Είτε μας αρέσει είτε όχι ο Ερντογάν επικράτησε. Το πραξικόπημα της Τουρκίας θυμίζει έντονα την χρήσιμη ηλιθιότητα του δικού μας Ιωαννίδη το 1973-74. Ασχέτως όμως των συνθηκών υπό τις οποίες το πραξικόπημα εκτελέστηκε το αποτέλεσμα μετράει και αυτό μένει.
Ο Ερντογάν, όποιος κι αν ήταν πίσω από το απονενοημένο αυτό σχέδιο πραξικοπήματος, ο ίδιος, οι ΗΠΑ ή ένας χρήσιμος ηλίθιος Τούρκος αξιωματικός, είναι νικητής και τροπαιούχος και η κατάσταση αυτή δεν θα αλλάξει στο ορατό μέλλον.
Καταρχήν ο Ερντογάν παίζει ήδη το ρωσικό χαρτί έναντι των ΗΠΑ. Ίσως ήταν αυτός ένας από τους λόγους που βιάστηκε, ταπεινωμένος, να τα ξαναβρεί με τη Μόσχα, αλλά και τον Άσαντ, κλείνοντας το συριακό μέτωπο.
Η Μόσχα μάλιστα του έκανε δώρο μια σύλληψη, τον Ρώσο προμηθευτή όπλων του ΡΚΚ. Τυχαία; Τυχαία το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών έκανε πάλι λόγο για την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας; Τυχαία ο Άσαντ που νιώθει πλέον να πατά γερά στο έδαφος μετέβαλε στάση έναντι των Κούρδων της Συρίας; Όχι ότι δεσμεύει βέβαια κανέναν η ρωσική διακήρυξη… πάνω απ’ όλα την ίδια τη Μόσχα.
Ναι μεν Ουάσινγκτον και Μόσχα προσπαθούν να συμφωνήσουν στη Συρία, αλλά το βασικό αγκάθι, η Ουκρανία και η Ανατολική Ευρώπη παραμένει. Άλλωστε ο Πούτιν σωστά είδε, ότι η ειρήνευση στην Συρία περνά από την Άγκυρα και όχι από τις ΗΠΑ που άνευ τουρκικής αδείας δείχνουν να πιστεύουν ότι δεν έχουν ερείσματα στην περιοχή.
Ο Ερντογάν ξέρει, πως αν και στρατηγικά ηττημένος στη συριακή κρίση, μπορεί να ελιχθεί και να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί, δηλαδή να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού κράτος στην Συρία. Άρα να μετατραπεί σε νικητή, καθώς αυτό αποτελούσε πάγιο στρατηγικό στόχο της Τουρκίας.
Από κει και πέρα ο Ερντογάν με το πραξικόπημα πέτυχε να εξουδετερώσει τον μόνο του δυνητικά ισχυρό αντίπαλο που απέμενε, τον στρατό. Αυτή την στιγμή ο σουλτάνος παίζει μόνος του εντός Τουρκίας και μπορεί να αψηφήσει την οργή των Αμερικανών που εξακολουθούν να τον χρειάζονται.
Βέβαια, αν υπολογίσει κανείς ότι χωρίς αξιόπιστο στράτευμα – εντυπωσιακό σε αριθμούς και μέσα διέθετε… – η διαπραγματευτική δεινότητα και οι ελιγμοί αποκτούν ελλειμματική βαρύτητα, ίσως η εικόνα αλλάζει σημαντικά.
Ελισσόμενος ο Ερντογάν μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας χρησιμοποιεί την πάγια τουρκική πολιτική δεκαετιών για να κερδίσει αυτό που θέλει και πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον ο Ερντογάν θα παραμείνει στο τιμόνι της Τουρκίας ανενόχλητος, παίζοντας ακόμα και με τη ρωσική υποστήριξη.
Μόνο αν ΗΠΑ και Ρωσία καταλήξουν σε μια συμφωνία πακέτο για να κλείσουν τα εκκρεμή ζητήματα ο ρόλος της Τουρκίας θα υποβαθμιστεί με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το τουρκικό καθεστώς. Διότι μπορεί στις διακηρύξεις Μόσχα και Ουάσιγκτον να υποστήριξαν τη συνταγματική τάξη, φρόντισαν όμως να το κάνουν αφού το «ματς» είχε κριθεί…
Ένα γεγονός που παρερμηνεύθηκε στην Ελλάδα, ήταν η επανέναρξη μετά από πολλά χρόνια της ένοπλης δράσης των Κούρδων του Ιράν κατά του εκεί καθεστώτος. Ασχέτως της δυναμικής των εκεί Κούρδων, δημιουργείται αυτόματα ένα νέο μέτωπο που εξυπηρετεί την Τουρκία καθώς Άγκυρα και Τεχεράνη – και Βαγδάτη, εν μέρει και Δαμασκός – αποκτούν και πάλι έναν κοινό εχθρό.
Αν το γεγονός αυτό συνδυαστεί με το αντίστοιχο της σύλληψης του Ρώσου εμπόρου όπλων προμηθευτή του ΡΚΚ ο οποίος έστελνε τα όπλα μέσω Ιράν κάτι δείχνει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Τουλάχιστον σε πρώτη «ανάγνωση», το τονίζουμε…
Στον Ερντογάν μπορεί κανείς να καταλογίσει πολλά. Ιδεοληψίες, εμμονές, θρησκοληψία, κ.λπ. Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως δεν είναι ηλίθιος. Είναι αδίστακτος και το καλύπτει αυτό πίσω από την ισλαμιστική ιδεολογία του (δεν είναι μόνο θρησκεία το Ισλάμ για τους φανατικούς…) Ούτε αυτός ούτε ο Βλαδίμηρος, ο οποίος αυτή τη στιγμή επίσης χρειάζεται την Τουρκία και βλέπει μια θύρα διάσπασης του δυτικού, εις βάρος του, αποκλεισμού.
Η Τουρκία ελέγχει τα Στενά και από εκεί τις κινήσεις του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.
Αν ο Ταγίπ αύριο «μουλαρώσει» με αφορμή π.χ. τη μη έκδοση του Γκιουλέν οι στρατηγικοί σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα ίσως πάνε περίπατο.
Διότι η Δύση δε φημίζεται και πολύ για τα αντανακλαστικά της. Ο Ταγίπ έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ευέλικτος και ικανός να εκμεταλλεύεται τις συγκυρίες. Λίγες εβδομάδες πριν, ουδείς από τους ρομαντικά σκεπτόμενους πίστευε ότι θα μπορούσε η Τουρκία να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία τόσο γρήγορα.
Ορισμένοι μάλιστα διατείνονταν πως ο Πούτιν δεν είναι βλάκας να κάνει τα χατίρια του Ερντογάν. Όντως, ο Πούτιν μόνο βλάκας δεν είναι και γι’ αυτό βιάστηκε να ομαλοποιήσει τις σχέσεις του με τον σουλτάνο. Διότι η λογική της στρατηγικής, είναι πολύ συχνά «παράλογη», όπως γνωρίζουν καλά οι θεράποντες τη συγκεκριμένη επιστήμη…
«Better the devil you know», λέει εξάλλου μια παλιά αγγλοσαξονική παροιμία, πολύ γνωστή στην Ουάσινγκτον, που την είχε όμως παραμερίσει τελευταία χάρη στην «σοφή» εξωτερική πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα. Και οι Ρώσοι έχουν αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματικοί στη «διαχείριση διαβόλων» στον περίγυρό τους, καθώς και η δική τους πολιτική είναι μακιαβελική, χωρίς όμως πολιτικώς ορθές «περικοκλάδες»…
Το κακό κουνέλι
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Ο Ερντογάν, όποιος κι αν ήταν πίσω από το απονενοημένο αυτό σχέδιο πραξικοπήματος, ο ίδιος, οι ΗΠΑ ή ένας χρήσιμος ηλίθιος Τούρκος αξιωματικός, είναι νικητής και τροπαιούχος και η κατάσταση αυτή δεν θα αλλάξει στο ορατό μέλλον.
Καταρχήν ο Ερντογάν παίζει ήδη το ρωσικό χαρτί έναντι των ΗΠΑ. Ίσως ήταν αυτός ένας από τους λόγους που βιάστηκε, ταπεινωμένος, να τα ξαναβρεί με τη Μόσχα, αλλά και τον Άσαντ, κλείνοντας το συριακό μέτωπο.
Η Μόσχα μάλιστα του έκανε δώρο μια σύλληψη, τον Ρώσο προμηθευτή όπλων του ΡΚΚ. Τυχαία; Τυχαία το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών έκανε πάλι λόγο για την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας; Τυχαία ο Άσαντ που νιώθει πλέον να πατά γερά στο έδαφος μετέβαλε στάση έναντι των Κούρδων της Συρίας; Όχι ότι δεσμεύει βέβαια κανέναν η ρωσική διακήρυξη… πάνω απ’ όλα την ίδια τη Μόσχα.
Ναι μεν Ουάσινγκτον και Μόσχα προσπαθούν να συμφωνήσουν στη Συρία, αλλά το βασικό αγκάθι, η Ουκρανία και η Ανατολική Ευρώπη παραμένει. Άλλωστε ο Πούτιν σωστά είδε, ότι η ειρήνευση στην Συρία περνά από την Άγκυρα και όχι από τις ΗΠΑ που άνευ τουρκικής αδείας δείχνουν να πιστεύουν ότι δεν έχουν ερείσματα στην περιοχή.
Ο Ερντογάν ξέρει, πως αν και στρατηγικά ηττημένος στη συριακή κρίση, μπορεί να ελιχθεί και να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί, δηλαδή να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού κράτος στην Συρία. Άρα να μετατραπεί σε νικητή, καθώς αυτό αποτελούσε πάγιο στρατηγικό στόχο της Τουρκίας.
Από κει και πέρα ο Ερντογάν με το πραξικόπημα πέτυχε να εξουδετερώσει τον μόνο του δυνητικά ισχυρό αντίπαλο που απέμενε, τον στρατό. Αυτή την στιγμή ο σουλτάνος παίζει μόνος του εντός Τουρκίας και μπορεί να αψηφήσει την οργή των Αμερικανών που εξακολουθούν να τον χρειάζονται.
Βέβαια, αν υπολογίσει κανείς ότι χωρίς αξιόπιστο στράτευμα – εντυπωσιακό σε αριθμούς και μέσα διέθετε… – η διαπραγματευτική δεινότητα και οι ελιγμοί αποκτούν ελλειμματική βαρύτητα, ίσως η εικόνα αλλάζει σημαντικά.
Ελισσόμενος ο Ερντογάν μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας χρησιμοποιεί την πάγια τουρκική πολιτική δεκαετιών για να κερδίσει αυτό που θέλει και πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον ο Ερντογάν θα παραμείνει στο τιμόνι της Τουρκίας ανενόχλητος, παίζοντας ακόμα και με τη ρωσική υποστήριξη.
Μόνο αν ΗΠΑ και Ρωσία καταλήξουν σε μια συμφωνία πακέτο για να κλείσουν τα εκκρεμή ζητήματα ο ρόλος της Τουρκίας θα υποβαθμιστεί με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το τουρκικό καθεστώς. Διότι μπορεί στις διακηρύξεις Μόσχα και Ουάσιγκτον να υποστήριξαν τη συνταγματική τάξη, φρόντισαν όμως να το κάνουν αφού το «ματς» είχε κριθεί…
Ένα γεγονός που παρερμηνεύθηκε στην Ελλάδα, ήταν η επανέναρξη μετά από πολλά χρόνια της ένοπλης δράσης των Κούρδων του Ιράν κατά του εκεί καθεστώτος. Ασχέτως της δυναμικής των εκεί Κούρδων, δημιουργείται αυτόματα ένα νέο μέτωπο που εξυπηρετεί την Τουρκία καθώς Άγκυρα και Τεχεράνη – και Βαγδάτη, εν μέρει και Δαμασκός – αποκτούν και πάλι έναν κοινό εχθρό.
Αν το γεγονός αυτό συνδυαστεί με το αντίστοιχο της σύλληψης του Ρώσου εμπόρου όπλων προμηθευτή του ΡΚΚ ο οποίος έστελνε τα όπλα μέσω Ιράν κάτι δείχνει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Τουλάχιστον σε πρώτη «ανάγνωση», το τονίζουμε…
Στον Ερντογάν μπορεί κανείς να καταλογίσει πολλά. Ιδεοληψίες, εμμονές, θρησκοληψία, κ.λπ. Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως δεν είναι ηλίθιος. Είναι αδίστακτος και το καλύπτει αυτό πίσω από την ισλαμιστική ιδεολογία του (δεν είναι μόνο θρησκεία το Ισλάμ για τους φανατικούς…) Ούτε αυτός ούτε ο Βλαδίμηρος, ο οποίος αυτή τη στιγμή επίσης χρειάζεται την Τουρκία και βλέπει μια θύρα διάσπασης του δυτικού, εις βάρος του, αποκλεισμού.
Η Τουρκία ελέγχει τα Στενά και από εκεί τις κινήσεις του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.
Διότι η Δύση δε φημίζεται και πολύ για τα αντανακλαστικά της. Ο Ταγίπ έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ευέλικτος και ικανός να εκμεταλλεύεται τις συγκυρίες. Λίγες εβδομάδες πριν, ουδείς από τους ρομαντικά σκεπτόμενους πίστευε ότι θα μπορούσε η Τουρκία να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία τόσο γρήγορα.
Ορισμένοι μάλιστα διατείνονταν πως ο Πούτιν δεν είναι βλάκας να κάνει τα χατίρια του Ερντογάν. Όντως, ο Πούτιν μόνο βλάκας δεν είναι και γι’ αυτό βιάστηκε να ομαλοποιήσει τις σχέσεις του με τον σουλτάνο. Διότι η λογική της στρατηγικής, είναι πολύ συχνά «παράλογη», όπως γνωρίζουν καλά οι θεράποντες τη συγκεκριμένη επιστήμη…
«Better the devil you know», λέει εξάλλου μια παλιά αγγλοσαξονική παροιμία, πολύ γνωστή στην Ουάσινγκτον, που την είχε όμως παραμερίσει τελευταία χάρη στην «σοφή» εξωτερική πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα. Και οι Ρώσοι έχουν αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματικοί στη «διαχείριση διαβόλων» στον περίγυρό τους, καθώς και η δική τους πολιτική είναι μακιαβελική, χωρίς όμως πολιτικώς ορθές «περικοκλάδες»…
Το κακό κουνέλι
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments