Ελλάς, Τουρκία: Δεσμά που δεν λύνονται Κόβονται

Στρατηγική πρώτου πλήγματος ή ισοδύναμου τετελεσμένου και ο ψυχισμός των Ελλήνων

Γράφει ο Τορνικίδης Γεώργιος

Είναι φανερό σε όλους μας πως η Τουρκία το πάει για αναμέτρηση. 

Και το ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν αλλά πότε. 

Σαφέστατα η Τουρκία του Ερντογκάν ασκεί επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και το νομικό καθεστώς που επικρατεί στο Αιγαίο Πέλαγος, εν αντίθεση με την Ελλάδα η οποία καλείται να ασκήσει αμυντική και νόμιμη πολιτική σε ένα χώρο που της ανήκει ιστορικά αλλά και δικαιωματικά. 

Ο Καρλ Σμιτ, Γερμανός νομικός, πολιτικός επιστήμονας, πολιτειολόγος και συνταγματολόγος, έλεγε πως ‘’Πολλά πράγματα μπορείς να διαλέξεις σε αυτή την ζωή, αυτό που δεν μπορείς να διαλέξεις είναι ο εχθρός σου. Σε αυτή τη περίπτωση, αυτός διαλέγει εσένα’’. Και η Τουρκία έχει διαλέξει εμάς. Μένει μόνο να αντιδράσουμε με τον πρέποντα τρόπο. Ποιος όμως είναι αυτός; Και ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος για ένα νέο θερμό επεισόδιο ή για μια πολεμική σύρραξη;

Σίγουρα η καλύτερη στρατηγική που μπορεί να ακολουθεί ένα κράτος είναι αυτή της αποτρεπτικής στρατηγικής. Της στρατηγικής αυτής στην οποία ο εχθρός γνωρίζει ή υποθέτει πως σε περίπτωση πλήγματος στην αντίπαλη χώρα, αυτή θα του το ανταποδώσει στο ίδιο μέγεθος και ίσως μεγαλύτερο ή πως το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει ο επιτιθέμενος θα είναι ισότιμο με αυτό του αμυνόμενου ως και μεγαλύτερο. Αυτή είναι μια στρατηγική η οποία αποτρέπει τον αντίπαλο από οποιαδήποτε πρόκληση ή επίθεση. 

Το ίδιο βλέπαμε άλλωστε και στα παιδικά μας χρόνια όταν οι τραμπούκοι της γειτονιάς προκαλούσαν τα φιλήσυχα και ισχνά παιδιά ή αυτά που γνώριζαν πως δεν τους αρέσουν οι διαπληκτισμοί και οι καυγάδες και προσπερνούσαν τους μάχιμους, τους αντιδραστικούς και αυτούς που γνώριζαν πως αν τους πειράξεις μια τρίχα, θα κληθείς να το πληρώσεις με αρκετό αίμα στο πεζοδρόμιο. 

Αυτή τη στιγμή βέβαια η Ελλάδα έχει πείσει την γείτονα χώρα έστω και εσφαλμένα, σημασία έχει ο άλλος τι πιστεύει για σένα ώστε να επιτεθεί, πως δεν είναι μια τέτοια δύναμη και πως δεν αποτελεί ιδιαίτερα, να το πούμε λαικά, κάποιον με τον οποίο δεν θέλεις να τα βάλεις. Βέβαια ο Κύπριος κοινωνιολόγος και τουρκολόγος, Νεοκλής Σαρρής μας ενημέρωνε πως ‘’Η Ελλάς δεν είναι τόσο αδύναμη όσο θέλουν κάποιοι να πιστεύουμε, ούτε και η Τουρκία τόσο ισχυρή όσο θέλει να δείχνει’’. Όμως η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας ποτέ δεν άκουσε τις συμβουλές και τις προτροπές των σπουδαίων ανθρώπων της πατρίδος μας, όπως κλείνει και σήμερα τα αυτιά της στις εύλογες φωνές, σε όλους τους πολιτικούς και στρατιωτικούς αναλυτές, διεθνολόγους και γεωπολιτικούς καθηγητές χαρακτηρίζοντας τους όλους αυθαίρετα ως κινδυνολόγους και πολεμοχαρείς και επιδίδοντας σε ένα στείρο και υποκριτικό κατευνασμό και εφησυχασμό οποιασδήποτε ανθηρής και δυναμικής στάσης από πλευράς ελληνόψυχων και νουνεχών ανθρώπων.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΛΗΓΜΑ 

