Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ*
Η Φρεντερίκα Μογκερίνι δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της όταν πληροφορήθηκε τα μαντάτα για το τρομερό μακελειό στο αεροδρόμιο και στο μετρό των Βρυξελλών.
Η κ. Μογκερίνι, που σπούδασε πολιτικές επιστήμες με διδακτορικό στο Ισλάμ, είναι η 40άρα Ιταλίδα, η οποία, ως επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, είναι και η Πρώτη Κυρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η τρομοκρατική επίθεση της 22ας Μαρτίου βρήκε την κ. Μογκερίνι στο Αμάν της Ιορδανίας, όπου παραχωρούσε κοινή συνέντευξη τύπου με τον Ιορδανό Υπουργό Εξωτερικών.
Η αντίδρασή της, αν και επικρίθηκε -μια Μάργκαρετ Θάτσερ ή μια Γκόλντα Μαίερ σίγουρα δεν θα δάκρυζαν- ήταν ανθρώπινη και συνεπώς και κατανοητή.
Ωστόσο αν ρωτούσε κάποιος την κ. Μογκερίνι αν η συγκεκριμένη επίθεση, όπως και παρόμοιές της στο Παρίσι, τον Νοέμβριο του 2015, είχε κάποια σχέση με το Ισλάμ, θα απαντούσε πως όχι, η τρομοκρατική αυτή ενέργεια δεν είχε απολύτως καμία σχέση με το Ισλάμ. Η μεγάλη αυτή μονοθεϊστική θρησκεία, όπως κάθε θρησκεία, δεν μπορεί παρά να είναι θρησκεία ανοχής, αγάπης και ειρήνης.
Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη και η συμβατική σοφία για την άρχουσα τάξη και την πνευματική ελίτ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτό παρά το γεγονός πως τόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως και αυτή στο Παρίσι -αλλά και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις- το Ισλαμικό Κράτος ανέλαβε την ευθύνη. Όπως ευθύνη για την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων ανέλαβε, το 2001, ο Οσάμα Μπίν Λάντεν ο οποίος είχε ήδη, από το 1996, κηρύξει “ιερό πόλεμο” τζιχάντ- εναντίων “Εβραίων και σταυροφόρων”.
Το κυρίαρχο κλισέ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, είναι πως η σφαγή στις Βρυξέλλες, η σφαγή στο Παρίσι, οι αποκεφαλισμοί στη Συρία και στο Ιράκ, το κάψιμο του Ιορδανού πιλότου, οι πνιγμοί σε κλουβιά, οι σταυρώσεις, οι εξανδραποδισμοί, η εκπόρνευση γυναικόπαιδων, τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν σχέση με το Ισλάμ, με τα διδάγματα και τις συμπεριφορές του Προφήτη Μωάμεθ και με τους πιστούς μουσουλμάνους.
Το Ισλάμ “είναι θρησκεία ειρήνης”, διακήρυξε ο αμερικανός Πρόεδρος Μπούς ο νεοτέρος, αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μια θέση-σλόγκαν που υιοθέτησαν όλοι οι μετέπειτα αμερικάνοι πρόεδροι και όλοι οι ηγέτες της Δυτικής Ευρώπης και όχι μόνο. Και ως τέτοια -ως θρησκεία ειρήνης- δεν έχει και δεν μπορεί , εξ´ορισμού, να έχει καμία απολύτως σχέση με την τρομοκρατία και τα φοβερά γεγονότα των οποίων γινόμαστε μάρτυρες εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες.
Εάν τώρα ευθύνη για τις τρομοκρατικές επιθέσεις αναλαμβάνεται, στο όνομα του Ισλάμ, από άτομα ή οργανώσεις που αυτοπροσδιορίζονται ως “μουσουλμανικές”, και τις οποίες δικαιολογούν με αναφορές σε εδάφια του θεόπνευστου Κορανίου, σε ρήσεις ή πράξεις του Μωάμεθ και των τεσσάρων “Ενάρετων Χαλίφηδων” που τον διαδέχθηκαν, αυτό σημαίνει, κατά την θέση αυτή, πως όλοι αυτοί έχουν παρανοήσει το πραγματικό δίδαγμα του θεϊκού μηνύματος, όπως αυθεντικά, ανόθευτα και ολοκληρωμένα, μετέφερε από τον Αλλάχ ο τελευταίος Προφήτης, ο Μωάμεθ.
