ομογένειας, εξευρωπαϊσμένοι Άραβες και Εβραίοι της Διασποράς.
Πρόκειται για τα τέκνα της αστικής ή γαλαζοαίματης αριστοκρατίας που ελέγχουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό τις τρεις βασικότερες βιομηχανίες: Όπλα, Καύσιμα, Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα. Είναι εκείνοι στους οποίους ανήκει αυτό που ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ είχε ονομάσει «Στρατιωτικό Βιομηχανικό Σύμπλεγμα» (Military Industrial Complex) και που κατασκευάζουν τα μεγάλα έργα, οπλικά συστήματα, γέφυρες, μετρό, οχήματα, αεροσκάφη. Αυτοί είναι επίσης οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του κόσμου, αφού μόνο αυτοί έχουν τη δυνατότητα να παράγουν τεράστια κεφάλαια και να τα διοχετεύουν όποτε θέλουν στην αγορά.
Η «αριστοκρατία» αυτή αποτελείται από ελάχιστους ανθρώπους, το πολύ μερικές εκατοντάδες άτομα, τα περισσότερα από τα οποία είναι τελείως άγνωστα στο ευρύ και ανενημέρωτο κοινό. Κατέχουν τεράστια κεφάλαια που τους επιτρέπουν να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, να εξαγοράζουν ή να παγιδεύουν συνειδήσεις, να ελέγχουν τα γεγονότα από το παρασκήνιο. Ελέγχουν τους τομείς της επιρροής τους μέσω ενός περίπλοκου δικτύου αντιπροσώπων, τους οποίους έχουν επίσης παγιδευμένους με διάφορους τρόπους ώστε να εκτελούν πιστά τις διαταγές τους. Επισκέπτονται τις επιχειρήσεις τους με ελικόπτερα και ελάχιστοι από τους χιλιάδες υπαλλήλους τους τούς έχουν δει έστω και μια φορά στη ζωή τους. Δεν κατεβαίνουν ποτέ στο επίπεδο των «κοινών ανθρώπων», δεν «περπατούν ανάμεσά μας», και ελάχιστα πράγματα μπορούμε να υποθέσουμε για τον τρόπο ζωής τους, πέρα από ότι έχουν πρώτοι πρόσβαση στις πιο προχωρημένες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και διαθέτουν την πιο κορυφαία ιατρική κάλυψη.
Ακόμη και διάσημοι πολυεκατομμυριούχοι σαν τον Steve Jobs ή τονBill Gates ή πανίσχυροι πολιτικοί σαν τον Barak Obama ΔΕΝ είναι μέλη αυτής της πραγματικής Δυτικής Εξουσίας, ούτε γίνονται αποδεκτοί σ’ αυτήν, απλώς τούς επιτρέπεται να δημιουργήσουν τεράστια περιουσία και να αποκτήσουν μεγάλα αξιώματα για διάφορους λόγους τακτικής. Όπως είπαμε, η δύναμη των ανθρώπων της Δυτικής Εξουσίας δεν είναι προσωρινή, αλλά κρατάει για πολλές γενιές. Ίσως στο μέλλον, τα παιδιά τού Bill Gates να γίνουν αποδεκτά ανάμεσά τους, αν προσπαθήσουν αρκετά και η περιουσία τους δεν περάσει στα χέρια της Δυτικής Εξουσίας με κάποιον από τους πολλούς τρόπους που αυτή διαθέτει. Για να γίνω πιο ξεκάθαρος, η Δυτική Εξουσία είναι τα ίδια άτομα που συνθέτουν τους κορυφαίους επιτελείς της «Τριμερούς Επιτροπής», της «Λέσχης Μπίλντερμπεργκ» και άλλων τέτοιων μυστικών ή λιγότερο μυστικών οργανώσεων – και όχι οι «καλεσμένοι» τους.
Όλοι αυτοί οι «αριστοκράτες» δεν είναι αναγκαστικά «κακοί» ή «σατανικοί» ή «απάνθρωποι» όπως τους φαντάζεται ο παραδοσιακός συνωμοσιολόγος. Σίγουρα όμως ελάχιστη σχέση έχουν με τους απλούς ανθρώπους σαν και εμάς. Προφανώς μας βλέπουν μόνο ως στατιστικά στοιχεία, ως κομμάτια των διάφορων μηχανισμών που χειρίζονται και ως πιόνια στη σκακιέρα τους. Δεν θέλουν αναγκαστικά το κακό μας, αλλά καθώς δεν μας γνωρίζουν, δεν τους ενοχλεί και αν κάποιες χιλιάδες ή εκατομμύρια από εμάς υποφέρουμε, βασανιζόμαστε ή πεθαίνουμε. Εξάλλου, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως κάτι ανώτερο από τους απλούς ανθρώπους, αφού έτυχε να γεννηθούν με περιουσίες, δυνατότητες και ευκαιρίες που οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούμε καν να φανταστούμε…
Η δυτική αριστοκρατία είναι λοιπόν η πραγματική «αυτοκρατορική οικογένεια». Εδώ και δύο περίπου αιώνες κυβερνάει αόρατη από το παρασκήνιο, και σίγουρα θα συνεχίσει να λειτουργεί έτσι. Οι όποιοι «αυτοκράτορες» της Νέας Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας δεν θα είναι παρά αχυράνθρωποί της, που θα ελέγχονται και αυτοί όπως ελέγχονται σήμερα όλοι οι άνθρωποι σε θέσεις επιρροής. Προφανώς, για προσχηματικούς λόγους «μοντερνισμού» οι επικεφαλής της Ευρώπης θα συνεχίσουν να ονομάζονται επίτροποι, καγκελάριοι κλπ και όχι «Αυτοκράτορες» και θα τοποθετούνται εκεί με εκλογές και όχι με κληρονομικά δικαιώματα.
Σαν τον μάγο-αυτοκράτορα των παραμυθιών και της χώρας του Οζ, ο εκάστοτε επίσημος άρχοντας της Ενωμένης Ευρώπης θα είναι μια οφθαλμαπάτη, ενώ οι πραγματικοί ελεγκτές θα λειτουργούν από το παρασκήνιο…
Η «αριστοκρατία» αυτή αποτελείται από ελάχιστους ανθρώπους, το πολύ μερικές εκατοντάδες άτομα, τα περισσότερα από τα οποία είναι τελείως άγνωστα στο ευρύ και ανενημέρωτο κοινό. Κατέχουν τεράστια κεφάλαια που τους επιτρέπουν να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, να εξαγοράζουν ή να παγιδεύουν συνειδήσεις, να ελέγχουν τα γεγονότα από το παρασκήνιο. Ελέγχουν τους τομείς της επιρροής τους μέσω ενός περίπλοκου δικτύου αντιπροσώπων, τους οποίους έχουν επίσης παγιδευμένους με διάφορους τρόπους ώστε να εκτελούν πιστά τις διαταγές τους. Επισκέπτονται τις επιχειρήσεις τους με ελικόπτερα και ελάχιστοι από τους χιλιάδες υπαλλήλους τους τούς έχουν δει έστω και μια φορά στη ζωή τους. Δεν κατεβαίνουν ποτέ στο επίπεδο των «κοινών ανθρώπων», δεν «περπατούν ανάμεσά μας», και ελάχιστα πράγματα μπορούμε να υποθέσουμε για τον τρόπο ζωής τους, πέρα από ότι έχουν πρώτοι πρόσβαση στις πιο προχωρημένες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και διαθέτουν την πιο κορυφαία ιατρική κάλυψη.
Ακόμη και διάσημοι πολυεκατομμυριούχοι σαν τον Steve Jobs ή τονBill Gates ή πανίσχυροι πολιτικοί σαν τον Barak Obama ΔΕΝ είναι μέλη αυτής της πραγματικής Δυτικής Εξουσίας, ούτε γίνονται αποδεκτοί σ’ αυτήν, απλώς τούς επιτρέπεται να δημιουργήσουν τεράστια περιουσία και να αποκτήσουν μεγάλα αξιώματα για διάφορους λόγους τακτικής. Όπως είπαμε, η δύναμη των ανθρώπων της Δυτικής Εξουσίας δεν είναι προσωρινή, αλλά κρατάει για πολλές γενιές. Ίσως στο μέλλον, τα παιδιά τού Bill Gates να γίνουν αποδεκτά ανάμεσά τους, αν προσπαθήσουν αρκετά και η περιουσία τους δεν περάσει στα χέρια της Δυτικής Εξουσίας με κάποιον από τους πολλούς τρόπους που αυτή διαθέτει. Για να γίνω πιο ξεκάθαρος, η Δυτική Εξουσία είναι τα ίδια άτομα που συνθέτουν τους κορυφαίους επιτελείς της «Τριμερούς Επιτροπής», της «Λέσχης Μπίλντερμπεργκ» και άλλων τέτοιων μυστικών ή λιγότερο μυστικών οργανώσεων – και όχι οι «καλεσμένοι» τους.
