Τι χάσαμε για να βρούμε με την Τουρκία; Ή, ακόμα πιο σωστά: Τι άλλο θα χάσουμε για χάρη της Τουρκίας και των πάγιων προστατών της;
Σ αυτό το κρίσιμο ερώτημα, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που δεν απαντά. Είναι και η ελληνική αντιπολίτευση, που δεν επιμένει να μαθευτεί τίποτε παραπέρα! Και που δεν σηκώνει τους τόνους. Γιατί και η αντιπολίτευση δεν είναι αφελής.
Κατ αρχάς, η σχολή της Χάλκης δεν είναι ελληνοτουρκικό θέμα. Είναι διεθνές, αφορά στο διεθνές δίκαιο του σεβασμού της θρησκευτικής πίστης, της λειτουργίας και της ελεύθερης άσκησής τους. Θυμίζουμε ότι για τη Χάλκη είχαν παρέμβει στην Άγκυρα επίσημα ο πατέρας και ο υιός Μπούς. Εκτός ελληνοτουρκικών.
Τα πάγια ζητήματα της τουρκικής επιθετικότητας σε στεριά αέρα και θάλασσα παρέμειναν ως έχουν. Δεν υπήρξε καμιά πρόοδος και καμιά συμφωνία. Τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης που αναγγέλθηκαν χαμηλόφωνα ισχύουν ήδη από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου! Οι επιτροπές που τα χειρίζονται υπάρχουν, και άλλοτε λειτουργούν, άλλοτε όχι, ανάλογα με το κλίμα μεταξύ των δύο χωρών.
Στην πράξη, τα μέτρα, λειτουργούν σε τρία βασικά επίπεδα: Σε χαμηλό μεταξύ διπλωματών και στρατιωτικών, σε υψηλό μεταξύ υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας και σε ανώτατο μεταξύ των δύο ηγετών. Κανένα επίπεδο δεν έχει κατορθώσει να λύσει εμπράκτως κανένα από τα ζητήματα που ταλαιπωρούν τις δύο χώρες. Η απάντηση είναι απλή: Τα ζητήματα είναι ένα. Η τουρκική επιθετική αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας.
Το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης παραμένει ακανθώδες εξ αιτίας της ευθείας ανάμιξης της Τουρκίας στη διαχείριση και ποδηγέτηση του μη χριστιανικού πληθυσμού, με διασπαστική κατεύθυνση για τη Θράκη. Δηλαδή, με κατεύθυνση την επίσημη δημιουργία μειονότητας, έτσι ώστε να εγερθούν απαιτήσεις αντίστοιχες με εκείνες στην Κύπρο.
Στο παραπάνω θέμα όχι απλώς δεν σημειώθηκε πρόοδος, αλλά αντιθέτως ο Έρντοαν ήγειρε ευθέως θέμα μουφτήδων ως αντάλλαγμα για τη λειτουργία της σχολής της Θράκης!
Από την άλλη πλευρά, τίποτε δεν κέρδισε, ούτε καν στα λόγια, η πρωθυπουργική αντιπροσωπεία στα θέματα τήρησης των συνθηκών για τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κωνσταντινούπολης, που έχουν χάσει και τα πολιτικά και μορφωτικά δικαιώματά τους, αλλά και τις περιουσίες τους από τους απαλλοτριωτικούς νόμους που φέρνει κάθε τόσο η τουρκική κυβέρνηση. Και οι οποίοι δεν τολμούν να μιλήσουν, απροστάτευτοι σε ένα κράτος- τρομοκράτη.
Αλλά, δεν κέρδισε τίποτε και σε θέματα εφαρμογής διεθνούς δικαίου η πρωθυπουργική αντιπροσωπεία. Αντιθέτως, εισέπραξε χωρίς να αντιδράσει, κι αυτό είναι το επικίνδυνο, την απαίτηση της Τουρκίας να χαρακτηρίσει τρομοκράτες όχι μόνο τους 8 Τούρκους αεροπόρους αξιωματικούς, αλλά και τους Κούρδους που υφίστανται την τουρκική μπότα, τους Τούρκους κομμουνιστές και όσους η δικτατορία Έρντοαν χαρακτηρίζει υποστηρικτές του Γκιουλέν. Ακόμα και εντός Ελλάδας!
Τέλος, η τουρκική πλευρά έμεινε αμετακίνητη στις απαιτήσεις της να εξισωθεί κυριαρχικά η τουρκοκυπριακή μειονότητα με την πλειοψηφία των Κυπρίων και να παραμείνει ο Αττίλας στο Νησί.
Αντιθέτως, δεν ακούσαμε τίποτε για τα μείζονα θέματα της ενέργειας. Δηλαδή για τους αγωγούς που από την Τουρκία θα περνάνε στην Ελλάδα για να καταλήγουν στην Κεντρική Ευρώπη. Και για την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων που εμπίπτουν στην ελληνική ΑΟΖ και την οποία αμφισβητεί η Άγκυρα, ενώ δεν τολμάει να οριοθετήσει η Αθήνα!
Και επ’ αυτού δεν ακούσαμε λέξη από τον πρωθυπουργό για τη διαρκή αμφισβήτηση του Καστελόριζου, που άπτεται ακριβώς της οριοθέτησης της ΑΟΖ, που μπλοκάρει την έξοδο της Τουρκίας σε όλη την περιοχή δυτικά της Κύπρου και ανατολικά της Κρήτης.
Ενώ, λοιπόν, ακούσαμε ωραίες χιλιοειπωμένες κουβέντες και από τις δύο πλευρές για τις απαιτήσεις της Τουρκίας, από τον Έρντοαν, και για τις ελληνικές επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο και στην ειρήνη, από τον κ Τσίπρα, δεν ακούσαμε λέξη για το τι ειπώθηκε για το μείζον. Και, συμπτωματικώς, δεν ακούσαμε λέξη για το περιεχόμενο της κοντά τρίωρης κατ ιδίαν συζήτησης των δύο στο παλάτι του Έρντοαν του Μεγαλομανούς.
Διότι κανείς δεν είναι τόσο αφελής που να πιστεύει ότι οι δύο κλείστηκαν μόνο με τους διερμηνείς για να συζητήσουν τα τετριμμένα, που συζητάνε εδώ και 45 χρόνια οι ηγέτες των δύο χωρών, και τα οποία ξέρουν πια οι δημοσιογράφοι καλύτερα και από τους υπουργούς των δύο χωρών. Και καλύτερα από ορισμένους πρωθυπουργούς.
Σ αυτό το κρίσιμο ερώτημα, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που δεν απαντά. Δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι που δεν επιμένουν να μάθουν. Είναι και η ελληνική αντιπολίτευση, που δεν επιμένει να μαθευτεί τίποτε παραπέρα! Και που δεν σηκώνει τους τόνους. Γιατί και η αντιπολίτευση δεν είναι αφελής. Εκτός αν είναι. Και της αρκεί να καταμετρά απλώς ερωτήματα για «μια επίσκεψη χωρίς καλό σχεδιασμό»!
Όλα έχουν μια απάντηση αν σταθεί κανείς στην προτροπή του αμερικανικού παράγοντα: «Κοιτάξτε να τα βρείτε». Μια προτροπή που δεν απευθύνεται μόνο στην ελληνική κυβέρνηση. Αλλά και στην αντιπολίτευση. Γιατί είναι πολλά τα λεφτά και πανάκριβα τα οικόπεδα των υδρογονανθράκων. Απευθύνεται, όμως, και στον ελληνικό λαό. Ο οποίος δίκαια θα αναρωτηθεί: Τι χάσαμε για να βρούμε με την Τουρκία; Ή, ακόμα πιο σωστά: Τι άλλο θα χάσουμε για χάρη της Τουρκίας και των πάγιων προστατών της; Ή καλύτερα, «για χάρη των ηγετών μας»;
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Comments