Όπως είναι ιστορικά γνωστό η αρχαία Ρώμη αρχικά αποτελούσε μία «χαλαρή» θρησκευτική, οικονομική και πολιτική ένωση των κοινοτήτων που κατοικούσαν στους λόφους της Ρώμης, και οι οποίοι άλλοτε συμμαχούσαν και άλλοτε βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους....
Αντίστοιχα στην νεότερη εποχή υπήρχε η Λατινική Ένωση (δείτε και https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/06/blog-post_72.html) η οποία αρχικά αποτελούσε μία «χαλαρή» οικονομική και πολιτική ένωση αρκετών χωρών που κατοικούσαν στην ευρωπαϊκή ήπειρο, και οι οποίοι άλλοτε συμμαχούσαν και άλλοτε βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους.
Η οριστική ένωση της Ρώμης στην αρχαιότητα (ο αρχαίος συνοικισμός) πραγματοποιήθηκε με την «βοήθεια» μίας ξένης δύναμης (των Ετρούσκων), η οποία κατέλαβε τις κοινότητες που κατοικούσαν στην περιοχή της Ρώμης, αναγκάζοντας τες να συνοικιστούν υπό την ηγεσία της.
Επιπρόσθετα όμως οι Ετρούσκοι μετέδωσαν μέρος του πολιτισμού τους στους Ρωμαίους, αλλά και τις πολιτικές τους δομές, όμως η ηγεμονία αυτή δεν κράτησε πολύ και σύντομα οι Ρωμαίοι κατάφεραν να ανεξαρτητοποιηθούν από τους Ετρούσκους.
Και στην νεότερη εποχή, η οριστική ένωση της Ευρώπης στην αρχαιότητα (αρχικά ΕΟΚ, μετέπειτα η Ευρωπαϊκή Ένωση) πραγματοποιήθηκε με την «βοήθεια» μίας ξένης δύναμης (των Αμερικάνων), η οποία κατέλαβε τις χώρες που κατοικούσαν στην περιοχή της Ευρώπης (με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), αναγκάζοντας τες να ενωθούν υπό την ηγεσία της (λόγω του Ψυχρού Πολέμου).
Επιπρόσθετα όμως οι Αμερικάνοι μετέδωσαν μέρος του πολιτισμού τους στους Ευρωπαίους, αλλά και τις πολιτικές τους δομές, όμως η ηγεμονία αυτή δεν κράτησε πολύ και σύντομα οι Ευρωπαίοι άρχισαν να προσπάθειες ανεξαρτητοποίησης από τους Αμερικάνους (ιδίως επί καγκελαρίας της Μέρκελ).
Με την απελευθέρωση της Ρώμης από τους Ετρούσκους, πραγματοποιήθηκε και η δημιουργία των ανώτατων κυβερνητικών θεσμών της Ρώμης (των υπάτων με διάρκεια ηγεσίας το ένα έτος), οι οποίοι εκπροσωπούσαν αρχικά μόνο τα συμφέροντα των ανώτατων τάξεων, και ο λαός της Ρώμης μόνο μετά από αιματηρούς αγώνες, αλλά και την πρώτη καταγεγραμμένη απεργία στην αρχαιότητα, άρχισε σιγά, σιγά, να κερδίζει και αυτός δικαιώματα.
Την ίδια περίοδο άρχισε και η επέκταση της Ρώμης, η οποία άλλοτε σύναπτε συνθήκες πολιτικής και στρατιωτικής συμμαχίας με άλλες γειτονικές πόλεις, δημιουργώντας την «ομοσπονδία λατινικών πόλεων» της κεντρικής Ιταλίας και άλλοτε κατάφερνε με πολεμικές συγκρούσεις να επεκταθεί σε άλλες πόλεις.
Αντιστοίχως με την ίδρυση της ΕΟΚ από τους Αμερικάνους, πραγματοποιήθηκε και η δημιουργία των ανώτατων κυβερνητικών θεσμών της (των προέδρων του κοινοβουλίου της ΕΟΚ με διάρκεια ηγεσίας ένα εξάμηνο ανά χώρα), οι οποίοι εκπροσωπούσαν αρχικά μόνο τα συμφέροντα των ανώτατων τάξεων, και ο λαός της Ευρώπης μόνο μετά από πολλούς αγώνες, αλλά και απεργίες, άρχισε σιγά, σιγά, να κερδίζει και αυτός δικαιώματα.
Την ίδια περίοδο άρχισε και η επέκταση της ΕΟΚ, η οποία άλλοτε σύναπτε συνθήκες πολιτικής συμμαχίας με άλλες γειτονικές και μη χώρες, δημιουργώντας στην συνέχεια την «Ευρωπαϊκή Ένωση-ΕΕ» της και άλλοτε κατάφερνε με την οικονομία να επεκταθεί σε άλλες χώρες
(δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι με την ίδρυση της ΕΟΚ το 1957 με την συνθήκη της Ρώμης, το πρώτο πράγμα που αναφώνησαν οι ιδρυτές ήταν «νιώθαμε σαν τους αρχαίους Ρωμαίους ύπατους αυτή την μέρα»).Η αρχαία Ρώμη έφτασε παρά τα όποια προβλήματα και την μετάβαση της από το δημοκρατικό στο αυτοκρατορικό καθεστώς σε μεγάλη ακμή και εδαφική επέκταση, η οποία την βοήθησε σημαντικά να πλουτίσει και να γίνει μία πολύ ισχυρή πολιτική και στρατιωτική δύναμη, τόσο σε περιφερειακό, όσο και διεθνές επίπεδο.
Όπως ακριβώς συνέβη και με την ΕΕ, η οποία παρά τα όποια προβλήματα και την μετάβαση της από το «χαλαρό» καθεστώς των προέδρων του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου της ΕΟΚ, στο πιο «μοναρχικό» των προέδρων της ΕΕ, κατάφερε να φτάσει σε μεγάλη ακμή και εδαφική επέκταση για ένα διάστημα, η οποία την βοήθησε σημαντικά να πλουτίσει και να γίνει μία πολύ ισχυρή πολιτική και οικονομική δύναμη, τόσο σε περιφερειακό, όσο και διεθνές επίπεδο.
Όμως η ακμή της Αρχαίας Ρώμης δεν κράτησε για πολύ. Η έντονη πολιτική και οικονομική καταπίεση του λαού από τους αυτοκράτορες, οδήγησε σε έντονες εσωτερικές συγκρούσεις, αφού από ένα σημείο και έπειτα οι ηγέτες της αυτοκρατορίας εκπροσωπούσαν μόνο τα συμφέροντα των πλούσιων τάξεων.
Επιπλέον οι αυτοκράτορες έγιναν μαλθακοί, αδύναμοι με έντονες διαστροφικές και παρακμιακές τάσεις και πολύ συχνά γινόταν μαριονέτες στα χέρια ικανών μαριενοτιστών που τις κινούσαν κατά τα γούστα τους.
Αν σε όλα αυτά προστεθούν και οι βαρβαρικές εισβολές, οι εξωτερικοί πόλεμοι, η έντονη οικονομική κρίση, μαζί με την αναγέννηση των ντόπιων γλωσσών, πολιτισμών και εθνικισμών των κατεκτημένων λαών (π.χ. Νέο-Ίβηρες, Νέο-Γαλάτες, Νέο-Βρετανοί κλπ), οι οποίοι πρέσβευαν τον αποχωρισμό των περιοχών τους από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με πρώτους και καλύτερους τους Βρετανούς (δείτε και το υπό έκδοση άρθρο μου με τίτλο «Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΟ 406 ΜΧ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΕ»), τότε γίνεται φανερό το επίπεδο της κρίσης της αυτοκρατορίας.
Ούτε και η ακμή της ΕΕ δεν κράτησε για πολύ. Η έντονη πολιτική και οικονομική καταπίεση του λαού από τους ευρωπαίους ηγέτες, οδήγησε σε έντονες εσωτερικές συγκρούσεις, αφού από ένα σημείο και έπειτα οι ηγέτες της ΕΕ εκπροσωπούσαν μόνο τα συμφέροντα των πλούσιων τάξεων και των πιο ισχυρών χωρών (κυρίως της Γερμανίας).
Επιπλέον οι ηγέτες της έγιναν μαλθακοί, αδύναμοι με έντονες διαστροφικές και παρακμιακές τάσεις (π.χ. ο γνωστός μεθύστακας Γιούνκερ που βλέπει και εξωγήινους όταν μεθάει) και πολύ συχνά γινόταν μαριονέτες στα χέρια ικανών μαριενοτιστών που τις κινούσαν κατά τα γούστα τους (όπως της Μέρκελ και του Σόιμπλε).
Αν σε όλα αυτά προστεθούν και η λαθρομεταναστευτική εισβολή στην ΕΕ, οι πρόσφυγες, οι εξωτερικοί πόλεμοι, η έντονη οικονομική κρίση, μαζί με την αναγέννηση των ντόπιων και εθνικισμών στις χώρες μέλη (όπως σε Γερμανία, Ιταλία, Αυστρία, Γαλλία, Βρετανία, Ολλανδία κλπ), οι οποίοι πρεσβεύουν τον αποχωρισμό των χωρών τους από την ΕΕ, με πρώτους και καλύτερους τους Βρετανούς (δείτε και το άρθρο μου με τίτλο «TO BREXIT KAI TO GAME OF THRONES ΤΗΣ SEASON 6»), τότε γίνεται φανερό το επίπεδο της κρίσης της ένωσης.
Και όπως τα έτη 400 μ.Χ. και 406 μ.Χ. ήταν η αρχή του τέλους της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με την αποχώρηση της Βρετανίας να αποτελεί την πρώτη επαρχία-παράδειγμα και προς άλλες για αποχώρηση από την Ρώμη μετά από μερικά χρόνια (δείτε και το υπό έκδοση άρθρο μου με τίτλο «400 Μ.Χ. – 2016 Μ.Χ. ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΤΕ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ UPDATE» και το https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/12/376-480-1914-2017.html), μέχρι την οριστική πτώση της το 476 μ.Χ., έτσι φαίνεται ότι και στην νεότερη εποχή, τα έτη 2016 (με την αποχώρηση μετά από δημοψήφισμα της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ) και 2017 πιθανώς θα αποτελέσουν και για την ΕΕ, τα χρόνια της αρχής του τέλους της.
Θα είναι άραγε αντίστοιχη με την εξέλιξη της Ρώμης, η εξέλιξη της ΕΕ τα επόμενα χρόνια; Άγνωστο, αλλά καλό θα ήταν να έχουμε το παρελθόν ως πρότυπο για την αντιμετώπιση καταστάσεων, όχι τόσο για το ότι αυτό επαναλαμβάνεται (μιας και παράλληλες ιστορικές καταστάσεις όσες ομοιότητες και αν έχουν ποτέ δεν είναι οι ιδίες), αλλά για να κατανοήσει κανείς, ότι παρεμφερείς συμπεριφορές από ανθρώπους, μπορούν να οδηγήσουν σε παρεμφερείς καταστάσεις και αποτελέσματα.
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments