του Ντομινίκ Ντελαουάρντε.
Η είδηση είναι αυτή που είναι, εδώ είναι τρία νέα έγγραφα που ρίχνουν νέο φως στην τρέχουσα κατάσταση.
1. Μια πολύ καλά τεκμηριωμένη και ως εκ τούτου σχετική ανάλυση από τον Stratediplo που ασχολείται με τη νομιμότητα των δημοψηφισμάτων που έρχονται στην Ουκρανία.
Ο τίτλος του: Δημοψηφίσματα στη Νοβορούσια
Τέσσερις πρώην ρωσικές περιφέρειες, που αντιπροσωπεύουν τη μισή Νοβορούσια που ονομάζεται νέα Ρωσία στα γαλλικά για δυόμισι αιώνες, θα ψηφίσουν με δημοψήφισμα, τις επόμενες ημέρες, για την επανένωσή τους με τη Ρωσία.
Οι δύο πρώτες που το ανακοίνωσαν είναι οι ουκρανικές διοικητικές επαρχίες Χερσώνα και Ζαπορίζια, που απελευθερώθηκαν πρόσφατα (εν μέρει) από τον ρωσικό στρατό από τον ζυγό του καθεστώτος που προέκυψε από το πραξικόπημα που είχε καταργήσει το ουκρανικό σύνταγμα τον Φεβρουάριο του 2014, απαγόρευσε πριν από οκτώ χρόνια τη χρήση και τη διδασκαλία της γλώσσας αυτών των επαρχιών, προχώρησε πριν από λίγους μήνες στη διάλυση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και μόλις είχε ανακοινώσει πριν από λίγους μήνες λίγες εβδομάδες μια μεγάλη επιχείρηση καθαρισμού του πληθυσμού "συνεργάτης με τον εχθρό".
Οι άλλες δύο πρώην ρωσικές περιφέρειες που ανακοίνωσαν δημοψήφισμα είναι οι δημοκρατίες του Ντόνεσκ και του Λουγκάνσκ, de facto ανεξάρτητα κράτη μετά τον manu militari αποκλεισμό τους από την πρώην Ουκρανία, αναμφισβήτητα κυρίαρχες σύμφωνα με τα κριτήρια της Σύμβασης του Μοντεβιδέο του 1933 (η οποία μάλιστα διευκρινίζει ότι «η πολιτική ύπαρξη του κράτους είναι ανεξάρτητη από την αναγνώρισή του από άλλα κράτη»), και τελικά αναγνωρίστηκε από τη Ρωσία στις 21 Φεβρουαρίου.
Αν δεν κάνω λάθος, αυτές οι δύο χώρες είχαν ήδη διεξαγάγει δημοψηφίσματα πριν από μερικά χρόνια για την επανένωση με τη Ρωσία, που αγνοήθηκε από την τελευταία, η οποία δεν είχε καν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία τους πριν από την επικείμενη επίθεση πρώην Ουκρανίας πριν από επτά μήνες, ακριβώς όπως δεν είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Νότιας Οσετίας πριν από την έναρξη της επιχείρησης "εθνοκάθαρσης" από τη Γεωργία στις αρχές Αυγούστου 2008, και εξακολουθεί να αγνοεί το δημοψήφισμα για την επανένωση. Για την ιστορία, η Υπερδνειστερία ψήφισε 97% υπέρ της επανένωσης πριν από δεκαέξι χρόνια, και το ζήτησε και πάλι μάταια πριν από οκτώ χρόνια.
Αυτές οι τέσσερις πρώην ρωσικές περιοχές θα ασκήσουν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση σύμφωνα με σύγχρονα κριτήρια. Όσον αφορά τις δύο δημοκρατίες των Κοζάκων, τα τελευταία οκτώ χρόνια έχουν αποδείξει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητά τους να οργανώνουν ελεύθερες τοπικές ή εθνικές εκλογές, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις (ο ρωσικός στρατός εισήλθε μόλις φέτος) και ακόμη και προσκαλώντας ξένους παρατηρητές, παρά την άρνηση του ΟΑΣΕ. Όσον αφορά τις δύο σημερινές ουκρανικές περιοχές, είναι προφανές ότι οι εκλογές μπορούν να διεξαχθούν μόνο χάρη στην περιφερειακή προστασία του ρωσικού στρατού και μόνο σε περιοχές που δεν βρίσκονται πλέον υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του Κιέβου.
Αν και η πρόθεση είναι γνωστή εδώ και τουλάχιστον δύο μήνες, η σύντομη οργανωτική ειδοποίηση σίγουρα δεν θα επιτρέψει την ανάπτυξη ενός διεθνούς συστήματος παρατήρησης. Η ελεύθερη παρουσία σύγχρονων μέσων πληροφόρησης, η δημοκρατική εμπειρία των πληθυσμών και το μέγεθος αυτών των περιοχών υποδηλώνουν, ωστόσο, ότι αυτή δεν θα είναι μια ψήφος που υπαγορεύεται από έναν στρατό κατοχής, όπως στα Παπικά Κράτη τον Ιούνιο του 1790.
Μια ιστορικά πρόσφατη έννοια, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών επιβεβαιώνεται ήδη από το άρθρο Ι του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και αργότερα από το άρθρο 55.
Αναφέρεται ως προοίμιο ή αναφορά σε πολλές νομικές πράξεις που έχουν εγκριθεί από διεθνείς οργανισμούς (σύστημα των Ηνωμένων Εθνών ή όχι). Το ψήφισμα 1541 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, που εγκρίθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1960, αναφέρει τρεις τρόπους άσκησης του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών, δηλαδή «ανεξαρτησία και κυριαρχία, ελεύθερη σύνδεση με ανεξάρτητο κράτος και ενσωμάτωση σε ανεξάρτητο κράτος».
Παρά το γεγονός ότι στα ένατα σύνορα αποκαλείται σιωπηρή συνθήκη μη διάδοσης των κρατών, πολλές διεθνείς πράξεις καλούν τα κράτη να προωθήσουν την άσκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης από λαούς που δεν είναι ακόμη κράτη. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα της 16ης Δεκεμβρίου 1966, «τα κράτη [...] υποχρεούνται να διευκολύνουν την πραγμάτωση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση».
Το Διεθνές Δικαστήριο διαπίστωσε μάλιστα σε απόφαση της 30ής Ιουνίου 1995 ότι αυτό το καθήκον διευκόλυνσης αποτελεί κανόνα erga omnes, ο οποίος επομένως αφορά όλα τα κράτη και όχι μόνο όσους εμπλέκονται άμεσα ως ενδιαφερόμενα μέρη. Έτσι, όχι μόνο η Ουκρανία (κυρίαρχη) και η Ρωσία (κατακτητής) υποτίθεται προφανώς ότι διευκολύνουν την αυτοδιάθεση των λαών της Ζαπορίζια και της Χερσώνας, αλλά και άλλων χωρών, είτε έχουν υπογράψει αυτές τις συνθήκες όπως η Γαλλία ή η Πολωνία για παράδειγμα, είτε δεν έχουν υπογράψει όπως το Ντονέτσκ (γείτονας της Ζαπορίζια). Και, σε αντίθεση με ένα αρκετά διαδεδομένο σφάλμα, η αυτοδιάθεση ενός λαού δεν υπονομεύει την ακεραιότητα ενός ήδη υπάρχοντος κράτους, το οποίο απαγορεύει, στα διεθνή κείμενα, μόνο τη χρήση βίας από άλλα κράτη.
Η Τελική Πράξη του Ελσίνκι δείχνει ότι δεν υπάρχει ασυμβατότητα μεταξύ της αρχής της εδαφικής ακεραιότητας και του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών, δεδομένου ότι τα συμβαλλόμενα μέρη της δεσμεύτηκαν να σέβονται και τα δύο ταυτόχρονα. Και το Διεθνές Δικαστήριο, στη συμβουλευτική του γνώμη 2010/25 της 22ας Ιουλίου 2010, υπενθύμισε ρητά ότι «το πεδίο εφαρμογής της αρχής της εδαφικής ακεραιότητας περιορίζεται επομένως στον τομέα των διακρατικών σχέσεων».
Λίγα είναι ακόμη γνωστά στο εξωτερικό σχετικά με τις πρακτικές λεπτομέρειες των διαβουλεύσεων των κοζάκων ψηφοφόρων τις επόμενες ημέρες, αλλά μπορούμε να μαντέψουμε ορισμένα κριτήρια απόφασης. Πράγματι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη Δημοκρατία μέσω του Δικαίου, γνωστή ως Επιτροπή της Βενετίας (του Συμβουλίου της Ευρώπης), διευκρίνισε ορισμένα πρότυπα πριν από πέντε χρόνια, κατόπιν αιτήματος της καταλανικής κυβέρνησης. Δεδομένου ότι η τελευταία αμφισβήτησε, μεταξύ άλλων, ένα όριο συμμετοχής για την εγκυρότητα των εκλογών, η Επιτροπή της Βενετίας απάντησε ότι μια τέτοια καινοτομία δεν ήταν αναγκαία.
Στο βαθμό που κάθε ψηφοφόρος μπορεί να εκφράσει ελεύθερα την επιλογή του, ή να αποφασίσει να απέχει από αυτήν ή ακόμα και να πάει για ψάρεμα εκείνη την ημέρα, το δημοψήφισμα είναι δημοκρατικά έγκυρο με τη διεξαγωγή του και τη δυνατότητα συμμετοχής, ανεξάρτητα από τον αριθμό ή το ποσοστό των επιλογών που τελικά εκφράζονται. Καθώς η καταλανική κυβέρνηση αμφισβήτησε επίσης τον ρυθμό των θετικών απαντήσεων ή το περιθώριο διαφοράς μεταξύ του αριθμού των θετικών και αρνητικών απαντήσεων που απαιτούνται για ένα ζήτημα τόσο σημαντικό όσο η κυριαρχία, ειπώθηκε ότι δεν υπάρχει κανένα πρότυπο σε αυτόν τον τομέα.
Ήταν σίγουρα μια κυβέρνηση που σχηματίστηκε από ένα κοινοβούλιο που εξελέγη ρητά για τη συμπεριφορά προς την ανεξαρτησία μέσα σε δεκαοκτώ μήνες, αλλά ακόμη και αν αυτό δεν είχε συμβεί, ήταν αρκετό για να επικρατήσει η θετική ψήφος έναντι του όχι για να έχει εκφραστεί δημοκρατικά η απόφαση με πλήρη γνώση των κανόνων του παιχνιδιού (απλή πλειοψηφία σε αυτήν την περίπτωση) και των συνεπειών.
Συγκριτικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες ώθησαν την αλβανική διασπορά στη Σερβία να κηρύξει την επαρχία του Κοσσυφοπεδίου και την απόσχιση των Μετόχια το 2008 (αφού προσπάθησαν για εννέα χρόνια να την κηρύξουν από τον ΟΗΕ) δεν έθεσαν σε κανέναν κανένα νομικό ή πολιτικό ερώτημα και δεν πρότειναν καν ένα ψεύτικο δημοψήφισμα.
Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν την ύπαρξη της πρακτικής του δημοψηφίσματος, καθώς το 2014 πίεσαν ολόκληρο τον κόσμο να αρνηθεί εκ των προτέρων οποιαδήποτε νομιμότητα και οποιεσδήποτε συνέπειες στο δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης της Κριμαίας, αφού η τελευταία είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της λόγω της κατάργησης του συντάγματος του 1996 με το οποίο είχε προσχωρήσει στην Ουκρανία (και παραιτήθηκε από το δικό της σύνταγμα του 1992). Στη συνέχεια, έφτασαν στο σημείο να συντάξουν ψηφίσματα για τη Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που θα απαγόρευαν εκ των προτέρων οποιαδήποτε αναγνώριση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ακτιβισμό που θα έκανε συγκριτικά καλή την επιδοκιμασία τους με την ευκαιρία του καταλανικού δημοψηφίσματος τρία χρόνια αργότερα.
Η Γαλλία ήταν μία από τις πρώτες χώρες που διαμαρτυρήθηκαν για την ανακοίνωση των δημοψηφισμάτων αυτοδιάθεσης στην πρώην Ουκρανία, όπως και κατά τη διάρκεια αυτής της Κριμαίας τον Μάρτιο του 2014, σε σχετικά τολμηρή θέση μόλις τρία χρόνια μετά την προσάρτηση της Μαγιότ στις 31 Μαρτίου 2011. Επειδή σε αντίθεση με το δημοψήφισμα της Κριμαίας που διοργανώθηκε από την ήδη de facto ανεξάρτητη τοπική κυβέρνηση της Ουκρανίας, το δημοψήφισμα mahoran του 2009 διοργανώθηκε από τη γαλλική μητρόπολη, αψηφώντας τα ψηφίσματα 3291, 3385 και 31/4 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που επιβεβαιώνουν την ενότητα των Κομορών και απαγορεύουν ρητά στη Γαλλία να οργανώσει δημοψήφισμα στη Μαγιότ.
Η Γερμανία ήταν επίσης μία από τις πρώτες χώρες που άκουσαν μια εκ των προτέρων απαγόρευση της άσκησης αυτοδιάθεσης από τους λαούς της Νοβορουσίας, μια στάση που ήταν επίσης ιδιαίτερα τολμηρή λίγο περισσότερο από τριάντα χρόνια μετά την προσάρτηση χωρίς διαβούλευση με τα πέντε ανατολικογερμανικά κράτη.
Για την ιστορία, το Κοινοβούλιο της Ανατολικής Γερμανίας, που εξελέγη τον Μάρτιο του 1990 χωρίς εντολή να παραιτηθεί από την κυριαρχία, αποφάσισε στις 22 Αυγούστου να ανασυγκροτήσει τις επαρχίες του Βρανδεμβούργου, του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας, της Σαξονίας, της Σαξονίας-Άνχαλτ και της Θουριγγίας, και στη συνέχεια λίγες ώρες αργότερα (τη νύχτα) τη μονομερή προσχώρηση αυτών των νέων επαρχιών στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από τις 3 Οκτωβρίου. Στις 31 Αυγούστου υπογράφηκε από τις κυβερνήσεις της ΟΔΓ και της ΛΔΓ μια ταχέως καταρτισμένη συνθήκη επανένωσης και επικυρώθηκε από το εθνικό κοινοβούλιο της ΛΔΓ στις 20 Σεπτεμβρίου, χωρίς να έχει σχηματιστεί κυβέρνηση ή κοινοβούλιο στις πέντε ανασυσταθείσες επαρχίες ένα μήνα νωρίτερα, εκτός αν κάνω λάθος.
Στις 2 Οκτωβρίου τα μεσάνυχτα η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας διαλύθηκε (με απόφαση του εθνικού κοινοβουλίου) με συγκεκριμένο και υποκριτικό στόχο την επιστροφή της κυριαρχίας τους στις επαρχίες, οι οποίες στη συνέχεια έγιναν κράτη, ενώ η ΟΔΓ δεν θέλησε να προσαρτήσει τη ΛΔΓ στο σύνολό της, αλλά μόνο κατακερματισμένη.
Στις 3 Οκτωβρίου 1990, στις 12 π.μ., τα νέα κυρίαρχα κράτη του Βρανδεμβούργου, του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας, της Σαξονίας,της Σαξονίας-Άνχαλτ και της Θουριγγίας προσαρτήθηκαν στην ΟΔΓ χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των αντίστοιχων πληθυσμών τους, και στις 14 Οκτωβρίου κλήθηκαν μόνο να εκλέξουν περιφερειακές (μη κυρίαρχες) συνελεύσεις. Μέχρι σήμερα, οι λαοί του Βρανδεμβούργου, του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας, της Σαξονίας, της Σαξονίας-Άνχαλτ και της Θουριγγίας, που αφέθηκαν από το τελευταίο καθεστώς της ΛΔΓ στην προσάρτηση από την ΟΔΓ, δεν έχουν ακόμη προσκληθεί να διατεθούν με δημοψήφισμα. Η αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στην άλλη πλευρά της κουρτίνας του Τύπου είναι έντονη.
Η ρωσική κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων, πράγμα που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι προτίθεται να τιμήσει την αίτηση προσχώρησης στην Ομοσπονδία στο μέλλον. Εάν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, οι επιπτώσεις για τις ενδιαφερόμενες περιφέρειες και πληθυσμούς είναι ιστορικού χαρακτήρα, προφανώς τεράστιες γι' αυτές, γεγονός που δεν θα μας εμποδίσει να αμφισβητήσουμε ταυτόχρονα τις άμεσες στρατηγικές συνέπειες εκτός αυτών των περιοχών.
***
2. Προσωπικές σκέψεις σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση στην Ουκρανία που διαβιβάστηκαν χθες σε αρκετούς υψηλόβαθμους (απόστρατους) αξιωματικούς στο πλαίσιο ανταλλαγής πληροφοριών και ιδεών.
Αγαπητοί μου φίλοι,
Οι σκέψεις μου για την τρέχουσα κατάσταση στην Ουκρανία είναι οι εξής:
Είναι απαραίτητο, πάνω απ' όλα, να τεθεί αυτή η σύγκρουση στο γενικότερο πλαίσιο της πλανητικής αντιπαράθεσης μεταξύ δύο στρατοπέδων: της ηγεμονικής μονογονικότητας ΤΩΝ ΗΠΑ/ΝΑΤΟ που υποστηρίζεται από το δολάριο και της στρατιωτικής δύναμης που θα ήθελε να αντικαταστήσει τον ΟΗΕ για να κυβερνήσει τον κόσμο (η λέξη ΟΗΕ προφέρεται μόνο 3 φορές από τις 4824 λέξεις της Στρατηγικής Αντίληψης του ΝΑΤΟ 2022) και αυτή της πολυπολικότητας όλων των κρατών που αρνούνται την υποταγή στο ΗΠΑ και αναγνωρίζουν μόνο το ρόλο του ΟΗΕ στο συντονισμό της πορείας του κόσμου (η λέξη ΟΗΕ χρησιμοποιείται 30 φορές στο τελικό ανακοινωθέν (7800 λέξεις) της συνόδου κορυφής των αρχηγών των κρατών μελών του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης.
Η Ρωσία, η οποία αντιτίθεται στην περικύκλωση του εδάφους της, που ξεκίνησε το 1990 από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους υποτελείς τους, προετοιμάζεται για αυτήν την τελική αντιπαράθεση από τον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου πριν από 23 χρόνια. Για να γίνει αυτό, ο Πούτιν αποκατέστησε την οικονομία της χώρας του και τις ένοπλες δυνάμεις της. Έχει υφάνει ένα πραγματικό δίκτυο φιλίας και συνεργασίας με μεγάλες χώρες (Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν, Βραζιλία αλλά όχι μόνο...) συμμετέχοντας σε μεγάλο βαθμό σε διακρατικούς οργανισμούς όπως οι BRICS και η SCO, που ιδρύθηκαν μετά, και αντιδρώντας στον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου από το ΝΑΤΟ, χωρίς εντολή του ΟΗΕ, με ψεύτικο πρόσχημα (Racak).
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η Ρωσία εμπλέκεται σήμερα σε μια «παγκόσμια» διελκυστίνδα, στο όνομά της, αλλά και ως ηγέτης όλων των χωρών και πολιτών του πλανήτη που αρνούνται την κατάκτηση και κυριαρχία του κόσμου από τον συνασπισμό ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ νεοσυντηρητικών και παγκοσμιοποιητικών συμφερόντων.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία δεν είναι απομονωμένη σήμερα, και ακριβώς επειδή δεν είναι απομονωμένη, μπορεί να σταθεί οικονομικά απέναντι στις 30 χώρες του ΝΑΤΟ και πιθανότατα τελικά θα επικρατήσει.
Αυτή η διελκυστίνδα έχει πολλά στοιχεία.
– Μια σημαντική στρατιωτική συνιστώσα, η οποία όμως δεν θα είναι απαραίτητα η καθοριστική πτυχή για την έκβαση αυτής της πλανητικής αντιπαράθεσης.
– Μια οικονομική και χρηματοπιστωτική πτυχή που πιθανότατα θα καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα και που θα προκαλέσει κοινωνικές δυσκολίες που μπορούν να οδηγήσουν σε αναταραχή σε πολλές χώρες της παγκόσμιας Δύσης.
– Και πολλές άλλες πτυχές: ιδεολογική (πολυπολικότητα και κυριαρχισμός ενάντια στη μονοπολικότητα και την παγκοσμιοποίηση), πολιτιστική και κοινωνική...
Η διεξαγωγή πολέμου σε όλα αυτά τα στοιχεία είναι ένα πολύ περίπλοκο θέμα.
Στρατιωτικά, η αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και της παγκόσμιας Δύσης λαμβάνει χώρα σε ένα γιγαντιαίο μέτωπο που υπερβαίνει κατά πολύ τα σύνορα της Ουκρανίας.
Όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν ή έχουν συμβεί στη Συρία, την Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν, τη Σερβία-Κοσσυφοπέδιο, το Τατζικιστάν-Κιργιστάν, το Καζακστάν, τη Γεωργία, τη Μολδαβία, τη Λευκορωσία πέρυσι, είναι όλες προσπάθειες αποσταθεροποίησης της Ρωσίας, στα σύνορά της ή αλλού, και εκτροπής της κύριας στρατιωτικής της προσπάθειας αυτή τη στιγμή: της Ουκρανίας. Όλα αυτά προφανώς καθοδηγούνται παρασκηνιακά από την παγκόσμια Δύση και ιδιαίτερα από τις αγγλοσαξονικές χώρες, τις πιο αφοσιωμένες και τον καλύτερο σύμμαχό τους: το Ισραήλ.
Ως εκ τούτου, η Ουκρανία είναι μόνο μία από τις ανησυχίες του Πούτιν μεταξύ πολλών.
Ο ρωσικός στρατός αρχικά παρέδωσε 200.000 άνδρες στην Ουκρανία σε ένα μέτωπο 2600 χιλιομέτρων, ή 77 άνδρες ανά χιλιόμετρο μετώπου κατά μέσο όρο. Βασίστηκε στην αεροπορική υπεροχή και την υπεροχή του πυροβολικού για να κερδίσει επιτιθέμενος με ισχυρή αριθμητική κατωτερότητα.
Φαίνεται ότι η προσπάθεια πραγματοποιήθηκε στο Ντονμπάς και στο νότο στις γειτονικές περιοχές της Κριμαίας. Αυτό σημαίνει ότι τα περισσότερα από τα ρωσικά στρατεύματα συγκεντρώθηκαν σε αυτές τις περιοχές για να τα κατακτήσουν και να τα διατηρήσουν και επομένως υπήρχαν πολύ λιγότερα αλλού, ειδικά στην περιοχή του Χάρκοβο.
Λειτούργησε και στους δύο τομείς προσπάθειας, καθώς οι ρωσικές δυνάμεις συνεχίζουν να προελαύνουν αργά στο Ντονμπάς και να κρατούν το κατακτημένο έδαφος στο νότο ενόψει των προσπαθειών ουκρανικών αντεπιθέσεων που δεν έλειψαν.
Αλλά, στην περιοχή του Χάρκοβο, υπήρχε μόνο μια πολύ ισχνή ρωσική αμυντική κουρτίνα, ίσως κατά μέσο όρο 10-20 άνδρες ανά χιλιόμετρο μετώπου, κάτι που είναι γελοίο και δεν θα μπορούσε να είναι αρκετό για να συγκρατήσει μια συγκεντρωμένη ουκρανική-ατλαντική δύναμη, επιτιθέμενη σε ισχυρή αριθμητική υπεροχή σε κενά διαστήματα.
Η ρωσική αεροπορία και το πυροβολικό έκαναν την προέλαση των Ουκρανών στο βορρά να αποδώσει ακριβά και οι ρωσικές δυνάμεις κατάφεραν να αποσυρθούν με ελάχιστη θραύση και έτσι να περιορίσουν σημαντικά το πλάτος του μετώπου για να πυκνώσουν τους αριθμούς. Πρόκειται αναμφίβολα για νίκη της Ουκρανίας... α λα Πύρρος, ... η οποία έχει επίσης σταματήσει από μόνη της.
Δεν χρειάζεται να βγούμε από τον Άγιο Κύριλλο για να γνωρίζουμε ότι μια επίθεση σε αναλογία 8 προς 10 προς 1 έχει όλες τις πιθανότητες να είναι επιτυχής, παρά το πυροβολικό και τον αεροπορικό εχθρό, αν δεν κοιτάζει κανείς πολύ τις απώλειες. Αυτό συνέβη.
Υπήρξε πιθανώς μια υπερεκτίμηση από την πλευρά των Ρώσων για την ικανότητά τους να σταματήσουν την επίθεση με αεροπορικά πυρά ή πυρά πυροβολικού και μια υποτίμηση της ικανότητας των Ουκρανών να προχωρήσουν παρά τις απώλειες και, φυσικά, πολύ καθυστερημένη εκμετάλλευση πληροφοριών και έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού.
Αλλά όταν τοποθετούμε αυτή την ουκρανική νίκη στο Χάρκοβο στο πλαίσιο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης που αναφέρθηκε παραπάνω, συνειδητοποιούμε ότι απέχει πολύ από το να είναι ένα σημαντικό γεγονός πολύ ανησυχητικό ή αποφασιστικό για τη Ρωσία.
Γνωρίζοντας ότι χρειαζόταν επιπλέον ανθρώπινο δυναμικό για να επιτύχει τους στόχους του εντός εύλογου χρονικού διαστήματος, ο Πούτιν, πιθανώς υπό την πίεση των σκληροπυρηνικών και της ρωσικής κοινής γνώμης, αποφάσισε να κινητοποιηθεί εν μέρει και να διεξαγάγει δημοψηφίσματα σε 4 περιοχές της Ουκρανίας.
Για μένα, ο χρόνος δεν παίζει υπέρ των Ουκρανών-Ατλαντιστών αλλά υπέρ της Ρωσίας και των υποστηρικτών της.
Είναι πράγματι η ανθεκτικότητα των πληθυσμών και των οικονομιών που θα καθορίσει τον νικητή της αντιπαράθεσης.
Η Ρωσία θα κερδίσει επειδή η οικονομία της είναι λιγότερο εύθραυστη σήμερα από τη δική μας, επειδή υποστηρίζεται από ισχυρές χώρες (Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν μεταξύ άλλων, αλλά όχι μόνο ...) και επειδή ο πληθυσμός της ήταν πάντα πολύ ανθεκτικός και ενωμένος στις αντιξοότητες, κάτι που απέχει πολύ από το να συμβαίνει σήμερα στους δυτικούς πληθυσμούς, πολύ διχασμένος.
Θυμηθείτε ότι το ΝΑΤΟ+ έχει μόνο το 15% των κατοίκων του κόσμου και ότι μόνο το SCO έχει σχεδόν το 50%.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι στους τελευταίους στρατιωτικούς ελιγμούς Του Βοστόκ 2022 που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές Σεπτεμβρίου, η Ρωσία κατάφερε να ελιχθεί μαζί 4 πυρηνικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Ινδία και Πακιστάν) που λέγεται ότι είναι αντίθετες μεταξύ τους, αλλά που ξέρουν πώς να ενωθούν όταν πρόκειται να αντιταχθούν στον νεοσυντηρητικό και παγκοσμιοποιητικό ηγεμόνα ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, ο οποίος αντιπροσωπεύει ένα διπλωματικό κατόρθωμα εν μέσω της ουκρανικής κρίσης.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι μια δημοσκόπηση «Economist/Yougov», ένα αμερικανικό ινστιτούτο δημοσκοπήσεων που υποστηρίζει σαφώς τον Μπάιντεν και την παγκοσμιοποίηση, έδειξε την περασμένη εβδομάδα, ότι ένας στους δύο πολίτες πιστεύει ότι η χώρα του (οι ΗΠΑ) θα χάσει το καθεστώς της ως υπερδύναμη τα επόμενα χρόνια και ότι το 47% των Αμερικανών πιστεύει ότι επίκειται εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ ...
Σύμφωνα με το διαδικτυακό μέσο ενημέρωσης «Real Clear Politics», ο μέσος όρος των αμερικανικών δημοσκοπήσεων έδειξε χθες ότι μόνο το 40% των αμερικανών πολιτών υποστηρίζει την εξωτερική πολιτική του προέδρου τους, ενώ το 53,3% την αποδοκιμάζει.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλες διαδηλώσεις στους δρόμους έχουν ήδη πραγματοποιηθεί σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Τσεχία, Ουγγαρία, Ιταλία, Ισπανία κ.λπ.).
Μάλλον δεν έχει τελειώσει και ο χειμώνας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «ζεστός» για τη διακυβέρνηση του «δυτικού συνασπισμού».
– Μια σημαντική στρατιωτική συνιστώσα, η οποία όμως δεν θα είναι απαραίτητα η καθοριστική πτυχή για την έκβαση αυτής της πλανητικής αντιπαράθεσης.
– Μια οικονομική και χρηματοπιστωτική πτυχή που πιθανότατα θα καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα και που θα προκαλέσει κοινωνικές δυσκολίες που μπορούν να οδηγήσουν σε αναταραχή σε πολλές χώρες της παγκόσμιας Δύσης.
– Και πολλές άλλες πτυχές: ιδεολογική (πολυπολικότητα και κυριαρχισμός ενάντια στη μονοπολικότητα και την παγκοσμιοποίηση), πολιτιστική και κοινωνική...
Η διεξαγωγή πολέμου σε όλα αυτά τα στοιχεία είναι ένα πολύ περίπλοκο θέμα.
Στρατιωτικά, η αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και της παγκόσμιας Δύσης λαμβάνει χώρα σε ένα γιγαντιαίο μέτωπο που υπερβαίνει κατά πολύ τα σύνορα της Ουκρανίας.
Όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν ή έχουν συμβεί στη Συρία, την Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν, τη Σερβία-Κοσσυφοπέδιο, το Τατζικιστάν-Κιργιστάν, το Καζακστάν, τη Γεωργία, τη Μολδαβία, τη Λευκορωσία πέρυσι, είναι όλες προσπάθειες αποσταθεροποίησης της Ρωσίας, στα σύνορά της ή αλλού, και εκτροπής της κύριας στρατιωτικής της προσπάθειας αυτή τη στιγμή: της Ουκρανίας. Όλα αυτά προφανώς καθοδηγούνται παρασκηνιακά από την παγκόσμια Δύση και ιδιαίτερα από τις αγγλοσαξονικές χώρες, τις πιο αφοσιωμένες και τον καλύτερο σύμμαχό τους: το Ισραήλ.
Ως εκ τούτου, η Ουκρανία είναι μόνο μία από τις ανησυχίες του Πούτιν μεταξύ πολλών.
Ο ρωσικός στρατός αρχικά παρέδωσε 200.000 άνδρες στην Ουκρανία σε ένα μέτωπο 2600 χιλιομέτρων, ή 77 άνδρες ανά χιλιόμετρο μετώπου κατά μέσο όρο. Βασίστηκε στην αεροπορική υπεροχή και την υπεροχή του πυροβολικού για να κερδίσει επιτιθέμενος με ισχυρή αριθμητική κατωτερότητα.
Φαίνεται ότι η προσπάθεια πραγματοποιήθηκε στο Ντονμπάς και στο νότο στις γειτονικές περιοχές της Κριμαίας. Αυτό σημαίνει ότι τα περισσότερα από τα ρωσικά στρατεύματα συγκεντρώθηκαν σε αυτές τις περιοχές για να τα κατακτήσουν και να τα διατηρήσουν και επομένως υπήρχαν πολύ λιγότερα αλλού, ειδικά στην περιοχή του Χάρκοβο.
Λειτούργησε και στους δύο τομείς προσπάθειας, καθώς οι ρωσικές δυνάμεις συνεχίζουν να προελαύνουν αργά στο Ντονμπάς και να κρατούν το κατακτημένο έδαφος στο νότο ενόψει των προσπαθειών ουκρανικών αντεπιθέσεων που δεν έλειψαν.
Αλλά, στην περιοχή του Χάρκοβο, υπήρχε μόνο μια πολύ ισχνή ρωσική αμυντική κουρτίνα, ίσως κατά μέσο όρο 10-20 άνδρες ανά χιλιόμετρο μετώπου, κάτι που είναι γελοίο και δεν θα μπορούσε να είναι αρκετό για να συγκρατήσει μια συγκεντρωμένη ουκρανική-ατλαντική δύναμη, επιτιθέμενη σε ισχυρή αριθμητική υπεροχή σε κενά διαστήματα.
Η ρωσική αεροπορία και το πυροβολικό έκαναν την προέλαση των Ουκρανών στο βορρά να αποδώσει ακριβά και οι ρωσικές δυνάμεις κατάφεραν να αποσυρθούν με ελάχιστη θραύση και έτσι να περιορίσουν σημαντικά το πλάτος του μετώπου για να πυκνώσουν τους αριθμούς. Πρόκειται αναμφίβολα για νίκη της Ουκρανίας... α λα Πύρρος, ... η οποία έχει επίσης σταματήσει από μόνη της.
Δεν χρειάζεται να βγούμε από τον Άγιο Κύριλλο για να γνωρίζουμε ότι μια επίθεση σε αναλογία 8 προς 10 προς 1 έχει όλες τις πιθανότητες να είναι επιτυχής, παρά το πυροβολικό και τον αεροπορικό εχθρό, αν δεν κοιτάζει κανείς πολύ τις απώλειες. Αυτό συνέβη.
Υπήρξε πιθανώς μια υπερεκτίμηση από την πλευρά των Ρώσων για την ικανότητά τους να σταματήσουν την επίθεση με αεροπορικά πυρά ή πυρά πυροβολικού και μια υποτίμηση της ικανότητας των Ουκρανών να προχωρήσουν παρά τις απώλειες και, φυσικά, πολύ καθυστερημένη εκμετάλλευση πληροφοριών και έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού.
Αλλά όταν τοποθετούμε αυτή την ουκρανική νίκη στο Χάρκοβο στο πλαίσιο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης που αναφέρθηκε παραπάνω, συνειδητοποιούμε ότι απέχει πολύ από το να είναι ένα σημαντικό γεγονός πολύ ανησυχητικό ή αποφασιστικό για τη Ρωσία.
Γνωρίζοντας ότι χρειαζόταν επιπλέον ανθρώπινο δυναμικό για να επιτύχει τους στόχους του εντός εύλογου χρονικού διαστήματος, ο Πούτιν, πιθανώς υπό την πίεση των σκληροπυρηνικών και της ρωσικής κοινής γνώμης, αποφάσισε να κινητοποιηθεί εν μέρει και να διεξαγάγει δημοψηφίσματα σε 4 περιοχές της Ουκρανίας.
Για μένα, ο χρόνος δεν παίζει υπέρ των Ουκρανών-Ατλαντιστών αλλά υπέρ της Ρωσίας και των υποστηρικτών της.
Είναι πράγματι η ανθεκτικότητα των πληθυσμών και των οικονομιών που θα καθορίσει τον νικητή της αντιπαράθεσης.
Η Ρωσία θα κερδίσει επειδή η οικονομία της είναι λιγότερο εύθραυστη σήμερα από τη δική μας, επειδή υποστηρίζεται από ισχυρές χώρες (Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν μεταξύ άλλων, αλλά όχι μόνο ...) και επειδή ο πληθυσμός της ήταν πάντα πολύ ανθεκτικός και ενωμένος στις αντιξοότητες, κάτι που απέχει πολύ από το να συμβαίνει σήμερα στους δυτικούς πληθυσμούς, πολύ διχασμένος.
Θυμηθείτε ότι το ΝΑΤΟ+ έχει μόνο το 15% των κατοίκων του κόσμου και ότι μόνο το SCO έχει σχεδόν το 50%.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι στους τελευταίους στρατιωτικούς ελιγμούς Του Βοστόκ 2022 που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές Σεπτεμβρίου, η Ρωσία κατάφερε να ελιχθεί μαζί 4 πυρηνικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Ινδία και Πακιστάν) που λέγεται ότι είναι αντίθετες μεταξύ τους, αλλά που ξέρουν πώς να ενωθούν όταν πρόκειται να αντιταχθούν στον νεοσυντηρητικό και παγκοσμιοποιητικό ηγεμόνα ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, ο οποίος αντιπροσωπεύει ένα διπλωματικό κατόρθωμα εν μέσω της ουκρανικής κρίσης.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι μια δημοσκόπηση «Economist/Yougov», ένα αμερικανικό ινστιτούτο δημοσκοπήσεων που υποστηρίζει σαφώς τον Μπάιντεν και την παγκοσμιοποίηση, έδειξε την περασμένη εβδομάδα, ότι ένας στους δύο πολίτες πιστεύει ότι η χώρα του (οι ΗΠΑ) θα χάσει το καθεστώς της ως υπερδύναμη τα επόμενα χρόνια και ότι το 47% των Αμερικανών πιστεύει ότι επίκειται εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ ...
Σύμφωνα με το διαδικτυακό μέσο ενημέρωσης «Real Clear Politics», ο μέσος όρος των αμερικανικών δημοσκοπήσεων έδειξε χθες ότι μόνο το 40% των αμερικανών πολιτών υποστηρίζει την εξωτερική πολιτική του προέδρου τους, ενώ το 53,3% την αποδοκιμάζει.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλες διαδηλώσεις στους δρόμους έχουν ήδη πραγματοποιηθεί σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Τσεχία, Ουγγαρία, Ιταλία, Ισπανία κ.λπ.).
Μάλλον δεν έχει τελειώσει και ο χειμώνας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «ζεστός» για τη διακυβέρνηση του «δυτικού συνασπισμού».
***
3. Ένα βίντεο που μας έρχεται από τις ΗΠΑ και μας δίνει την τελευταία ανάλυση του Αμερικανού συνταγματάρχη Doug MacGregor για τη νέα κατάσταση στην Ουκρανία.
Βίντεο στα αγγλικά, αλλά το οποίο μπορεί να υποτιτλιστεί στα γαλλικά με ρύθμιση.
Καλές εναλλακτικές πληροφορίες και ο καθένας να διαμορφώσει τη γνώμη του, φυσικά.
ΥΓ: Για όσους δεν γνωρίζουν ακόμα τον MacGregor, δείτε την προσωπική του ιστοσελίδα http://www.douglasmacgregor.com
Ντομινίκ Ντελαουάρντε
Comments