«Τα Πρωτόκολλα» Η µέλλουσα τύχη των Χριστιανών µασώνων. Αι θανατικαί καταδίκαι των µασώνων. Οι δικασταί µας..!!!!!

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ  IE'. 

*Παγκόσµιον πραξικόπηµα εν µια ήµερα. *Πολλαπλασιασµός των µασωνικών στοών. *Η κεντρική διοίκησις των Σοφών. *Ο µασωνισµός είναι ο οδηγός όλων των µυστικών οργανώσεων.* Ο Κοµµουνισµός. *Τα θύµατα. *Σκληρότης των ποινών.  *Ο φιλελευθερισµός των δικαστών  και της Αρχής. *Το παγκόσµιον χρήµα. *Η απολυταρχία του µασωνισµού. *Ακυρωτικόν ∆ίκαιον. *Το δίκαιον του ισχυροτέρου ως το µόνον δίκαιον.
*Ο Βασιλεύς του Ισραήλ είναι ο Πατριάρχης του κόσµου.

Όταν τέλος δια πραξικοπηµάτων παρεσκευασµένων παντού και κατά την αυτήν ηµέραν, µετά την εριστικήν οµολογίαν της µηδαµινότητος όλων των υφισταµένων Κυβερνήσεων (και θα παρέλθη πολύς καιρός ακόµη, ίσως αιών ολόκληρος, µέχρι της στιγµής εκείνης) αρχίσωµεν να βασιλεύωµεν, θα προσπαθήσωµεν να µη υπάρχωσι συνοµωσίαι εναντίον ηµών.

Επί τω σκοπώ τούτω θέλοµεν καταδικάζει εις θάνατον όσους θ’ αντιταχθώσιν ενόπλως κατά την εις την Αρχήν άνοδόν µας. Πάσα νέα δηµιουργία οιασδήποτε µυστικής οργανώσεως θα τιµωρήται επίσης δια θανάτου. Όσαι υφίστανται εις τας ηµέρας µας και µας είναι γνωσταί και µας έχουσιν εξυπηρετήσει και µας εξυπηρετούσιν εισέτι, θα καταργηθώσι και θ’ αποσταλώσιν εις τας αποµεµακρυσµένας της Ευρώπης ηπείρους. 

Κατά τον αυτόν τρόπον θα µεταχειρισθώµεν και τους χριστιανούς µασώνους, τους γνωρίζοντας περισσότερα του δέοντος. Εκείνοι των οποίων θα φεισθώµεν δι’ ένα οιονδήποτε λόγον, θα διατελώσιν υπό τον διηνεκή τρόµον της εξορίας.

Θα ψηφίσωµεν νόµον, δυνάµει του οποίου όλα τα αρχαία µέλη των µυστικών οργανώσεων θα οφείλωσι να εγκαταλείψωσι την Ευρώπην, κέντρον της Κυβερνήσεως µας. Αι αποφάσεις της Κυβερνήσεως µας θα είναι εριστικαί και ανέκκλητοι.  Εις τας χριστιανικάς κοινωνίας εις τας οποίας έχοµεν ενσπείρει τόσον βαθείας ρίζας διαφωνιών και διαµαρτυριών, δεν είναι δυνατόν ν’ αποκατασταθή η τάξις ειµήµόνον δι’  αµειλήκτων µέτρων µαρτυρούντων άκαµπτον εξουσίαν. Είναι ανωφελές να δίδεται προσοχή εις τα θύµατα, άτινα πίπτουσιν υπέρ του µελλοντικού καλού.

Το καθήκον πάσης Κυβερνήσεως, η οποία συναισθάνεται ότι υφίσταται, δεν είναι µόνον το ν’ απολαµβάνη των προνοµίων της, αλλά το να εξασκή τα καθήκοντα της και να επιτυγχάνη το καλόν έστω και δια των µεγαλυτέρων θυσιών.∆ια να είναι ακλόνητος Κυβέρνησίς τις πρέπει να ενδυναµώνη την αίγλην της ισχύος της, και η αίγλη αύτη επιτυγχάνεται µόνον δια µεγαλειώδους ακαµψίας της Αρχής, ήτις οφείλει να φέρη σηµεία απαραβιάστου και θείας εκλογής. Τοιαύτη ήτο µέχρις εσχάτων η ρωσική Μοναρχία ο µόνος σοβαρός εχθρός ηµών εν ολοκλήρω τω κόσµω, µετά την Παπωσύνην. 