Αυτοί που δολοφονούν και σφαγιάζουν, δεν είναι, συνεπώς, πραγματικοί μουσουλμάνοι. Είναι όλοι τους κάτι άλλο, και πρωτίστως είναι παρανοϊκοί. Είναι σφετεριστές που έχουν “απαγάγει” την θρησκεία του Ισλάμ- τη θρησκεία της ανοχής, τη θρησκεία που δεν επιβάλλεται σε κανέναν, τη θρησκεία της αγάπης και της ειρήνης. Με τη λογική αυτή, στους “μή πραγματικούς μουσουλμάνους”, θα πρέπει να συμπεριληφθούν και όλοι οι απλοί άνθρωποι που κάθε φορά που υπάρχει ένα χτύπημα, όπως αυτό των Βρυξελλών, βγαίνουν στους δρόμους με δίσκους γεμάτους γλυκά για να φιλέψουν τους διερχομένους.
Είναι παράδοση στον μουσουλμανικό κόσμο να προσφέρονται γλυκά κεράσματα, όταν συμβαίνουν ευχάριστα γεγονότα. Το είδαμε μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και το είδαμε και πριν λίγες μέρες, μετά το μακελειό στις Βρυξέλλες. Τα πράγματα όμως δεν έχουν έτσι. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι ηγέτες της Δύσης αρχίζοντας από την Πρώτη Κυρία, με πιθανή εξαίρεση τον Πρόεδρο Ομπάμα.
Τρανταχτό παράδειγμα είναι ο τέως πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνυ Μπλέρ, ο οποίος μετά από χρόνια εκτός εξουσίας, παραδέχθηκε πρόσφατα δημόσια πως η σημερινή διεθνής τρομοκρατία συσχετίζεται με το Ισλάμ και τις επιταγές του. Είναι συνεπώς καιρός να τερματιστεί το πολιτικό θέατρο “Καπούκι”, δηλαδή η οργανωμένη υποκρισία των ταγών της Δύσης και να εγκαταλειφθεί το επαναλαμβανόμενο κλισέ, πως η θρησκεία- και στη συγκεκριμένη συγκυρία και περίπτωση το Ισλάμ- δεν έχουν σχέση με τη διεθνή (τζιχαντιστική) τρομοκρατία ώστε να γίνει εφικτή και η αντιμετώπισή της.
Και -επιτέλους- να σταματήσει αυτή η αντιδραστική τάση που είναι ευρέως διαδεδομένη στη μετά μοντέρνα δυτική διανόηση, να χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως “ισλαμόφοβοι” όσοι διατυπώνουν απόψεις για το Ισλάμ που δεν είναι συμβατές με τη συμβατική σοφία και τον πολιτικό καθωσπρεπισμό.
Όλες οι πράξεις και αποτρόπαιες συμπεριφορές των σημερινών τζιχαντιστών (ιεροπολεμιστών) του Ισλαμικού Χαλιφάτου- αλλά και των ομοϊδεατών τους- καταγράφονται, και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, στο Κοράνι, στη Σίρα (τις ιεροποιημένες βιογραφίες του Μωάμεθ) και στη Σούννα, δηλ. τις παραδόσεις.
Αποτελούν “πεπραγμένα” της ζωής του Μωάμεθ, των τεσσάρων πρώτων Χαλίφηδων, θεωρουμένων και ως “Ενάρετων” (αλ- Ρασιντούν ) και των “Σαλάφ”, δηλ. όλων των “προγόνων” που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους σημερινούς “Σαλαφιστές”- αυτούς που αιματοκύλισαν τις Βρυξέλλες και όχι μόνο.
Σήμερα και όπως -δυστυχώς- έχουν καταντήσει τα πράγματα, ίσως να μην υπάρχουν πρακτικές λύσεις γύρω από το ζήτημα της διεθνούς τρομοκρατίας και της αποτελεσματικής αντιμετώπισής της. Ίσως θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί της ως ένα φαινόμενο – τραγικό ομολογουμένως- το οποίο θα ξεπεραστεί, αφού ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο και αφού, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, υποστούν τις συνέπειές της. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Όμως το λιγότερο που οφείλουν να πράξουν οι πολιτικές ηγεσίες, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, είναι να αναστοχαστούν ως προς τις παραδοχές τους αναφορικά με το Ισλάμ, είτε πραγματικά τις πιστεύουν είτε προσποιούνται κάτι τέτοιο. Σε κάθε περίπτωση το φαινόμενο του ισλαμοφασισμού των Σαλαφιστών, το οποίο πρώτος χαρακτήρισε ως τέτοιο ο αείμνηστος Κρίστοφερ Χίτσενς -στα τέλη της δεκαετίας του 1980- με αφορμή την περίπτωση του Βρετανού μουσουλμάνου συγγραφέα Σαλμάν Ρούστιη, που καταδικάστηκε σε θάνατο από το καθεστώς του Ιράν για ασέβεια προς τον Προφήτη- δεν πρόκειται να εξαφανιστεί, επειδή το Δυτικό πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο -εσκεμμένα- το αγνοεί για λόγους πολιτικής ορθότητας. Αντίθετα η συμπεριφορά αυτή διευκολύνει και διευρύνει το πεδίο δράσης των Σαλαφιστών.
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments