ΕΓΓΡΑΦΟ 57. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

ΕΓΓΡΑΦΟ 57. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

^57:0.1 Παρουσιάζοντας αποσπάσματα από τα αρχεία της Τζερουζέμ για τα πεπραγμένα της Ουράντια σχετικά με το παρελθόν και την πρώιμη ιστορία της, έχουμε λάβει οδηγίες να υπολογίσουμε το χρόνο σύμφωνα με την παρούσα χρήση του – με το παρόν μη ολοκληρωμένου έτους ημερολόγιο των 365.1/4 ημερών κατ’ έτος. Γενικά δεν θα γίνει προσπάθεια να αποδοθούν ακριβή έτη, αν και αυτά είναι καταγεγραμμένα. Θα χρησιμοποιήσουμε τους πλησιέστερους ακέραιους αριθμούς, ως την καλύτερη μέθοδο παρουσίασης των ιστορικών αυτών γεγονότων.

^57:0.2 Όταν αναφερόμαστε σε ένα γεγονός που συνέβη ένα, ή δύο εκατομμύρια χρόνια πριν, θέλουμε να προσδιορίσουμε τη χρονολογία ενός τέτοιου περιστατικού στο παρελθόν με το συγκεκριμένο αριθμό των ετών, μετρώντας από τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα της Χριστιανικής εποχής. Με τον τρόπο αυτό, παρουσιάζουμε τα, πολύ μακρινά στο παρελθόν, αυτά γεγονότα, ως συμβάντα σε ακριβείς περιόδους χιλιάδων, εκατομμυρίων, ή δισεκατομμυρίων ετών.

1. ΤΟ ΝΕΦΕΛΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΟΝΟΒΕΡ

^57:1.1 Η Ουράντια έλκει την προέλευσή της από τον ήλιο σας και ο ήλιος σας είναι ένας από τους πολυποίκιλους γόνους του νεφελώματος του Αντρονόβερ, το οποίο κάποτε συγκροτήθηκε ως ένα συστατικό μέρος της φυσικής δύναμης και της υλικής ουσίας του τοπικού σύμπαντος του Νέβαδον. Και το ίδιο αυτό το μεγάλο νεφέλωμα προήλθε από την συμπαντική δυναμική φόρτιση του διαστήματος στο υπερσύμπαν του Όρβοντον, πριν από πάρα, πάρα πολύ καιρό.

^57:1.2 Τον καιρό της απαρχής αυτής της αφήγησης, Οι Οργανωτές της Πρωταρχικής Κυρίαρχης Δύναμης του Παραδείσου έλεγχαν, ήδη, από μακρού τις διαστημικές ενέργειες, οι οποίες αργότερα συγκροτήθηκαν ως το νεφέλωμα του Αντρονόβερ.

^57:1.3 987,000,000,000 χρόνια πριν, ο συνδεδεμένος οργανωτής της δύναμης και τότε ενεργός επιθεωρητής υπ’ αριθμόν 811,307 της σειράς του Όρβοντον, ενώ ταξίδευε μακριά από την Ουβέρσα, ανέφερε στους Αρχαίους των Ημερών ότι οι διαστημικές συνθήκες ήσαν ευνοϊκές για την εγκαινίαση φαινομένων υλοποίησης σε ένα συγκεκριμένο τομέα του, τότε, ανατολικού τμήματος του Όρβοντον.

^57:1.4 900,000,000,000 χρόνια πριν, τα αρχεία της Ουβέρσα μαρτυρούν ότι καταχωρήθηκε μία άδεια, η οποία εκδόθηκε από το Συμβούλιο Εξισορρόπησης της Ουβέρσα προς την κυβέρνηση του υπερσύμπαντος, το οποίο εξουσιοδοτούσε την αποστολή ενός οργανωτή δύναμης καθώς και προσωπικού, στον τομέα ο οποίος προηγούμενα είχε υποδειχθεί από τον επιθεωρητή υπ’ αριθμόν 811,307. Οι αρχές του Όρβοντον ανέθεσαν στον αρχικό εξερευνητή του εν δυνάμει αυτού σύμπαντος να εκτελέσει την οδηγία των Αρχαίων των Ημερών, δίνοντας την εντολή για τη συγκρότηση μιας νέας υλικής δημιουργίας.

^57:1.5 Η καταγραφή της άδειας αυτής σημαίνει ότι ο οργανωτής της δύναμης και το προσωπικό του είχαν ήδη φύγει από την Ουβέρσα, για το μακρύ ταξίδι προς αυτό τον ανατολικό διαστημικό τομέα όπου επρόκειτο στη συνέχεια να ασχοληθούν μ’ αυτές τις μακραίωνες δραστηριότητες που θα κατέληγαν στην εμφάνιση μιας νέας φυσικής δημιουργίας στον Όρβοντον.

^57:1.6 875,000,000,000 χρόνια πριν, το πελώριο νεφέλωμα του Αντρονόβερ υπ’ αριθμόν 876,926 εγκαινιάσθηκε δεόντως. Μόνο η παρουσία του οργανωτή της δύναμης και του προσωπικού του απαιτήθηκε για να εγκατασταθεί η ενεργειακή δίνη, η οποία τελικά εξελίχθηκε σ’ αυτόν τον απέραντο κυκλώνα του διαστήματος. Έπειτα από την εκκίνηση αυτών των περιστροφών του νεφελώματος, οι οργανωτές της ζώσας δύναμης απλά απομακρύνονται σε ορθές γωνίες προς το επίπεδο του περιστροφικού δίσκου και, από τη στιγμή αυτή και μετά, οι εγγενείς ιδιότητες της ενέργειας εξασφαλίζουν την προοδευτική και κανονική εξέλιξη ενός τέτοιου, νέου, φυσικού συστήματος.

^57:1.7 Την εποχή αυτή, περίπου, η αφήγηση περνά στη λειτουργία των προσωπικοτήτων του υπερσύμπαντος. Στην πραγματικότητα, η ιστορία αρχίζει ουσιαστικά από το σημείο αυτό – την στιγμή ακριβώς κατά την οποία οι Παραδείσιοι οργανωτές της δύναμης ετοιμάζονται να αποσυρθούν, έχοντας προετοιμάσει τις διαστημικές-ενεργειακές συνθήκες για τη δραστηριοποίηση των διευθυντών της δύναμης και των φυσικών ελεγκτών του υπερσύμπαντος του Όρβοντον.

2. ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΟΣ

^57:2.1 Όλες οι εξελικτικές, υλικές δημιουργίες γεννώνται από κυκλικά και σε αεριώδη μορφή ευρισκόμενα νεφελώματα και όλα αυτά τα πρωτογενή νεφελώματα είναι κυκλικά σ’ ολόκληρη τη διάρκεια του πρώτου μέρους της αεριώδους ύπαρξής τους. Καθώς μεγαλώνουν, συνήθως γίνονται σπειραματοειδή και όταν η διαδικασία σχηματισμού των ήλιων ολοκληρώσει την πορεία της, συχνά καταλήγουν ως συμπλέγματα αστέρων, ή ως πελώριοι ήλιοι περιβαλλόμενοι από ένα μεταβλητό αριθμό πλανητών, δορυφόρων καθώς και μικρότερων συγκεντρώσεων ύλης, που κατά πολλούς τρόπους μοιάζουν με το δικό σας, μικροσκοπικό, ηλιακό σύστημα.

^57:2.2 800,000,000,000 χρόνια πριν η δημιουργία του Αντρονόβερ είχε πλέον εγκατασταθεί ως ένα από τα μεγαλειώδη πρωταρχικά νεφελώματα του Όρβοντον. Καθώς οι αστρονόμοι των γειτονικών συμπάντων παρατηρούσαν αυτό το φαινόμενο του διαστήματος, ελάχιστα είδαν που να τους κινήσουν την προσοχή. Οι υπολογισμοί της βαρύτητας που έγιναν σε όμορες δημιουργίες έδειξαν ότι διαστημικές υλοποιήσεις ελάμβαναν χώρα σε περιοχές του Αντρονόβερ κι’ αυτό ήταν όλο.

^57:2.3 700,000,000,000 χρόνια πριν το σύστημα του Αντρονόβερ έλαβε γιγάντιες διαστάσεις, ενώ απεστάλησαν επιπλέον φυσικοί ελεγκτές σε εννέα υλικές δημιουργίες που τον πλαισίωναν για να παράσχουν υποστήριξη και να προσφέρουν συνεργασία στα κέντρα της δύναμης αυτού του νέου υλικού συστήματος που εξελισσόταν τόσο γρήγορα. Σ’ εκείνη την μακρινή εποχή, όλα τα υλικά κληροδοτήματα για τις επόμενες δημιουργίες παρέμεναν μέσα στα όρια αυτού του γιγάντιου διαστημικού τροχού, που συνέχιζε να περιστρέφεται και, αφού έφθασε το μέγιστο της διαμέτρου του, να περιστρέφεται ολοένα και ταχύτερα, καθώς συνέχιζε να συμπυκνώνεται και να συστέλλεται.

^57:2.4 600,000,000,000 χρόνια πριν η περίοδος της ενεργειακής κινητοποίησης του Αντρονόβερ έφθασε στο αποκορύφωμά της. Το νεφέλωμα είχε αποκτήσει το μέγιστο της μάζας του. Την εποχή αυτή ήταν ένα γιγάντιο κυκλικό νέφος αερίων που στο σχήμα έμοιαζε κάπως σαν επίπεδο σφαιροειδές. Αυτή ήταν η πρώτη περίοδος του διαφορικού μαζικού σχηματισμού και της μεταβλητής περιστροφικής ταχύτητας. Η βαρύτητα, αλλά και άλλες δυνάμεις, επρόκειτο να αρχίσουν το έργο τους της μετατροπής των διαστημικών αερίων σε συγκροτημένη ύλη.

3. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΕΣ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΟΣ

^57:3.1 Το πελώριο νεφέλωμα άρχισε, πλέον, σταδιακά να παίρνει τη μορφή σπειράματος και να γίνεται καθαρά ορατό στους αστρονόμους ακόμη και των απομακρυσμένων συμπάντων. Αυτή είναι η φυσική ιστορία των περισσότερων νεφελωμάτων. Πριν αρχίσουν να εκτοξεύουν ήλιους και πριν ξεκινήσουν τη διαδικασία της δημιουργίας ενός σύμπαντος, αυτά τα δευτερογενή διαστημικά νεφελώματα παρατηρούνται ως σπειραματοειδή φαινόμενα.

^57:3.2 Οι σπουδαστές των άστρων που βρίσκονταν κοντά, τη μακρινή εκείνη εποχή, καθώς παρατηρούσαν τη μεταμόρφωση αυτή του νεφελώματος του Αντρονόβερ, είδαν ακριβώς αυτό που βλέπουν οι αστρονόμοι του εικοστού αιώνα, όταν στρέφουν τα τηλεσκόπιά τους προς το διάστημα και παρατηρούν τα σημερινά σπειραματοειδή νεφελώματα του όμορου εξωτερικού διαστήματος.

^57:3.3 Την εποχή περίπου της απόκτησης του μέγιστου της μάζας, ο βαρυτικός έλεγχος επί του αεριώδους περιεχομένου άρχισε να εξασθενεί και ακολούθησε το στάδιο της διαφυγής αερίων, με τα αέρια να ξεχύνονται σαν δυο γιγάντιοι, ευδιάκριτοι βραχίονες, που ξεκινούσαν από τις δύο αντίθετες πλευρές της μητρικής μάζας. Οι ταχείες περιστροφές αυτού του πελώριου κεντρικού πυρήνα γρήγορα έδωσαν μια σπειραματοειδή εμφάνιση σ’ αυτά τα δύο προβαλλόμενα αέρια ρεύματα. Η ψύξη και η επακόλουθη συμπύκνωση τμημάτων αυτών των βραχιόνων που προεξείχαν, τους προσέδωσαν, τελικά, την «κομπιασμένη» τους εμφάνιση. Τα πυκνότερα αυτά τμήματα ήταν απέραντα συστήματα και υποσυστήματα φυσικής ύλης που στροβιλίζονταν στο διάστημα, μέσα στην αεριώδη μάζα του νεφελώματος, ενώ συγκρατούνταν με ασφάλεια μέσα στο βαρυτικό πεδίο του μητρικού τροχού.

^57:3.4 Το νεφέλωμα, όμως, είχε αρχίσει να συστέλλεται και η αύξηση της ταχύτητας περιστροφής μείωσε περισσότερο τον έλεγχο της βαρύτητας. Και σύντομα, τα εξωτερικά αεριώδη τμήματα άρχισαν ουσιαστικά να διαφεύγουν από την άμεση περίπτυξη του πυρήνα του νεφελώματος, να χάνονται στο διάστημα σε κύκλους ακανόνιστου περιγράμματος, να επιστρέφουν στην περιοχή του πυρήνα για να ολοκληρώσουν τους κύκλους τους, και ούτω καθεξής. Αυτό, ωστόσο, υπήρξε ένα προσωρινό στάδιο της προοδευτικής μεταβολής του νεφελώματος. Ο διαρκώς αυξανόμενος ρυθμός περιστροφής επρόκειτο σύντομα να εκτοξεύσει πελώριους ήλιους στο διάστημα, σε ανεξάρτητες τροχιές.

^57:3.5 Και αυτό ακριβώς είναι που συνέβη στον Αντρονόβερ αιώνες αιώνων πριν. Ο ενεργειακός τροχός ολοένα μεγάλωνε μέχρις ότου έφθασε το μέγιστο της διεύρυνσής του και τότε, όταν άρχισε η συστολή, περιστρεφόταν ολοένα και πιο γρήγορα μέχρις ότου, τελικά, έφθασε στο κρίσιμο φυγοκεντρικό στάδιο και άρχισε η μεγάλη διάσπαση.

^57:3.6 500,000,000,000 χρόνια πριν, γεννήθηκε ο πρώτος ήλιος του Αντρονόβερ. Η εκθαμβωτική αυτή φωτεινή λωρίδα αποσπάσθηκε από την μητρική βαρυτική αγκάλη και αποκόπηκε στο διάστημα σε μία ανεξάρτητη πορεία, μέσα στον κόσμο της δημιουργίας. Η τροχιά του καθορίσθηκε από την πορεία της διαφυγής του. Τέτοιοι νεαροί ήλιοι γρήγορα γίνονται σφαιρικοί και αρχίζουν την μακρόχρονη και επεισοδιακή διαδρομή τους ως αστέρες του διαστήματος. Με εξαίρεση τους ακραίους πυρήνες των νεφελωμάτων, η άπειρη πλειονότητα των ήλιων του Όρβοντον είχε ανάλογη γέννηση. Αυτοί οι διαφεύγοντες ήλιοι περνούν από διάφορα στάδια εξέλιξης και συνακόλουθη πορεία στο σύμπαν.

^57:3.7 400,000,000,000 χρόνια πριν άρχισε η περίοδος ανάκτησης του νεφελώματος του Αντρονόβερ. Πολλοί από τους κοντινούς και μικρότερους ήλιους επανεκτήθησαν, ως αποτέλεσμα της σταδιακής διεύρυνσης και περαιτέρω συμπύκνωσης του μητρικού πυρήνα. Πολύ γρήγορα άρχισε η τελική φάση της συμπύκνωσης του πυρήνα, η περίοδος η οποία πάντα προηγείται του τελικού διαχωρισμού αυτών των πελώριων διαστημικών συσσωρεύσεων ενέργειας και ύλης.

^57:3.8 Ήταν μόλις ένα εκατομμύριο χρόνια μετά την εποχή αυτή, που ο Μιχαήλ του Νέβαδον, ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσου, επέλεξε το διασκορπισμένο αυτό νεφέλωμα ως χώρο του εγχειρήματός του για τη δημιουργία του σύμπαντος. Σχεδόν αμέσως δημιουργήθηκαν οι αρχιτεκτονικοί κόσμοι του Σάλβινγκτον και οι ομάδες των αρχηγικών πλανητών των εκατό αστερισμών. Απαιτήθηκαν σχεδόν ένα εκατομμύριο χρόνια για να ολοκληρωθούν αυτά τα συμπλέγματα των ειδικά δημιουργημένων κόσμων. Οι πλανήτες αρχηγεία του τοπικού συστήματος δημιουργήθηκαν σε μία περίοδο που εκτείνεται από τότε, μέχρι πέντε εκατομμύρια χρόνια πριν.

^57:3.9 300,000,000,000 χρόνια πριν οι τροχιές των ήλιων του Αντρονόβερ είχαν, πλέον, παγιωθεί και το σύστημα του νεφελώματος πέρασε από μια προσωρινή περίοδο σχετικής φυσικής σταθερότητας. Την εποχή περίπου αυτή, το επιτελείο του Μιχαήλ έφθασε στον Σάλβινγκτον και η κυβέρνηση του Όρβοντον στην Ουβέρσα παρέσχε φυσική αναγνώριση στο τοπικό σύμπαν του Νέβαδον.

^57:3.10 200,000,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η πρόοδος της συστολής και της συμπύκνωσης με την παραγωγή άπειρης θερμότητας στο κεντρικό σύμπλεγμα του Αντρονόβερ, ή πυρηνική μάζα. Σχετικό κενό εμφανίσθηκε ακόμη και σε περιοχές κοντά στον κεντρικό τροχό του μητρικού ήλιου. Οι εξωτερικές περιοχές σταθεροποιήθηκαν ακόμη περισσότερο και συγκροτήθηκαν καλύτερα. Ορισμένοι πλανήτες που περιστρέφονταν γύρω από τους νεοδημιουργημένους ήλιους είχαν ψυχθεί αρκετά ώστε να γίνουν κατάλληλοι για την εμφύτευση της ζωής. Οι παλαιότεροι κατοικημένοι πλανήτες του Νέβαδον χρονολογούνται από εκείνη την εποχή.

^57:3.11 Τώρα, ο ολοκληρωμένος συμπαντικός μηχανισμός του Νέβαδον αρχίζει σε πρώτη φάση να λειτουργεί και η δημιουργία του Μιχαήλ καταχωρείται στην Ουβέρσα ως ένα σύμπαν εγκατάστασης και προοδευτικής ανέλιξης των θνητών.

^57:3.12 100,000,000,000 χρόνια πριν η ένταση της συμπύκνωσης του νεφελώματος έφθασε στο αποκορύφωμά της. Είχε επιτευχθεί το σημείο της μέγιστης θερμικής έντασης. Αυτό το κρίσιμο στάδιο της αντίθεσης μεταξύ της βαρύτητας και της θερμότητας μπορεί, ορισμένες φορές, να κρατήσει αιώνες, αλλά αργά, ή γρήγορα, η θερμότητα κερδίζει τον αγώνα έναντι της βαρύτητας και η θεαματική περίοδος της διασκόρπισης ενός ήλιου αρχίζει. Και τούτο σημειοδοτεί το τέλος του δεύτερου σταδίου ενός διαστημικού νεφελώματος.

4. ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΤΑΔΙΟ

^57:4.1 Το αρχικό στάδιο ενός νεφελώματος είναι κυκλικό. Το δεύτερο, σπειραματοειδές. Το τρίτο στάδιο είναι εκείνο της πρώτης ηλιακής διασποράς, ενώ το τέταρτο περιλαμβάνει την δεύτερη και τελική φάση της ηλιακής διασποράς, με τον μητρικό πυρήνα να καταλήγει είτε ως σφαιρικό σύμπλεγμα, είτε ως μοναχικός ήλιος, που λειτουργεί ως το κέντρο ενός τερματικού, ηλιακού συστήματος.

^57:4.2 75,000,000,000 χρόνια πριν το νεφέλωμα αυτό έφθασε στο μέγιστο της φάσης της δημιουργίας ήλιων. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της πρώτης περιόδου απώλειας των ήλιων. Η πλειονότητα των ήλιων αυτών διαθέτουν από τότε εκτεταμένα συστήματα πλανητών, δορυφόρων, σκοτεινών νησιών, κομητών, μετεωριτών και νεφών κοσμικής σκόνης.

^57:4.3 50,000,000,000 χρόνια πριν η πρώτη αυτή περίοδος της διασποράς των ήλιων ολοκληρώθηκε. Το νεφέλωμα τελείωνε γοργά τον τρίτο κύκλο ύπαρξής του, κατά τη διάρκεια του οποίου δημιούργησε 876,926 ηλιακά συστήματα.

^57:4.4 25,000,000,000 χρόνια πριν, έλαβε χώρα η ολοκλήρωση του τέταρτου κύκλου της ζωής του νεφελώματος το οποίο επέφερε τη συγκρότηση και τη σχετική σταθεροποίηση των αχανών αστρικών συστημάτων τα οποία προήλθαν από το γονικό αυτό νεφέλωμα. Η διαδικασία, ωστόσο της φυσικής συστολής και της παραγωγής αυξημένης θερμότητας συνεχίσθηκε στην κεντρική μάζα του κατάλοιπου του νεφελώματος.

^57:4.5 10,000,000,000 χρόνια πριν άρχισε ο τέταρτος κύκλος του Αντρονόβερ. Το μέγιστο της θερμοκρασίας της μάζας του πυρήνα επετεύχθηκε. Το κρίσιμο σημείο συμπύκνωσης πλησίαζε. Ο αρχικός μητρικός πυρήνας συγκλονιζόταν κάτω από τη συνδυασμένη πίεση της έντασης της ίδιας του της συμπύκνωσης εξ αιτίας της εσωτερικής θερμότητας και της αυξημένης βαρυτικής, παλιρροϊκής έλξης των απελευθερωμένων ηλιακών συστημάτων που τον περιέβαλαν. Οι πυρηνικές εκρήξεις οι οποίες επρόκειτο να εγκαινιάσουν τον δεύτερο κύκλο των ήλιων του νεφελώματος ήταν επικείμενες. Ο τέταρτος κύκλος της ύπαρξης του νεφελώματος άρχιζε.

^57:4.6 8,000,000,000 χρόνια πριν η τρομερή τελική έκρηξη άρχισε. Μόνο τα εξωτερικά συστήματα είναι ασφαλή σε περιόδους τέτοιων κοσμικών αναταραχών. Και αυτή ήταν η αρχή του τέλους του νεφελώματος. Η τελική αυτή ηλιακή διάσπαση διήρκεσε για μία περίοδο δύο, σχεδόν, εκατομμυρίων χρόνων.

^57:4.7 7,000,000,000 χρόνια πριν η τελική διάσπαση του Αντρονόβερ έφθασε στο αποκορύφωμά της. Αυτή ήταν η περίοδος της δημιουργίας των μεγαλύτερων ακραίων ήλιων και το μέγιστο των τοπικών φυσικών αναταραχών.

^57:4.8 6,000,000,000 χρόνια αργότερα σημειοδοτείται το τέλος της τελικής διάσπασης και της γέννησης του ήλιου σας, του πεντηκοστού έκτου από την τελευταία δευτερογενή ηλιακή οικογένεια του Αντρονόβερ. Η τελική αυτή έκρηξη του πυρήνα του νεφελώματος δημιούργησε 136,702 ήλιους, τους περισσότερους των οποίων σε μοναχικές τροχιές. Ο συνολικός αριθμός των ήλιων και των ηλιακών συστημάτων που προήλθαν από το νεφέλωμα του Αντρονόβερ ήταν 1,013,628. Το σύνολο των ηλιακών συστημάτων είναι 1,013,572.

^57:4.9 Και τώρα, το μεγάλο νεφέλωμα του Αντρονόβερ δεν υπάρχει πια, αλλά ζει μέσα στους πολλούς ήλιους και τις πλανητικές τους οικογένειες, οι οποίοι προήλθαν από αυτό το μητρικό διαστημικό νέφος. Το υπόλειμμα του πυρήνα που απέμεινε από το μεγαλειώδες αυτό νεφέλωμα καίγεται ακόμη με μία κοκκινωπή λάμψη και εξακολουθεί να εκπέμπει λίγο φως και θερμότητα στην πλανητική οικογένεια που του απέμεινε, των εξήντα πέντε κόσμων, οι οποίοι πλέον περιστρέφονται γύρω από την σεβάσμια αυτή μητέρα των δύο εξαιρετικών γενεών των μοναρχών του φωτός.

5. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΜΕΙΤΙΑ – ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ

^57:5.1 5,000,000,000 χρόνια πριν ο ήλιος σας ήταν ένα συγκριτικά απομονωμένο ουράνιο σώμα, που είχε συγκεντρώσει κοντά του το μεγαλύτερο μέρος της διαστημικής ύλης που κυκλοφορούσε κοντά, απομεινάρια της πρόσφατης αναταραχής την οποία ακολούθησε η γέννησή του.

^57:5.2 Σήμερα, ο ήλιος σας έχει επιτύχει μία σχετική σταθερότητα, αλλά οι κηλίδες του, σε κύκλους των ενδεκάμισι χρόνων, προδίδουν ότι στα νιάτα του ήταν ένας μεταβλητός αστέρας. Κατά τις αρχικές εποχές του ήλιου σας, η συνεχιζόμενη συστολή και η σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας που ακολούθησε, δημιούργησαν τρομακτικές διαταραχές στην επιφάνειά του. Οι τιτάνιες αυτές ανυψώσεις απαιτούσαν τρεισήμισι μέρες για να ολοκληρώσουν ένα κύκλο μεταβαλλόμενης λαμπρότητας. Η μεταβλητή αυτή κατάσταση, η περιοδική αυτή διακύμανση, έκανε τον ήλιο σας εξαιρετικά ευαίσθητο σε ορισμένες εξωτερικές επιδράσεις, τις οποίες επρόκειτο σύντομα να αντιμετωπίσει.

^57:5.3 Έτσι ήταν διαμορφωμένο το τοπικό σύμπαν για τη μοναδική δημιουργία της Μονμέιτια, αυτό είναι το όνομα της πλανητικής οικογένειας του ήλιου σας, του ηλιακού συστήματος στο οποίο ανήκει ο κόσμος σας. Λιγότερα από το ένα τοις εκατό των πλανητικών συστημάτων του Όρβοντον είχαν παρόμοια προέλευση.

^57:5.4 4,500,000,000 χρόνια πριν το πελώριο σύστημα της Ανγκόνα άρχισε να πλησιάζει στην γειτονιά του μοναχικού αυτού ήλιου. Το κέντρο αυτού του μεγάλου συστήματος ήταν ένας σκοτεινός γίγας του διαστήματος, συμπαγής, πολύ φορτισμένος, ο οποίος διέθετε τρομακτική βαρυτική έλξη.

^57:5.5 Καθώς η Ανγκόνα πλησίαζε όλο και πιο κοντά στον ήλιο, τις στιγμές της μέγιστης διεύρυνσης κατά τη διάρκεια των ηλιακών διακυμάνσεων, εκτοξεύονταν στο διάστημα ρεύματα υλικών σε αέρια μορφή, σαν γιγάντιες ηλιακές γλώσσες. Αρχικά, αυτές οι πυρακτωμένες αέριες γλώσσες έπεφταν σταθερά πίσω στον ήλιο, καθώς, όμως, η Ανγκόνα ερχόταν όλο και πιο κοντά, η βαρυτική έλξη του γιγάντιου επισκέπτη έγινε τόσο μεγάλη, ώστε αυτές οι γλώσσες των αερίων διασπάσθηκαν σε ορισμένα σημεία, με τα χαμηλότερα μέρη τους να πέφτουν πίσω, μέσα στον ήλιο, ενώ τα εξωτερικά τους τμήματα να αποσπώνται για να σχηματίσουν υλικά σώματα, ηλιακά μετέωρα, τα οποία αμέσως άρχισαν να περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο στις δικές τους ελλειπτικές τροχιές.

^57:5.6 Καθώς το σύστημα της Ανγκόνα πλησίαζε πιο κοντά, οι ηλιακές προεξοχές γίνονταν ολοένα μεγαλύτερες. Όλο και περισσότερη ύλη αποσπάτο από τον ήλιο για να μεταβληθεί σε ανεξάρτητα, περιστρεφόμενα σώματα στον περιβάλλοντα χώρο. Η κατάσταση αυτή εξελίχθηκε για περίπου πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, μέχρις ότου η Ανγκόνα έκανε τη στενότερη προσέγγισή της προς τον ήλιο. Οπότε ο ήλιος, ταυτόχρονα με μία από τις περιοδικές, εσωτερικές του αναταραχές, υπέστη μερική διάσπαση. Από τις αντίθετες πλευρές, ταυτόχρονα, πελώριοι όγκοι ύλης αποσπάσθηκαν. Από την πλευρά που βρισκόταν η Ανγκόνα αφαιρέθηκε μία πελώρια στήλη ηλιακών αερίων, περισσότερο λεπτή στα άκρα και φανερά διογκωμένη στο κέντρο, η οποία αποσπάσθηκε μόνιμα από τον άμεσο βαρυτικό έλεγχο του ήλιου.

^57:5.7 Η μεγάλη αυτή στήλη των ηλιακών αερίων, που με τον τρόπο αυτό χωρίσθηκε από τον ήλιο, εξελίχθηκε αργότερα στους δώδεκα πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Η επακόλουθη εκτίναξη αερίων από την αντίθετη πλευρά του ήλιου, σε παλιρροϊκή αντιστοιχία με την εξώθηση του γιγάντιου αυτού προγόνου του ηλιακού συστήματος, συμπυκνώθηκε από τότε στους μετεωρίτες και τη διαστημική σκόνη του ηλιακού συστήματος, αν και πολλή, πάρα πολλή από την ύλη αυτή επανακτήθηκε στη συνέχεια από την ηλιακή βαρύτητα, καθώς το σύστημα της Ανγκόνα αποσύρθηκε στο μακρινό διάστημα.

^57:5.8 Αν και η Ανγκόνα επέτυχε να παρασύρει μακριά το προγονικό υλικό των πλανητών του ηλιακού συστήματος και τον πελώριο όγκο της ύλης που πλέον κυκλοφορεί γύρω από τον ήλιο ως αστεροειδείς και μετεωρίτες, δεν εξασφάλισε για λογαριασμό της ένα μέρος αυτού του ηλιακού υλικού. Το σύστημα-επισκέπτης δεν πλησίασε αρκετά κοντά ώστε πραγματικά να κλέψει ένα μέρος της ουσίας του ήλιου, ωστόσο στροβιλίσθηκε σε αρκετά μικρή απόσταση ώστε να παρασύρει στο μεσολαβούν διάστημα όλα τα υλικά που αποτελούν το σημερινό ηλιακό σύστημα.

^57:5.9 Οι πέντε εσωτερικοί και οι πέντε εξωτερικοί πλανήτες γοργά σχηματίσθηκαν, σε μικρογραφία, από τους ψυχόμενους και συμπυκνούμενους πυρήνες στα λιγότερο συμπαγή και μειούμενα άκρα του γιγάντιου βαρυτικού εξογκώματος, το οποίο η Ανγκόνα είχε επιτύχει να αποσπάσει από τον ήλιο, ενώ ο Κρόνος και ο Δίας σχηματίσθηκαν από τα περισσότερο συμπαγή και εξογκωμένα κεντρικά τμήματα. Η ισχυρή βαρυτική έλξη του Δία και του Κρόνου γρήγορα αιχμαλώτισε το μεγαλύτερο μέρος των υλικών που είχαν κλαπεί από την Ανγκόνα, καθώς η μαρτυρά η ανάδρομη κίνηση ορισμένων από τους δορυφόρους τους.

^57:5.10 Ο Δίας και ο Κρόνος, προερχόμενοι από το ίδιο το κέντρο της πελώριας στήλης των υπερθερμασμένων ηλιακών αερίων, περιείχαν τόσο πολύ θερμασμένο ηλιακό υλικό, ώστε έλαμπαν με εκθαμβωτικό φως και εξέπεμπαν πελώριες ποσότητες θερμότητας. Υπήρξαν, στην πραγματικότητα, δευτερογενείς ήλιοι για μία σύντομη περίοδο μετά το σχηματισμό τους ως ανεξάρτητα διαστημικά σώματα. Αυτοί οι δύο μεγαλύτεροι πλανήτες του ηλιακού συστήματος έχουν παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αεριώδεις έως σήμερα, μη έχοντας ψυχθεί ακόμη μέχρι του σημείου της πλήρους συμπύκνωσης, ή στερεοποίησης.

^57:5.11 Οι αεριώδεις πυρήνες των άλλων δέκα πλανητών που υπέστησαν συστολή γρήγορα έφθασαν στο στάδιο της στερεοποίησης και άρχισαν να έλκουν κοντά τους αυξανόμενες ποσότητες της μετεωρικής ύλης που κυκλοφορούσε στο κοντινό διάστημα. Έτσι, λοιπόν, οι κόσμοι του ηλιακού συστήματος έχουν διττή προέλευση: Οι αποτελούμενοι από συμπυκνωμένα αέρια πυρήνες διογκώθηκαν, αργότερα, δια της σύλληψης πελώριων ποσοτήτων μετεωριτών. Πράγματι, ακόμη εξακολουθούν να αιχμαλωτίζουν μετεωρίτες, αλλά σε πολύ μικρότερους αριθμούς.

^57:5.12 Οι πλανήτες δεν κινούνται γύρω από τον ήλιο στο επίπεδο του ισημερινού της ηλιακής μητέρας τους, πράγμα που θα έκαναν εάν είχαν αποσπασθεί εξ αιτίας της περιστροφής του ήλιου. Μάλλον, ταξιδεύουν στο επίπεδο της ηλιακής προεξοχής της Ανγκόνα, η οποία βρισκόταν σε μεγάλη γωνία σε σχέση προς το επίπεδο του ισημερινού του ήλιου.

^57:5.13 Ενώ η Ανγκόνα δεν ήταν σε θέση να αιχμαλωτίσει ένα μέρος της ηλιακής μάζας, ο ήλιος σας πρόσθεσε στην μεταμορφούμενη πλανητική του οικογένεια ένα μέρος από το κυκλοφορούν διαστημικό υλικό του συστήματος-επισκέπτη. Εξ αιτίας του ισχυρού βαρυτικού πεδίου της Ανγκόνα, η τριτογενής πλανητική του οικογένεια ακολούθησε τροχιές σε μεγάλη απόσταση από τον σκοτεινό γίγαντα. Και σύντομα, μετά την εκβολή της προγονικής μάζας του ηλιακού συστήματος και, ενώ η Ανγκόνα βρισκόταν ακόμη κοντά στον ήλιο, τρεις από τους μεγαλύτερους πλανήτες του συστήματος της Ανγκόνα κινήθηκαν τόσο κοντά στον συμπαγή πρόγονο του ηλιακού συστήματος, ώστε η βαρυτική του έλξη, αυξημένη από αυτήν του ήλιου, ήταν αρκετή για να υπερκαλύψει τη βαρυτική έλξη της Ανγκόνα και να αποσπάσει για πάντα τους τρεις αυτούς υποτελείς του ουράνιου περιπλανώμενου.

^57:5.14 Το σύνολο της ύλης του ηλιακού συστήματος που βγήκε από τον ήλιο, χαρακτηριζόταν, αρχικά, από ομοιογένεια στην κατεύθυνση της κίνησης της τροχιάς του και εάν δεν είχαν εισβάλλει αυτά τα τρία ξένα διαστημικά σώματα, το σύνολο της ύλης του ηλιακού συστήματος θα διατηρούσε την ίδια κατεύθυνση της κίνησης της τροχιάς του. Όπως εξελίχθηκε, όμως, η επίδραση των τριών υποτελών της Ανγκόνα ενέβαλε νέες και ξένες δυνάμεις κατεύθυνσης στο δημιουργούμενο ηλιακό σύστημα, με την επακόλουθη εμφάνιση της ανάδρομης κίνησης. Η ανάδρομη κίνηση, σε οποιοδήποτε αστρονομικό σύστημα, είναι πάντα συμπτωματική και πάντα εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της επίδρασης της πρόσκρουσης με ξένα διαστημικά σώματα. Τέτοιες προσκρούσεις μπορεί να μην δημιουργούν πάντα ανάδρομη κίνηση, αλλά καμία ανάδρομη κίνηση δεν παρουσιάζεται εκτός των συστημάτων τα οποία περιέχουν μάζες που έχουν διαφορετική προέλευση.

6. ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ – Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ

^57:6.1 Μετά τη γέννηση του ηλιακού συστήματος, επακολούθησε μία περίοδος ελαττούμενης ηλιακής εκροής. Με φθίνοντα ρυθμό, για άλλες πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, ο ήλιος συνέχισε να αποβάλλει μειούμενες ποσότητες ύλης στο περιβάλλον διάστημα. Κατά τη διάρκεια, ωστόσο, αυτών των πρώτων εποχών των ακανόνιστων τροχιών, όταν τα περιβάλλοντα σώματα έκαναν την πλησιέστερη προσέγγισή τους προς τον ήλιο, ο ηλιακός γονέας μπόρεσε να επανακτήσει ένα μεγάλο μέρος του μετεωρικού αυτού υλικού.

^57:6.2 Οι πλησιέστεροι προς τον ήλιο πλανήτες ήταν οι πρώτοι των οποίων οι περιστροφές ελαττώθηκαν δια της παλιρροϊκής τριβής. Τέτοιες βαρυτικές επιδράσεις συνεισφέρουν, επίσης, στη σταθεροποίηση των πλανητικών τροχιών, ενώ λειτουργούν ως τροχοπέδη επί της ταχύτητας των αξονικών περιστροφών ενός πλανήτη, κάνοντας τον πλανήτη αυτόν να περιστρέφεται ακόμη αργότερα, έως ότου η αξονική περιστροφή σταματήσει, αφήνοντας το ένα ημισφαίριο του πλανήτη πάντα στραμμένο προς τον ήλιο, ή προς ένα μεγαλύτερο σώμα, όπως φαίνεται στον πλανήτη Ερμή και τη σελήνη, η οποία πάντα στρέφει την ίδια όψη προς την Ουράντια.

^57:6.3 Όταν οι παλιρροϊκές τριβές της σελήνης και της γης εξισωθούν, η γη θα στρέφει πάντα το ίδιο ημισφαίριο προς τη σελήνη ενώ η ημέρα και ο μήνας θα γίνουν αναλογικοί – με διάρκεια περίπου σαράντα επτά ημερών. Όταν επιτευχθεί μία τέτοια τροχιακή σταθερότητα, οι παλιρροϊκές τριβές θα αντιστραφούν, δεν θα διώχνουν, πλέον, τη σελήνη από τη γη, αλλά σταδιακά θα έλκουν το δορυφόρο προς τον πλανήτη. Και τότε, σ’ αυτό το μακρινό μέλλον, όταν η σελήνη θα πλησιάσει περίπου στα δεκαεπτάμισι χιλιάδες χιλιόμετρα από τη γη, η βαρυτική επίδραση της τελευταίας θα κάνει τη σελήνη να διασπασθεί και αυτή η έκρηξη της παλιρροϊκής βαρύτητας θα θρυμματίσει τη σελήνη σε μικρά σωματίδια, τα οποία μπορεί να συναθροιστούν γύρω από τον πλανήτη ως δακτύλιοι ύλης, μοιάζοντας μ’ εκείνα του Κρόνου, ή μπορεί σταδιακά να πέσουν στη γη ως μετεωρίτες.

^57:6.4 Αν τα διαστημικά σώματα είναι παρόμοια ως προς το μέγεθος και την πυκνότητα, μπορεί να λάβουν χώρα συγκρούσεις. Αν, όμως, δύο διαστημικά σώματα με παρόμοια πυκνότητα είναι σχετικά ανόμοια ως προς το μέγεθος, τότε, εάν το μικρότερο πλησιάσει προοδευτικά το μεγαλύτερο, η διάσπαση του μικρότερου σώματος θα επισυμβεί όταν η ακτίνα της τροχιάς του γίνει δυόμισι φορές μικρότερη από την ακτίνα του μεγαλύτερου σώματος. Συγκρούσεις μεταξύ των γιγάντων του διαστήματος είναι, πράγματι, σπάνιες, αυτές, όμως, οι παλιρροϊκής βαρύτητας, εκρήξεις των μικρότερων σωμάτων είναι πολύ κοινές.

^57:6.5 Οι διάττοντες αστέρες σχηματίζουν σμήνη επειδή είναι τμήματα μεγαλύτερων σωμάτων ύλης, η οποία διασπάσθηκε εξ αιτίας της παλιρροϊκής βαρύτητας, που ασκήθηκε από γειτονικά και ακόμη μεγαλύτερα διαστημικά σώματα. Οι δακτύλιοι του Κρόνου είναι τα τμήματα ενός διασπασμένου δορυφόρου. Ένα από τα φεγγάρια του Δία πλησιάζει επικίνδυνα, πλέον, την κρίσιμη ζώνη της παλιρροϊκής διάσπασης και, σε λίγα εκατομμύρια χρόνια, είτε θα διεκδικηθεί από τον πλανήτη, είτε θα υποστεί διάσπαση εξ αιτίας της παλιρροϊκής βαρύτητας. Ο πέμπτος πλανήτης του ηλιακού συστήματος, ο οποίος επί μακρόν ακολούθησε ακανόνιστη τροχιά, γρήγορα θρυμματίσθηκε και μεταβλήθηκε στο σημερινό σύμπλεγμα των αστεροειδών.

^57:6.6 4,000,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η συγκρότηση των συστημάτων του Δία και του Κρόνου σε μεγάλο βαθμό όπως φαίνονται σήμερα, εκτός από τα φεγγάρια τους, που εξακολούθησαν να αυξάνουν σε μέγεθος για αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια. Στην πραγματικότητα, όλοι οι πλανήτες και οι δορυφόροι του ηλιακού συστήματος μεγαλώνουν ακόμη, ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων αλώσεων των μετεωριτών.

^57:6.7 3,500,000,000 χρόνια πριν οι συμπυκνωμένοι πυρήνες των άλλων δέκα πλανητών είχαν πλέον σχηματισθεί καλά και οι πυρήνες των περισσότερων φεγγαριών ήταν άθικτοι, αν και ορισμένοι από τους μικρότερους δορυφόρους ενώθηκαν αργότερα για να σχηματίσουν τα σημερινά μεγαλύτερα φεγγάρια. Η εποχή αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως η εποχή της πλανητικής συγκέντρωσης.

^57:6.8 3,000,000,000 χρόνια πριν το ηλιακό σύστημα λειτουργούσε σχεδόν όπως λειτουργεί σήμερα. Τα μέλη του εξακολούθησαν να αυξάνουν σε μέγεθος καθώς οι μετεωρίτες του διαστήματος εξακολούθησαν να πέφτουν πάνω στους πλανήτες και τους δορυφόρους τους με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

^57:6.9 Την εποχή περίπου αυτή το ηλιακό σας σύστημα μπήκε στα φυσικά μητρώα του Νέβαδον και πήρε το όνομά του, Μονμέιτια.

^57:6.10 2,500,000,000 χρόνια πριν οι πλανήτες είχαν αποκτήσει τεράστιο μέγεθος. Η Ουράντια ήταν μια αρκετά ανεπτυγμένη σφαίρα, περίπου το ένα δέκατο της τωρινής μάζας της και εξακολουθούσε να μεγαλώνει αλματωδώς εξ αιτίας της προσθήκης των μετεωριτών.

^57:6.11 Όλη αυτή η τρομακτική δραστηριότητα αποτελεί φυσιολογικό μέρος της δημιουργίας ενός εξελικτικού κόσμου της κατηγορίας της Ουράντια και συνιστά τα αστρονομικά προκαταρκτικά για το στήσιμο της σκηνής, για την έναρξη της φυσικής εξέλιξης τέτοιων κόσμων του διαστήματος, στην προετοιμασία της περιπέτειας της ζωής στο χρόνο.

7. Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΙΤΩΝ – Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΩΝ : Η ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΑΤΜΌΣΦΑΙΡΑ

^57:7.1 Καθ’ όλη τη διάρκεια των αρχικών αυτών εποχών, οι διαστημικές περιοχές του ηλιακού συστήματος ήταν κατάμεστες από μικρά διασπασμένα και συμπυκνωμένα σώματα και, απουσία μιας προστατευτικής ατμόσφαιρας ανάφλεξης, τέτοια διαστημικά σώματα προσέκρουαν κατ’ ευθείαν πάνω στην επιφάνεια της Ουράντια. Οι ακατάπαυστες αυτές συγκρούσεις διατήρησαν την επιφάνεια του πλανήτη λίγο-πολύ θερμή και τούτο, μαζί με την αυξημένη δραστηριότητα της βαρύτητας, καθώς η σφαίρα μεγάλωνε, άρχισαν να θέτουν σε λειτουργία τις επιδράσεις εκείνες οι οποίες σταδιακά έκαναν τα βαρύτερα στοιχεία, όπως ο σίδηρος, να εγκαθίστανται όλο και περισσότερο προς το κέντρο του πλανήτη.

^57:7.2 2,000,000,000 χρόνια πριν η γη άρχισε οριστικά να έλκει τη σελήνη. Ο πλανήτης πάντα ήταν μεγαλύτερος από το δορυφόρο του, αλλά δεν υπήρχε και τόσο μεγάλη διαφορά στο μέγεθός τους ως εκείνη περίπου την εποχή, όταν πελώρια διαστημικά σώματα αιχμαλωτίσθηκαν από τη γη. Η Ουράντια τότε είχε περίπου το ένα πέμπτο του σημερινού μεγέθους της και είχε γίνει αρκετά μεγάλη ώστε να συγκρατεί την πρωτόγονη ατμόσφαιρα, η οποία είχε αρχίσει να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της εσωτερικής αντίθεσης των στοιχείων, μεταξύ του θερμού εσωτερικού και της ψυχόμενου φλοιού.

^57:7.3 Σαφής ηφαιστειακή δραστηριότητα χρονολογείται από την εποχή εκείνη. Η εσωτερική θερμότητα της γης συνέχισε να αυξάνεται εξ αιτίας της όλο και βαρύτερης ταφής των ραδιενεργών, ή βαρύτερων στοιχείων που είχαν έλθει από το διάστημα με τους μετεωρίτες. Η μελέτη αυτών των ραδιενεργών στοιχείων θα αποκαλύψει ότι η επιφάνεια της Ουράντια έχει ηλικία μεγαλύτερη του ενός δισεκατομμυρίου ετών. Η καταμέτρηση του ραδίου είναι το πλέον αξιόπιστο σύστημα μέτρησης του χρόνου που διαθέτετε για να γίνουν επιστημονικοί υπολογισμοί της ηλικίας του πλανήτη, όλοι αυτοί, όμως, οι υπολογισμοί είναι εντελώς ανεπαρκείς επειδή τα ραδιενεργά υλικά που είναι στη διάθεσή σας για να τα εξετάσετε, προέρχονται όλα από την γήινη επιφάνεια και εξ αυτού αντιπροσωπεύουν τα πρόσφατα, σχετικά, αποκτήματα της Ουράντια, από τα στοιχεία αυτά.

^57:7.4 1,500,000,000 χρόνια πριν η γη είχε τα δύο τρίτα του σημερινού μεγέθους της, ενώ η σελήνη πλησίαζε την παρούσα μάζα της. Η αλματώδης αύξηση του μεγέθους της γης έναντι της σελήνης την κατέστησε ικανή να αρχίσει την αργή αρπαγή της λίγης ατμόσφαιρας που είχε, αρχικά, ο δορυφόρος της.

^57:7.5 Η ηφαιστειακή δραστηριότητα βρίσκεται, τώρα, στο αποκορύφωμά της. Ολόκληρη η γη είναι ένα πραγματικό πύρινο ηφαίστειο, με την επιφάνεια να μοιάζει με το προηγούμενο, λιωμένο της, στάδιο, πριν τα βαρύτερα μέταλλα κινηθούν προς το κέντρο. Αυτή είναι η εποχή των ηφαιστείων.Παρ’ όλ’ αυτά, ένας φλοιός, αποτελούμενος κυρίως από τον συγκριτικά ελαφρότερο γρανίτη, σχηματίζεται σταδιακά. Η βάση έχει τεθεί για έναν πλανήτη που μπορεί, κάποτε, να συντηρήσει τη ζωή.

^57:7.6 Η πρωτόγονη ατμόσφαιρα του πλανήτη εξελίσσεται αργά, έχοντας, πλέον, λίγους υδρατμούς, μονοξείδιο του άνθρακα, διοξείδιο του άνθρακα και υδροχλώριο, ωστόσο δεν υπάρχει παρά ελάχιστο, ή καθόλου ελεύθερο άζωτο, ή ελεύθερο οξυγόνο. Η ατμόσφαιρα ενός κόσμου κατά την ηφαιστειακή εποχή παρουσιάζει ένα αλλόκοτο θέαμα. Εκτός των αερίων που απαριθμούνται, είναι εξαιρετικά φορτισμένη με πάρα πολλά ηφαιστειακά αέρια και, καθώς το περίβλημα του αέρα ωριμάζει, με τα προϊόντα, επίσης, της καύσης των δυνατών καταιγισμών των μετεωριτών, που διαρκώς προσκρούουν στην επιφάνεια του πλανήτη. Μία τέτοια καύση των μετεωριτών εξαντλεί, σχεδόν, το οξυγόνο της ατμόσφαιρας, ενώ ο ρυθμός του βομβαρδισμού των μετεωριτών είναι ακόμη τρομακτικός.

^57:7.7 Τώρα πλέον, η ατμόσφαιρα έγινε πιο σταθερή και ψύχθηκε αρκετά ώστε να αρχίσει η βροχόπτωση στην καυτή, βραχώδη επιφάνεια του πλανήτη. Για χιλιάδες χρόνια η Ουράντια ήταν τυλιγμένη μ’ ένα πελώριο και συνεχές κάλυμμα ατμών. Και κατά τη διάρκεια των εποχών αυτών, ο ήλιος δεν έλαμπε ποτέ στην επιφάνεια της γης.

^57:7.8 Μεγάλο μέρος του άνθρακα της ατμόσφαιρας διαχωρίσθηκε για να σχηματίσει τα άλατα του ανθρακικού οξέος των διαφόρων μετάλλων, τα οποία αφθονούσαν στα επιφανειακά στρώματα του πλανήτη. Αργότερα, πολύ μεγαλύτερες ποσότητες αυτών των ανθρακούχων αερίων αναλώθηκαν από την πρώιμη και γόνιμη φυτική ζωή.

^57:7.9 Ακόμη και τις επόμενες περιόδους η συνεχιζόμενη ροή της λάβας και οι μετεωρίτες που εισέρχονταν εξαντλούσαν, σχεδόν εντελώς, το οξυγόνο του αέρα. Ακόμη και τα αρχικά αποθέματα των γοργά εμφανιζόμενων πρωτόγονων ωκεανών δεν περιείχαν χρωματιστές πέτρες, ή σχιστόλιθους. Και για πολύ καιρό, αφού εμφανίσθηκε ο ωκεανός αυτός, δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου ελεύθερο οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Και δεν εμφανίσθηκε σε μεγάλες ποσότητες, μέχρις ότου δημιουργήθηκε αργότερα από τα θαλάσσια φυτά, αλλά και τις άλλες μορφές της φυτικής ζωής.

^57:7.10 Η πρωτόγονη ατμόσφαιρα του πλανήτη της ηφαιστειακής εποχής παρείχε λίγη προστασία έναντι των επιδράσεων των συγκρούσεων με τα σμήνη των μετεωριτών. Εκατομμύρια εκατομμυρίων μετεωρίτες μπορούν να διαπεράσουν ένα τέτοιο περίβλημα αέρα για να συντριβούν πάνω στο φλοιό του πλανήτη, ως στερεά σώματα. Καθώς όμως ο χρόνος περνά, όλο και λιγότεροι αποδεικνύονται αρκετά μεγάλοι για να αντισταθούν στο ολοένα ισχυρότερο, προστατευτικό κατά της τριβής, κάλυμμα της εμπλουτισμένης σε οξυγόνο ατμόσφαιρας των μετέπειτα εποχών.

8. Η ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ : Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΕΙΣΜΩΝ : Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΗΠΕΙΡΟΣ

^57:8.1 1,000,000,000 χρόνια πριν χρονολογείται η ουσιαστική απαρχή της ιστορίας της Ουράντια. Ο πλανήτης είχε αποκτήσει περίπου στο σημερινό του μέγεθος. Και την εποχή περίπου αυτή, μπήκε στα φυσικά μητρώα του Νέβαδον και του εδόθη το όνομά του, Ουράντια.

^57:8.2 Η ατμόσφαιρα, μαζί με την ακατάπαυστη καθίζηση της υγρασίας, διευκόλυναν την ψύξη του φλοιού της γης. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα σύντομα ισοστάθμισε την πίεση της εσωτερικής θερμότητας και την συστολή των κρυστάλλων. Και ενώ τα ηφαίστεια έφθιναν ραγδαία, οι σεισμοί έκαναν την εμφάνισή τους, καθώς η περίοδος αυτή της ψύξης και της προσάρμοσης των κρυστάλλων προχωρούσε.

^57:8.3 Η πραγματική γεωλογική ιστορία της Ουράντια αρχίζει με την ψύξη του φλοιού της γης, αρκετά, ώστε να προκαλέσει το σχηματισμό του πρώτου ωκεανού. Η συμπύκνωση των υδρατμών στην ψυχόμενη επιφάνεια της γης, που άρχισε κάποια στιγμή, συνεχίσθηκε μέχρις ότου ολοκληρώθηκε σχεδόν απόλυτα. Μέχρι το τέλος της περιόδου αυτής, ο ωκεανός είχε καταλάβει ολόκληρο τον πλανήτη με ένα μέσο βάθος μεγαλύτερο από 1.6 χιλιόμετρα. Οι παλίρροιες παρουσιάζονταν περίπου όπως παρατηρούνται και σήμερα, αλλά ο πρωτόγονος αυτός ωκεανός δεν ήταν αλμυρός. Ήταν πρακτικά ένα κάλυμμα του κόσμου από γλυκό νερό. Τις μέρες εκείνες, το μεγαλύτερο μέρος του χλωρίου ήταν ενωμένο με διάφορα μέταλλα, υπήρχε, ωστόσο αρκετό, ενωμένο με υδρογόνο, για να κάνει το νερό αυτό ελαφρά όξινο.

^57:8.4 Κατά την έναρξη της μακρινής αυτής εποχής, πρέπει να φανταστούμε την Ουράντια σαν έναν πλανήτη περιβαλλόμενο από νερό. Αργότερα, προερχόμενα από βαθύτερα στρώματα και γι’ αυτό πυκνότερα κύματα λάβας ανέβηκαν στον βυθό του σημερινού Ειρηνικού Ωκεανού και η περιοχή αυτή της καλυμμένης με νερό επιφάνειας κατεθλίβη σε μεγάλο βαθμό. Η πρώτη μάζα της ηπειρωτικής ξηράς αναδύθηκε από τον παγκόσμιο ωκεανό, ως αντισταθμιστική προσαρμογή της εξισορρόπησης του σταδιακά διογκούμενου γήινου φλοιού.

^57:8.5 950,000,000 χρόνια πριν η Ουράντια παρουσιάζει την εικόνα μιας μεγάλης ηπειρωτικής ξηράς και ενός μεγάλου όγκου νερού, του Ειρηνικού Ωκεανού. Τα ηφαίστεια βρίσκονται, ακόμη, παντού και οι σεισμοί είναι συχνοί αλλά και ισχυροί. Οι μετεωρίτες εξακολουθούν να βομβαρδίζουν τη γη, φθίνουν, όμως, ως προς τη συχνότητα, αλλά και το μέγεθος. Η ατμόσφαιρα καθαρίζει, η ποσότητα όμως του διοξειδίου του άνθρακα εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Ο φλοιός της γης σταδιακά σταθεροποιείται.

^57:8.6 Ήταν εκείνη, περίπου, την εποχή που η Ουράντια ανατέθηκε στο σύστημα της Σατάνια για πλανητική διοίκηση και μπήκε στα μητρώα ζωής του Νορλάτιαντεκ. Τότε άρχισε η διοικητική αναγνώριση της μικρής και ασήμαντης σφαίρας, η οποία προορίζετο να γίνει ο πλανήτης όπου ο Μιχαήλ θα ανελάμβανε, αργότερα, το φοβερό εγχείρημα της πλήρωσης των θνητών, θα συμμετείχε στις εμπειρίες εκείνες που από τότε έκαναν την Ουράντια να γίνει τοπικά γνωστή ως ο «κόσμος του σταυρού.»

^57:8.7 900,000,000 χρόνια πριν βεβαιώθηκε η άφιξη στην Ουράντια της πρώτης αναγνωριστικής ομάδας από τη Σατάνια, η οποία εστάλη από την τζερουζέμ για να εξετάσει τον πλανήτη και να κάνει μία αναφορά πάνω στην προσαρμογή του σε σταθμό πειραμάτων ζωής. Η επιτροπή αυτή συνίστατο σε είκοσι τέσσερα μέλη, περιλαμβάνοντας Φορείς της Ζωής, Υιούς Λανονάντεκ, Μελχισεδέκ, σεραφείμ, καθώς και άλλες τάξεις ουράνιας ζωής, που είχαν σχέση με τις αρχικές περιόδους της συγκρότησης και της διοίκησης του πλανήτη.

^57:8.8 Αφού έκανε μία προσεκτική επιθεώρηση στον πλανήτη, η επιτροπή αυτή επέστρεψε στην Τζερουζέμ και έκανε μία ευμενή αναφορά στον Κυρίαρχο του Συστήματος, συνιστώντας να μπει η Ουράντια στα μητρώα των πειραμάτων ζωής. Ο κόσμος σας στη συνέχεια καταχωρήθηκε στην Τζερουζέμ ως δεκαδικός πλανήτης και οι γνωστοποιήθηκε στους Φορείς της Ζωής ότι θα τους εδίδετο άδεια για να θεσπίσουν νέα πρότυπα μηχανικής, χημικής και ηλεκτρικής κινητοποίησης, την εποχή της επόμενης άφιξής τους, με τις επιταγές της μεταμόσχευσης και της εμφύτευσης της ζωής.

^57:8.9 Σε εύλογο χρόνο οι διεργασίες για την κατάληψη του πλανήτη ολοκληρώθηκαν από την μικτή επιτροπή των δώδεκα στην Τζερουζέμ και εγκρίθηκαν από την πλανητική επιτροπή των εβδομήκοντα στην Εντέντια. Τα σχέδια αυτά, τα οποία προτάθηκαν από τους εισηγητές συμβούλους των Φορέων της Ζωής, έγιναν, τελικά, αποδεκτά στον Σάλβινγκτον. Αμέσως μετά οι εκπομπές του Νέβαδον μετέφεραν την αναγγελία ότι η Ουράντια θα γινόταν η σκηνή όπου οι Φορείς της Ζωής θα εκτελούσαν το εξηκοστό πείραμά τους στη Σατάνια, το οποίο ήταν σχεδιασμένο για να ενισχύσει και να βελτιώσει τα, τύπου της Σατάνια, πρότυπα ζωής του Νέβαδον.

^57:8.10 Σύντομα, αφού η Ουράντια αναγνωρίσθηκε πρώτα μέσω των συμπαντικών εκπομπών σ’ ολόκληρο τον Νέβαδον, της παραχωρήθηκε πλήρες συμπαντικό κύρος. Αμέσως μετά καταχωρήθηκε στα αρχεία των αρχηγικών πλανητών του ελάσσονος και του μείζονος τομέα του υπερσύμπαντος. Και πριν τελειώσει η περίοδος αυτή, η Ουράντια είχε καταχωρηθεί στα μητρώα πλανητικής ζωής της Ουβέρσα.

^57:8.11 Ολόκληρη η εποχή αυτή χαρακτηριζόταν από συχνές και βίαιες καταιγίδες. Ο αρχικός φλοιός της γης βρισκόταν σε μία κατάσταση συνεχών διακυμάνσεων. Η ψύξη της επιφάνειας εναλλάσσονταν με πελώρια κύματα λάβας. Πουθενά, στην επιφάνεια του κόσμου, δεν μπορεί να βρεθεί οποιοδήποτε μέρος αυτού του αρχικού φλοιού του πλανήτη. Έχει ολόκληρος αναμειχθεί τόσες πολλές φορές με την λάβα που ξεχυνόταν από βαθιά, αλλά και ξανά ανακατευθεί με τα μετέπειτα αποθέματα του αρχικού, παγκόσμιου ωκεανού.

^57:8.12 Πουθενά στην επιφάνεια του κόσμου δεν θα βρεθούν περισσότερα από τα τροποποιημένα κατάλοιπα των αρχαίων αυτών, των προ της εμφάνισης του ωκεανού, βράχων, από όσα στον βορειοανατολικό Καναδά, γύρω από τον Κόλπο του Χάντσον. Η εκτεταμένη αυτή από γρανίτη έξαρση του εδάφους αποτελείται από πέτρες που ανήκουν στις προ της εμφάνισης του ωκεανού εποχές. Τα στρώματα αυτά των βράχων έχουν θερμανθεί, έχουν λυγίσει, έχουν συστραφεί, έχουν πιεσθεί και έχουν πολλές φορές περάσει από τις διαστρεβλωτικές αυτές, μεταμορφωτικές εμπειρίες.

^57:8.13 Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια των ωκεάνιων εποχών, πελώρια επίπεδα στρωματοποιημένης, χωρίς απολιθώματα, πέτρας εναποτέθηκαν στο βυθό αυτού του αρχαίου ωκεανού. (Ο ασβεστόλιθος μπορεί να σχηματισθεί ως αποτέλεσμα χημικής επιτάχυνσης. Δεν παρήχθη ολόκληρη η ποσότητα των παλαιότερων ασβεστόλιθων από εναποθέσεις θαλάσσιας ζωής.) Σε κανέναν από τους αρχαίους αυτούς σχηματισμούς βράχων δεν θα βρεθεί ίχνος ζωής. Δεν περιέχουν απολιθώματα εκτός εάν, εξ αιτίας κάποιας συγκυρίας, μετέπειτα εναποθέσεις της ωκεάνιας περιόδου αναμείχθηκαν με αυτά τα παλαιότερα προ-ζωικά στρώματα.

^57:8.14 Ο αρχικός φλοιός της γης ήταν πολύ ασταθής αλλά δεν είχαν αρχίσει να σχηματίζονται βουνά. Ο πλανήτης συστελλόταν υπό την πίεση της βαρύτητας, καθώς έπαιρνε μορφή. Τα βουνά δεν είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης του ψυχόμενου φλοιού μιας συστελλόμενης σφαίρας. Εμφανίζονται αργότερα ως αποτέλεσμα της δράσης της βροχής, της βαρύτητας και της διάβρωσης.

^57:8.15 Η ηπειρωτική μάζα της ξηράς της εποχής αυτής αυξανόταν, μέχρις ότου κάλυψε το δέκα τοις εκατό, περίπου, της επιφάνειας της γης. Οι ισχυροί σεισμοί δεν άρχισαν ει μη μόνον όταν η ηπειρωτική μάζα της ξηράς αναδύθηκε αρκετά από το νερό. Από όταν άρχισαν, αυξάνονταν σε συχνότητα και ισχύ για αιώνες. Για εκατομμύρια εκατομμυρίων ετών οι σεισμοί έχουν μειωθεί, η Ουράντια, όμως, έχει ακόμη ένα μέσο όρο δεκαπέντε σεισμών την ημέρα.

^57:8.16 850,000,000 χρόνια πριν, η πρώτη, πραγματική εποχή της σταθεροποίησης του γλοιού της γης άρχισε. Τα περισσότερα από τα βαρύτερα μέταλλα είχαν κατακαθίσει προς το κέντρο της σφαίρας. Ο συστελλόμενος φλοιός είχε παύσει να καταρρέει σε τόσο μεγάλη κλίμακα, όσο σε προηγούμενες εποχές. Είχε επιτευχθεί καλύτερη ισορροπία μεταξύ των προεξοχών της ξηράς και του βαρύτερου ωκεάνιου πυθμένα. Η ροή της λάβας κάτω από την επιφάνεια είχε καλύψει σχεδόν ολόκληρη τη γη και το γεγονός αυτό ισοστάθμισε και σταθεροποίησε τις διακυμάνσεις που οφείλονταν στην ψύξη, τη συστολή και την επιφανειακή μετατόπιση.

^57:8.17 Οι ηφαιστειακές εκρήξεις και οι σεισμοί συνέχισαν να μειώνονται σε συχνότητα και σοβαρότητα. Η ατμόσφαιρα καθάριζε από τα ηφαιστειακά αέρια και τους υδρατμούς, το ποσοστό, ωστόσο, του διοξειδίου του άνθρακα ήταν ακόμη υψηλό.

^57:8.18 Οι ηλεκτρικές διαταραχές στον αέρα και τη γη μειώνονταν επίσης. Τα κύματα της λάβας είχαν φέρει στην επιφάνεια ένα μείγμα στοιχείων τα οποία διαφοροποίησαν το φλοιό και απομόνωσαν καλύτερα τον πλανήτη από ορισμένες διαστημικές ενέργειες. Και όλα τούτα συνετέλεσαν πολύ στο να διευκολυνθεί ο έλεγχος της γήινης ενέργειας και να ρυθμισθεί η ροή του, όπως αποκαλύπτεται από τη λειτουργία των μαγνητικών πόλων.

^57:8.19 800,000,000 χρόνια πριν έγινε η απαρχή της εποχής της πρώτης μεγάλης ξηράς, η εποχή της αυξημένης ανάδυσης των ηπείρων.

^57:8.20 Από την εποχή της συμπύκνωσης της υδρόσφαιρας της γης, πρώτα στον παγκόσμιο ωκεανό και στη συνέχεια στον Ειρηνικό Ωκεανό, ο τελευταίος αυτός όγκος του νερού πρέπει να θεωρηθεί ότι, τότε, κάλυπτε τα εννέα δέκατα της επιφάνειας της γης. Οι μετεωρίτες που έπεφταν στη θάλασσα συγκεντρώνονταν στο βυθό του ωκεανού και οι μετεωρίτες αποτελούνται, γενικά μιλώντας, από βαρέα μέταλλα. Εκείνοι που έπεφταν στην ξηρά οξειδώνονταν σε μεγάλο βαθμό, στη συνέχεια φθείρονταν από τη διάβρωση και κατέληγαν στις ωκεάνιες λεκάνες. Έτσι, ο βυθός του ωκεανού γινόταν ολοένα βαρύτερος, ενώ επιπλέον, υπήρχε το βάρος ενός όγκου νερού που είχε σε ορισμένα σημεία βάθος δέκα έξι χιλιόμετρα.

^57:8.21 Η αυξημένη καταβύθιση του Ειρηνικού Ωκεανού συνετέλεσε περαιτέρω στην ανύψωση της ηπειρωτικής μάζας της ξηράς. Η Ευρώπη και η Ασία άρχισαν να βγαίνουν από τα βάθη του Ειρηνικού μαζί με τις μάζες εκείνες που τώρα αποκαλούνται Αυστραλία, Βόρεια και Νότια Αμερική, αλλά και η ήπειρος της Ανταρκτικής, ενώ ο βυθός του Ειρηνικού Ωκεανού προχωρούσε σε μία ακόμη προσαρμογή αντισταθμιστικής βύθισης. Με το τέλος της περιόδου αυτής, το ένα τρίτο της επιφάνειας της γης αποτελείτο από ξηρά, σε ένα και μοναδικό ηπειρωτικό σχηματισμό.

^57:8.22 Με την αύξηση αυτή της ανύψωσης της ξηράς, εμφανίσθηκαν οι πρώτες κλιματολογικές διαφορές του πλανήτη. Η ανύψωση της ξηράς, τα κοσμικά νέφη και οι επιδράσεις του ωκεανού είναι οι κύριοι παράγοντες για τις διακυμάνσεις του κλίματος. Η κύρια οροσειρά της Ασιατικής ξηράς έφθασε σ’ ένα ύψος σχεδόν δεκατεσσεράμισυ χιλιομέτρων την εποχή της μέγιστης ανάδυσης της ξηράς. Αν υπήρχε περισσότερη υγρασία, που να αιωρείται πάνω από τις υψηλές αυτές περιοχές, θα είχαν σχηματισθεί πελώρια στρώματα πάγου. Η εποχή των παγετώνων θα είχε έλθει πολύ νωρίτερα από όσο ήλθε. Μεσολάβησαν αρκετές εκατοντάδες εκατομμυρίων χρόνων προτού μια τόσο μεγάλη ξηρά εμφανισθεί και πάλι πάνω από το νερό.

^57:8.23 750,000,000 χρόνια πριν τα πρώτα ρήγματα στην μάζα της ηπειρωτικής ξηράς άρχισαν, όπως το μεγάλο από βορρά προς νότο ρήγμα, το οποίο αργότερα υποδέχθηκε τα νερά των ωκεανών και ετοίμασε το δρόμο για την προς δυσμάς κίνηση των ηπείρων της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής, περιλαμβανομένης της Γροιλανδίας. Η μακριά, με ανατολική-δυτική κατεύθυνση, αποκοπή διαχώρισε την Αφρική από την Ευρώπη και απέκοψε τις μάζες της ξηράς, που απετέλεσαν την Αυστραλία, τα Νησιά του Ειρηνικού και την Ανταρκτική, από την Ασιατική ήπειρο.

^57:8.24 700,000,000 χρόνια πριν η Ουράντια πλησίαζε την ωρίμανση των συνθηκών που ήταν κατάλληλες για τη συντήρηση της ζωής. Η κίνηση ηπειρωτικής ξηράς συνεχιζόταν. Ο ωκεανός διείσδυε στην ξηρά όλο και περισσότερο, σαν ένα μακρύ δάκτυλο από θάλασσα, δημιουργώντας τα αβαθή εκείνα νερά και τους προφυλαγμένους κόλπους που τόσο είναι κατάλληλοι ως κατοικία της θαλάσσιας ζωής.

^57:8.25 650,000,000 χρόνια έγινε ο περαιτέρω διαχωρισμός των μαζών της ξηράς και εν συνεχεία μία περαιτέρω διεύρυνση των ηπειρωτικών θαλασσών. Και τα νερά αυτά γρήγορα απέκτησαν το βαθμό εκείνο αλμυρότητας που ήταν απαραίτητος για τη ζωή στην Ουράντια.

^57:8.26 Ήταν αυτές οι θάλασσες, καθώς και αυτές που τις ακολούθησαν, εκείνες που θέσπισαν τις καταγραφές της ζωής στην Ουράντια, όπως στη συνέχεια ανεκαλύφθη σε καλά διατηρημένες πέτρινες σελίδες, σε ατέλειωτους τόμους, καθώς οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη και οι αιώνες περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο. Οι εσωτερικές αυτές θάλασσες των παλαιότερων χρόνων ήταν πραγματικά το λίκνο της εξέλιξης.

^57:8.27 [Παρουσιάσθηκε από ένα Φορέα της Ζωής, ένα μέλος του αρχικού Σώματος της Ουράντια και νυν μόνιμου παρατηρητού.]

http://dia-kosmos.blogspot.gr/