Ἡ ἑνότητα συνθεωρήσεως ἀρχαίας καὶ νέας τραγωδίας τῶν Ἑλλήνων

Οἱ λέξεις-κλειδιὰ τοῦ Ἀνθελληνισμοῦ.

Ὁ σκοπὸς τῆς παρούσης ἀναλύσεως.

Εὑρισκόμενοι εἰς τὸ ὕψιστον σημεῖον πλοκῆς μιᾶς ἐξελισσομένης , νεοελληνικῆς τραγωδίας, ἐντὸς τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι τῶν ἀρχῶν τοῦ 21ου αἰῶνος καὶ τῆς τρίτης χιλιετίας μετὰ Χριστόν, ἔχομεν ἀνάγκην ἀνακτήσεως τῆς ἑλληνικῆς ἀξιοπρεπείας. 

Καὶ αὐτὸ ἀπαιτεῖ διερεύνησιν καὶ τοῦ ἔξωθεν προερχομένου στερεοτύπου ἀνθελληνικοῦ ψυχισμοῦ.

Ἕνα αἰῶνα προηγουμένως ( διαρκούσης τῆς Τουρκοκρατίας), ὁ διάσημος γερμανὸς ποιητὴς καὶ διανοούμενος Ἰωάννης Χριστοφόρος Σίλλερ (1759-1805) ἐξεδηλώθη , καταρώμενος (!) τοὺς Ἕλληνες γιὰ τὴν καθολικὴν πρωτοπορείαν τους.

Ἔλεγε συχνά :

“Καταραμένε Ἕλληνα, ὅπου κι ἄν γυρίσω τὴ σκέψη μου, ὅπου κι ἄν στρέψω τὴν ψυχή μου, σὲ βρίσκω ἐμπρός μου…. Τέχνη λαχταρῶ, ποίηση, θέατρο, ἀρχιτεκτονική, ἐπιστήμη, μαθηματικά, φιλοσοφία, ἰατρική,…. Δημοκρατία, ἰσονομία, ἰσοπολιτεία ἀναζητῶ, ἐσὺ ἐμπρός μου, πρωτοπόρος και ἀνυπέρβλητος ” . [vi]

Ἕνα αἰῶνα μετά τὸν Σίλλερ, ἡ ἑλληνικὴ ποιότητα τοῦ <<πρωτοπόρου καὶ (τοῦ) ἀνυπέρβλητου>> ἐπαναφέρεται ἀπὸ τὀν Νίτσε ,μὲ ἄλλην, πληρέστερην καὶ ἐξολογητικὴν συλλογιστικήν, ἀπὸ τὸν Νίτσε.