Και από που θαρρείτε ότι ξεκίνησε η εκστρατεία αποσταθεροποιήσεως;
Από το… Φλένσμπουργκ, στη γερμανοδανική μεθόριο! Τό Φλένσμπουργκ της Βορείου Γερμανίας επέλεξε ο „μακεδονολόγος“ κ. Στέφαν Τρέμποτ και η βεβαρημένου παρελθόντος παρέα του (μεταξύ αυτών σεσημασμένοι παλαιοναζί!) ως έδρα, από τον Δεκέμβριο του 1996, του „Ευρωπαϊκού Κέντρου Μειονοτήτων“.
Και το ίδιο Φλένσμπουργκ είχαν επιλέξει, κατά τη δεκαετία του 1920, οι ομογάλακτοί τους, ως αφετηρία της εξορμήσεώς τους για τη διάλυση της Ευρώπης των κυριάρχων και ισοτίμων εθνών-κρατών και τη μετατροπή της σε μιά μάζα από εκατοντάδες „ανεξάρτητα“ εθνάρια („εύκολη τροφή“ πλέον για τον τευτονικό „Γαργαντούα”).
Ιδρύθηκε, λοιπόν, ένα „Συνοριακό Γραφείο Συνδέσεως Βορρά“ στο Φλένσμπουργκ, το οποίο και ανέλαβε αμέσως δράση από την άλλη πλευρά της γερμανοδανικής μεθορίου.
Ιδρύθηκε, λοιπόν, ένα „Συνοριακό Γραφείο Συνδέσεως Βορρά“ στο Φλένσμπουργκ, το οποίο και ανέλαβε αμέσως δράση από την άλλη πλευρά της γερμανοδανικής μεθορίου.
Η γεωγραφική γειτνίαση με την Δανία συνιστούσε για τούς ιθύνοντες ένα πρώτης τάξεως άλλοθι: Αφού υφίστατο μία γερμανική μειονότης „απέναντι“, η οποιαδήποτε „πολιτιστική“ δραστηριότης επί δανικού εδάφους όχι μόνον δεν εφάνταζε ύποπτη, αλλά έμοιαζε, αντιθέτως, ως αυθόρμητη και δικαιολογημένη συνεργασία των ανθρώπων των διαβιούντων ένθεν και ένθεν των συνόρων („διπλωματία των πολιτών“, που θα έλεγαν σήμερα και οι ευρωλάγνοι του “Aristera“!).
Η ομοιότης με τη σημερινή τακτική του „Ευρωπαϊκού Κέντρου Μειονοτήτων“ είναι συγκλονιστική:
Τι υποκρύπτεται, άραγε, πίσω από τον επιτηδείως καθησυχαστικό όρο "προστασία των μειονοτήτων''; Και γιατί η τελευταία ανάγεται σε τόσο σημαντική προτεραιότητα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, προσλαμβάνουσα μάλιστα πανηπειρωτικές διαστάσεις και επιτάσσουσα την ενεργό παρέμβαση των Γερμανών "ειδικών" σε Ανατολή και Δύση;
Κατά την τελετή των εγκαινίων του Κέντρου Μειονοτήτων, ο καθηγητής Κούρτ Σέλτερ (ανώτατος κρατικός αξιωματούχος με Βαθμό υφυπουργού) εξηγεί, λέγων τα εξής καταπληκτικά:
Η ομοιότης με τη σημερινή τακτική του „Ευρωπαϊκού Κέντρου Μειονοτήτων“ είναι συγκλονιστική:
Τι υποκρύπτεται, άραγε, πίσω από τον επιτηδείως καθησυχαστικό όρο "προστασία των μειονοτήτων''; Και γιατί η τελευταία ανάγεται σε τόσο σημαντική προτεραιότητα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, προσλαμβάνουσα μάλιστα πανηπειρωτικές διαστάσεις και επιτάσσουσα την ενεργό παρέμβαση των Γερμανών "ειδικών" σε Ανατολή και Δύση;
Κατά την τελετή των εγκαινίων του Κέντρου Μειονοτήτων, ο καθηγητής Κούρτ Σέλτερ (ανώτατος κρατικός αξιωματούχος με Βαθμό υφυπουργού) εξηγεί, λέγων τα εξής καταπληκτικά:
"Ο πληθυσμός των περισσοτέρων κρατών της Ευρώπης δεν είναι εθνικώς ομοιογενής(...).
Αντιπαραθέσεις προκύπτουν επειδή οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι γίνονται αρκούντως σεβαστοί ως ιδιαιτέρα εθνοτική ταυτότης''.
Η "βιαία μεταβολή των συνόρων" είναι, εν ανάγκη, μέσα στο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τις χώρες της Ευρώπης.
Comments