Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα
− Στη Γη Χαναάν, περιοχή του σημερινού Λιβάνου-Ισραήλ-Συρίας, Μολώχ.
− Στην Καρχηδόνα της Β. Αφρικής, Βάαλ.
− Στους Αζτέκους Κετζαλκοάτλ.
− Στους Μάγια Κουκουλκάν, Γκουγκουμάτζ.
Ο Κρόνος εξορίστηκε τελικά από τον γιο του Δία στην Ταρταρία (πιθανότατα να είναι το νησί κοντά στην Ατλαντίδα που αναφέρει ο Πλούταρχος, ή στις Άνδεις, ή κάπου στην Πολυνησία).
5. Μερικά από τα παιδιά του Κρόνου ήταν οι Γίγαντες (58.000 π.Χ.), ανθρωπόμορφα τέρατα, κι αυτά με τεράστιες διαστάσεις, ανθρώπινο κορμό και ουρά φιδιού όπως ο Θεβετάτ. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ατλαντικού ωκεανού και ήταν περίπου εκατό. Μαρτυρίες για τους Γίγαντες υπάρχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις μυθολογίες και είναι παραπλήσιες. Και οι Γίγαντες φέρουν στοιχεία των Λεμούριων.
6. Γύρω στο 48.000 π.Χ. εμφανίζεται ο φοβερώτερος όλων των Γιγάντων, ο οφιοειδής Τυφών ή Τυφωεύς (που όπως είδαμε δεν είναι παρά ο Θεβετάτ – Ντεβαντάτα της Μπλαβάτσκυ, ο Όφις του βιβλικού Παραδείσου, δηλαδή ο Διάβολος – Σατανάς).
Απεικόνιση του Τυφώνος-Τυφωέα.
Ο Τυφών, που κατά την Τιτανομαχία ήταν ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Διός, ταυτίζεται με τον Κρόνο, τον οποίο μάλιστα ο Πλούταρχος ταυτίζει με τον θεό των Ιουδαίων Γιαχβέ, που δανείστηκαν από τον Ενλίλ των Ακκαδίων.
Στην ουσία λοιπόν, ο Τυφών, ο Θεβετάτ, ο Γιαχβέ, και ο Ενλίλ των Ακκαδίων είναι ο ίδιος ο Κρόνος, δηλαδή οι φυσικές δυνάμεις του Κακού που έχουν ρίζες στους αρχέγονους Λεμούριους και ενσωματώθηκαν από τους Ατλάντειους της μεταγενέστερης εποχής.
Όλες οι εκδοχές του Κρόνου παραπέμπουν σε δράκους, μεγάλα σαυροειδή όντα που συναντώνται στις μυθολογίες όλων ανεξαιρέτως των ηπείρων.
Στο σημείο αυτό επισημαίνουμε ότι τα ονόματα των ημερών του δυτικού κόσμου προέρχονται από τους Ρωμαίους. Το Σάββατο (Saturday) ήταν αφιερωμένο στον Κρόνο (Saturnus στα λατινικά), ενώ ήταν και η μέρα απόδοσης τιμών των Ιουδαίων στον Γιαχβέ.
Η λέξη Saturnus όμως προέρχεται από τον θεό Σετ (ή Σεθ ή Σηθ) των αρχαίων Αιγυπτίων που δεν ήταν παρά ο Τυφώνας των Ελλήνων. Ο Σετ ήταν ο αδελφός του Όσιρι/Διός τον οποίο φθονούσε.
Αριστερά: Τυφών και δεξιά Σετ.
Οι σατ-ανιστικές τελετές σαν συνέχεια της εκφυλισμένης Κρόνιας λατρείας του Κακού, περιλάμβαναν και περιλαμβάνουν ανθρωποθυσίες και μάλιστα νηπιοκτονίες.
Όπως λοιπόν οι Άτλαντες έκαναν ανθρωποθυσίες προς τιμήν του Κρόνου για να τους λυπηθεί, ανθρωποθυσίες έκαναν και οι άποικοί τους Καρχηδόνιοι.
Σχετικά με τις ανθρωποθυσίες των Καρχηδονίων, πάλι ο Πλούταρχος μας πληροφορεί για τα εξής φρικώδη:
«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν και αυτές που πρόσφεραν στον Κρόνο;
Με γνώση και συνείδηση πρόσφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί.
Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε την θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα, όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων.
Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστούνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, «Ηθικά», Περί Δεισιδαιμονίας, 171Β -Α).
Βρεφοκτονίες στο βωμό του Μολώχ – Βάαλ. Οι μητέρες έπρεπε να χαμογελούν υποχρεωτικά.
Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι αφενός μεν η λατρεία του Κρόνου αντιπροσωπεύει τον αρχέγονο ιουδαϊσμό και τη βαρβαρότητα, και αφετέρου δε η λατρεία του Διός τον ελληνισμό και τον πολιτισμό. Όχι, ο Κρόνος δεν είναι απαραίτητα ο χρόνος, και η φράση έτρωγε τα παιδιά του εννοεί ακριβώς αυτό: ότι ενδέχεται να τα έτρωγαν κι όλας, υπονοώντας καννιβαλισμό.
Ωστόσο, οι Πυθαγόρειοι επέμεναν ότι τη λεγόμενη Χρυσή Εποχή του ανθρώπου που λατρευόταν ο Κρόνος −ο οποίος λένε ότι στη πραγματικότητα ένας πολύ δημοκράτης ηγεμόνας− οι άνθρωποι ήταν άκακοι, δίκαιοι και απλοί και ζούσαν ειρηνικά. Ήταν φυτοφάγοι, δεν έκαναν πολέμους, δεν έχτιζαν σύνορα και τείχη, και δεν γνώριζαν την αδικία και την οδύνη. Δεν υπήρχαν ακόμα εποχές, και η γη καρποφορούσε μόνη της.
Πάντα σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, η λατρεία του Κρόνου στόχευε στην τελειοποίηση της ανώτερης, πνευματικής φύσης του ανθρώπου, και ο Κρόνος ο ίδιος, ως πιο εξελιγμένος, υπέβαλλε τις επιθυμίες του στον Δία, που ήταν πνευματικά «υποδεέστερος», μέσω ονείρων.
Ίσως πράγματι να συνέβαιναν αυτά χιλιάδες χρόνια πριν από την καταστροφή της Ατλαντίδας, όχι όμως την εποχή της πτώσης της που οι κάτοικοί της είχαν εκφυλιστεί εξ αιτίας των σκοτεινών ιερατείων τους.
Comments