Όλοι αυτοί οι «αριστοκράτες» δεν είναι αναγκαστικά «κακοί» ή «σατανικοί» ή «απάνθρωποι» όπως τους φαντάζεται ο παραδοσιακός συνωμοσιολόγος. Σίγουρα όμως ελάχιστη σχέση έχουν με τους απλούς ανθρώπους σαν και εμάς. Προφανώς μας βλέπουν μόνο ως στατιστικά στοιχεία, ως κομμάτια των διάφορων μηχανισμών που χειρίζονται και ως πιόνια στη σκακιέρα τους. Δεν θέλουν αναγκαστικά το κακό μας, αλλά καθώς δεν μας γνωρίζουν, δεν τους ενοχλεί και αν κάποιες χιλιάδες ή εκατομμύρια από εμάς υποφέρουμε, βασανιζόμαστε ή πεθαίνουμε. Εξάλλου, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως κάτι ανώτερο από τους απλούς ανθρώπους, αφού έτυχε να γεννηθούν με περιουσίες, δυνατότητες και ευκαιρίες που οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούμε καν να φανταστούμε…
Η δυτική αριστοκρατία είναι λοιπόν η πραγματική «αυτοκρατορική οικογένεια». Εδώ και δύο περίπου αιώνες κυβερνάει αόρατη από το παρασκήνιο, και σίγουρα θα συνεχίσει να λειτουργεί έτσι. Οι όποιοι «αυτοκράτορες» της Νέας Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας δεν θα είναι παρά αχυράνθρωποί της, που θα ελέγχονται και αυτοί όπως ελέγχονται σήμερα όλοι οι άνθρωποι σε θέσεις επιρροής. Προφανώς, για προσχηματικούς λόγους «μοντερνισμού» οι επικεφαλής της Ευρώπης θα συνεχίσουν να ονομάζονται επίτροποι, καγκελάριοι κλπ και όχι «Αυτοκράτορες» και θα τοποθετούνται εκεί με εκλογές και όχι με κληρονομικά δικαιώματα.
Σαν τον μάγο-αυτοκράτορα των παραμυθιών και της χώρας του Οζ, ο εκάστοτε επίσημος άρχοντας της Ενωμένης Ευρώπης θα είναι μια οφθαλμαπάτη, ενώ οι πραγματικοί ελεγκτές θα λειτουργούν από το παρασκήνιο…
ΟΙ «ΕΧΘΡΟΙ» ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Η επιρροή όμως της δυτικής αριστοκρατίας δεν είναι παγκόσμια. Είχε, και έχει, όρια. Με επίκεντρο τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, η επιρροή της εξαπλωνόταν μέχρι πριν λίγες δεκαετίες στις ΗΠΑ, στη Δυτική Ευρώπη, στην Αφρική, στην Αυστραλία, στην Ιαπωνία και στη Νότια Ασία. Η πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση αποτελούσε τον μεγάλο αντίπαλό της, ενώ η Μέση Ανατολή ήταν το πεδίο της μάχης στο οποίο γίνονταν οι συγκρούσεις μεταξύ τους. (Η Κίνα τότε έπαιζε ένα ιδιαίτερα επιτυχές παιχνίδι ουδετερότητας. Ερωτοτροπούσε και με τις δύο πλευρές, κρατώντας ταυτόχρονα αποστάσεις).
Η αστάθεια της Μέσης Ανατολής και η ύπαρξη «απείθαρχων κρατών» («rogue nations» όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Ιράν) βασιζόταν σε μεγάλο μέρος στο ότι τα κράτη αυτά ισορροπούσαν σε ένα περίπλοκο δίχτυ συμφωνιών και μυστικών συμβάσεων και με τη δυτική αριστοκρατία αλλά και με τη Σοβιετική Ένωση. Αυτό το «δίχτυ» επέτρεπε άτομα σαν τον Σαντάμ, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και τους Ταλιμπάν να διατηρούν τεράστια δύναμη. Μόλις όμως η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, οι ισορροπίες διαλύθηκαν και τα άτομα αυτά αργά ή γρήγορα «βγήκαν από τη μέση» αφού μόνο προβλήματα δημιουργούσαν στη Δυτική Εξουσία που δεν τους χρειαζόταν πια.
Η εξουσιαστική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν στον 20ό αιώνα ο σημαντικότερος εχθρός της δυτικής αριστοκρατίας. Δημιουργήθηκε από μια ιστορική συγκυρία και βασιζόταν στην ύπαρξη ενός πανίσχυρου στρατοκρατικού και απολυταρχικού κράτους το οποίο όμως παρείχε στους πολίτες του ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης. Αφού λοιπόν ο «εχθρός» της Δυτικής Εξουσίας παρείχε στους υποτελείς του αυτό το στάνταρ, η δυτική αριστοκρατία αναγκάστηκε να παράσχει ένα αντίστοιχο επίπεδο διαβίωσης στους δικούς της υποτελείς. Για αυτό και η περίοδος 1950-1990 μπορεί να θεωρηθεί μια «χρυσή εποχή» όπου το βιοτικό επίπεδο μεγάλωνε μέρα με τη μέρα.
Όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, η δυτική αριστοκρατία βρήκε τον εαυτό της να παίζει σε ένα «άδειο γήπεδο», ενώ οι υποτελείς της είχαμε αποκτήσει πολλά αγαθά, ακίνητες περιουσίες και κράτη που παρείχαν μεγάλες διευκολύνσεις. Δεν χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να στηθεί ένα πονηρό σύστημα που θα αφαιρούσε έντεχνα όλα αυτά που μας είχαν δοθεί ως δολώματα έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Η υφαρπαγή εξελισσόταν μέχρι πρόσφατα με έντεχνο και ήπιο τρόπο, έτσι ώστε να μη δημιουργούνται κοινωνικές αναταράξεις, κάτω από το μανδύα ενός υποτίθεται «επιστημονικού» νεοφιλελευθερισμού που υποτίθεται θα αύξανε την ανάπτυξη και τον συνολικό πλούτο όλων μας. Όμως, όποιος έζησε τα τελευταία χρόνια ως επαγγελματίας και είχε μια επαφή με την αγορά, γνωρίζει ότι από το 1997-98 και έπειτα τα διαθέσιμα χρήματα ολοένα και λιγόστευαν και οι δουλειές γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες.
Η ξαφνική πλημμύρα της αγοράς μετά το 2004 με αμέτρητα δάνεια που δίνονταν χωρίς καμιά ουσιαστική εγγύηση, φάνηκε προσωρινά να ανεβάζει το συνολικό πλούτο, αλλά όπως αποδείχτηκε αργότερα, ήταν απλά το τελειωτικό χτύπημα της δυτικής αριστοκρατίας κατά της περιουσίας των κοινών ανθρώπων, αφού με αυτό τον τρόπο αμέτρητοι συνάνθρωποί μας εκμηδενίστηκαν οικονομικά και οι περιουσίες τους μεταφέρθηκαν σε εκείνους που ελέγχουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αυτό έγινε για να ανακοπεί η επέλαση της Κίνας, όπως θα δούμε παρακάτω.
Η δύναμη της δυτικής αριστοκρατίας πηγάζει ακριβώς από το ότι διαχειρίζεται το σύνολο του πλούτου που κινείται στην επικράτειά της, και για αυτό το λόγο δεν έχει κανένα λόγο να τον αφήσει να κινείται στα χέρια μας, ειδικά τώρα που εμφανίστηκε ο «κίνδυνος από την Ανατολή»…
Η ΑΝΤΙΠΑΛΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ
Καθώς όμως η Δυτική Εξουσία έπαιρνε πίσω έντεχνα όλα όσα παρείχε στους υποτελείς της, ένας παλιότερος παίκτης αποφάσιζε να αφήσει την ουδετερότητα και να πάρει μέρος στο παγκόσμιο παιχνίδι. Ήταν η Κίνα, που αν και υποτίθεται «κομμουνιστική» όπως η Σοβιετική Ένωση, είναι στην ουσία τελείως διαφορετική στη δομή της. Βασίζεται σε ένα λαό που ταυτόχρονα είναι από τους πιο πολυπληθείς του κόσμου και που λόγω φιλοσοφίας και θρησκείας (Ταοϊσμός – Κομφουκιανισμός) είναι εξαιρετικά ολιγαρκής.