Σε κάποιους μπορεί να φανεί αστείο, σε άλλους εξωπραγματικό και σε κάποιους ως μια εναλλακτική λύση. Αναμφισβήτητα, αν η ελληνική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία αποφάσιζε να φέρει αυτή το πρώτο πλήγμα στην Τουρκία, θα κατάφερνε να αιφνιδιάσει και την γείτονα χώρα αλλά και τη διεθνή κοινότητα μιας και όλες οι κυβερνήσεις ανεξαιρέτως έχουν δημιουργήσει μια σφαιρική άποψη για την Ελλάδα, με την βοήθεια και την καθοδήγηση των μέσων μαζικής ενημερώσεως – εξαπατήσεως της εκάστοτε χώρας, πως η ελληνική κυβέρνηση είναι ανίκανη να υπερασπίσει το εθνικό της έδαφος και να προστατεύσει τα δικά της ζωτικά συμφέροντα και τους πολίτες της χώρας της και τρέχει σε διεθνείς οργανισμούς και στην ‘’μαμά’’ Αμερική για να διαμεσολαβήσει.

 Αγνοώντας ή γνωρίζοντας εγώ θα έλεγα, πως πέραν του ότι αυτό εκλαμβάνεται ως αδυναμία από τον εχθρό καθότι δηλώνει σύνδρομο δειλίας και ηττοπάθειας, οι διεθνείς οργανισμοί, το ΝΑΤΟ και οποιοσδήποτε άλλος φορέας θα υποστηρίξει όχι το Δίκαιο σου, το οποίο δεν μπορείς εσύ να υποστηρίξεις ή δεν θέλεις πως αποφυγή πολιτικού κόστους, αλλά το δίκαιο του ισχυρού και σε αυτή τη περίπτωση της Τουρκίας εφόσον αυτή παρουσιάζεται ως τέτοιος. Ακόμη και ιστορική εμπειρία μας με το επεισόδιο των Ιμίων το ’96 και την εισβολή στη Κύπρο το ’74, θα έπρεπε να είχε πείσει και το κάθε δύσπιστο και ονειροπαρμένο πως ΚΑΝΕΝΑΣ ξένος δεν θα έρθει να δώσει μάχη για σένα και τα συμφέροντα σου και πως αν έρθει, θα είναι για να πάρει κάτι για τον εαυτό του. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει αυτή τη στιγμή πολιτικούς και στρατιωτικούς μεγάλου βεληνεκούς όπου θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν ένα Blitzkrieg ή μια αιφνίδια κατάληψη της Καλλίπολης όπως αυτή την οποία είχε προτείνει ο μεγάλος επιτελικός Ιωάννης Μεταξάς στον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν αυτή δεν είχε οχυρωθεί ακόμη, με αποτέλεσμα όταν σχεδιάστηκε από τις μεγάλες δυνάμεις 6 μήνες αργότερα και πραγματοποιήθηκε, ο μέγιστος και διορατικός Επτανήσιος στρατιωτικός να αποτρέψει τον Ελευθέριο Βενιζέλο να στείλει εκστρατευτικό σώμα, γνωρίζοντας πως τώρα είχε χαθεί το χρονικό πλεονέκτημα και πως τα στενά είχαν οχυρωθεί με αποτέλεσμα η αποστολή των μεγάλων δυνάμεων να οδηγηθεί σε πανωλεθρία, όπως πολύ σωστά είχε ‘’προφητεύσει’’. 

Ούτε όμως και έναν Θεόδωρο Πάγκαλο διαθέτει η χώρα, ο οποίος στην περίπτωση της αρπαγής και ομηρίας των δύο στρατιωτικών μας από τον Έβρο, κατά πάσα πιθανότητα, θα είχε εισβάλλει στη γείτονα χώρα, όπως είχε πράξει και το 1925 στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα με τον θάνατο τριών στρατιωτικών από αδικαιολόγητα πυρά Βουλγάρων, και θα είχε προελάσει μέχρι την Αδριανούπολη για να τους ελευθερώσει προκαλώντας έτσι ένα ισχυρό για το γόητρο των Τούρκων πρώτο πλήγμα αλλά και ένα τετελεσμένο και φέρνοντας με αυτό τον τρόπο τη γείτονα σε θέση διαπραγμάτευσης και τη διεθνή κοινότητα σε θέση διαμεσολαβητή, αν ο ελληνικός στρατός θα οπισθοχωρήσει σε ένδειξη καλής ‘’γειτονίας’’ και λήξης επεισοδίου ή θα συνεχίσει την προέλαση του. Ίσως έτσι η Τουρκία να το σκεφτόταν ξανά αν την παίρνει να επεκταθεί δυτικότερα και να προβαίνει σε λεονταρισμούς στο Αιγαίο όταν γνωρίζει πως την περιμένουν απέναντι Ηρακλείδες έτοιμοι να γδάρουν το λιοντάρι και να φορέσουν κουφάρι του ως ένδυμα.

ΤΟ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟ 

Το ισοδύναμο τετελεσμένο αποτελεί μια στρατηγική για κάποιους παρωχημένη και μη ρεαλιστική, δεδομένου της πιθανούς αδυναμίας ανταπόδοσης ισοδύναμου χτυπήματος σε ψυχολογικό και στρατιωτικό επίπεδο και της αναμφισβήτητης σύγχυσης όπου θα φέρει το πρώτο πλήγμα από πλευράς αντιπάλου σε ένα κράτος και στους πολίτες του, για άλλους πάλι θεωρείτο πως παρέχει στην αμυνόμενη χώρα το απαραίτητο ηθικό πλεονέκτημα και το δίκαιο του αμυνόμενου ώστε να πλήξει τον αντίπαλο όπως αυτός νομίζει προκαλώντας έτσι την προσοχή της διεθνούς κοινότητας και την διαμεσολάβηση τους για τον τερματισμό του επεισοδίου. Αναντίρρητα, η απάντηση του αμυνόμενου θα πρέπει να είναι ταχύτατη, αποφασιστική και καίρια ώστε να εξουδετερώσει τον αντίπαλο και να τον οδηγήσει σε διαπραγμάτευση για την αποφυγή γενικευμένου πολέμου. Θα πρέπει επίσης να έχει το ίδιο ακριβώς ψυχολογικό, οικονομικό και γεωπολιτικό αντίκρισμα ειδάλλως θα αποδειχθεί κενό και ανούσιο σπαταλώντας ουσιώδεις δυνάμεις των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε έμψυχο και άψυχο υλικό, σε οικονομικούς πόρους και σε στρατιωτική ενέργεια. 

Αν παραδείγματος χάριν, η Τουρκία προβεί σε κατάληψη ή αποκλεισμό του συμπλέγματος γύρω από το Καστελόριζο, το οποίο είναι αυτό που αποτελεί το κύριο ενδιαφέρον της, η Ελλάδα θα πρέπει αν απαντήσει άμεσα με την κατάληψη ενός εχθρικού εδάφους ισότιμης γεωπολιτικής αξίας ή έστω συμβολικής αξίας για τον εχθρό ώστε να πλήττει το κύρος του στο εσωτερικό. 

Η κατάληψη ορισμένων ακατοίκητων νησίδων της Τουρκίας στο Αιγαίο δεν θα προκαλέσει κανένα ενδιαφέρον στη γείτονα χώρα, ούτε και θα επιφέρει κάποιο γεωπολιτικό ή διπλωματικό κέρδος στην Ελλάδα. Το ίδιο επίσης και αν προβεί σε κίνηση καταλήψεως ή επελάσεως σε κατοικημένο έδαφος, ελλοχεύει ο κίνδυνος να δεχθεί την διεθνή κατακραυγή, δεδομένης της χειραγώγησης της από τα διεθνή μέσα, αλλά και την αντίδραση της κοινής ελληνικής γνώμης παρασυρόμενη κι αυτή από τα εγχώρια μέσα και τους επαγγελματίες ‘’ειρηνιστές’’ και δημαγωγούς της ‘’ελληνοτουρκικής φιλίας’’. 

Βέβαια, ο ελληνικός λαός και η ελληνική ηγεσία, θα πρέπει να σταθούν γοργά στο ύψος των περιστάσεων και να αντιδράσουν ως γνήσιοι φορείς του ελληνικού πολιτισμού και αυθεντικοί κληρονόμοι του προγονικού μεγαλείου, βρίσκοντας τα ψυχικά, ηθικά και υλικά αποθέματα για την αναδιοργάνωση μας και την δυναμική μας απάντηση σε οποιαδήποτε επιθετική βούληση. Εξάλλου, ως πολεμικός λαός κι όχι φιλοπόλεμος και εμφορούμενος από το πνεύμα της Αθηνάς, αυτού του δίκαιου και αμυντικού πολέμου και έχοντας κληθεί πολλάκις κατά το παρελθόν να δώσουμε την δική μας μάχη για Ελευθερία και Ανεξαρτησία υπάρχει μεγαλύτερο έρεισμα στον ελληνικό λαό να αναμένει την επίθεση του αντιπάλου για να αντιδράσει και να αφυπνιστεί.

Ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ψυχισμός των Ελλήνων δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Αποτελεί ένα από τα παγκόσμια μυστήρια της ανθρώπινης φύσεως, ιδιοσυγκρασίας και νοοτροπίας. Ο Έλλην άνθρωπος λαμβάνεται ως δημιουργικός αλλά και ως αυτοκαταστροφικός. Είναι εγωιστής, ατομιστής, ηδυπαθής, λαίμαργος και οκνηρός αλλά ταυτοχρόνως μπορεί να είναι και φιλότιμος, οξυδερκής, εύστροφος, φιλεύσπλαχνος και δραστήριος. Ο μεγάλος μας σύγχρονος συγγραφέας και ιστορικός, Απόστολος Βακαλόπουλος αναλύει με μοναδικό και εμβριθή τρόπο την ιδιοσυγκρασία και την ψυχοσύνθεση του λαού μας στο έργο του, ‘’Ο Χαρακτήρας των Ελλήνων’’. Αυτή τη στιγμή όπου γράφονται οι παραπάνω αράδες ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε ένα στάδιο συγχύσεως και αποπροσανατολισμού. 

Από την μία πλευρά, διασκεδάζει και απολαμβάνει την ζωή του σαν να μην υπάρχει αύριο. Από την άλλη, ανησυχεί και προβληματίζεται για τα όσα γίνονται γύρω του σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο αλλά και σε ότι αφορά τις σχέσεις μας με τους γείτονες. Μιας και το 2018 δεν μπήκε καλά για τον Ελληνισμό και προβλέπεται περισσότερο δυσοίωνο και ζοφερό. Έτσι και πάλι από την μια έχουμε Έλληνες να είναι έτοιμοι να εισβάλλουν στην Κωνσταντινούπολη τραγουδώντας χαρμόσυνους παιάνες για την Αγία Σοφία και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και από την άλλη ελληνόφωνους (αδυνατώ να τους αποκαλέσω Έλληνες) να απλώσουν χέρι βοηθείας στους Τούρκους, καθότι ‘’οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν’’. (πάντα επίκαιρο και πάντα άστοχο και άτοπο)

Έτσι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως στην πρώτη περίπτωση ενός πρώτου πλήγματος της Ελλάδος στην Τουρκία θα μας προσέδιδε ηθικό και στρατηγικό πλεονέκτημα αλλά δεν θα είχε ευρεία αποδοχή από πλευράς ελληνικού λαού, διότι ο φιλήσυχος κατ’ άλλα και καλοπροαίρετος λαός θα θεωρούσε πως οι προκλήσεις της Τουρκίας δεν θα έπρεπε να απαντηθούν τόσο αυστηρά και πως διακυβεύουν να σύρουν την χώρα μας στην δίνη του πολέμου. 

Στο σημείο αυτό, η ανθελληνική παράταξη, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (;;) και στις τάξεις της νεολαίας και των συνδικαλιστών με όλο το εύρος των διεθνιστικών, αριστεριστικών και αναρχικών συνιστωσών θα προέβαινε σε μια μεγάλου μεγέθους αντιπολεμική εκστρατεία θέτοντας στο στόχαστρο της όχι την εχθρική γείτονα χώρα και την ‘’φασιστική’’ της πολιτική αλλά την ίδια τους την χώρα δημιουργώντας ρήγμα στις σχέσεις ηγεσίας – λαού αλλά και της εθνικής λαικής ενότητας σε ένα τόσο κρίσιμο ιστορικό σημείο.

Στη δεύτερη περίπτωση του ισοδύναμου τετελεσμένου, ο ελληνικός λαός ως κατά εξοχήν φύση λαός συναισθηματικός και ακραίος στις εκδηλώσεις του είτε αγάπης και μίσους, είτε χαράς και λύπης, θα αδυνατούσε αρχικώς να αποδεχθεί το πρώτο πλήγμα από πλευράς Τουρκίας και θα τον καθήλωνε σε μεγάλο βαθμό μέχρι να αναθαρρήσει και να συνειδητοποιήσει πως η επίπλαστη και ουτοπική ‘’ελληνοτουρκική φιλία’’ μόλις έφτασε στο τέλος της. Στην δε αυτή περίπτωση, θα έθετε εκτός συζητήσεως και προβολής και τον τελευταίο ‘’ειρηνόφιλο’’ και ουτοπιστή καθότι κι όλης της ανθελληνικής παρατάξεως προς διευθέτηση του Αιγιακού ζητήματος μέσω διαπραγματεύσεων και ομιλιών και θα διήγειρε δημιουργικά τα ένστικτα επιβίωσης και τα εθνικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί έναν ιδεολογικό βιασμό της ελληνικής του εθνικής συνειδήσεως και μια πλύση εγκεφάλου για την ‘’ομαλή ελληνοτουρκική συνύπαρξη’’ με αποτέλεσμα το χρονίως καταπιεσμένο πατριωτικό συναίσθημα του Ελληνισμού να εκδηλωθεί πηγαίως και αβιάστως σαν μια νέα αναγεννητική δύναμη με σκοπό να συνθλίψει τον καταπιεστή και τραμπούκο της γειτονιάς.

Δυστυχώς τα γεγονότα τρέχουν και η πολιτική ηγεσία της χώρας στέκεται αμετακίνητη στο δόγμα της περί ειρήνης, ανοικτών συνόρων και καλής γειτονίας, ζώντας για ακόμη μια φορά στο δικό της φαντασιακό κόσμο της ενοποιημένης ανθρωπότητας και της ειρηνικής συμβίωσης. Με ακροαριστερά κυβέρνηση και δεξιό παρακλάδι της δεν μπορούμε να ελπίζουμε και σε πολλά παρά μόνο στο ΣΟΚ της ιστορίας. Όπως όταν ένας άνθρωπος ακολουθεί μια ανθυγιεινή ζωή και κάνει καταχρήσεις κάθε λογής και δεν ακούει τους γύρω του όταν τον προειδοποιούν ότι κινδυνεύει να αρρωστήσει ή να πεθάνει, έτσι έρχεται ο ιατρός και του λέει πως ΑΝ δεν τα κόψει όλα αυτά σε ένα χρόνο το πολύ θα έχει πεθάνει, τότε έρχεται το ΣΟΚ στον άνθρωπο και αλλάζει την επομένη νοοτροπία και στάση ζωής. 

Έτσι γίνεται και με τους λαούς και τα έθνη στην ιστορία. 

Περιμένουμε επομένως το ΣΟΚ της ιστορίας ώστε να μας βγάλει από τον λήθαργο μας όπως έχει συμβεί και κατά το παρελθόν, π.χ. 1204 και 1453. Αυτό που απαιτείται είναι η ανάληψη της εξουσίας από νοήμονες πολιτικούς και αξιόμαχους στρατιωτικούς (σαφώς και μετά το πρώτο πλήγμα της Τουρκίας οι κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποι και η επίσημη πολιτική ηγεσία θα φύγουν με το πρώτο αεροπλάνο κατά τον προσφιλή σε αυτούς τρόπο), τον συγχρωτισμό όλων των εμπλεκόμενων παραγόντων διπλωματικών, οικονομικών, αστυνομικών, στρατιωτικών και πολιτικών, την κοινή πλεύση κυβερνήσεως και λαού, το πνεύμα ομοψυχίας και εθνικής ενότητας και την άμεση αντιμετώπιση και καταστολή οποιασδήποτε κοινωνικής αναταραχής, ανταρσίας και πρακτορικής μεθοδεύσεως, π.χ. λαθρομετανάστες.

Ο μεγάλος Αθηναίος ιστορικός μας Θουκυδίδης έλεγε πως ‘’ Ή ελεύθεροι θα είστε ή ήσυχοι και τα δύο μαζί δεν γίνεται’’. Και ο σύγχρονος Μανιάτης ιστορικός μας Κωνσταντίνος Καργάκος θα συμπληρώσει τον Αθηναίο προκάτοχο του πως ‘’είμαστε ένας λαός Ελ-ληνικός που αγωνίζεται για μια υψίστη έννοια και ιδέα που αρχίζει επίσης από τα δύο ίδια γράμματα Ελ-ευθερία’’. Το ελληνικό κράτος καλείται αμυνθεί επί του πατρίου εδάφους και να υπερασπιστεί τα δικά του ζωτικά συμφέροντα και το δικαίωμα στην επιβίωση, ενώ η Τουρκία ζητάει επεκτατικά δικαιώματα και να εξαπλώσει την κυριαρχία της, καιρός να της κόψουμε τον αέρα ακολουθώντας το παράδειγμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

ΔΕΣΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΥΝΟΝΤΑΙ, ΚΟΒΟΝΤΑΙ!! 

Τορνικίδης Γεώργιος

https://geoparatirisy.com

http://dia-kosmos.blogspot.gr/ ctrl + ή - για αύξηση μείωση γραμματοσειράς