Οι δηλώσεις αυτές, όπως και οι τιμωρητικές αποφάσεις του Eurogroup, σαν αυτή της 5ης Δεκεμβρίου 2016, με την οποία συμφωνήθηκε η διατήρηση από τη χώρα μας πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ σε μόνιμη βάση (πράγμα που δεν έχει προηγούμενο στα οικονομικά χρονικά) εντάσσονται σε ένα πλαίσιο επιθέσεων που έχει υιοθετήσει ο Γερμανός Υπ.Οικ. εναντίον της χώρας μας.
Αυτές οι επιθέσεις, είτε πρόκειται για δηλώσεις σε ΜΜΕ είτε για αυστηρά πλαίσια που υιοθετούνται εναντίον της χώρας μας πέρα από κάθε οικονομική λογική και χωρίς καμία ελπίδα να εφαρμοστούν στην πράξη απευθύνονται αποκλειστικά στο κομματικό – λαϊκό ακροατήριό του στο εσωτερικό της χώρας του και αντίστοιχες δηλώσεις έχουν κάνει και Έλληνες πολιτικοί στο παρελθόν. Κανένας δεν ξεχνάει πρωθυπουργούς να σκίζουν τα μνημόνια σελίδα – σελίδα ή να παίζουν το ζουρνά και οι αγορές να χορεύουν.
Η μόνη διαφορά με τον Δρ Σόιμπλε είναι ότι αυτός έχει τη δυνατότητα πέρα από δηλώσεις να υιοθετεί και πολιτικές στο Eurogroup.
Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί τι είναι αυτό που ωθεί τη Γερμανία να υιοθετεί μια μικρόψυχη – κοντόφθαλμη πολιτική κατά τη διαχείριση της κρίσης του Ευρώ, η οποία οδηγεί σιγά σιγά την Ευρωπαϊκή Ένωση στη διάλυση.
Η Μεγάλη Βρετανία φεύγει, η Ιταλία ψήφισε όχι, στην Αυστρία για λίγο δεν επικράτησε ο ακροδεξιός υποψήφιος, ενώ η Μαρί Λεπέν καραδοκεί στη Γαλλία. Η δυσαρέσκεια και το αντι – ΕΕ αίσθημα ανεβαίνει παντού και η Γερμανία επιμένει με το ίδιο μείγμα πολιτικών του μεσοπολέμου που οδήγησαν στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Δεν υποστηρίζουμε βέβαια ότι πάμε για πόλεμο (αν και ποτέ δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτε), αλλά αν μία μεγάλη χώρα του πυρήνα της ΕΕ εκλέξει μια ακροδεξιά κυβέρνηση, η οποία εν μέσω λαϊκής αγανάκτησης επιλέξει να βγει από το Ευρώ, μεγάλο μέρος του οικοδομήματος των τελευταίων 60 χρόνων μπορεί να καταρρεύσει.
Η σωστή συνταγή είναι γνωστή και εφαρμόστηκε στη Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Αμερικάνους, γιατί η Γερμανία δε μαθαίνει από το παρελθόν και δε δείχνει στις δοκιμαζόμενες οικονομίες της Ευρωζώνης την ίδια μεγαλοθυμία που είχε δειχθεί σε αυτήν το 1953;
Η Απάντηση είναι απλή: Το γερμανικό πολιτικό σύστημα δεν αντέχει.
Η είσοδος στο κοινό νόμισμα δεν είχε τα προσδοκόμενα αποτελέσματα για τη Γερμανία. Η Agenda 2010 του Gerhard Schröder, μπορεί να μείωσε την ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ, δημιούργησε όμως στρατιές υποαπασχολούμενων και κακοπληρωμένων εργαζομένων, ενώ καθήλωσε τους μισθούς για πάνω από μια δεκαετία.
Αποτέλεσμα είναι μια αναιμική ανάπτυξη, η οποία ακόμα και πριν από την κρίση υπολειπόταν τους ρυθμούς ανάπτυξης που απολάμβανε η Γερμανία πριν την είσοδό της στο Ευρώ.
Παραπάνω βλέπουμε την πορεία του Γερμανικού ΑΕΠ από το 1980 σε σταθερές τιμές σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ.
Η τάση που χαράξαμε με την κόκκινη γραμμή υπολογίστηκε με ένα συντηρητικό γραμμικό μοντέλο με βάση τα στοιχεία των ετών 1980 – 1998, μιας και οι συναλλαγματικές ισοτιμίες των αρχικών 11 χωρών που συμμετείχαν στην Ευρωζώνη κλείδωσαν στις 01.01.1999.
Μπορεί η πτώση που αντιμετώπισε η Γερμανική οικονομία να ήταν σχετικά μικρή, η τάση όμως είναι φανερή.
Η Γερμανική οικονομία παρουσιάζει πολύ χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από την εισαγωγή του Ευρώ, από ότι θα προσδοκούσε κανείς σύμφωνα με τις επιδόσεις τις κατά τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Ακόμα και την περίοδο που αποτελούσε τον μεγάλο ασθενή της Ευρώπης (τέλος της δεκαετίας του 90’) το ΑΕΠ της βρισκόταν λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τη γραμμή της τάσης.
Από την εισαγωγή όμως του Ευρώ και την υιοθέτηση της Agenda 2010, μεταρρυθμίσεις οι οποίες υποτίθεται ότι θα έδιναν ώθηση στη Γερμανική οικονομία, τα αποτελέσματα, τουλάχιστον όσο αφορούν το ΑΕΠ δεν είναι ικανοποιητικά. Το μόνο φωτεινό σημείο είναι η μείωση της ανεργίας, και εκεί όμως τα ποιοτικά στοιχεία δεν είναι πολύ ικανοποιητικά.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι Γερμανοί πολιτικοί εστιάζουν στην Εργατικότητα των συμπατριωτών τους (μόλις 4,5% ανεργία) και το τεράστιο πλεόνασμα στο εμπορικό της ισοζύγιο (μεγαλύτερο από της Κίνας ακόμα και σε απόλυτους αριθμούς), ενώ αποφεύγουν κάθε άλλη κουβέντα για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας τους, οι οποίοι ήταν αναιμικοί ακόμα και πριν από την κρίση.
Το ολοένα και αυξανόμενο εμπορικό πλεόνασμα, συνδυασμένο με τη σχεδόν μηδενική ανάπτυξη (από 0,5% έως 1,5% μετά το 2011) σημαίνουν ολοένα και μεγαλύτερο σφίξιμο στο εσωτερικό της χώρας. Το μόνο που έχει μείνει να παρηγορεί τους Γερμανούς είναι ότι αλλού τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα … Οι πολιτικοί τους δεν έχουν πολλές εναλλακτικές πέρα από το να κουνάνε το δάχτυλο στους πιο αδύναμους από τους Ευρωπαίους. Η δε επιλογή να δείξουν μεγαλοθυμία σε τρίτους, όταν έχουν επιβάλει στασιμότητα στο εσωτερικό θα ήταν τουλάχιστον αυτοκτονική για τους Γερμανούς πολιτικούς.
Η Γερμανία είναι λοιπόν εγκλωβισμένη στις σημερινές πολιτικές επιλογές της, αν θέλει να διατηρήσει το σημερινό της μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Η Ελλάδα γιατί επιμένει στο ζουρλομανδύα του Ευρώ;
Αφού όμως είδαμε την πορεία της Γερμανικής οικονομίας μετά την υιοθέτηση του Ευρώ, ας ρίξουμε και μια ματιά στην Ελληνική.
Βλέπουμε λοιπόν ότι από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος και μέχρι το 2009, η ελληνική οικονομία υπερ απέδιδε σε σχέση με την τάση που είχε διαμορφώσει μέχρι το 1998. Ακόμα και η Άνγκελα Μέρκελ είχε συγχαρεί το 2007 τον τότε πρωθυπουργό της χώρας για τους ρυθμούς ανάπτυξης που πετύχαινε η Ελλάδα εκείνα τα χρόνια.
Αυτή η ανάπτυξη ήταν δυστυχώς αποτέλεσμα της ανακύκλωσης του γλυκού νερού, όπως την αποκαλεί ο Γιάννης Βαρουφάκης, των γερμανικών πλεονασμάτων μέσω του τραπεζικού συστήματος.
Η Ελλάδα βέβαια δεν υπήρξε η μοναδική χώρα – αποδέκτης αυτής της ανακύκλωσης πλεονασμάτων. Ανάλογες φούσκες εμφανίστηκαν σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Στην Ελλάδα έγινε μέσω του δημοσίου χρέους, ενώ στην Ισπανία και την Ιρλανδία μέσω του κατασκευαστικού τομέα.
Στην Ισπανία χαρακτηριστικά υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκαν κατά την περίοδο 2000 – 2009 περισσότερες κατοικίες από ότι στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιρλανδία μαζί.
Αυτή η ανακύκλωση σταμάτησε απότομα μόλις ενέσκηψε η κρίση του ευρώ και για την Ελληνική οικονομία τα αποτελέσματα είναι, όπως φαίνεται καταστροφικά. Απέχουμε από την τάση του ΑΕΠ (όχι μόνο από τα φουσκωμένα επίπεδα του 2009, αλλά και από την τάση που είχαμε διαμορφώσει επί δραχμής) αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια. Η δε αύξηση του ΑΕΠ που φαίνεται μετά το 2016, δεν αποτελεί παρά πρόβλεψη του ταμείου για τη χώρα μας και όλοι ξέρουμε πόσο ακριβείς αποδείχθηκαν αυτές οι προβλέψεις στο παρελθόν …
Το παραπάνω διάγραμμα αποτελεί και την καλύτερη εξήγηση του λόγου που ακόμα και σήμερα, στον 8ο χρόνο της ύφεσης και χωρίς προοπτική ανάκαμψης στον ορίζοντα οι Έλληνες επιμένουν να προτιμούν την παραμονή στο Ευρώ.
Η δεκαετία 1999-2009 υπήρξε «χρυσή» για τη χώρα, με την ανάπτυξη να υπερβαίνει κατά πολύ την πορεία που χαράσσαμε επί δραχμής. Παρά το γεγονός ότι δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήσουμε ούτε καν τη δυναμική που είχαμε με τη δραχμή, ο Έλληνας εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα μπορέσει να ξαναπάρει κάποια στιγμή … διακοποδάνειο.
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί τι είναι αυτό που ωθεί τη Γερμανία να υιοθετεί μια μικρόψυχη – κοντόφθαλμη πολιτική κατά τη διαχείριση της κρίσης του Ευρώ, η οποία οδηγεί σιγά σιγά την Ευρωπαϊκή Ένωση στη διάλυση.
Η Μεγάλη Βρετανία φεύγει, η Ιταλία ψήφισε όχι, στην Αυστρία για λίγο δεν επικράτησε ο ακροδεξιός υποψήφιος, ενώ η Μαρί Λεπέν καραδοκεί στη Γαλλία. Η δυσαρέσκεια και το αντι – ΕΕ αίσθημα ανεβαίνει παντού και η Γερμανία επιμένει με το ίδιο μείγμα πολιτικών του μεσοπολέμου που οδήγησαν στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Δεν υποστηρίζουμε βέβαια ότι πάμε για πόλεμο (αν και ποτέ δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτε), αλλά αν μία μεγάλη χώρα του πυρήνα της ΕΕ εκλέξει μια ακροδεξιά κυβέρνηση, η οποία εν μέσω λαϊκής αγανάκτησης επιλέξει να βγει από το Ευρώ, μεγάλο μέρος του οικοδομήματος των τελευταίων 60 χρόνων μπορεί να καταρρεύσει.
Η σωστή συνταγή είναι γνωστή και εφαρμόστηκε στη Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Αμερικάνους, γιατί η Γερμανία δε μαθαίνει από το παρελθόν και δε δείχνει στις δοκιμαζόμενες οικονομίες της Ευρωζώνης την ίδια μεγαλοθυμία που είχε δειχθεί σε αυτήν το 1953;
Η Απάντηση είναι απλή: Το γερμανικό πολιτικό σύστημα δεν αντέχει.
Η είσοδος στο κοινό νόμισμα δεν είχε τα προσδοκόμενα αποτελέσματα για τη Γερμανία. Η Agenda 2010 του Gerhard Schröder, μπορεί να μείωσε την ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ, δημιούργησε όμως στρατιές υποαπασχολούμενων και κακοπληρωμένων εργαζομένων, ενώ καθήλωσε τους μισθούς για πάνω από μια δεκαετία.
Αποτέλεσμα είναι μια αναιμική ανάπτυξη, η οποία ακόμα και πριν από την κρίση υπολειπόταν τους ρυθμούς ανάπτυξης που απολάμβανε η Γερμανία πριν την είσοδό της στο Ευρώ.
Παραπάνω βλέπουμε την πορεία του Γερμανικού ΑΕΠ από το 1980 σε σταθερές τιμές σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ.
Η τάση που χαράξαμε με την κόκκινη γραμμή υπολογίστηκε με ένα συντηρητικό γραμμικό μοντέλο με βάση τα στοιχεία των ετών 1980 – 1998, μιας και οι συναλλαγματικές ισοτιμίες των αρχικών 11 χωρών που συμμετείχαν στην Ευρωζώνη κλείδωσαν στις 01.01.1999.
Μπορεί η πτώση που αντιμετώπισε η Γερμανική οικονομία να ήταν σχετικά μικρή, η τάση όμως είναι φανερή.
Η Γερμανική οικονομία παρουσιάζει πολύ χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από την εισαγωγή του Ευρώ, από ότι θα προσδοκούσε κανείς σύμφωνα με τις επιδόσεις τις κατά τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Ακόμα και την περίοδο που αποτελούσε τον μεγάλο ασθενή της Ευρώπης (τέλος της δεκαετίας του 90’) το ΑΕΠ της βρισκόταν λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τη γραμμή της τάσης.
Από την εισαγωγή όμως του Ευρώ και την υιοθέτηση της Agenda 2010, μεταρρυθμίσεις οι οποίες υποτίθεται ότι θα έδιναν ώθηση στη Γερμανική οικονομία, τα αποτελέσματα, τουλάχιστον όσο αφορούν το ΑΕΠ δεν είναι ικανοποιητικά. Το μόνο φωτεινό σημείο είναι η μείωση της ανεργίας, και εκεί όμως τα ποιοτικά στοιχεία δεν είναι πολύ ικανοποιητικά.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι Γερμανοί πολιτικοί εστιάζουν στην Εργατικότητα των συμπατριωτών τους (μόλις 4,5% ανεργία) και το τεράστιο πλεόνασμα στο εμπορικό της ισοζύγιο (μεγαλύτερο από της Κίνας ακόμα και σε απόλυτους αριθμούς), ενώ αποφεύγουν κάθε άλλη κουβέντα για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας τους, οι οποίοι ήταν αναιμικοί ακόμα και πριν από την κρίση.
Το ολοένα και αυξανόμενο εμπορικό πλεόνασμα, συνδυασμένο με τη σχεδόν μηδενική ανάπτυξη (από 0,5% έως 1,5% μετά το 2011) σημαίνουν ολοένα και μεγαλύτερο σφίξιμο στο εσωτερικό της χώρας. Το μόνο που έχει μείνει να παρηγορεί τους Γερμανούς είναι ότι αλλού τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα … Οι πολιτικοί τους δεν έχουν πολλές εναλλακτικές πέρα από το να κουνάνε το δάχτυλο στους πιο αδύναμους από τους Ευρωπαίους. Η δε επιλογή να δείξουν μεγαλοθυμία σε τρίτους, όταν έχουν επιβάλει στασιμότητα στο εσωτερικό θα ήταν τουλάχιστον αυτοκτονική για τους Γερμανούς πολιτικούς.
Η Γερμανία είναι λοιπόν εγκλωβισμένη στις σημερινές πολιτικές επιλογές της, αν θέλει να διατηρήσει το σημερινό της μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Η Ελλάδα γιατί επιμένει στο ζουρλομανδύα του Ευρώ;
Αφού όμως είδαμε την πορεία της Γερμανικής οικονομίας μετά την υιοθέτηση του Ευρώ, ας ρίξουμε και μια ματιά στην Ελληνική.
Βλέπουμε λοιπόν ότι από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος και μέχρι το 2009, η ελληνική οικονομία υπερ απέδιδε σε σχέση με την τάση που είχε διαμορφώσει μέχρι το 1998. Ακόμα και η Άνγκελα Μέρκελ είχε συγχαρεί το 2007 τον τότε πρωθυπουργό της χώρας για τους ρυθμούς ανάπτυξης που πετύχαινε η Ελλάδα εκείνα τα χρόνια.
Αυτή η ανάπτυξη ήταν δυστυχώς αποτέλεσμα της ανακύκλωσης του γλυκού νερού, όπως την αποκαλεί ο Γιάννης Βαρουφάκης, των γερμανικών πλεονασμάτων μέσω του τραπεζικού συστήματος.
Η Ελλάδα βέβαια δεν υπήρξε η μοναδική χώρα – αποδέκτης αυτής της ανακύκλωσης πλεονασμάτων. Ανάλογες φούσκες εμφανίστηκαν σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Στην Ελλάδα έγινε μέσω του δημοσίου χρέους, ενώ στην Ισπανία και την Ιρλανδία μέσω του κατασκευαστικού τομέα.
Στην Ισπανία χαρακτηριστικά υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκαν κατά την περίοδο 2000 – 2009 περισσότερες κατοικίες από ότι στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιρλανδία μαζί.
Αυτή η ανακύκλωση σταμάτησε απότομα μόλις ενέσκηψε η κρίση του ευρώ και για την Ελληνική οικονομία τα αποτελέσματα είναι, όπως φαίνεται καταστροφικά. Απέχουμε από την τάση του ΑΕΠ (όχι μόνο από τα φουσκωμένα επίπεδα του 2009, αλλά και από την τάση που είχαμε διαμορφώσει επί δραχμής) αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια. Η δε αύξηση του ΑΕΠ που φαίνεται μετά το 2016, δεν αποτελεί παρά πρόβλεψη του ταμείου για τη χώρα μας και όλοι ξέρουμε πόσο ακριβείς αποδείχθηκαν αυτές οι προβλέψεις στο παρελθόν …
Το παραπάνω διάγραμμα αποτελεί και την καλύτερη εξήγηση του λόγου που ακόμα και σήμερα, στον 8ο χρόνο της ύφεσης και χωρίς προοπτική ανάκαμψης στον ορίζοντα οι Έλληνες επιμένουν να προτιμούν την παραμονή στο Ευρώ.
Η δεκαετία 1999-2009 υπήρξε «χρυσή» για τη χώρα, με την ανάπτυξη να υπερβαίνει κατά πολύ την πορεία που χαράσσαμε επί δραχμής. Παρά το γεγονός ότι δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήσουμε ούτε καν τη δυναμική που είχαμε με τη δραχμή, ο Έλληνας εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα μπορέσει να ξαναπάρει κάποια στιγμή … διακοποδάνειο.
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments