ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ
Γιατί η Τουρκία επαναπροσεγγίζει τη Ρωσία; Η εξήγηση έχει δύο απαντήσεις, μια σύντομη και μια εκτενή. Η σύντομη είναι πως στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Η ηθική, η αδελφότητα, η αλληλοκατανόηση και η καλοκάγαθη συνεργασία είναι υποπροϊόντα του λεγόμενου Soft Power των ισχυρών κρατών του πλανήτη τα οποία είναι τελείως περιστασιακά και εξαρτώνται πλήρως από τα πανίσχυρα ρεύματα της ισορροπίας ισχύος που υποβόσκουν. ....
Η Ρωσία και η Τουρκία προσεγγίζουν η μία την άλλη ταχύτατα ώστε να επιβιώσουν σε ένα διεθνές σύστημα που αργά αλλά σταθερά αποσταθεροποιείται.
Η εκτενής απάντηση ξεκινάει με την ανάλυση ενός «σιωπηλού παίκτη» τα τελευταία 5 χρόνια. Τα αρχικά δεδομένα είναι τελείως ξεκάθαρα: Η Σαουδική Αραβία θα χρεοκοπήσει με μαθηματική ακρίβεια σε 4 χρόνια εξαιτίας της υπερ-εξάρτησης της οικονομίας της από το πετρέλαιο του οποίου η τιμή είναι εσκεμμένα χαμηλή. Μόλις φτάσει στα οικονομικά της όρια, αντίθετα από τα κράτη που η Αραβική Άνοιξη κατάπιε, θα αυξήσει τις τιμές του μαύρου χρυσού με στόχο την επιβίωσή της. Η τιμή του πετρελαίου είναι μέχρι και σήμερα σε χαμηλά επίπεδα γιατί είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί το φυσικό αέριο. Μόλις αυξηθεί η τιμή του επομένως, η Ρωσία θα γίνει de facto μια ενεργειακή υπερδύναμη καθώς όλοι θα στραφούν αναγκαστικά προς εκείνη για το φυσικό αέριο που παράγει, ιδιαίτερα η Ε.Ε. Πώς κινείται η Ρωσία σχετικά με αυτό το σπάνιο χρονικό περιθώριο που της δίνει απλόχερα η αγορά πετρελαίου;
Ας δούμε τα σύγχρονα ιστορικά δεδομένα: Τα τελευταία χρόνια ο Πούτιν έχει μεθοδικά και υπομονετικά “καθυποτάξει” εμμέσως πλην σαφώς τις νευραλγικά σημαντικές χώρες από τις οποίες οι αγωγοί του φυσικού αερίου περνούν- Ουκρανία- Κριμαία (2014), Γεωργία (2009). Ο Πούτιν προετοιμάζεται γεωστρατηγικά για την ημέρα που οι Σαουδάραβες θα τιναχτούν στον αέρα και φυσικά προτού καταστραφούν, πάρουν μαζί τους και την αγορά πετρελαίου. Μέχρι σήμερα ο ισχυρός άντρας της Ρωσίας έχει επιτυχώς καταφέρει να “καθαρίσει” τα γεωστρατηγικά μονοπάτια των ενεργειακών αγωγών του μέλλοντος σε Δύση (Ουκρανία, Κριμαία) και Νότο (Γεωργία). Η Τουρκία είναι το επόμενο κράτος του οποίου ο Πούτιν επιθυμεί την «πολιτική κάθαρση» με στόχο όχι φυσικά τη διάσωση του Ερντογάν για τον οποίο δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια, αλλά για την μεταστροφή των γεωστρατηγικών της συμφερόντων της γείτονος προς τη Ρωσία. Το τελευταίο φαίνεται να το πέτυχε το τελευταίο δίμηνο.
Σε αυτή τη φάση η Νοτιοανατολική Μεσόγειος και ο ορυκτός της πλούτος είναι το τελευταίο βήμα του Πούτιν. Το πραξικόπημα του Ιουλίου στη γείτονα δε θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη δυνατή στιγμή. Πολλοί θα πουν πως πρόκειται για «στημένη δουλειά» από τον Ερντογάν με στόχο την εκκαθάριση των πολιτικών του αντιπάλων όμως θέλω να θυμίσω πως κανείς δεν πυροβολεί τον εαυτό του στη διεθνή σκακιέρα. Τα κράτη σπάνια αυτοκτονούν, πόσο μάλλον οι αναθεωρητικές δυνάμεις τύπου Τουρκίας που ονειρεύονται αυτοκρατορικά πεπρωμένα. Το πραξικόπημα αποδυνάμωσε και εξευτέλισε τον τουρκικό στρατό, έναν από τους ιδρυτικούς πυλώνες του κεμαλικού τουρκικού κράτους και της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας. Αυτό είναι ένα τεράστιο κόστος για την Τουρκία χωρίς εγγυημένο ή ξεκάθαρο όφελος.
Μου είναι συνεπώς δύσκολο να φανταστώ ένα οποιοδήποτε σενάριο στο οποίο ο Πούτιν και ο Ερντογάν συνεργάστηκαν για την εκτέλεση αυτού του πραξικοπήματος. Ως εκ τούτου το εκλαμβάνω ως αυτό που δείχνει να είναι, μια απόπειρα των τελευταίων κεμαλιστών να φέρουν την «πραγματική δημοκρατία» στη χώρα τους που βαδίζει προς τον συλλογικό ισλαμικό εξτρεμισμό και τον κίνδυνο εξάρτησής της από τη Ρωσία επ’ αόριστον (κάτι που τελικά πραγματοποιήθηκε). Με το πραξικόπημα αυτό ο Ερντογάν “αφήνεται” στην αγκαλιά του Πούτιν. Αν ο τελευταίος αν δε μπορέσει να «κατέβει» στη Μεσόγειο από τη χώρα μας που κυριολεκτικά αυτή τη στιγμή αποτελεί ένα εκτεθειμένο πολιτικοοικονομικό νεύρο της ΕΕ- που με τη σειρά της προσπαθεί απεγνωσμένα να προφυλαχθεί από τις απανωτές κρίσεις που τη μαστίζουν και άρα προστατεύει με κάθε διαθέσιμο μέσο την πολιτική πίστη της χώρας μας στη Δύση- θα «κατέβει» από την Τουρκία. Φαίνεται πως επί δεκαετίες περίμενε ένα τέτοιας τάξης παράθυρο ευκαιρίας όπως την κατάρριψη του αεροσκάφους της από τη γείτονα.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα για τους Ρώσους; Η Κυπρος φυσικά. Πρόσφατα Πούτιν και Ομπάμα αποφάσισαν να αφήσουν κατά μέρος τις διαφωνίες τους επί της περιοχής συμφωνόντας έτσι σε μια από κοινού εκστρατεία μικρής εμβέλειας για την τελική καταστροφή του Ισλαμικού Κράτους. Ο Ομπάμα θέλει αίμα γιατί βιάζεται να δείξει πυγμή στο εσωτερικό της χώρας του όπου ο Ντόναλντ Τραμπ ακόμα κυκλοφορεί και απειλεί να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές. Ο κίνδυνος του Τραμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ είναι τραγικά μεγαλύτερος για το αμερικανικό έθνος από την πιθανότητα οι ΗΠΑ να χάσουν μέρος του ελέγχου τους στη Μέση Ανατολή από τη Ρωσία. Ο Τραμπ έχει αποδειχθεί πλήρως αλλοπρόσαλλος και με εξαιρετικά επικίνδυνες απόψεις που θα τίναζαν κυριολεκτικά στον αέρα την υπερδύναμη και τον πλανήτη κατά συνέπεια. Έτσι ο Ομπάμα προχωρά σε μεταφορά βαρών προς τη Ρωσία συμμαχώντας μαζί της, μια κίνηση που κάνει συνειδητά προκειμένου να επιβιώσει από την πρωτοφανή εγχώρια κρίση της Δημοκρατίας που ο Τραμπ εκπροσωπεί.
Ο Πούτιν από την άλλη θέλει να είναι ο νέος κυρίαρχος παίκτης στη Μ.Α και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο για να σώσει τη χώρα του από την επερχόμενη οικονομική της καταστροφή. Για να το κάνει αυτό χρειάζεται και άλλες πηγές υδογονανθράκων ώστε να είναι ο στρατηγικός παροχέας της ενεργειακά «διψασμένης» Ε.Ε μακροπρόθεσμα. Πού βρίσκεται η Κύπρος σε αυτό το σενάριο; Φυσικά στην “λύση” του Κυπριακού η οποία πλέον πιέζεται από όλες τις πλευρές τόσο έκδηλα που καταντά σκανδαλώδες. Πλέον όλοι έχουν λόγους για να θέλουν μια Κύπρο υπό τον άτυπο έλεγχο πιο βολικού εταίρου, της Τουρκίας. Όλοι θέλουν το δρόμο προς τον ορυκτό πλούτο της Ν.Α Μεσογείου ελεύθερο από κάθε μιλιταριστική πίεση ή κίνδυνο.
Η τύχη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και του ορυκτού της πλούτου είναι στα χέρια των Ελλήνων της Κύπρου και της επιλογής τους ή μη να διατηρήσουν ακέραια την Κυπριακή Δημοκρατία. Το ζήτημα είναι όμως ότι ζητείται τόσο από την Κύπρο όσο και από την Ελλάδα να θυσιάσουν τις Δημοκρατίες τους στο βωμό ενός ποσοστού εκμετάλλευσης επί των ίδιών μας κοιτασμάτων. Η προοπτική ενίσχυσης των οικονομιών μας αμφότερα μέσω της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στα νερά μας θα είναι το μεγάλο “καρότο” για τους λαούς μας τα επόμενα χρόνια.
Εντός της δεκαετίας τόσο εμείς όσο και οι Κύπριοι πρέπει να αποφασίσουμε αν θα γίνουμε τα επόμενα εθνοκράτη που θα κάνουν ευθανασία στον πολιτικό πολιτισμό που τους απέμεινε (αντικαθιστώντας τον με «τύπου» νεοαποικιακές κυβερνήσεις που μοναδικό τους στόχο θα έχουν τον έλεγχο των κοιτασμάτων και όχι την ευημερία των λαών τους) με αντάλλαγμα την αύξηση λίγων μονάδων στο ΑΕΠ τους. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το δεύτερο δεν έχει νόημα χωρίς το πρώτο. Σε κάθε περίπτωση μας έχουν μείνει 4 χρόνια μέχρι το σαουδαραβικό «μπαμ» προκειμένου να σκεφτούμε και να σχεδιάσουμε πώς μπορούμε και εμείς να επιβιώσουμε σε αυτό το εξαιρετικής δυσκολίας και πολυπλοκότητας «σκάκι» που παίζεται στην περιοχή μας.
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Γιατί η Τουρκία επαναπροσεγγίζει τη Ρωσία; Η εξήγηση έχει δύο απαντήσεις, μια σύντομη και μια εκτενή. Η σύντομη είναι πως στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Η ηθική, η αδελφότητα, η αλληλοκατανόηση και η καλοκάγαθη συνεργασία είναι υποπροϊόντα του λεγόμενου Soft Power των ισχυρών κρατών του πλανήτη τα οποία είναι τελείως περιστασιακά και εξαρτώνται πλήρως από τα πανίσχυρα ρεύματα της ισορροπίας ισχύος που υποβόσκουν. ....
Η Ρωσία και η Τουρκία προσεγγίζουν η μία την άλλη ταχύτατα ώστε να επιβιώσουν σε ένα διεθνές σύστημα που αργά αλλά σταθερά αποσταθεροποιείται.
Ας δούμε τα σύγχρονα ιστορικά δεδομένα: Τα τελευταία χρόνια ο Πούτιν έχει μεθοδικά και υπομονετικά “καθυποτάξει” εμμέσως πλην σαφώς τις νευραλγικά σημαντικές χώρες από τις οποίες οι αγωγοί του φυσικού αερίου περνούν- Ουκρανία- Κριμαία (2014), Γεωργία (2009). Ο Πούτιν προετοιμάζεται γεωστρατηγικά για την ημέρα που οι Σαουδάραβες θα τιναχτούν στον αέρα και φυσικά προτού καταστραφούν, πάρουν μαζί τους και την αγορά πετρελαίου. Μέχρι σήμερα ο ισχυρός άντρας της Ρωσίας έχει επιτυχώς καταφέρει να “καθαρίσει” τα γεωστρατηγικά μονοπάτια των ενεργειακών αγωγών του μέλλοντος σε Δύση (Ουκρανία, Κριμαία) και Νότο (Γεωργία). Η Τουρκία είναι το επόμενο κράτος του οποίου ο Πούτιν επιθυμεί την «πολιτική κάθαρση» με στόχο όχι φυσικά τη διάσωση του Ερντογάν για τον οποίο δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια, αλλά για την μεταστροφή των γεωστρατηγικών της συμφερόντων της γείτονος προς τη Ρωσία. Το τελευταίο φαίνεται να το πέτυχε το τελευταίο δίμηνο.
Σε αυτή τη φάση η Νοτιοανατολική Μεσόγειος και ο ορυκτός της πλούτος είναι το τελευταίο βήμα του Πούτιν. Το πραξικόπημα του Ιουλίου στη γείτονα δε θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη δυνατή στιγμή. Πολλοί θα πουν πως πρόκειται για «στημένη δουλειά» από τον Ερντογάν με στόχο την εκκαθάριση των πολιτικών του αντιπάλων όμως θέλω να θυμίσω πως κανείς δεν πυροβολεί τον εαυτό του στη διεθνή σκακιέρα. Τα κράτη σπάνια αυτοκτονούν, πόσο μάλλον οι αναθεωρητικές δυνάμεις τύπου Τουρκίας που ονειρεύονται αυτοκρατορικά πεπρωμένα. Το πραξικόπημα αποδυνάμωσε και εξευτέλισε τον τουρκικό στρατό, έναν από τους ιδρυτικούς πυλώνες του κεμαλικού τουρκικού κράτους και της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας. Αυτό είναι ένα τεράστιο κόστος για την Τουρκία χωρίς εγγυημένο ή ξεκάθαρο όφελος.
Μου είναι συνεπώς δύσκολο να φανταστώ ένα οποιοδήποτε σενάριο στο οποίο ο Πούτιν και ο Ερντογάν συνεργάστηκαν για την εκτέλεση αυτού του πραξικοπήματος. Ως εκ τούτου το εκλαμβάνω ως αυτό που δείχνει να είναι, μια απόπειρα των τελευταίων κεμαλιστών να φέρουν την «πραγματική δημοκρατία» στη χώρα τους που βαδίζει προς τον συλλογικό ισλαμικό εξτρεμισμό και τον κίνδυνο εξάρτησής της από τη Ρωσία επ’ αόριστον (κάτι που τελικά πραγματοποιήθηκε). Με το πραξικόπημα αυτό ο Ερντογάν “αφήνεται” στην αγκαλιά του Πούτιν. Αν ο τελευταίος αν δε μπορέσει να «κατέβει» στη Μεσόγειο από τη χώρα μας που κυριολεκτικά αυτή τη στιγμή αποτελεί ένα εκτεθειμένο πολιτικοοικονομικό νεύρο της ΕΕ- που με τη σειρά της προσπαθεί απεγνωσμένα να προφυλαχθεί από τις απανωτές κρίσεις που τη μαστίζουν και άρα προστατεύει με κάθε διαθέσιμο μέσο την πολιτική πίστη της χώρας μας στη Δύση- θα «κατέβει» από την Τουρκία. Φαίνεται πως επί δεκαετίες περίμενε ένα τέτοιας τάξης παράθυρο ευκαιρίας όπως την κατάρριψη του αεροσκάφους της από τη γείτονα.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα για τους Ρώσους; Η Κυπρος φυσικά. Πρόσφατα Πούτιν και Ομπάμα αποφάσισαν να αφήσουν κατά μέρος τις διαφωνίες τους επί της περιοχής συμφωνόντας έτσι σε μια από κοινού εκστρατεία μικρής εμβέλειας για την τελική καταστροφή του Ισλαμικού Κράτους. Ο Ομπάμα θέλει αίμα γιατί βιάζεται να δείξει πυγμή στο εσωτερικό της χώρας του όπου ο Ντόναλντ Τραμπ ακόμα κυκλοφορεί και απειλεί να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές. Ο κίνδυνος του Τραμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ είναι τραγικά μεγαλύτερος για το αμερικανικό έθνος από την πιθανότητα οι ΗΠΑ να χάσουν μέρος του ελέγχου τους στη Μέση Ανατολή από τη Ρωσία. Ο Τραμπ έχει αποδειχθεί πλήρως αλλοπρόσαλλος και με εξαιρετικά επικίνδυνες απόψεις που θα τίναζαν κυριολεκτικά στον αέρα την υπερδύναμη και τον πλανήτη κατά συνέπεια. Έτσι ο Ομπάμα προχωρά σε μεταφορά βαρών προς τη Ρωσία συμμαχώντας μαζί της, μια κίνηση που κάνει συνειδητά προκειμένου να επιβιώσει από την πρωτοφανή εγχώρια κρίση της Δημοκρατίας που ο Τραμπ εκπροσωπεί.
Ο Πούτιν από την άλλη θέλει να είναι ο νέος κυρίαρχος παίκτης στη Μ.Α και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο για να σώσει τη χώρα του από την επερχόμενη οικονομική της καταστροφή. Για να το κάνει αυτό χρειάζεται και άλλες πηγές υδογονανθράκων ώστε να είναι ο στρατηγικός παροχέας της ενεργειακά «διψασμένης» Ε.Ε μακροπρόθεσμα. Πού βρίσκεται η Κύπρος σε αυτό το σενάριο; Φυσικά στην “λύση” του Κυπριακού η οποία πλέον πιέζεται από όλες τις πλευρές τόσο έκδηλα που καταντά σκανδαλώδες. Πλέον όλοι έχουν λόγους για να θέλουν μια Κύπρο υπό τον άτυπο έλεγχο πιο βολικού εταίρου, της Τουρκίας. Όλοι θέλουν το δρόμο προς τον ορυκτό πλούτο της Ν.Α Μεσογείου ελεύθερο από κάθε μιλιταριστική πίεση ή κίνδυνο.
Η τύχη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και του ορυκτού της πλούτου είναι στα χέρια των Ελλήνων της Κύπρου και της επιλογής τους ή μη να διατηρήσουν ακέραια την Κυπριακή Δημοκρατία. Το ζήτημα είναι όμως ότι ζητείται τόσο από την Κύπρο όσο και από την Ελλάδα να θυσιάσουν τις Δημοκρατίες τους στο βωμό ενός ποσοστού εκμετάλλευσης επί των ίδιών μας κοιτασμάτων. Η προοπτική ενίσχυσης των οικονομιών μας αμφότερα μέσω της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στα νερά μας θα είναι το μεγάλο “καρότο” για τους λαούς μας τα επόμενα χρόνια.
Εντός της δεκαετίας τόσο εμείς όσο και οι Κύπριοι πρέπει να αποφασίσουμε αν θα γίνουμε τα επόμενα εθνοκράτη που θα κάνουν ευθανασία στον πολιτικό πολιτισμό που τους απέμεινε (αντικαθιστώντας τον με «τύπου» νεοαποικιακές κυβερνήσεις που μοναδικό τους στόχο θα έχουν τον έλεγχο των κοιτασμάτων και όχι την ευημερία των λαών τους) με αντάλλαγμα την αύξηση λίγων μονάδων στο ΑΕΠ τους. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το δεύτερο δεν έχει νόημα χωρίς το πρώτο. Σε κάθε περίπτωση μας έχουν μείνει 4 χρόνια μέχρι το σαουδαραβικό «μπαμ» προκειμένου να σκεφτούμε και να σχεδιάσουμε πώς μπορούμε και εμείς να επιβιώσουμε σε αυτό το εξαιρετικής δυσκολίας και πολυπλοκότητας «σκάκι» που παίζεται στην περιοχή μας.
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments