Όπως αναφέρει το Strategic Culture Foundation στο ύψος της αμερικανικής μονοπολικής στιγμής, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Bill Clinton κυριάρχησε μια χώρα σε πλήρη οικονομική ανάκαμψη και οι στρατηγικοί στο Πεντάγωνο σχεδίαζαν σχέδια για να διαμορφώσουν τον κόσμο με τη δική τους εικόνα και ομοιότητα.
Ο μη δηλωμένος στόχος ήταν η αλλαγή καθεστώτος σε όλες τις χώρες με μη εγκεκριμένα πολιτικά συστήματα, τα οποία θα επέτρεπαν τη διάδοση της «δημοκρατίας» που δημιουργήθηκε από εμάς στις τέσσερις γωνιές της γης.
Σαφώς οι χώρες της Ευρασίας όπως η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και το Ιράν ήταν στην κορυφή της λίστας, όπως και οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.
Ο βομβαρδισμός και η καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας ήταν το τελευταίο βήμα στην επίθεση στη Ρωσική Ομοσπονδία μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Ο πρόεδρος Yeltsin αντιπροσώπευε τα μέσα με τα οποία η Δύση αποφάσισε να απορροφήσει όλο τον πλούτο της Ρωσίας, να ιδιωτικοποιήσει εταιρείες και να λεηλατήσει στρατηγικούς πόρους.
Η Κίνα, από την άλλη πλευρά, είδε μια αναγέννηση ως αποτέλεσμα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μεταποιητικών εταιρειών να μετεγκατασταθούν στη χώρα για να επωφεληθούν από τη φθηνή εργασία που πρόσφερε.
Η Ινδία, ιστορικά κοντά στην ΕΣΣΔ, και το Ιράν, ιστορικά αντίθετη στην Ουάσινγκτον, αγωνιζόταν να βρει μια νέα ισορροπία σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την Ουάσινγκτον.
Η Τεχεράνη ήταν σαφώς σε μια ανοιχτή σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω της Ισλαμικής επανάστασης του 1979 που απελευθέρωσε τη χώρα από τη δυτική υποταγή κάτω από τον Shah Mohammad Reza Pahlavi.
Η Ινδία κατανόησε τη νέα πραγματικότητα, θέτοντας τα θεμέλια για μια στενή συνεργασία με την Ουάσινγκτον.
Προηγουμένως, η χρήση του τζιχάντ στο Αφγανιστάν, μέσω του συντονισμού μεταξύ Πακιστάν, Σαουδικής Αραβίας και Ηνωμένων Πολιτειών, είχε υπονομεύσει σοβαρά τις σχέσεις μεταξύ Ινδίας και Ηνωμένων Πολιτειών, υπενθυμίζοντας ότι το Νέο Δελχί ήταν σημαντικός σύμμαχος της Μόσχας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την έναρξη της μονοπολικής εποχής, η Ινδία, η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν ξεκίνησαν τις διαδρομές της ιστορικής αναγέννησης, ξεκινώντας από πολύ διαφορετικές θέσεις και ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές.
Η Ινδία κατανόησε ότι η Ουάσιγκτον διέθετε τεράστια οικονομική και στρατιωτική εξουσία.
Παρά τις πρώτες «αγκαλιές» μεταξύ του Clinton και του ινδού πρωθυπουργού Atal Bihari Vajpayee, οι σχέσεις μεταξύ Νέου Δελχί και Ουάσινγκτον έφτασαν σε απροσδόκητα ύψη κατά την διακυβέρνηση του Bush.
Μια σειρά παραγόντων συνέβαλε στη «συγκόλληση» του δεσμού ΗΠΑ - Ινδίας.
Υπήρξε, πρώτον, η πραγματικότητα της μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης της Ινδίας.
Δεύτερον, η Ινδία προσέφερε την ευκαιρία να αντισταθμίσει και να περιέχει την Κίνα, ένα κλασικό γεωπολιτικό σενάριο.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ευαίσθητης μονοπολικής περιόδου, υπήρξαν δύο εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα για τη Ρωσία και την Κίνα που αποτελούσαν την αρχή του τέλους για τα σχέδια της Ουάσινγκτον να κυριαρχήσει στον πλανήτη.
Πρώτα απ 'όλα, ο Putin έγινε πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στις 31 Δεκεμβρίου 1999.
Δεύτερον, το Πεκίνο έγινε αποδεκτό στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ).
Η σημερινή κινεζική οικονομική υπερδύναμη αναπτύχθηκε χάρη στις δυτικές βιομηχανικές εταιρείες που μετέφεραν την παραγωγή τους στην Κίνα λόγω χαμηλού εργατικού κόστους.
Η στρατηγική σκέψη του νεοεκλεγέντος Putin ήταν γεωπολιτικά οραματιστή και είχε στη βάση του μια πλήρη αναμόρφωση του στρατιωτικού δόγματος της Ρωσίας.
Η Κίνα και η Ρωσία προσπαθούσαν αρχικά να ακολουθήσουν την πορεία της Ινδίας για συνεργασία και ανάπτυξη με την Ουάσινγκτον.
Η Μόσχα επιχείρησε ειλικρινή διάλογο με την Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ, αλλά η απόφαση των ΗΠΑ να αποχωρήσουν από τη Συνθήκη για την καταπολέμηση των βαλλιστικών πυραύλων το 2002 σηματοδότησε την αρχή του τέλους του δυτικού ονείρου της ένταξης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο ΝΑΤΟ.
Για το Πεκίνο, το μονοπάτι ήταν πιο κατηφορικό, χάρη σε έναν φαύλο κύκλο με τον οποίο οι δυτικές εταιρίες μετέφεραν στην Κίνα για να αυξήσουν τα κέρδη τους, τα οποία στη συνέχεια επενδύθηκαν στην χρηματιστηριακή αγορά των ΗΠΑ, πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη αρκετές φορές.
Σε αυτή την περίοδο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η εστίαση της Ουάσιγκτον μετατοπίστηκε ταχέως από την αντιμετώπιση αντιμαχόμενων δυνάμεων στον λεγόμενο «αγώνα» κατά της τρομοκρατίας.
Ήταν ένας πρόσφορος τρόπος να καταλαμβάνουν χώρες τακτικής σημασίας σε στρατηγικά σημαντικές περιοχές του πλανήτη.
Στην Ευρασία, οι αμερικανικές δυνάμεις εγκαταστάθηκαν στο Αφγανιστάν με το πρόσχημα της μάχης της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν.
Στη Μέση Ανατολή, κατέλαβαν το Ιράκ για δεύτερη φορά και έχουν καταστήσει επιχειρησιακή βάση από την οποία θα αποσταθεροποιούσαν την υπόλοιπη περιοχή τις δεκαετίες που ακολούθησαν.
Ενώ η Ινδία και η Κίνα επιδιώκουν κυρίως την ειρηνική ανάπτυξη ως μέσο οικονομικής ενδυνάμωσης της περιοχής της Ασίας, η Ρωσία και το Ιράν αντιλαμβανόταν νωρίς ότι η προσοχή της Ουάσιγκτον τελικά θα πέσει πάνω τους.
Η Μόσχα θεωρήθηκε ακόμα ο θανατηφόρος εχθρός από τους νεοσυντηρητικούς πολεμιστές του Ψυχρού Πολέμου, ενώ η ισλαμική επανάσταση του 1979 δεν ήταν ούτε ξεχασμένη ούτε συγχωρεμένη.
Στη δεκαετία που ακολούθησε την 11η Σεπτεμβρίου, τέθηκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία μιας πολυπολικής τάξης, δημιουργώντας στη διαδικασία το τεράστιο μεταβατικό χάος που βιώνουμε σήμερα.
Η Ινδία και η Κίνα συνέχισαν την πορεία τους να γίνουν οικονομικοί γίγαντες, παρόλο που υπήρχε μια λανθάνουσα αλλά σταθερή αντιπαλότητα, ενώ το Ιράν και η Ρωσία συνέχισαν την πορεία τους με στρατιωτική ανανέωση, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα αποτρεπτικό παράγοντα επαρκές για να αποθαρρύνουν τις επιθέσεις του Ισραήλ ή των ΗΠΑ αντίστοιχα.
Το σημείο «θραύσης» για αυτή τη λεπτή γεωπολιτική ισορροπία ήρθε με τη μορφή της «Αραβικής Άνοιξης» του 2011.
Ενώ η Ινδία και η Κίνα συνέχισαν την οικονομική τους ανάπτυξη και η Ρωσία και το Ιράν έγιναν περιφερειακές δυνάμεις που ήταν δύσκολο να ωθηθούν, με τη βοήθεια των Σαουδαραβών, των Ισραηλινών, των Βρετανών και των Γάλλων, οι οποίοι βοήθησαν και έπλασαν τους τοπικούς τζιχάντιστές να πάρουν τα όπλα.
Πρώτη Τυνησία, στη συνέχεια η Αίγυπτος και τέλος η Λιβύη.
Περισσότεροι νεκροί, περισσότερες βόμβες, περισσότερο χάος.
Τα προειδοποιητικά σημάδια ήταν εμφανή σε όλες τις περιφερειακές δυνάμεις, από την Κίνα και τη Ρωσία έως την Ινδία και το Ιράν. Ακόμη και αν δεν υπήρχαν ακόμη οι συνεργίες, ήταν σαφές σε όλους τι έπρεπε να γίνει.
Η αποσταθεροποίηση των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο έπρεπε να περιοριστεί, με ιδιαίτερη έμφαση στην Ευρασία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Σιγά-σιγά και όχι χωρίς προβλήματα, αυτές οι τέσσερις χώρες άρχισαν μια στρατιωτική, οικονομική, πολιτική και διπλωματική συνεργασία η οποία, σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, επέτρεψε τον τερματισμό της αμερικανικής μονοπολικής στιγμής και τη δημιουργία μιας πολυπολικής πραγματικότητας με διαφορετικά κέντρα εξουσίας.
Η πρώτη επιβεβαίωση αυτής της νέας φάσης στις διεθνείς σχέσεις, που ευνοήθηκε από τους ιστορικούς δεσμούς, ήταν η ολοένα και πολύπλευρη συνεργασία μεταξύ Ινδίας και Ρωσίας.
Ένας άλλος παράγοντας ήταν η ανάκαμψη της Κίνας και της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική ως αποτέλεσμα των ενεργειών της κυβέρνησης Obama στη Μέση Ανατολή με βομβαρδισμούς στη Λιβύη και την αποσταθεροποίηση της Συρίας. Φοβήθηκαν ότι το παρατεταμένο χάος στην περιοχή θα είχε τελικά αρνητικό αντίκτυπο στις οικονομίες και την κοινωνική σταθερότητά τους.
Η τελευταία πράξη ήταν το πραξικόπημα στην Ουκρανία, καθώς και η κλιμάκωση των προκλήσεων στη θάλασσα της Νότιας Κίνας μετά την εκτόξευση από την Αμερική του λεγόμενου «Άξονα στην Ασία».
Η Ρωσία και η Κίνα αναγκάστηκαν έτσι σε μια κατάσταση που ούτε είχε θεωρήσει αδύνατη για τα προηγούμενα 40 χρόνια: να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την αλλαγή της παγκόσμιας τάξης, αφαιρώντας την Ουάσινγκτον από την υπερδύναμη της.
Αρχικά υπήρχαν καταπληκτικές οικονομικές συμφωνίες.
Ακολούθησαν οι στρατιωτικές συνέργιες και τελικά οι διπλωματικές, που εκφράστηκαν με συντονισμένη ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Από το 2014 και μετά, η Ρωσία και η Κίνα υπέγραψαν σημαντικές συμφωνίες που έθεσαν τα θεμέλια για ένα μακροχρόνιο ευρασιατικό δίπολο.
Η κληρονομιά του Obama δεν σταμάτησε, με περισσότερους από 100.000 τζιχάντιστές (χρηματοδοτούμενοι από τις ΗΠΑ) να εξαπολύονται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της.
Αυτό οδήγησε τη Μόσχα να επέμβει στη Συρία για να προστατεύσει τα σύνορά της και να αποφύγει την τελική πρόοδο των τζιχαντιστών στον Καύκασο, ιστορικά το «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας.
Αυτή η κίνηση χαιρετίστηκε από το Πεντάγωνο ως νέο «Βιετνάμ» για τη Ρωσία.
Όμως οι υπολογισμοί αυτοί ήταν εντελώς λανθασμένοι και η Μόσχα, εκτός από την επικράτησή της στη Συρία και την απογοήτευση των σχεδίων της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, ενίσχυσε σημαντικά τη σχέση της με το Ιράν (όχι πάντα μια απλή σχέση, ειδικά κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου) επίπεδο περιφερειακής συνεργασίας.
Η κληρονομιά του Obama ήταν να δημιουργήσει κατά λάθος ένα στρατηγικό τρίγωνο που να περιλαμβάνει το Ιράν, την Κίνα και τη Ρωσία και την ανάπτυξη έργων και προγραμμάτων υψηλού επιπέδου για την περιοχή και πέρα από αυτήν.
Αντιπροσωπεύει μια καταστροφή για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ καθώς και το αναμφισβήτητο τέλος του μονοπολικού ονείρου.
Πηγαίνοντας προς τα εμπρός εδώ και μερικά χρόνια, βρίσκουμε τον Trump πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, επαναλαμβάνοντας το δόγμα «USA First».
Από την άποψη της Ινδίας, αυτό έχει επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, με κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Ινδία για το τι ήταν μια δυτική απόφαση, πρώτον, να μετατοπιστεί η μεταποιητική βιομηχανία στην Ινδία με χαμηλό εισόδημα, προκειμένου να επεκταθεί περαιτέρω ο μισθός των διευθυντικών στελεχών των ευρωαμερικανικών εταιρειών.
Η Ινδία του Modi αναγκάζεται να αυξήσει σημαντικά τους δεσμούς της με το Ιράν για να εγγυηθεί τη στρατηγική της αυτονομία όσον αφορά τον ενεργειακό εφοδιασμό, χωρίς να ξεχνάει τη γεωγραφική εγγύτητα των δύο χωρών.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ρωσία και η νίκη του Ιράν κατά της τρομοκρατίας στη Μέση Ανατολή σταθεροποιούν τη Συρία, την Αίγυπτο, το Ιράκ και τη Λιβύη, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη τέτοιων νέων έργων, όπως η επένδυση Mega Silk Road 2.0, στην οποία το Πεκίνο αποδίδει μεγάλη σημασία.
Οι συναντήσεις μεταξύ Modi και Xi Jinping, καθώς και εκείνες μεταξύ του Putin και του Xi Jinping ή του Putin με τον Modi δείχνουν πώς οι πρόεδροι αυτών των τριών χωρών στοχεύουν να εξασφαλίσουν ένα ειρηνικό και ευημερούντο μέλλον στους πολίτες τους.
Οι συνέργιες τα τελευταία χρόνια μετατοπίστηκαν από τη στρατιωτική και τη διπλωματική αρένα στο οικονομικό πεδίο, ιδίως χάρη στον D. Trump και την επιθετική πολιτική του να χρησιμοποιεί το δολάριο σαν όπλο με το οποίο θα «χτυπήσει» τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ένα τελευταίο βήμα που πρέπει να ακολουθήσουν αυτές οι χώρες είναι εκείνο της από-δολαριοποίησης, το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ είναι σε θέση να ασκήσουν οικονομική επιρροή.
Ακόμα κι αν το αμερικανικό δολάριο θα παραμείνει κεντρικό για πολλά χρόνια, η διαδικασία από-δολαριοποίησης είναι μη αναστρέψιμη.
Αυτή τη στιγμή το Ιράν διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στο πώς χώρες όπως η Ινδία, η Ρωσία και η Κίνα είναι σε θέση να ανταποκριθούν ασύμμετρα στις ΗΠΑ.
Η Ρωσία χρησιμοποιεί στρατιωτική δύναμη στη Συρία, η Κίνα επιδιώκει οικονομική ολοκλήρωση στο Road Silk 2.0 και η Ινδία παρακάμπτει το δολάριο πωλώντας πετρέλαιο σε αντάλλαγμα για αγαθά ή άλλο νόμισμα.
Η Ινδία, η Κίνα και η Ρωσία χρησιμοποιούν τη Μέση Ανατολή ως ορόσημο για την προώθηση της ενεργειακής, οικονομικής και στρατιωτικής ολοκλήρωσης, εξαλείφοντας τα σχέδια των νεοσυντηρητών στην περιοχή, στέλνοντας έτσι έμμεσα ένα μήνυμα στο Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία.
Από την άλλη, οι συγκρούσεις στη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι ευκαιρίες για ειρηνευτική διαδικασία, προωθώντας την ενσωμάτωση δεκάδων χωρών ενσωματώνοντάς τις σε ένα μεγάλο έργο που περιλαμβάνει την Ευρασία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική αντί των ΗΠΑ και των συμμάχων της.
Σύντομα θα υπάρξει ένα σημείο θραύσης, όχι τόσο στρατιωτικά (όπως το πυρηνικό δόγμα MAD εξακολουθεί να ισχύει), αλλά μάλλον οικονομικά. Φυσικά η σπίθα θα προέλθει από την αλλαγή της ονομασίας στην οποία πωλείται το πετρέλαιο, δηλαδή το δολάριο ΗΠΑ. Αυτή η διαδικασία θα χρειαστεί ακόμα χρόνο, αλλά είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για το Ιράν να γίνει περιφερειακός ηγεμόνας.
Η Κίνα αγωνίζεται όλο και περισσότερο με την Ουάσιγκτον.
Η Ρωσία έχει όλο και μεγαλύτερη επιρροή στον ΟΠΕΚ. και η Ινδία μπορεί τελικά να αποφασίσει να αγκαλιάσει την Ευρασιατική επανάσταση σχηματίζοντας μια αδιαπέραστη στρατηγική πλατεία εναντίον της Ουάσιγκτον, η οποία θα μετατοπίσει την ισορροπία της παγκόσμιας εξουσίας στην Ανατολή μετά από περισσότερα από 500 χρόνια κυριαρχίας από τη Δύση.
www.bankingnews.gr
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments