Μια παράξενη σιωπή που προερχόταν από το γραφείο του Γενικού Γραμματέα της Συμμαχίας δεν μου φαινόταν περίεργη. Ήταν απλά ύποπτα ένοχη. Περίεργη, από την άλλη πλευρά, ήταν η σιωπή του αρχιστράτηγου. Κρατούσε μια επιτηδευμένη ουδετερότητα. Είχαν περάσει σαρανταοκτώ ώρες, όταν οι επικρίσεις άρχισαν να καταφθάνουν σε ρυθμό γοργής αγανάκτησης.
Αυτή μου την ενέργεια μερικοί την χαρακτήρισαν ως «παράτολμη και λανθασμένη». Άλλοι ήταν πιο επιθετικοί. «….ένας ειδικός σύμβουλος δεν πρέπει να έχει ελεύθερη δικαιοδοσία στη….διεθνή κοινότητα!!...».
Ο Βρεταννός Έρικ Ρολ χαρακτήρισε την ενέργειά μου ως «περισσότερο ανήθικη πρόκληση προς….τη διεθνή κοινότητα απ’ ότι μια τυχόν ανάμειξη του ΝΑΤΟ σε προετοιμασία ΠΟΛΕΜΟΥ».
Ο ΒΑΡΩΝΟΣ ΡΟΤΣΙΛΝΤ είπε ότι οι ενέργειές μου «εναντιώνονται στην κοινή λογική».
Ο ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΑΝΙΕΛΙ χαρακτήρισε την πράξη μου ως «επικίνδυνη και πιθανώς αναποτελεσματική, κακοσχεδιασμένη, διπλά εξοργιστική και δόλια».
Αν οι επικριτές είχαν προσέξει περισσότερο την πραγματικότητα και λιγώτερο την προσωπική τους αγανάκτηση, θα έβλεπαν ότι η αντίδρασή τους ήταν τουλάχιστον παράλογη. Θα έβλεπαν ότι η κομμουνιστική αντίδραση ήταν πολύ πιο συγκρατημένη απ’ ότι η δικά τους. Φυσικά δεν μπορούσαν να ξέρουν ότι ο Ντομπρύνιν κι εγώ είχαμε μιλήσει, όπως δεν μπορώ να ξέρω αν είχαν πληροφορηθεί για την επαφή μου με τον πρόεδρο της «Οξυντένταλ» Α. ΧΑΜΜΕΡ.
Οι επικριτές μου, όπως ανέφερα δεν γνωρίζουν αυτές τις επαφές. Όμως υπήρχαν πολλές σοβιετικές ενδείξεις ότι η αντίδραση ήταν χαμηλών τόνων….
Η αντίδραση της ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ήταν ακόμη πιο λεπτή. Εκείνο το βράδυ, η Τριμερής μας έδωσε ένα ακόμη μάθημα εμμεσότητας!.
Αργά το βράδυ της επόμενης μέρας ο διευθυντής της Τριμερούς Μπρεζίνσκυ έφθασε στις Βρυξέλλες. Σε κάθε κρίση ή ένταση αναπτύσσεται σταθερά- μερικές φορές σχεδόν ανυπόφορα- μέχρι κάποιο αποφασιστικό σημείο καμπής. Η συζήτηση με τον Μπρεζίνσκυ, έστω κι αν δεν ήταν ακόμη το σημείο καμπής, εκτόνωσε την πίεση.
Ξέραμε ότι η ΥΦΕΣΗ ήταν ακόμα στο πρόγραμμα. Κάθε μέρα που περνούσε χωρίς να ματαιωθεί έκανε πιο πιθανή την πραγμάτωσή της.
Σ’ αυτήν την περίπτωση η Τρόϊκα της ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ θ’ απομονωνόταν. Οπότε θα είχαμε κερδίσει το παιχνίδι. Η τελευταία αβεβαιότητα που απέμεινε εξαφανίστηκε όταν ο Μπρεζίνσκυ κι εγώ συναντηθήκαμε για φαγητό το μεσημέρι για να συνεχίσουμε την συζήτηση.
Ο Μπρεζίνσκυ ισχυρίσθηκε ότι εγώ μεγαλοποιούσα το ρόλο μου όπως και τον σοβιετικό ρόλο στα διεθνή δρώμενα. Του τόνισα ότι ήταν σημαντικό να διευθετηθεί ο «πόλεμος μεταξύ των διαφόρων ομάδων».
Από την πλευρά μας ήμασταν προετοιμασμένοι να επιλύσουμε τις όποιες διαφορές με καλή πίστη πάνω σε γενικές γραμμές μιας πολιτικής και οικονομικής διευθέτησης. Καθώς τρώγαμε ένας από τους βοηθούς του διευθυντή της Τριμερούς έφερε ένα μήνυμα του ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΡΟΚΦΕΛΛΕΡ. Παρά την συνηθισμένη φλυαρία της επιστολής –οδηγίας απέφευγε οποιοδήποτε υπαινιγμό μιας αναμέτρησης ανάμεσα στις ομάδες προειδοποιώντας ταυτόχρονα για τις συνέπειες των πράξεων τους.
Ρώτησα αθώα αν η προειδοποίηση του Ροκφέλλερ αναφερόταν μόνο σε ενέργειες ή σε μέτρα που είχαν ήδη ληφθεί. «Προφανώς», απάντησε ο Μπρεζίνσκυ, που η υπομονή του κόντευε να εξαντληθεί από την χοντροκεφαλιά μου.
«Ο πρόεδρος της Τριμερούς δεν μπορούσε παρά να εννοεί πρόσθετα μέτρα».
Καθώς ήταν φανερό ότι ευχαριστούσε τον Μπρεζίνσκυ να παίζει τον καθηγητή τον ρώτησα γιατί το γράμμα δεν ανέφερε κάποιον υπαινιγμό για τις «κυρώσεις» ή για τη συνέχιση της….γραμμής. ο διευθυντής της Τριμερούς απάντησε υπομονετικά ότι εφ’ όσον δεν είχα ρωτήσει κάτι τέτοιο, μεσούσης της κρίσης, ο πρόεδρος δεν είχε θεωρήσει αναγκαίο να την αναφέρει (τη συνέχιση της γραμμής της ύφεσης!....».
Για οποιονδήποτε εξοικειωμένο με την τακτική της Τριμερούς μια τέτοια λεπτότητα ήταν μια νέα εμπειρία. !.. Ρώτησα αν έπρεπε να είχα κάνει μια ερώτηση για τη συνέχιση της γραμμής της ύφεσης ή για «Κυρώσεις». «ΟΧΙ», είπε απελπισμένα ο Μπρεζινσκυ, που δεν «καταλάβαινα»!....
Η ύφεση θα συνεχιζόταν και οι «κυρώσεις» δεν θα επιβάλλονταν. Η κρίση είχε τερματισθεί!....
ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Αθανάσιος Στριγάς
ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΝΟΜΩΤΕΣ
http://dia-kosmos.blogspot.gr/