Η Κινεζική Εξουσία κατάφερε με έντεχνο πολιτικό και εμπορικό τρόπο να πείσει το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρηματιών της Δύσης να μεταφέρουν σ’ αυτήν τις επιχειρήσεις τους ώστε να απολαύσουν τα «φτηνά εργατικά χέρια» που τους παρείχε, ενώ με τον ίδιο τρόπο κατάφερε να υπεξαιρέσει την τεράστια τεχνογνωσία και τεχνολογία της Δύσης. Την ίδια στιγμή που διαφήμιζε σε όλο τον κόσμο την «εσωστρέφειά» της ώστε να φαίνεται ακίνδυνη, κατόρθωνε να προετοιμάσει το έδαφος για να γίνει η πιο ταχέως αναπτυσσόμενη χώρα του Κόσμου. Γρήγορα όμως φάνηκε ότι τα σχέδιά της είναι και αυτής καθαρά ιμπεριαλιστικά και στην ουσία είναι μια αναδυόμενη «Αυτοκρατορία» που σκοπό έχει να κατακτήσει τον κόσμο, όπως κάθε άλλη Αυτοκρατορία πριν από αυτήν.
Το δυνατότερο χτύπημα όμως που πανικόβαλε τη δυτική αριστοκρατία ήταν η αποκάλυψη ότι το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας, το οποίο αποτελείται πλέον φανερά από μια ομάδα απίστευτα φιλόδοξων και πονηρών επιχειρηματιών, είχε αγοράσει μεγάλο μέρος του …χρέους των ΗΠΑ! Οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή βρίσκονται δηλαδή σε μια πολύ δύσκολη θέση, καθώς μπορεί ουσιαστικά να ελέγχονται από την ομάδα της δυτικής αριστοκρατίας, τυπικά και νομικά όμως η Κινεζική Εξουσία έχει αποκτήσει τεράστια δύναμη πάνω τους. Ήδη μάλιστα έχουν αρχίσει να γίνονται κινήσεις της Κίνας που μοιάζουν παρόμοιες με τις κινήσεις της Γερμανίας σε βάρος της Ελλάδας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,η Κινεζική Εξουσία διαθέτει μια ασύγκριτη παραγωγική μηχανή όπου ο εργάτης δουλεύει με μισθό υποπολλαπλάσιο από τον αντίστοιχο του δυτικού εργάτη.
Όλα αυτά έκαναν φανερό ότι η Κινεζική Εξουσία είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και δεν μπορούν να προβλεφτούν οι επόμενες κινήσεις της. Η δυτική αριστοκρατία βρέθηκε να αντικρίζει ξαφνικά έναν εχθρό που φαίνεται να είναι πολύ πιο ύπουλος, πιο ευέλικτος και πονηρός από τη Σοβιετική Ένωση, και ο οποίος μπορεί να παίξει αλλά και να νικήσει στο ίδιο παιχνίδι που η δυτική αριστοκρατία έχει στήσει.
Οι καρέκλες των ατόμων της δυτικής αριστοκρατίας άρχισαν έτσι να τρίζουν επικίνδυνα από κάτω τους. Οι Κινέζοι αντίστοιχοί τους φαίνονται εφευρετικοί και αδίστακτοι, ενώ χρησιμοποιούν λογικές και τακτικές ακατανόητες για το δυτικό τρόπο σκέψης.
Παρόμοιο σκοτεινό παιχνίδι έχουν αρχίσει να παίζουν και η Ινδία και το Πακιστάν, που χωρίς να το καταλάβει κανείς έχουν μετατραπεί σε υπερδυνάμεις χωρίς ξεκάθαρη τοποθέτηση, πιθανοί σύμμαχοι αύριο της Κίνας και όχι του Δυτικού Κόσμου (αδιευκρίνιστη επίσης είναι και η στάση της Ρωσίας).