Ενθυµήθητε το παράδειγµα της πληµµυρισµένης µε αίµα Ιταλίας, ήτις δεν έθιξεν ούτε τρίχα της κεφαλής του Σύλλα, ο οποίος είχε χύσει το αίµα εκείνο. Ο Σύλλας εθεοποιείτο δια της δυνάµεως του εις τους οφθαλµούς του λαού του τυραννουµένου υπ' αυτού, και η θαρραλέα επιστροφή του εις την Ιταλίαν τον καθίστα απαραβίαστον... Ο λαός δεν θίγει εκείνον όστις τον υπνωτίζει, διά του θάρρους και της ψυχικής του δυνάµεως.

Αλλ’ αναµένοντες την ανάρρησίν µας θα δηµιουργώµεν και θα πολλαπλασιάζωµεν τας µασωνικάς στοάς εις πάσαν χώραν της οικουµένης· θα προσελκύωµεν εν αυταίς όλους εκείνους, οίτινες είναι ή δύνανται να γίνωσιν υπέροχοι πράκτορες µας. 

Αι στοαί αυταί θ’ αποτελώσι το κυριώτερον γραφείον πληροφοριών µας και το έχον την µεγαλυτέραν επιρροήν µέσον µας. Θα συγκεντρώσωµεν όλας αυτάς τας στοάς εις µίαν διοίκησιν γνωστήν µόνον εις ηµάς και αποτελεσθησοµένην από τους Σοφούς µας. 

Αι στοαί θα έχωσι τον αντιπρόσωπόν των, όπισθεν του οποίου θα κρύπτεται η διοίκησις περί ης οµιλούµεν, και παρά των αντιπροσώπων τούτων θα  δίδωνται αι διαταγαί και τα συνθήµατα. Θα δηµιουργήσωµεν εντός των στοών αυτών τον πυρήνα: όλων των επαναστατικών και φιλελευθέρων στοιχείων. 

Τα µέλη αυτών θ’ ανήκωσιν εις όλα τα κοινωνικά στρώµατα. Τα µυστικώτερα πολιτικά σχέδια θα περιέρχωνται εις γνώσινµας και θα τίθενται υπό την διεύθυνσίν µας ευθύς από της στιγµής της εµφανίσεως των.  Μεταξύ των µελών των στοών τούτων θα συγκαταλέγωνται και πάντες οι πράκτορες της εθνικής και της διεθνούς αστυνοµίας (όπως εις την υπόθεσιν Azeff), διότι η υπηρεσία των είναι δι’ ηµάς αναντικατάστατος, δεδοµένου ότι η Αστυνοµία δύναται όχι µόνον να λαµβάνη µέτρα εναντίον των ίσχυρογνωµόνων, αλλά και να δηµιουργή αφορµάς δυσαρεσκειών κ.λ.π.... 

Οι µετέχοντες των µυστικών οργανώσεων είναι συνήθως φιλόδοξοι τυχοδιώκται και εν γένει άνθρωποι, κατά το πλείστον κουφοί, µε τους οποίους δεν θα δυσκολευθώµεν να συνεννοηθώµεν δια την εκπλήρωσιν των σκοπών µας.

Εάν εκδηλωθώσιν ανωµαλίαι, τούτο θα σηµαίνη ότι παρίστατο ανάγκη να κλονισθή ίνα καταστραφή µία αλληλεγγύη λίαν ισχυρά. Εάν εις τους κόλπους της εξυφανθή συνοµωσία τις, αρχηγός αυτής θα είναι εις εκ των πλέον πιστών µας θεραπόντων. Είναι φυσικόν να είµεθα ηµείς και ουχί άλλος τις, εκείνοι οίτινες θα καθοδηγώσι τας υποθέσεις του µασωνισµού, διότι γνωρίζοµεν που βαίνοµεν, γνωρίζοµεν τον τελικόν σκοπόν πάσης ενέργειας, ενώ οι Χριστιανοί ουδέν γνωρίζουσι, ούτε καν το άµεσον αποτέλεσµα. Ικανοποιούνται συνήθωςµε την στιγµιαίαν επιτυχίαν της φιλαυτίας των εν τη εκτελέσει του σχεδίου των, χωρίς καν να διακρίνωσιν ότι το σχέδιον τούτο δεν προέρχεται εκ της πρωτοβουλίας των, αλ’ υπεβλήθη εις αυτούς παρ’ ηµών.

Οι Χριστιανοί γίνονται µέλη των στοών εκ περιεργείας µε την ελπίδα ν’ απολαύσωσι δηµόσιον τι καλόν δια της βοηθείας αυτών, τίνες δε εξ αυτών και ίνα δύνανται να εκφράσωσι προ του κοινού τα απραγµατοποίητα όνειρά των, άτινα δεν στηρίζονται εις τίποτε. Επιθυµούσι την συγκίνησιν της επιτυχίας και των χειροκροτηµάτων, άτινα πάντοτε χορηγούµεν αφθόνως. Παρέχοµεν εις αυτούς την επιτυχίαν ταύτην δια να επωφεληθώµεν της εξ αυτής προκαλούµενης ικανοποιήσεως του εαυτού των, χάρις εις την οποίαν οι άνθρωποι δέχονται τας υποβολάς µας χωρίς να προφυλάσσωνται εξ αυτών, πεπεισµένοι πλήρως ότι όντες αλάνθαστοι εκφράζουσιν ατοµικάς των ιδέας, ανίκανοι όντες να οικειοποιηθώσι τας ιδέας των άλλων... 

∆εν δύνασθε να φαντασθήτε πως δύνανται να περιαχθώσι και οι νοηµονέστεροι των χριστιανών εις ασυνείδητον απλοϊκότητα, επί τω όρω να είναι, ευχαριστηµένοι από τον εαυτόν των, και συγχρόνως πόσον ευκόλως αποθαρρύνονται εκ της παραµικροτέρας αποτυχίας, έστω και διαµόνης της παρεµποδίσεως των χειροκροτηµάτων,  καταλήγοντες είτα εις δουλικήν υπακοήν προς τον σκοπόν νέων επιτυχιών.

Όσω οι ηµέτεροι, αρκούµενοι εις το να φέρωσιν εις πέρας τα σχέδια των, περιφρονούσι την επιτυχίαν, τόσω οι Χριστιανοί ίνα έχωσι προ παντός επιτυχίας, είναι έτοιµοι να θυσιάσωσί πάντα τα σχέδια των. Η ψυχολογία αυτή διευκολύνει τεραστίως το έργον  µας του να διευθύνωµεν αυτούς.

Αυτοί, οι κατά το φαινόµενον τίγρεις, έχουσι ψυχήν προβάτων και αι κεφαλαί των είναι εντελώς κεναί. Έχοµεν ρίψει εις αυτούς ως δόλωµα το όνειρον της απορροφήσεως της ανθρωπίνης ατοµικότητος υπό της συµβολικής ενότητας του συνόλου. ∆εν διείδον µέχρι τούδε και δεν θα διείδωσιν ούτε προσεχώς, ότι το δόλωµα τούτο είναι καταφανής παραβίασις του σπουδαιοτέρου των νόµων της φύσεως, ήτις από της πρώτης στιγµής της δηµιουργίας εδηµιούργησεν εν έκαστον των όντων διάφορον των άλλων, ακριβώς ίνα αποδεικνύη την ατοµικότητα του.

Το ότι ηδυνήθηµεν ν’ αγάγωµεν αυτούς εις την δεινήν αυτήν τυφλότητα, δεν αποδεικνύειµε καταπληκτικήν σαφήνειαν µέχρι τίνος σηµείου το πνεύµα των είναι περιωρισµένον εν συγκρίσειµε το ιδικόν µας; Η περίπτωσις αυτή είναι η κυριωτέρα εγγύησις της επιτυχίας µας. Πόσον οξυδερκείς υπήρξαν οι παλαιοί σοφοί µας, λέγοντες ότι, ίνα επιτύχη τις σκοπού τινός δεν πρέπει να διστάζη προ των µέσων ούτε και να υπολογίζη, τον αριθµόν των θυσιασθέντων θυµάτων. Ουδέποτε υπελογίσαµεν τα θύµατα των κτηνών χριστιανών, και µολονότι έχοµεν θυσιάσει πολλούς εκ των ηµετέρων, έχοµεν δώσει εις τον λαόν µας τοιαύτην δύναµιν επί της γης, οίαν δεν θα ετόλµα να ονειρευθή καν άλλοτε.

Ο θάνατος είναι το αναπόφευκτον τέλος εκάστου. Είναι προτιµότερον να επισπεύδωµεν το τέλος εκείνων, οι οποίοι παρεµβάλουσι προσκόµµατα εις το έργον ηµών, παρά το τέλος ηµών,  οίτινες εδηµιουργήσαµεν το έργον τούτο. Καταδικάζοµεν εις θάνατον τους µασώνους κατά τρόπον τοιούτον, ώστε ουδείς, πλην των αδελφών των, δύναται να υποπτευθή τι, ούτε και αυτά τα ίδια  θύµατα των καταδικών μας· αποθνήσκουσιν όλοι, όταν τούτο είναι αναγκαίον, ως από φυσικήν ασθένειαν... 

Αυτή αύτη η Αδελφότης, γνωρίζουσα το τοιούτον, δεν τολµά να διαµαρτυρηθή.

 Τα µέτρα ταύτα εξωλόθρευσαν εκ του κόλπου του µασωνισµού παν σπέρµα διαµαρτυριών. Ενώ κηρύσσοµεν εις τους Χριστιανούς τον φιλελευθερισµόν, συγκρατούµεν τον λαόν και τους πράκτοραςµας εις πλήρη υπακοήν.  ∆ια της επιρροήςµας η εκτέλεσις των νόµων των Χριστιανών έχει περιορισθή εις το ελάχιστον. Το γόητρον των νόµων υποσκάπτεται δια των φιλελευθέρων ερµηνειών, ας έχοµεν εισαγάγει εις αυτούς. Εις τας εξουσίας και εις τα ζητήµατα  πολιτικής και αρχών, τα δικαστήρια αποφασίζουν ό,τι προδιαγράφοµεν εις αυτά, αντιλαµβάνονται τα πράγµατα υπό την άποψιν, υπό την οποίαν τοις τα παρουσιάζοµεν. Χρησιµοποιούµεν προς τούτο την µεσολάβησιν προσώπων προς  να νοµίζει τις οτι ουδέν κοινόν έχοµεν, την γνώµην των εφηµερίδων και άλλαµέσα ακόµη. 

 Και αυτοί oι γερουσιασταί ως και η ανωτέρα διοίκησις παραδέχονται τυφλώς τας συµβουλάς µας. Το καθαρώς ζωώδες πνεύµα των Χριστιανών, δεν είναι ικανόν ν’ αναλύση και να παρατηρήση καν, και ακόµη περισσότερον ίνα προΐδη εις τί δύναται να καταλήξη η υπό ωρισµένην τινάµορφήν παρουσίασις του ζητήµατος.

Εν τη διαφορά ταύτη της ικανότητος περί το σκέπτεσθαι µεταξύ των Χριστιανών και ηµών, αντιλαµβάνεται τις ευκρινώς την σφραγίδα της εκλογής ηµών και το ανθρωπιστικών ηµών σήµα.  Tο πνεύµα των Χριστιανών είναι ενστικτώδες, ζωώδες. Βλέπουσιν, αλλά δεν βλέπουσι και ούτε εφευρίσκουσιν (εκτός υλιστικών πραγµάτων). Εκ τούτου φαίνεται καθαρά ότι αυτή αύτη η φύσις προώρισεν ηµάς όπως διοικήσωµεν τον κόσµον.

Όταν θα επιστή ο καιρός να κυβερνήσωµεν φανερώς και να διδάξωµεν τ’ αγαθά της διοικήσεως µας, θα επανιδρύσωµεν όλας τας νοµοθεσίας. Οι νόµοι µας θα είναι σύντοµοι, σαφείς,  ακλόνητοι, άνευ σχολίων, ώστε έκαστος να δύναται ευκόλως να τους µανθάνη. Το δεσπόζον χαρακτηριστικόν των νόµων τούτων θα είναι η υπακοή εις τας αρχάς εξικνουµένη εις βαθµόν µεγαλειώδη. Τότε όλαι αι καταχρήσεις θα εξαφανισθώσι συνεπεία της ευθύνης όλων µέχρι και του τελευταίου έναντι της ανωτέρας εξουσίας του αντιπροσώπου του πολιτεύµατος. 

Αι καταχρήσεις εξουσίας των κατωτέρων υπαλλήλων θα τιµωρώνται τόσον αυστηρώς, ώστε ουδείς θα τολµήση ν’ αναµέτρηση την δύναµίν του. Θα παρακολουθώµεν µε άκαµπτον βλέµµα πάσαν πράξιν διοκητικήν, εξ ης εξαρτάται η λειτουργία της κυβερνητικής µηχανής, διότι η παράλυσις της διοικήσεως προκαλεί παγκόσµιον παράλυσιν. Πάσα περίπτωσις παρανοµίας ή καταχρήσεως θα τιµωρήται παραδειγµατικώς. Η δωροδοκία και η αλληλέγγυος συνενοχή µεταξύ των υπαλλήλων της διοικήσεως θα εξαφανισθώσι µετά τα πρώτα παραδείγµατα αυστηροτάτης τιµωρίας. Η αίγλη της αρχής µας απαιτεί αποτελεσµατικάς τιµωρίας, δηλαδή σκληράς, δια την ελαχίστην παράβασιν των νόµων, διότι πάσα παράβασις θίγει το γόητρον της ανωτέρας αρχής. 

 Ο καταδικασθείς, έστω και αν τιµωρηθή αυστηρότερον δια το σφάλµα του, θα πέση ως στρατιώτης επί του πεδίου της διοικητικής µάχης δια την Αρχήν, τους Νόµους και τας θεωρίας, άτινα δεν επιτρέπουσιν όπως το ιδιωτικόν συµφέρον υπερισχύη της δηµοσίας λειτουργίας έστω και εκ µέρους εκείνων, οίτινες διευθύνουσι το άρµα της κοινωνίας.

Οι δικασταί µας γνωρίζουσιν ότι, θέλοντες να καυχηθώσι δι’ ανόητον τινά ευσπλαγχνίαν, παραβιάζουσι τον νόµον της δικαιοσύνης, η οποία συνεστήθη, ίνα συγκρατή τους ανθρώπους,  τιµωρούσα τα σφάλµατα και ουχί δια να δεικνύη ο δικαστής την ψυχικήν του αγαθότητα. Επιτρέπεται να επιδεικνύη τις τα προτερήµατα ταύτα εν τω ιδιωτικώ βίω, ουχί όµως και επί του δηµοσίου εδάφους, το οποίον είναι η βάσις της διαπαιδαγωγήσεως του ανθρωπίνου βίου.

Το δικαστικόν µας προσωπικόν δεν θα υπηρέτη πέραν των 55 ετών, πρώτον µεν διότι οι γέροντες επιµένουσι µετά περισσοτέρου πείσµατος εις τας προεσχηµατισµένας γνώµας των και είναι ολιγώτερον επιδεκτικοί υπακοής επί των νέων διατάξεων, δεύτερον δε διότι θα µας επιτρέπη ν’ ανανεώνωµεν ευκολώτερον το προσωπικόν, όπερ ούτω θα υποτάσσηται καλλίτερον εις ηµάς.

Εκείνος, όστις θα θέλη την διατήρησιν της θέσεως του, θα υπόκηται εις τυφλήν υπακοήν δια να είναι άξιος της ευνοίας ταύτης.

Εν γένει οι δικασταί µας θα εκλέγωνται υφ’ ηµών µόνον µεταξύ εκείνων, οίτινες θα γνωρίζωσι καλώς ότι η αποστολή των είναι να εφαρµόζωσι τους νόµους και να τιµωρώσι και όχι να δεικνύωσι γενναιοφροσύνην προς ζηµίαν του Κράτους, όπως φαντάζωνται σήµερονoι Χριστιανοί.

Αι προαγωγαί θα χρησιµεύσωσιν επίσης δια την διάλυσιν της συνεκτικής συναδελφικής αλληλεγγύης και θα ωθήσωσιν ούτω όλους εις το ν’ αφοσιωθώσιν εις τα συµφέροντα της Κυβερνήσεως, εξ ης θα εξαρτάται η τύχη των. Η νέα γενεά των δικαστών θα εκπαιδευθή κατά τοιούτον τρόπον, ώστε να µη παραδέχεται καταχρήσεις, θιγούσας την καθεστηκυίαν τάξιν εις τας µεταξύ ηµών και των υπηκόων µας σχέσεις.

