Προς χάριν της αντίθεσης τους με την Συρία, οι δύο χώρες ξέχασαν τον θρησκευτικό τους ανταγωνισμό καί προσέγγισαν η μία την άλλη. Πρόσφατα η κατάσταση στην Υεμένη και η υπόσχεση για στρατιωτική συμμετοχή της Τουρκίας εκεί, που είναι αμφίβολο αν θα τηρηθεί, όπως συνήθως συμβαίνει με τις Τουρκικές διπλωματικές υποσχέσεις, έχει φέρει τις χώρες πιο κοντά.
Την πολιτική μεσιτεία την έκανε το Κατάρ ,το οποίο έχει βαρύνουσα οικονομική παρουσία καί πολιτική επιρροή στην Τουρκία.
Η πρόταση συνίσταται εις το να παράσχει η Τουρκία Στρατό Ξηράς που θα εισέλθει στην Συρία καί ο οποίος θα υποστηριχθεί από Σαουδαραβικές Αεροπορικές Δυνάμεις ,ώστε ο Στρατός συνεργαζόμενος με τις τοπικές αντικαθεστωτικές δυνάμεις ,που δεν ανήκουν στο Ισλαμικό Κράτος, να ανατρέψουν τον Άσυντ.
Το σχέδιο έχει περιορισμένη ανοχή από τις ΗΠΑ ,οι οποίες επί του παρόντος θέλουν να εμπλέξουν περισσότερο τα τοπικά κράτη στον πόλεμο εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, δεν υπάρχει όμως Αμερικανική ευλογία στην κίνηση αυτή στην Συρία ,διότι, αν επιτύχει, θα καταστήσει για τις ΗΠΑ δυσκολότερο τον κατευθυντήριο χειρισμό των τοπικών κρατών.
Η Πολιτική στην περιοχή άγεται από την απόφαση της Σαουδικής Αραβίας και του νέου Βασιλιά της να διαδραματίσει η ίδια ενεργότερο ρόλο στρατιωτικά και όχι μόνο οικονομικά και δι’αντιπροσωπων όπως στο παρελθόν. Αυτό φάνηκε για πρώτη φορά στην Υεμένη.
Στη νέα τους αυτή κοινή πολιτική Τουρκία καί Σαουδική Αραβία κάνουν μία κακή εκτίμηση. Αγνοούν το Ιράν.
Το Ιράν τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει δεινή διπλωματία και έχει καταφέρει, με ένα μείγμα ιδεολογίας, στρατιωτικής και πολιτικής παρουσίας και δυνητικής πυρηνικής απειλής, να είναι ο κύριος παράγων της περιοχής και κάθε χρόνο να ισχυροποιείται ,πράγμα που αναγνώρισαν και οι ΗΠΑ και για να συμφωνήσουν μαζί του προτίμησαν να χαλάσουν σε σημαντικό βαθμό τις σχέσεις τους με τον στενότερο τους σύμμαχο στην περιοχή, το Ισραήλ.
Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ αναδιαρθρώνουν τις σχέσεις τους με τα κράτη της περιοχής και οι χαμένοι θα είναι η Τουρκία καί η Σαουδική Αραβία και ο κερδισμένος θα είναι το Ιράν.
Το Ιράν εξάγει καταρχάς ιδεολογία, μια σχετικά μικρή οικονομική βοήθεια και μία αξιόλογη στρατιωτική παρουσία σε άνδρες και υλικό. Έτσι κράτησε τον Άσσαντ στην εξουσία, έτσι έκανε την Χεζμπολά κύριο πολιτικό παράγοντα του Λιβάνου καί έτσι πρόσφατα εκμεταλλεύτηκε την αντίθεση της φυλής Χούτι με την Κυβέρνηση της Υεμένης.
Αν κατόρθωσε όλα αυτά όντας κράτος-παρίας, με τις αμερικανικές κυρώσεις να του έχουν καταστρέψει την μισή οικονομία του, τώρα που επανέρχεται πολιτικά, η Τουρκία πρέπει να σκεφτεί πολύ καλά πριν το ενοχλήσει με την προστιθέμενη δράση της στην Συρία.
Εξετάζοντας τα σχέδια της Τουρκίας για την Συρία, βλέπουμε ότι το πρώτο που έχει ήδη καταφέρει είναι να οικειοποιηθεί σε ανεπίτρεπτο βαθμό τα νερά του Ευφράτη με τα είκοσιδύο φράγματα σε αυτόν εντός τουρκικού εδάφους και έχει καταδικάσει σε ξηρασία καί ερήμωση μεγάλες περιοχές της Συρίας.
Οι υπόλοιπες δράσεις της στην Συρία έχουν μέχρι τώρα αποτύχει.
Το 2011 η Τουρκία μαζί με το Κατάρ στήριξε την Συριακή Μουσουλμανική Αδελφότητα ,άνοιξε τα σύνορα της στους Τζιχαντιστές καί έγινε το κέντρο ανεφοδιασμού των Σύρων αντικαθεστωτικών. Κατόπιν ,φοβούμενη τους Συρους Κούρδους, στήριξε δυνάμεις συγγενείς της Αλ Καϊντα. Όταν το Ισλαμικό Κράτος ισχυροποιήθηκε ,τότε οι Τούρκοι άρχισαν να ελέγχουν τα σύνορα τους. Ήταν όμως αργά
Η άνοδος της Ιρανικής επιρροής στο Ιράκ το 2014 ήταν πρόκληση για την Τουρκία.
Η παρουσία των Σιιτικών εθνοφυλακών που στήριξαν καί το Κουρδιστάν, η άμυνα του Κομπανί και οι Τουρκικοί χειρισμοί μείωσαν την Τουρκική επιρροή στο Ιρακινό Κουρδιστάν καί αύξησαν την Ιρανική.
Η Τουρκία δεν μπορεί ταυτόχρονα να επιτίθεται στην Συρία, να έχει καλές σχέσεις με το ΡΚΚ και να αδιαφορεί για το Ισλαμικό Κράτος .
Τελικά, αυτό που είναι το σοβαρότερο είναι ότι οι ΗΠΑ δεν θεωρούν πλέον τον Άσσαντ εχθρό τους καί είναι ενοχλημένοι από την ανοχή που δείχνουν οι Τούρκοι στο Ισλαμικό Κράτος, άσχετα αν πριν τρία χρόνια οι ίδιες έδειχναν ευμενέστατη ουδετερότητα σε αυτό.
Τώρα οι ΗΠΑ θέλουν να φύγει ο Άσσαντ ύστερα από διαπραγματεύσεις, αφήνοντας πίσω άθικτη την δομή της εξουσίας του, γιατί διδάχτηκαν από το μάθημα της διάλυσης του Μπάαθ στο Ιράκ.
Στην πολιτική αυτή οι ΗΠΑ χρειάζονται την συνεργασία του Ιράν και της Ρωσίας. Οποιαδήποτε στρατιωτική δράση της Τουρκίας τώρα τους χαλάει τα σχέδια.
Η Τουρκία πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ενοχλήσει τις ΗΠΑ ,να θυμώσει το Ιράν και να έχει το Ισλαμικό Κράτος εχθρό της ,μαζί με τους Κούρδους.
Η σχέση της με τους Συρους Σουνίτες θυμώνει το Ισλαμικό Κράτος το οποίο θεωρεί τους Σουνίτες υπηκόους του αλλά θυμώνει και τους Κούρδους.
Η πρόθεση της Τουρκίας να επέμβει στην Συρία θα βρει αντίσταση από τις ΗΠΑ ,την Ρωσία και το Ιράν και φυσικά από την ίδια την Συρία η οποία και διαθέτει καί πυραύλους SCUD όπως υπενθύμισε με μία βολή τους στην Τουρκία, την οποίαν δεν μπόρεσαν να καταρρίψουν οι τουρκικές συστοιχίες Patriot.
Όμως ο Ερντογάν έχει ως μόνιμη ιδέα την προσάρτηση συριακών εδαφών στην Τουρκία.
Φαίνεται όμως ότι το κόστος της απόπειρας αυτής θα είναι μεγαλύτερο από το κέρδος. Διατάραξη συνόρων στην περιοχή σημαίνει για την Τουρκία καί αμφισβήτηση των παρόντων κουρδικών καί ιρανικών συνόρων.
Κάσσανδρος
http://dia-kosmos.blogspot.gr/