Ας μην ξεχνάμε ότι οι Ινδοί, Πακιστανοί και Κινέζοι, έχουν πολλαπλάσιο πληθυσμό από εκείνον του Δυτικού Κόσμου, αλλά διαθέτουν επίσης τεράστιους στρατούς και πυρηνικά όπλα.Ο παραδοσιακός προασπιστής της δυτικής αριστοκρατίας, οι ΗΠΑ, φάνηκαν ότι δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπίσουν τις εξελίξεις. Η πρόσφατη αποτυχία τους να ελέγξουν αποτελεσματικά το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή, η έκρυθμη κατάσταση στο εσωτερικό τους και το μεγάλο φιάσκο με το χρέος, έχουν αρχίσει να δείχνουν ότι δεν είναι πια η μεγάλη δύναμη που πριν μερικά χρόνια μπορούσε να επιβληθεί σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη. Είναι εκ των πραγμάτων μακριά από την Ευρώπη και την Ασία, έχουν μικρό πληθυσμό σε σχέση με τους πληθυσμούς των αναδυόμενων δυνάμεων της Ανατολής (307 εκατομμύρια έναντι 2,5 δισεκατομμυρίων της Ινδίας και Κίνας) και τα τελευταία χρόνια φαίνονται ανίκανες να ελέγξουν επιτυχώς τις εξελίξεις. Αντίθετα τα 733 εκατομμύρια της Ευρώπης και η γεωστρατηγική της θέση ανάμεσα στις 3 μεγάλες ηπείρους του πλανήτη, επαναφέρουν την Ευρώπη στο επίκεντρο των εξελίξεων, ενώ οι ΗΠΑ γίνονται ξανά δορυφόρος της Ευρώπης και όχι το αντίθετο όπως ίσχυε μέχρι τώρα.
Είναι φανερό λοιπόν ότι η δυτική αριστοκρατία έχει πανικοβληθεί, καθώς βλέπει ότι κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο των εξελίξεων. Στο επίπεδο που παρατηρούμε μέσα από τα ΜΜΕ, το παγκόσμιο σκηνικό μοιάζει να εξελίσσεται με αβρότητες και χαμόγελα, όμως στο παρασκήνιο είναι φανερό ότι εξελίσσεται ένας μεγάλος και φονικός πόλεμος, όπου διάφορα άτομα που μέχρι χθες κατείχαν μεγάλο μέρος της Δύσης παραμερίζονται από τους Ανατολίτες και Ρώσους ανταγωνιστές τους. Οι ισορροπίες ανατρέπονται και κανένα μέλος της δυτικής αριστοκρατίας δεν είναι σίγουρο ότι θα εξακολουθεί αύριο να διατηρεί τη δύναμή του …και τη ζωή του. Δεν είναι τυχαίο ότι ξαφνικά, σε παραδοσιακούς τομείς που ξέρουμε ότι ελέγχονται από δυτικούς, βλέπουμε να εμφανίζονται από το πουθενά ως κυρίαρχοι επιχειρηματίες Κινέζοι και Ρώσοι επιχειρηματίες που κανείς δεν ήξερε μέχρι χθες…
Η δυτική αριστοκρατία γνωρίζει ότι η μόνη εξέλιξη που θα διατηρήσει το status quo που ισχύει μέχρι σήμερα είναι η επιβολή μιας «τεχνοκρατικής» Αυτοκρατορίας που θα ελέγχει τον Δυτικό Κόσμο και θα μειώσει τις «δημοκρατικές ελευθερίες» στα απολύτως τυπικά. Για να επιβιώσει πρέπει να επιβάλει στον δυτικό κόσμο μια εξουσιαστική δομή παρόμοια με εκείνη της Κίνας ή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Πρέπει να μειώσει τις απαιτήσεις των πολιτών της, να μειώσει τους μισθούς τους σε επίπεδο Κίνας και Ινδίας, να κόψει τις κοινωνικές παροχές και να αυξήσει την απολυταρχική δύναμη που ασκούν οι επικεφαλής της.
Ως δικαιολογία και απειλή θα χρησιμοποιηθεί η πολυτραγουδισμένη «επιβίωση του Ευρώ και των ταμείων» και ο στόχος θα είναι η συνεχής μείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κάθε λαού, ώσπου το σύνολο των εξουσιών να μεταφερθεί στην κεντρική ευρωπαϊκή εξουσία, που ελέγχεται από την ίδια. Όπως ήδη βλέπουμε, μέσω «υπηρεσιακών» κυβερνήσεων επιβάλλονται οι επιταγές της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Διοίκησης στους πολίτες – και αν οι πολίτες διαφωνούν, υπάρχει η απειλή της ωμής και αιματηρής βίας, μέσω του «ευρωπαϊκού στρατού» που σύντομα θα έχει το δικαίωμα να επιχειρεί μέσα στις πόλεις και μέσα στα σπίτια μας.
ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Είναι κρίμα, αλλά για ακόμη μια φορά την ευθύνη για όλα αυτά που θα συμβούν θα τη φορτωθεί ο λαός της Γερμανίας. Οι Γερμανοί θα φαίνονται μεν ο «κυρίαρχος λαός» της Αυτοκρατορίας, αλλά δεν θα είναι καθόλου έτσι. Στην πραγματικότητα θα αποτελέσουν μόνο το «εκτελεστικό χέρι» που θα φορτωθεί τις ευθύνες και τα εγκλήματα που θα γίνουν στο όνομά της Αυτοκρατορίας, ενώ την πραγματική ωφέλεια θα την έχουν άλλοι.
Ο γερμανικός λαός αποτελεί δυστυχώς σύνηθες θύμα των εξουσιαστικών πειραμάτων, καθώς βάζει πάνω από όλα, ακόμη και πάνω από τη λογική, την αγάπη του για την Πατρίδα και την εθνική Ταυτότητά του. Ακριβώς επειδή είναι πολύ πειθαρχημένος και πολύ περήφανος, γίνεται ιδιαίτερα προβλέψιμος και διαχειρίσιμος. Είναι κρίμα που για ακόμη μια φορά μοιάζει να μην μπορεί να αντισταθεί στην καθημερινή προπαγάνδα που προβάλλεται από τα ΜΜΕ του και που προσπαθεί να τον πείσει ότι είναι ο μοναδικός λαός που προασπίζεται τα συμφέροντα της «Ενωμένης Ευρώπης» ενώ οι υπόλοιποι λαοί είναι αδαείς και τεμπέληδες χωριάτες, με χειρότερους από όλους, τους Έλληνες. Για ακόμη μια φορά ο γερμανικός λαός προσπαθεί να εντοπίσει τα προβλήματα στους «άλλους», όπως έκανε κάποτε με τους Εβραίους. Πριν 70 χρόνια η πηγή όλων των κακών μέσα στο μυαλό του μέσου Γερμανού ήταν οι Εβραίοι, σήμερα είναι οι Έλληνες. Οι Γερμανοί δυστυχώς δεν φαίνονται να μπορούν να ξεφύγουν από αυτόν τον τρόπο σκέψης.
Ο παραδοσιακά απείθαρχος ελληνικός λαός από την άλλη θα αποτελέσει τον πρώτο αποδιοπομπαίο τράγο, που θα τιμωρηθεί παραδειγματικά για εκφοβισμό των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών που αποτελούν το «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης και για τους οποίους παίζεται ουσιαστικά το παιχνίδι. Δυστυχώς οι προβλέψεις για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα εναντίον μας είναι ιδιαίτερα αρνητικές.
Ο παραδοσιακός εχθρός της Γερμανίας, η Γαλλία, είναι ενδιαφέρον ότι δεν φαίνεται να έχει κάποιες αντιρρήσεις για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας με «κυρίαρχο λαό» τη Γερμανία.
Η Ρωσία από την άλλη μοιάζει να έχει επιστρέψει στην παραδοσιακή της στάση του «αποκομμένου βασιλείου» που απλά παρακολουθεί από μακριά τις εξελίξεις, όπως έκανε σχεδόν πάντοτε πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Όμως για πολλούς λόγους η Ρωσία, όπως διαπίστωναν ο Ναπολέοντας και ο Χίτλερ, είναι σημαντικό «κλειδί» για την επιβίωση και την ισχυροποίηση της Ευρώπης, καθώς διαθέτει τεράστια αποθέματα πρώτων υλών. Η Ρωσία παραμένει λοιπόν ένας αστάθμητος παράγοντας και λογικά θα παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των μελλοντικών εξελίξεων.
Το μόνο κράτος που φαίνεται να ασκεί ξεκάθαρη και σθεναρή αντίδραση στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας είναι η Μεγάλη Βρετανία.
Είναι η μοναδική «εθνική» δύναμη που τολμά να σηκώσει το κεφάλι της ενάντια στην επέλαση του μοντέλου της Ενωμένης Ευρώπης, και αυτό προφανώς σχετίζεται με το ότι πολλά από τη μέλη της Δυτικής Εξουσίας (αριστοκρατία) είναι αγγλικής καταγωγής και δεν τους συμφέρει προφανώς η αλλαγή οποιουδήποτε συσχετισμού δυνάμεων. Το Λονδίνο μέχρι πρόσφατα ήταν το επίκεντρο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και ίσως βλέπει την παρούσα κατάσταση ως μια ευκαιρία να ανακτήσει κάποια κομμάτια της παλιάς του δύναμης. Αν και φαίνεται εξαιρετικά απίθανο κάτι τέτοιο, η αλήθεια είναι ότι έχει καταφέρει πολλές φορές να στρέψει την Ιστορία κατά τα δικά του συμφέροντα, για αυτό κρατάμε επιφυλάξεις:
Ήδη τέσσερις φορές απέκοψε σημαντικές προσπάθειες να ενωθεί η Ευρώπη κάτω από τον «αυτοκρατορικό έλεγχο» μιας ηπειρωτικής δύναμης:
1) με την καταστροφή της Ισπανικής Αρμάδας το 1588
2) με τη νίκη της ενάντια στον Ναπολέοντα στο Βατερλώ
3) με τη νίκη της ενάντια στον Χίτλερ και
4) με τον περιορισμό της εξάπλωσης των δυνάμεων του Στάλιν στην Ευρώπη. Κάποιες από αυτές οι νίκες φάνταζαν απίθανες πριν συμβούν, αλλά η Μεγάλη Βρετανία κατάφερε τελικά να επιβληθεί.Η ανθρώπινη Ιστορία μπορεί να ιδωθεί ως μια αδιάκοπη πορεία προς ολοένα μεγαλύτερους θεσμούς εξουσίας. Σίγουρα είμαστε πολύ μακριά από τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, η πιθανότητα της οποίας απομακρύνεται μάλλον γρήγορα καθώς η Παγκοσμιοποίηση φαίνεται να καταρρέει. Δυστυχώς τη θέση της παγκοσμιοποιημένης παγκόσμιας εξουσίας δεν θα πάρει ένα καλύτερο πολιτικό σύστημα, αλλά το πολύ πιο συμβατικό και σκληρό πρόσωπο μιας Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο θα συνοδευτεί από την ταυτόχρονη υφαρπαγή των δικαιωμάτων μας.
Ας ελπίσουμε ότι πριν ολοκληρωθούν τα σχέδια όλων εκείνων που θέλουν να επιβάλουν αυτή τη νέα Αυτοκρατορία, θα μεσολαβήσουν εξελίξεις που θα αυξήσουν τη συνεννόηση ανάμεσα στους λαούς, θα αυξήσουν τη συνειδητότητα των πολιτών και θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ένα καλύτερο μονοπάτι από αυτό που φαίνεται να βαδίζει τώρα…
Ο Λουκάς Καβακόπουλος είναι συγγραφέας και διαχειριστής πολλών ιστοσελίδων, όπως του Antidogma.gr, Psema.gr, Critics.gr,Rekonit.com κ.ά. Εργάζεται στον τομέα της Πληροφορικής. Επικοινωνήστε μαζί του στο luxus@nett.gr.
Ηγεμονική εμφάνιση της Μέρκελ: «Αν δεν ενωθούμε στην ΕΕ δεν έχουμε καμία τύχη…» www.protothema.gr/world/article/?aid=155311
U.S. caught China buying more debt than disclosed:http://www.reuters.com/article/2011/06/30/us-usa-china-treasuries-idUSTRE75T2MI20110630
Συστάσεις Κίνας προς ΗΠΑ για το χρέοςhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_20/04/2011_439512
Pardon My English, but Did Someone Say 1992?http://ccat.sas.upenn.edu/~haroldfs/540/handouts/french/InstPasteur.html
Αγγλική ως δεύτερη επίσημη γλώσσα στην Eλλάδα, προτείνει η Eλληνίδα Eπίτροπος Άννα Διαμαντοπούλου:http://www.naftemporiki.gr/news/static/01/11/19/178416.htm
«Die Armee ist kein gepanzertes Technisches Hilfswerk», Internationale Politik Nr. 6/2011
Martin Hoch: Krieg und Politik im 21. Jahrhundert, Aus Politik und Zeitgeschichte B20/2001
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments