Το ψηφιακό νόμισμα του Μαδούρο είναι «κάλπικο»

Δεν έχει σημασία αν το νόμισμα είναι ψηφιακό, χαρτονόμισμα ή crypto-νόμισμα: αν δεν μπορεί να μετατραπεί άμεσα στο υποκείμενο εμπόρευμα σύμφωνα με έναν διαφανή δημοσιευμένο συντελεστή μετατροπής, τότε δεν υποστηρίζεται από τίποτα.

Το ψηφιακό νόμισμα του Μαδούρο είναι «κάλπικο» αν δεν υπάρχει διαφανής μηχανισμός μετατροπής του petro σε πετρέλαιο το οποίο να μπορεί να πωληθεί και να παραδοθεί στις διεθνείς αγορές, τότε το ψηφιακό νόμισμα του μαδούρο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απάτη του κεντρικού κράτους

Του Charles Hugh Smith

Απόδοση Ευθύμης Μαραμής

Εάν ένα νόμισμα, εφόσον το ζητήσει ο κάτοχος του δεν μπορεί να μετατραπεί στο υποκείμενο εμπόρευμα που, υποτίθεται πως το υποστηρίζει, τότε δεν είναι «υποστηριζόμενο» από αυτό το εμπόρευμα. Η χρεοκοπημένη Βενεζουέλα, φαίνεται να είναι το πρώτο έθνος-κράτος που εξέδωσε ψηφιακό νόμισμα (το petro) ως μέσο για να ξεφύγει από την χρηματοπιστωτική μαύρη τρύπα που εξαντλεί την οικονομία της: Ο πρόεδρος Μαδούρο εγκαινίασε το ψηφιακό αυτό νόμισμα – υποστηριζόμενο από πετρέλαιο «Για την ευημερία της Βενεζουέλας».

Δείτε σχετικά: Δεν είναι οι τιμές του πετρελαίου, είναι ο σοσιαλισμός ηλίθιε

Αξίζει να αναφερθεί η αποτίμηση της «μαύρης» αγοράς (δηλαδή του πραγματικού κόσμου) όσον αφορά το νόμισμα της Βενεζουέλας, το bolivar: ένα χαρτονόμισμα των 100.000 bolivar, αξίζει περίπου 40 λεπτά του δολαρίου (δηλαδή σχεδόν τίποτα). Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας διατηρεί μια φαντασιακή επίσημη ισοτιμία δολαρίου / bolivar που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική αξία της αγοραστικής δύναμης του fiat πολιτικού νομίσματος της Βενεζουέλας.

Το ξεχωριστό συστατικό του petro είναι, υποτίθεται, ότι «υποστηρίζεται από το πετρέλαιο». Με άλλα λόγια, σε αντίθεση με άλλα ψηφιακά νομίσματα, το petro έχει «εγγενή» αξία επειδή υποστηρίζεται από το πετρέλαιο.

Tι σημαίνει στην πραγματικότητα πως το petro υποστηρίζεται από πετρέλαιο;

Ο μόνος τρόπος σύμφωνα με τον οποίο μπορεί να υποστηρίζεται οποιοδήποτε νόμισμα, χάρτινο ή ψηφιακό από οποιοδήποτε πραγματικό εμπόρευμα, είναι εάν το νόμισμα είναι μετατρέψιμο σε αυτό εμπόρευμα κατ ‘απαίτηση του δικαιούχου. Δηλαδή, το νόμισμα να μπορεί να ανταλλαγεί με το εμπόρευμα βάσει ενός διάφανου δημοσιευμένου συντελεστή μετατροπής.