Επί των ηµερών µας οι χριστιανοί δικασταί, επειδή δεν έχουσιν ακριβή αντίληψιν του προορισµού των, δεικνύουσιν επιείκειαν εις όλα τα εγκλήµατα και τούτο, διότι οι σήµερον κυβερνώντες, διορίζοντες τους δικαστάς εις τ’ αξιώµατα των δεν λαµβάνουσι φροντίδα, ίνα τοις εµπνεύσωσι το αίσθηµα του καθήκοντος και την συνείδησιν του έργου, όπερ θ’ αξιώσωσι παρ’  αυτών.

Όπως τα θηρία αποστέλλουσι τα µικρά των εις αναζήτησιν λείας, ούτω και οι χριστιανοί τοποθετούσι τους υπηκόους των εις θέσεις προσοδοφόρους χωρίς καν να σκεφθώσι να εξηγήσωσιν εις αυτούς τον λόγον υπάρξεως της θέσεως ταύτης. Ένεκα τούτου αι Κυβερνήσεις των καταστρέφονται δια των ιδίων των δυνάµεων, δια των πράξεων της ιδίας των διοικήσεως.

Ας εξαγάγωµεν λοιπόν εκ των αποτελεσµάτων των πράξεων τούτων εν επί πλέον δίδαγµα δια το πολίτευµα µας. Θα εξοβελίσωµεν τον φιλελευθερισµόν από όλας τας σπουδαίας θέσεις της διοικήσεως µας, εκ των οποίων θα εξαρτάται η µόρφωσις των υποτελών µας κατά τον επιβαλλόµενον τρόπον της κοινωνικήςµας τάξεως. Θα γίνωνται δεκτοί εις τας θέσεις ταύτας εκείνοι µόνον, τους οποίους θα έχωµεν διαπαιδαγωγήσει ηµείς οι ίδιοι δια την διοικητικήν εξουσίαν. 

∆ύναται τις να µας παρατηρήση ότι η αποποµπή των παλαιών υπαλλήλων θα στοιχίση ακριβά εις το θησαυροφυλάκιον. Θ’ απαντήσωµεν εις τούτο, ότι πρώτον µεν θα εξεύρωµεν δι’ αυτούς µίαν ιδιωτικήν υπηρεσίαν αντί της δηµοσίας τοιαύτης, την οποίαν θα χάσωσι· δεύτερον δε ότι εφ’ όσον όλος ο χρυσός του κόσµου θα είναι συγεντρωµένος εις χείρας µας, η Κυβέρνησίς µας δεν θα φοβήται τας υπερβολικάς δαπάνας.

Η απολυταρχία µας θα είναι συνεπής καθ’ όλα. ∆ια τούτο δε, το µέγα θέληµα µας θα είναι σεβαστόν και ό,τι θα διατάττωµεν θα εκτελήται άνευ αντιρρήσεων. ∆εν θα λαµβάνη υπ’ όψιν ουδένα ψίθυρον, ουδεµίαν δυσαρέσκειαν και θα καταπνίγη δια παραδειγµατικής τιµωρίας πάσαν εξέγερσιν.

Θα καταργήσωµεν το δικαίωµα της αναιρέσεως, την οποίαν θα διατηρήσωµεν ηµείς µόνον οι κυβερνώντες, διότι δεν πρέπει να επιτρέψωµεν να σχηµατίση ο λαός την ιδέαν ότι είναι δυνατόν να εξεδόθη άδικος τις απόφασις παρά δικαστών διορισθέντων υφ’ ηµών. Αν συνέβαινε τοιούτον τι, θ’ ακυρώσωµεν ηµείς οι ίδιοι την απόφασιν, τιµωρούντες όµως τόσον παραδειγµατικώς τον δικαστήν, όστις δεν αντελήφθη το καθήκον του και τον προορισµόν του, ώστε ουδέποτε πλέον να επαναληφθώσι τοιαύται περιπτώσεις. 

Επαναλαµβάνω και πάλιν, ότι θα γνωρίζωµεν και την µικροτέραν λεπτοµέρειαν της διοικήσεως µας και ότι αρκεί µόνον να επαγρυπνώµεν, ίνα µένη ο λαός ευχαριστηµένος από ηµάς, διότι θα ευρίσκεται εν δικαίω, απαιτών από καλήν Κυβέρνησιν καλόν υπάλληλον.

Η Κυβέρνησίς µας θα έχη την όψιν Πατριαρχικής και Πατρικής επιτροπείας εκ µέρους του Κυβερνήτου µας. Ο λαόςµας και οι υπήκοοιµας θα βλέπωσιν εν τω προσώπω του πατέρα, όστις µεριµνά περί όλων των αναγκών, περί όλων των πράξεων, περί όλων των αµοιβαίων σχέσεων των υπηκόων µεταξύ αλλήλων και της Κυβερνήσεως. Τότε θα εµποτισθώσιν επί τοσούτον υπό της σκέψεως, ότι εφ’ όσον θέλουσι να ζώσιν εν ειρήνη και ησυχία, είναι αδύνατον ν’ απορρίψωσι την κηδεµονίαν και την καθοδήγησιν ταύτην, ώστε θ’ αναγνωρίσωσι την απολυταρχίαν της Κυβερνήσεως µας µετά σεβασµού προσεγγίζοντος την λατρείαν, ιδίως όταν θα πεισθώσιν ότι η εξουσία αυτής δεν αντικαθίσταται υπό της τοιαύτης των υπαλλήλων της, οίτινες εκτελούσι τυφλώς τας οδηγίας της. 

Θα είναι κατευχαριστηµένοι, διότι θα έχωµεν κανονίσει τα πάντα εν τη ζωή των, όπως οι φρόνιµοι γονείς, οίτινες θέλουσι ν’ αναθρέψωσι τα τέκνα των εις το αίσθηµα του καθήκοντος και της υπακοής. ∆ιότι οι λαοί, αναφορικώς πρός τα µυστικά της πολιτικής µας, είναι παιδία αιωνίως ανήλικα όπως και αι Κυβερνήσεις των...

Όπως βλέπετε, βασίζω τον δεσποτισµόν µας επί του δικαιώµατος και του καθήκοντος. Το δικαίωµα του απαιτείν την εκπλήρωσιν του καθήκοντος είναι το πρώτιστον δικαίωµα Κυβερνήσεως, ήτις φέρεται πατρικώς προς τους υπηκόους της. Κέκτηται το δίκαιον του ισχυροτέρου και οφείλει να το χρησιµοποιήση δια να κατευθύνη την ανθρωπότητα προς την υπό της φύσεως καθωρισµένην τάξιν, την υπακοήν. Το παν εν τω κόσµω υπακούει αν όχι εις τους ανθρώπους, τουλάχιστον εις τας περιστάσεις ή εις την ιδίαν αυτού φύσιν, και εν πάση περιπτώσει εις τον ισχυρότερον. 

Ας καταστώµεν λοιπόν οι ισχυρότεροι, ίνα επιτύχωµεν το αγαθόν.

Πρέπει να γνωρίζωµεν να θυσιάζωµεν αδιστάκτως µεµονωµένα τινά άτοµα, παραβιάζοντες την καθεστηκυίαν τάξιν, διότι εν τη παραδειγµατική τιµωρία του κακού, υπάρχει µεγάλη µορφωτική δύναµις.

Εάν ο βασιλεύς του Ισραήλ θέση επί της ιεράς του κεφαλής το στέµµα, όπερ θα προσφέρη εις αυτόν η Ευρώπη, θ’ αποβή ο Πατριάρχης του κόσµου. 

Τ’ αναγκαιούντα θύµατα, άτινα λόγω της χρησιµότητας των θα θυσιάση, ουδέποτε θα φθάσωσι τον αριθµόν των θυµάτων των προσφερθέντων επί αιώνας, εις την µανίαν των µεγαλείων υπό της αντιζηλείας των χριστιανικών Κυβερνήσεων.

Ο βασιλεύς µας θα ευρίσκεται εις διαρκή επικοινωνίαν µετά του λαού. Θ’ απευθύνη προς αυτόν από του βήµατος λόγους, τους οποίους πάραυτα η φήµη θα φέρη ανά τα πέρατα της οικουµένης.

http://dia-kosmos.blogspot.gr/