Εάν το petro της Βενεζουέλας δεν μπορεί να μετατραπεί άμεσα σε παραδοτέες συμβάσεις πετρελαίου κατόπιν ζήτησης του δικαιούχου, τότε δεν υποστηρίζεται από τίποτα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οποιοδήποτε νόμισμα που ισχυρίζεται ότι είναι «υποστηριζόμενο» από χρυσό, λάδι, ρύζι, σιτάρι, κλπ. πρέπει να είναι μετατρέψιμο στο υποκείμενο εμπόρευμα βάσει ενός διάφανου συντελεστή μετατροπής. Εάν ένα νόμισμα δεν μπορεί να μετατραπεί στο υποκείμενο εμπόρευμα, δεν «υποστηρίζεται από το πετρέλαιο». Είναι απλά μια ακόμα απάτη της κυβέρνησης. Μια απάτη αυτών που κατέχουν την ισχύ σε συγκεντρωτικά κυβερνητικά όργανα, ώστε να πλουτίζουν εις βάρος των πολιτών, επιλέγοντας και διαμορφώνοντας το τι αποτελεί νομικά επιτρεπτό.

Η συμβατική απάτη είναι παράνομη. Η απάτη της κυβέρνησης είναι νόμιμη επειδή ωφελεί αυτούς που θέτουν τους κανόνες και τους νόμους. Αν δεν υπάρχει διαφανής μηχανισμός μετατροπής του petro σε πετρέλαιο το οποίο να μπορεί να πωληθεί και να παραδοθεί στις διεθνείς αγορές, τότε το ψηφιακό νόμισμα του Μαδούρο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απάτη του κεντρικού κράτους: Όσοι είναι ανόητοι και πιστέψουν στην απάτη ότι το petro «υποστηρίζεται από πετρέλαιο» θα καταλήξουν με ένα άχρηστο νόμισμα στην κατοχή τους.

Ιστορικό παράδειγμα

Μια μικρή αναδρομή στην ιστορία θα διευκρινίσει τι σημαίνει μετατροπή νομίσματος στο «εμπόρευμα από το οποίο υποστηρίζεται». Στη δεκαετία του 1960, το αμερικανικό δολάριο ήταν «υποστηριζόμενο από το χρυσό», γεγονός που σήμαινε ότι άλλα κράτη (μέσω των κεντρικών τους τραπεζών) μπορούσαν να μετατρέψουν 35 δολάρια ΗΠΑ σε μια ουγκιά χρυσού κατόπιν ζήτησης.

Καθώς τα εμπορικά ελλείμματα και τα ελλείμματα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού των ΗΠΑ αυξήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960, χώρες όπως η Γαλλία άρχισαν να μετατρέπουν τα πλεονάζοντα δολάρια σε φυσικό χρυσό. Εάν η μετατροπή αυτή είχε επιτραπεί να συνεχιστεί, οι ξένες κεντρικές τράπεζες θα είχαν στραγγίσει όλο τον χρυσό της Αμερικής καθώς εξαργύρωναν τα δολάρια που κατείχαν σε χρυσό (δολάρια που εξήχθησαν μέσω εμπορικών ελλειμμάτων σε άλλα έθνη). Ως αποτέλεσμα, οι ΗΠΑ δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να τερματίσουν τη μετατροπή των δολαρίων σε χρυσό. Οι ΗΠΑ αθέτησαν τις διεθνείς υποχρεώσεις τους.1

Η σκέψη ότι η Κίνα ή η Ρωσία θα εκδώσουν ένα νόμισμα που υποστηρίζεται από χρυσό, προσελκύει ιδιαίτερη προσοχή, αλλά ένα νόμισμα υποστηρίζεται από χρυσό μόνο εάν ένας ξένος χρηματοπιστωτικός οργανισμός μπορεί να μετατρέψει το γιουάν ή τα ρούβλια σε χρυσό κατόπιν ζήτησης. Αν δεν υπάρχει διαφανής και εύκολος μηχανισμός για τους ξένους κατόχους του νομίσματος να μετατρέπουν το νόμισμά τους σε χρυσό κατόπιν ζήτησης, τότε το νόμισμα δεν υποστηρίζεται πραγματικά από τίποτα: είναι απλά μια μορφή απάτης.

Δεν έχει σημασία αν το νόμισμα είναι ψηφιακό, χαρτονόμισμα ή crypto-νόμισμα: αν δεν μπορεί να μετατραπεί άμεσα στο υποκείμενο εμπόρευμα σύμφωνα με έναν διαφανή δημοσιευμένο συντελεστή μετατροπής, τότε δεν υποστηρίζεται από τίποτα.

Μέχρις ότου ένα ξένο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα μετατρέψει επιτυχώς τα petro της Βενεζουέλας σε πραγματικά βαρέλια πετρελαίου ή σε συμβάσεις πετρελαίου που μπορούν να πωληθούν αμέσως στην διεθνή αγορά, τότε το petro δεν υποστηρίζεται από τίποτα. Μέχρις ότου αυτή η διαδικασία μετατροπής λειτουργήσει με διαφάνεια, το petro δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια γιγαντιαία απάτη που διαπράττεται προς όφελος των λίγων προσκολλημένων στην εξουσία στη Βενεζουέλα εις βάρος της πλειοψηφίας.

***

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Mises
Σχετικά με το θέμα δείτε λεπτομερώς, Murray Rothbard: 

Τι έκαναν οι κυβερνήσεις στα χρήματα μας; Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο διαρκής αμερικανικός πληθωρισμός είχε αρχίσει να αλλάζει το ρεύμα στο διεθνές εμπόριο. Διότι ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέδιδαν πληθωριστικά χρήματα και επέκτειναν τις πιστώσεις, οι σημαντικότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πολλές από αυτές επηρεασμένες από «αυστριακούς» νομισματικούς συμβούλους, ακολούθησαν μια πολιτική σχετικά «σκληρού» νομίσματος (λ.χ. Δυτική Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Ιταλία). 

Η εντελώς πληθωριστική Βρετανία υποχρεώθηκε από την εκροή δολαρίων να υποτιμήσει τη λίρα σε πιο ρεαλιστικά επίπεδα (για ένα διάστημα ήταν περίπου $ 2.40). Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη παραγωγικότητα της Ευρώπης, και αργότερα της Ιαπωνίας, οδήγησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε συνεχή ελλειμματικά ισοζύγια. Όσο τελείωναν οι δεκαετίες του 1950 και του 1960, οι Ηνωμένες Πολιτείες γινόταν όλο και περισσότερο πληθωριστικές, τόσο σε απόλυτο βαθμό, όσο και σχετικά με την Ιαπωνία και τη Δυτική Ευρώπη. Αλλά ο έλεγχος του κλασσικού κανόνα του χρυσού πάνω στον πληθωρισμό – κυρίως τον Αμερικανικό πληθωρισμό – δεν υπήρχε. 

Διότι οι κανόνες του παιχνιδιού του Bretton Woods προέβλεπαν ότι οι Δυτικό-ευρωπαϊκές χώρες έπρεπε να εξακολουθήσουν να συσσωρεύουν και ακόμη να χρησιμοποιούν δολάρια επάνω στα αποθεματικά τους ως βάση για να αυξήσουν την παροχή δικού τους νομίσματος και να παράσχουν πιστώσεις. Καθώς όμως συνέχιζαν οι δεκαετίες του 1950 και του 1960, τα σκληρότερα νομίσματα της Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας έγιναν ανήσυχα καθώς έπρεπε να συσσωρεύουν δολάρια που ήσαν πλέον όλο και περισσότερο υπερτιμημένα, αντί για υποτιμημένα. 

Καθώς η αγοραστική δύναμη και άρα η πραγματική αξία των δολαρίων έπεφτε, ήταν όλο και λιγότερο επιθυμητά από τις ξένες κυβερνήσεις. Η αμερικανική αντίδραση στα ευρωπαϊκά παράπονα, που προέρχονταν κυρίως από τη Γαλλία και το βασικότερο σύμβουλο για θέματα συναλλάγματος του De Gaulle, τον οικονομολόγο του κλασσικού κανόνα του χρυσού Jacques Rueff, δεν ήταν παρά περιφρόνηση και απόλυτη απόρριψη.

https://www.eleytheriagora.gr/to-psifiako-nomisma-tou-madouro-einai-kalpiko/

http://dia-kosmos.blogspot.gr/ ctrl + ή - για αύξηση μείωση γραμματοσειράς